Elliott Smith - Figure 8 (2000)

Als groot Smith-fan ben ik misschien niet objectief genoeg. De man kon in mijn ogen geen slechte plaat maken. Sommige luister ik minder vaak dan andere, dat wel.

Deze is altijd een persoonlijke favoriet geweest. Ik heb het idee dat Smith op Figure 8 zichzelf even kon laten gaan. Hij had, nu hij bij het grote Dreamworks zat, ook meer budget. Het klinkt allemaal wat luchtiger. Eerdere albums kunnen soms wat verstikkend aandoen, maar bij Figure 8 heb ik dat niet.

Waar ik zijn eerdere albums vaak iets te veel van hetzelfde vond, vind ik Smith op dit album sterk. Inderdaad met een breder instrumentarium, waardoor zijn zalvende stem beter uitkomt. Mijn favoriet van deze man.

Stilletjes aan mijn fave Smith album geworden ...........

Hier is er nog eentje met die mening.

Een halfje erbij vandaag, hier op de site zijn er veel liefhebbers van zijn "kale" albums.
Ik hoor daar ook wel bij maar toch val ik nog iets meer voor zijn rijker gearrangeerde albums, voorzichtig ingezet met Either / Or en echt heel mooi gemaakt met XO, deze komt heel dicht in de buurt van XO.
Prachtig album weer.

Kom maar op met die greatest hits editie arcade monkeys

Zeker slecht geslapen destijds bij m'n rating. Halfje erbij.

Bijzondere plaat van Elliott Smith en daar had hij er al een paar van.
Figure 8 is zoals hier boven al gezegd, zijn meest rijke album.
Wat mij betreft ook zijn meest complete, want wat is de man hier uitstekend op dreef.
Produktioneel om door een ringetje te halen, maar toch sober.
Er zit niets in de weg en de mix is voorbeeldig.
Soms rockend, soms ingetogen ( prachtige stringsarrangementen) en de wat dreinende stem van Smith als echte smaakmaker.
Het Beatlesque is nooit ver weg ( tja zo is het nu eenmaal) maar bovenal....wat was deze man enorm talentvol.
Gekweld, dat was hij net als veel Singer/ Songwriters, maar juist de kwelling maakt het zo bijzonder.
Ijzersterk begin ook met Son Of Sam ( over een seriemoordenaar) die er geweldig inhakt.
En het niveau blijft hoog. Happiness/ The Gondola Man is bijv echt briliant.
Het luistert overall enorm lekker weg.
16 songs, een lange zit, maar jeetje wat een wereldplaat.

Hoe had het Elliott Smith vergaan als hij nog onder ons was.
Ik kan alleen maar stellen dat de man geen zwakke albums gemaakt heeft en steeds meer groei beleefde.
Figure 8 is zijn beste werk wat mij betreft.
Maar het niveau van zijn twee voorgaande albums ligt akelig dichtbij.
Hij wordt node gemist.

Deluxe Edition met veel extra materiaal.

Smith zou gisteren 50 zijn geworden.

Recent aangeschaft, terwijl ik Either/Or en XO al een tijdje in de kast heb staan. Ik verwachtte, puur op basis van de cijfers, iets vergelijkbaars maar ietsje minder sterk. Nu bij luisterbeurt nummer drie durf ik voorzichtig te concluderen dat deze mij beter ligt dan zijn voorgangers. De argumenten heb ik al gelezen in andere berichten: de rijkere instrumentatie, minder beklemmend, vrijer. Nog altijd met loodzware lyrics maar krijg toch de indruk dat de geniale man ten tijde van deze plaat wat beter in zijn vel zat. Enfin, erg blij iig met deze nieuwe aanwinst!

Vandaag weer gedraaid en dat gevoel heb ik inmiddels ook. Ik hou enorm van dit album.