Alice in Chains - MTV Unplugged (1996)

Helaas werd niet elke Unplugged sessie als album uit gebracht.
Zo was ik graag in bezit geweest van de opnames van Pearl Jam en Stone Temple Pilots.
Samen met Nirvana en Alice In Chains waren dit volgens mij de Grunge concerten.

Wat opvalt is dat juist die hardere nummers het akoestisch erg goed doen.
Zo ook dit pareltje van Alice In Chains.
Het is geen verassing dat de twee bijdrages van Jar Of Flies; namelijk Nutchell en No Excuses vrijwel identiek klinken als op het studio album.
Het geeft wel aan hoe goed deze band live kan klinken.

Verdere hoogtepunten zijn voor mij het onderschatte Nirvana achtige Heaven Beside You, Rooster en natuurlijk Would? met die geweldige openingszin, waar Staley zegt dat dit hun beste optreden van de laatste 3 jaar is. Cantrell die daarop zegt dat het ook hun enige concert is van die periode.

Net als bij Nirvana bepaalde de stemming van de verslaafde frontman het verloop van een optreden. Al valt me nu pas op dat het vooral de zang van gitarist Jerry Cantrell is, die mij het meeste aan spreekt.
Hij doet de hogere uithalen op dit Unplugged album, en heeft misschien nog wel een mooiere stem dan Layne Staley.

Het moet helaas gezegt worden, ik heb het niet zo op Unplugged cd's.
De meeste bands die raken zoek in hun eigen composities en al is het allemaal goed bedoelt, de nummers komen veelal niet tot hun recht.
Dat gezegd hebbende moet ik anderzijds ook toegeven dat ik, vooral na de MTV-hype, de Unplugged-hoek heb gelaten voor wat het is.

Echter zijn er voor mij maar vier Unplugged cd's die er wel toe doen.
Sterker nog, ze zijn gewoon essentieel.
Dit zijn Nirvana's Unplugged in New York, Eric Clapton Unplugged, Paul Mcartney's Unplugged (the official bootleg) en deze van Alice in Chains, MTV Unplugged.

Een juweeltje.

Ik heb totaal geen benul of een live performance wel of niet foutloos is gespeeld maar ik kan op deze cd echt geen foutje ontdekken.

De fragiele stem van Stayley, de gitaarspel van Jerry Cantrell, de bas van Mike Inez...
Alles klopt aan deze cd en de sfeer geeft je het gevoel dat je er toen bij was.
Als er ooit een live-cd is geweest waarbij men hoort en voelt dat de muziek met emotie en passie wordt gespeeld, dan is het deze wel.

Luister hem maar 1 keer.

En dan begrijp je misschien wel wat ik bedoel!

Dit soort unplugged-optredens zijn wat mij betreft vooral interessant om te zien hoe een band haar nummers weet te brengen in een hele andere setting en vorm dan gewoonlijk. Gevolg daarvan is dat het een voordeel is om bekend te zijn met het werk van de betreffende artiest alvorens het unplugged-album te gaan beluisteren. Daar heb ik meteen een achterstand: van Alice in Chains ken ik alleen Dirt.
Daarom kan ik maar 4 nummers vergelijken met hun 'originele' variant. Down in a Hole vind ik hier fantastisch goed werken, maar Angry Chair juist niet. Rooster blijft ook in deze akoestische setting goed, Would? vind ik hier de versie van Dirt niet overtreffen.

Qua MTV unplugged albums ken ik verder alleen dat van Nirvana. Daar deed dit album me zo nu en dan aan denken: de nogal depressieve presentatie (zo'n 'Like to thank you all for coming out to see us, uhm, means a lot to us', vlak en zonder emoties), de introductie halverwege het optreden van een 'vriend' dit gitaar meespeelt.
Dan de muziek. Nutshell, Brother en Sludge Factory vind ik ook erg mooi, hoewel ik me bij de eerste nummers wel afvroeg of dan elk nummer van Alice in Chains over verslaving gaat. Tegen het einde van dit album komen er een aantal mindere nummers (Heaven Beside You, Frogs) en begin ik te merken dat ik eigenlijk wel uitkijk naar iets anders om te horen.

Zo intens als ik dit album had verwacht, naar aanleiding van de commentaren hier, was het toch lang niet. Er zit emotie in de nummers die hier gespeeld worden, maar echt raken doet het me dan ook weer nergens.

3.5*

Alice in Chains heeft vaak een loodzware sound, waar ik mij als er een nieuwe plaat was / is even doorheen moest bijten, om de ware schoonheid van de nummers te ontdekken. En juist daarom is hun muziek zo geschikt voor de MTV Unplugged serie. Want als je de heavy arrangementen uitkleedt dan blijven er vele juweeltjes van nummers over met prachtige melodieën. Overigens blijft het de onmiskenbare AIC sfeer die er ook bij dit optreden hangt, gelukkig wel. De zang van met name Staley is werkelijk heel fraai, ook de samenzang met Cantrell is erg mooi. Ja, dat woord mooi, dat gaat ook op voor de muziek die je hier hoort. Naast die zware AIC sound is de muziek nu tegelijk ook erg mooi. Het wordt daarbij ook subliem neergezet door de band. Mijn verhaaltje gaat zo richting een lofzang op dit optreden, op deze plaat, en dat is misschien wel terecht.

Schitterend unplugged album. Erg breekbare sound maar die rauwheid komt akoestisch net zo goed door. Die stem van Staley gaat bij momenten door merg en been en de interactie met het publiek is een meerwaarde. Erg blij om deze op LP te hebben.