Elliott Smith - XO (1998)

wat waren de "eigen" issues dan, Relax?

Drugs, depressie en als een kind is er een grote kand dat hij verkracht was door zijn stiefvader.

Ik heb zij levensverhaal gelezen. Was idd niet een gemakkelijk leven, maar het woordje "als" en "er wordt aangenomen dat" en dat soort onzekerheden komen toch erg veel terug. Zelfs over zijn dood. Was het moord of zelfmoord? Zelfs daar is er niemand 100% zeker van.

Prachtige plaat van een van mijn grootste helden . Hij heeft in de 11 jaar na z'n release nooit aan kracht ingeboet!

Was mijn eerste kennismaking met Elliot Smith destijds. Ik weet nog wel dat het openingsnummer openbrak, en dat ik met open mond zat te luisteren. Tweede nummer Tommorrow Tommorrow is nog altijd een van mijn favorieten, ook zo prachtig opgenomen.

Walz #2 heeft me, gek genoeg, nooit echt kunnen bekoren, en dat geldt voor nog wel een paar nummers. Maar dat neemt niet weg dat dit een prachtige cd is, die ik kan blijven horen. Wat een talent had die jongen toch, en wat zonde dat hij zelfmoord (?) heeft gepleegd.

Hij is nu 'album klassieker van de week' op mijn weblog .

Elk nr van dit album is briljant, de eerste x dat ik 't luisterde dacht ik hoe lang kan dit doorgaan? en 't gaat goddomme 14 liederen zo door, zelfs de zwakkere broeder a question mark is eigenlijk nog geweldig, briljant en niets minder en misschien ooit een serieuse kandidaat om nr 1 in m'n top 10 te worden. Ik vind angels en between the bars dan wel z'n beste nr's maar de constante kwaliteit die X0 heeft either/or voor mij niet.

Amity is voor mij de zwakke broeder van dit geheel. Niet dat het zo'n slecht liedje is maar het breekt de sfeer van het album zo vervelend af dat ik nog weleens overweeg de programmeertoets erbij te pakken.

RIP Elliott...

De liedjes op dit album zijn zoals altijd van een buitengewoon niveau. Vind produktie op voorganger echter beter passen bij zijn liedjes en daarom te preferen boven deze plaat die soms wat gladjes klinkt.

Het moge duidelijk zijn aan welke band dit XO schatplichtig is. Daarnaast dwalen mijn gedachten bij dit album ook wat af naar Eels (maar dan met een -voor mij- minder irritante zeurderige zang. Verder zijn Ryan Adams en Badly Drawn Boy ook wel wat vergelijkingen waard. Ik zou daar zelf ook een Nick Drake aan willen toegvoegen, de tragiek van het leven heeft beide heren ook niet onbetuigd gelaten. XO heeft bij mij i.i.g de voorkeur op From a Basement.. , wat ruwer en ongepolijster klinkt welliswaar, maar mij wat minder in het geheel aanspreekt. Verder ken ik niets van deze man, die zoals vaker met getalenteerde cq getormenteerde talenten gaat, te vroeg deze aardkloot heeft verlaten...of op tijd..het is maar hoe je het bekijkt.
Er staan wel een paar sferische juweeltjes op. De Waltzjes bijv. bij Waltz#2 vooral losjes gebaseerd op de basis van een Waltz, dat idd. een Kick Snare Snare is...maar daarvoor is het ook een Waltz. Maar bij een Waltz#1 word er wel iets heel moois en eigens neergezet door meneer Smith. Dit XO heeft m.i ook wel wat hypnotiserends over zich, ook als de muziek versneld of steviger word, lijkt het toch dezelfde tempo te behouden. Misschien komt dat ook door de welhaast fluisterende wijze waarop Elliott de nummers zingt.
Verder ben ik niet van mening dat Waltz#2 andere nummers in een schaduw zet. Daarvoor creeert Oh Well, Okay al een schaduw van zichzelf, een nummer die Macca nog graag uit zijn gouden penseel zou willen toveren, lijkt me.
Het betovert mij anderzijds niet direct zoals een Nick Drake bij de 1ste kennismaking, maar wat niet is...
Dit zou wel eens zo'n album zijn waar het grote publiek over een tiental jaren ineens de grote waardering voor gaat geven, bijv. n.a.v een Volkswagen reclame oid.

Al bij eerste beluistering, in het jaar van de release, deed deze plaat mij denken aan 'Revolver' van The Beatles.
De variatie in productie en melodie, de metaforische teksten; Smith is een oneman-Beatles zo rond de periode 1965-1967. Het meest treffend vind ik nog 'Baby Britain', dat had echt op 'Revolver' kunnen staan. Vraag me af of het toeval is dat Smith zingt: 'Revolver's been turn over'..... Denk het niet, eigenlijk.

Mooie composities, goed gemaakt allemaal. Half puntje erbij dus.
Alleen heeft zijn stem zo weinig power. Hij zingt alles op dezelfde manier. Dat gaat toch een beetje vervelen.

Wat een bitterzoet album toch, deze XO. De meeste van de - overigens prachtige - melodieën zijn vrolijk Beatlesque met de zachte stem van Smith, de sfeervolle harmonieën, het rustig gitaarspel en natuurlijk de catchy refreintjes. Elliott Smith schudt het allemaal schijnbaar zonder problemen uit zijn mouw. Maar als je dan wat aandachtiger gaat luisteren blijkt het toch allemaal niet zo opbeurend te zijn, maar dat maakt de muziek er zeker niet minder mooi op. De vergelijking met Nick Drake wordt vaak gemaakt, en gezien de wat melancholieke thematiek en het stemgeluid kan ik dat wel goed begrijpen. Nu was Elliott Smith zeker een getalenteerde songwriter, maar het niveau van Nick Drake heeft hij toch nooit gehaald (en zal hij ook nooit meer halen ). Op dit album is de instrumentatie wel veel uitgebreider (en moderner) dan bij Nick Drake, dus dit album sluit meer aan bij the Beatles naar mijn mening.

De eerste helft van het album steekt er ferm bovenuit. De opening van Sweet Adeline is echt schitterend. Waltz #2 en Baby Britain zijn mijn twee favoriete nummers van deze cd. Het niveau blijft hoogt tot en met Bled White (dat hier erg weinig gewaardeerd wordt blijkbaar).

Daarna zakt het allemaal wat in, met als dieptepunt Amity. Dat vond ik drie jaar geleden al een rotnummer en dat vind ik nu nog steeds. Oh Well, Okay redt de meubelen gelukkig nog een beetje.

Fijn cdtje, en naar mijn mening de beste van Elliott Smith.

Geweldige uitdrukking, is dat Vlaams of zo?

Net als vele schrijvers voor mij, prefereer ook ik de singer/songwriter Elliott Smith boven de meer pop/rock-orientaties, zoals op dit album. Maar ook in dat andere geluid weet Smith te ontroeren. Het blijven songs van hoog niveau. Iets minder sterk dan de voorganger, maar een mooie plaat is het. En 'Waltz #2' blijft 1 van zijn pareltjes. Ook voor mij was dat nummer de 'poort' naar het oeuvre van Smith. Ik had het niet willen missen.

Ik weet het nog zo net niet met die Elliott. Ik heb deze plaat al zo'n 3 à 4 keer beluisterd, maar nog steeds klinken meer dan de helft van de nummers alsof ik ze voor eerst hoor (en ik ben niet dement ofzo). Sommige nummers zijn prachtig, maar er is toch ook een hoop dat het ene oor in gaat en het andere oor uit.
Nog maar een paar keer opzetten dan

Dit vind ik nog iets beter en ook wat gevarieerder dan zijn voorganger Either/Or. Wederom prachtige Beatlesque melodieën, fluwelen maar emotionele en indringende zang, eenvoudig maar doeltreffend gitaarspel en persoonlijke, sombere teksten, het klinkt puur en eerlijk. Tijdloos album dat je hoe langer hoe meer waardeert.
De gelijkenissen met Nick Drake zijn treffend, niet alleen vanwege zijn zangstijl en songschrijverstalent maar ook het feit dat beiden zelfmoord pleegden.

Dat laatste is niet zeker als is het wel waarschijnlijk.

Ik heb deze destijds een 3 gegeven, maar heb hem nog eens een paar keer goed beluisterd en dat was te laag. Ik geef hem er een volle ster bij. 4 dus nu.
Alleen vind ik de vergelijking met de Beatles die sommigen hier maken niet terecht. Iedereen die mooie melodieën kan schrijven lijkt daarmee meteen op The Beatles. Die klonken toch heel anders dan Elliot Smith op dit album

Niet alleen klonken die heel anders ik vind Elliot Smith simpelweg betere teksten schrijven dan The Beatles (uitzonderingen daargelaten). Ik krijg nu waarschijnlijk veel hoon over me heen, maar ik zeg dit niet om te provoceren.

Een jaar of vijf geleden wilde het kwartje m.b.t. dit album nog vallen en vond het daarom niet terecht om een matige score hier aan te hangen. De zon kwam pas door de wolken nadat ik zijn lyrics aandachtig bestudeerde en dat kun je gewoon concluderen dat het onmogelijk is om dit te beoordelen zonder te weten wat hij zingt (nu vind ik dat bij elk album eigenlijk een verplichting). Het is nu eenmaal niet simpel de structuur "coupletje-refreintje-coupletje". Het is meer de structuur "in je ziel laten kijken door middel van prachtige verhalende liedjes met een terugkerend thema".

Elliot Smith heeft zich gerevancheerd en hoort bij mijn selecte gezelschap van songwriters met een platina-randje. Stiekem een groot gezelschap langzamerhand.

Waarom heb jij dit album dan geen waardering gegeven Bartjeking?

Et voilá. Komt misschien nog wat bij.

En verdient.

Op een stapel voor € 3,99 bij de Mediamarkt. Onvoorstelbaar, maar ook wel weer blij dat ik 'm nog niet eerder had aangeschaft. Mijn verzameling een prachtplaat rijker voor een belachelijk laag bedrag. Weird but nice!

Elliot Smith is werkelijk een Legende

Groot Artiest door klein te blijven.
De nummers op deze CD zijn werkelijk parels, waarbij hij ook nog s buiten zijn oevers treedt wat betreft zijn singer/ songwriter met gitaar- imago.

Ik ben zeer blij dat ik m heb mogen meemaken in de Melkweg (rond 1998)
Als iemand daar foto's van heeft, let me know!

Ik heb zonet voor mijn studies een LP-hoes moeten ontwerpen voor een album naar keuze en ik heb voor XO gekozen. Daardoor ben ik nog meer en aandachtiger naar dit album gaan luisteren. Ik vind XO ondertussen één van de mooiste albums die ik ken en gaat dan ook meteen mijn top 10 in. Enkel Amity kan ik moeilijk trekken.

Krijgen we de hoes ook nog te zien, ben wel benieuwd.

Vind ik leuk