menu

Elton John - Songs from the West Coast (2001)

mijn stem
3,62 (52)
52 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Pop
Label: Rocket

  1. The Emperor's New Clothes (4:29)
  2. Dark Diamond (4:27)
  3. Look Ma, No Hands (4:22)
  4. American Triangle (4:49)

    met Rufus Wainwright

  5. Original Sin (4:50)
  6. Birds (3:54)
  7. I Want Love (4:36)
  8. The Wasteland (4:22)
  9. Ballad of the Boy in the Red Shoes (4:52)
  10. Love Her Like Me (3:59)
  11. Mansfield (4:57)
  12. This Train Don't Stop There Anymore (4:40)
  13. Your Song * (4:21)

    met Alessandro Safina

  14. Teardrops * (4:46)

    met Lulu

  15. The North Star * (5:32)
  16. Original Sin [Junior's Earth Mix - Edit] * (3:55)
  17. Your Song [Almighty Mix - Edit] * (4:31)

    met Alessandro Safina

toon 5 bonustracks
totale tijdsduur: 54:17 (1:17:22)
zoeken in:
avatar van musicboy
Samen met 'The Big Picture' het beste van de man sinds 1990.

avatar van Poeha
2,5
Ik ken alleen de nummers 7, 9 en 12,
maar dat zijn 1 voor 1 steengoede tracks!

Toch maar snel het album eens zien te bemachtigen!

Pieter Paal
Net zo goed als zijn vroegere werk.

EVANSHEWSON
The Big Picture deed al vermoeden dat Elton terug méér werk zou maken van zijn albums, en hij hield woord, want hier is véél moois op te genieten. American Triangle en The Emperor's New Clothes vind ik de uitschieters, maar hier staat weinig op dat ondermaats te noemen is. Elton is back!

****

avatar van LucM
4,0
Eindelijk eens een prima album van Elton John, zijn beste in lichtjaren. Geen enkele zwakke song kan ik hier vinden en de productie is ook meer dan behoorlijk. "The Emperor's New Clothes", "American Triangle" en vooral "This Train Don't Stop There Anymore" vind ik gewoon topsongs.

The Oath
Weetje: 'American Triangle' is gebasseerd op het verhaal vanMatthew Shepard

avatar van evert-jan
2,0
even schrikken wat mij betreft, niet zijn beste werk, niet zijn beste sound, al zal het allemaal goed bedoeld zijn, maar niet wat ik van hem wil horen! Original sin is een hoogtepuntje!

avatar van Song4Guy
5,0
Geweldig album. Vind alleen de single I Want Love een beetje tegenvallen, een beetje een George Harrison song. Misschien ook wel zo bedoeld. De rest zijn juweeltjes. Jammer dat ik maar 3 songs aan mocht klikken als favoriet.

avatar van devel-hunt
3,5
Eindelijk weer een plaat die geheel Elton John waardig is, en zich kan meten met zijn betere werk uit de jaren 70. Een plaat zonder onzin producties, puur the piano man die centraal staat.
YouTube - Elton John - I Want Love (Live)

Fedde
Op dit album zijn de jaren '80 voor EJ echt voorbij. Geen confectiepop meer en vorm hervonden. Ik kan niet zeggen dat hij daarmee terug gaat naar de begin jaren '70.

Productioneel en compositorisch is er het nodige veranderd. Het album mist de warmte van die vroege platen (1970-73) en de composities zijn wat voorspelbaarder en vlakker dan voorheen. Dat heeft ook te maken met het stembereik van de zanger. De souplesse is minder dan dertig jaar geleden en dat is niet zo vreemd, mede gezien de leefwijze en stembandcorrecties.

Daar staat dan ook wel wat tegenover: vakmanschap en gedegen productie, de piano weer prominent aanwezig, geen twijfelachtige nummers, meer directheid en expressie in de stem en betere zangtechniek. Hij weet winst te halen uit de beperkingen. In de beginjaren was Elton een verlegen jongeman, vaak onzeker, op zoek naar identiteit. Zijn brillen en kostuums moesten hem over zijn podiumvrees heen helpen. Nu is hij een door de wol geverfde performer: verguisd en geprezen. Hij weet waar hij staat. Achteruitgang en vooruitgang zijn betrekkelijke begrippen.

Tekstschrijver Taupin zet hier ook zijn beste beentje voor. Zeer persoonlijke, diepgaande teksten. Beeldend, vaak moeilijk te bevatten, maar in een prachtige poetische vorm.

Zwakke nummers zijn er niet. Toch springen er voor mij een paar uit: The Emperor's New Clothes, Birds, American Triangle en Mansfield. De single I Want Love is wat vlak maar heeft een mooi George Harrison-gitaarloopje (Song4Guy noemde het al).

Opmaat naar het nóg iets betere Peachtree Road (2004).

avatar van edje1969
3,0
Werd op de markt gebracht als een Elton John album dat anders was. Geen galm in de stem en meer back to basic in de productie. Zoals alle albums na Sleeping With The Past zijn er per album maar paar nummers die mijn aandacht voldoende vasthouden. Hier zijn dat Emperor's New Clothes, Look Ma, American Triangle, I Want Love, Love Her Like Me en This Train.

avatar van goldendream
Elton John is volgens mij al te vaak verguisd terwijl hij gewoon mooie albums maakt. De jaren '70 blijven zijn allerbeste. De jaren '80 tot midden de jaren '90 waren minder, maar nog steeds goed en niet rampzalig zoals sommigen hier beweren. Vanaf midden de jaren '90 pikte hij weer bijna het niveau van de jaren '70 op. De b-kant van de single 'This Train ...' vind ik een een heel sterk nummer. In 'Did Anyone Sleep With Joan Of Arc' zoekt hij naar de menselijke kant in het meisje dat hij bezingt als 'the bride of God'. De tekst raakt me: 'Did she cry by candlelight, was she lonely after dark, did she pray for something more?' Elton heeft een aantal nummers die niet op de albums kwamen, maar als b-kantje van een single dienst deden, terwijl ze gewoon op het album horen. Daar reken ik ik ook 'Tactics', 'The Man Who Never Died' en 'Highlander' bij.

avatar van Wandelaar
4,0
Zeer sterk en ondergewaardeerd album van Elton. De piano staat weer centraal en de man is goed bij stem. Mooie droge productie van Patrick Leonard. De teksten van Bernie Taupin zijn niet erg toegankelijk soms. Ik moet er echt flink m' n best voor doen er wat van te begrijpen. Single I Want Love is dan weer een stuk beter te volgen, maar aan de platte kant. Hoogtepunt: This Train Don't Stop There Anymore.

Mijn exemplaar bevat nog een bonustrack: een orkestrale versie van Your Song met kinderkoor en operazanger Alessandro Safina, die wel wat met me doet.

Met dit album bewees Sir John qua inspiratie aan te kunnen sluiten bij zijn beste periode in de jaren '70, zonder zijn werk uit de jaren '80 en '90 hiermee te willen diskwalificeren. Hij is in al die jaren nooit echt helemaal weggeweest.

avatar van Twinpeaks
4,5
IJzersterk album van Elton John. Prima teksten en een wat ingetogen productie. De piano begint staat weer centraal en de inkleuring erom heen is geheel in dienst van de songs . Geen tierelantijnen en dat komt de zaak ten goede. I want Love vind ik ook de zwakste broeder hier . Voor de rest niets dan lof . 4 en halve ster .

avatar van BoyOnHeavenHill
4,0
Na jarenlang niet meer naar Elton John geluisterd te hebben pikte ik dit album indertijd op naar aanleiding van de prachtige single I want love, die ik dan weer leerde kennen via de fraaie videoclip met Robert Downey Jr. Na een aantal keer draaien vond ik Songs from the West Coast eigenlijk op hetzelfde niveau staan als Johns beste werk uit de jaren 70, met als absolute uitschieters de single, Dark diamond en This train don't stop there anymore. Die drie nummers springen er voor mij nog steeds uit, maar mijn oorspronkelijke enthousiasme is toch een klein beetje bekoeld, want naast een achttal kwalitatief hoogwaardige nummers bevat deze plaat toch ook vier nummers die niet echt willen beklijven, en die halen het gemiddelde niveau natuurlijk toch wel omlaag. Met name het trio Ballad of the boy in the red shoes / Love her like me / Mansfield laten dit album op het einde een beetje tot stilstand komen, hoewel dan meteen gezegd moet worden dat het prachtige slotnummer in mijn persoonlijke top-10 van Elton John-tracks staat, dus dat is wel een waardige afsluiter.
        Een tweede minpunt aan Songs from the West Coast vind ik de sound: de drums klinken heerlijk en de bas laat zich af en toe mooi gelden, maar Johns piano klinkt wat klinisch, zijn solo's springen er niet echt uit, en de gitaren van Davey Johnstone en/of Rusty Anderson krijgen weinig ruimte, waardoor Johns muziek gewoon niet zo kleurrijk en afwisselend is als tijdens die beroemde eerste helft van de jaren 70. Daardoor krijgen de vier matige composities die ik noemde ook niet wat extra leven ingeblazen, terwijl dat toch juist wèl lukt bij de lekkere arrangementen van Birds en The wasteland (heerlijk refrein trouwens, lang leve Robert Johnson – sowieso heeft Bernie Taupin hier weer een aantal uitstekende en soms ook treffend-erotische teksten afgeleverd).
        Dus al met al een goede plaat, maar ik ben er niet meer zo spectaculair van onder de indruk als twintig jaar geleden. Wel nog een leuk detail: volgens de Engelse wikipedia is die cowboy met hoed rechts aan de bar op de hoes David Furnish, Johns partner.

Gast
geplaatst: vandaag om 14:26 uur

geplaatst: vandaag om 14:26 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.