18 november komt die uit. Vanmiddag weten te downloaden en sindsdien eigenlijk non-stop geluisterd.
Hun, heerlijke track en doet me lichtjes denken aan SebastiAn's 'Dog'.
Pourriture 2, lekkere
track alleen jammer dat hij praktisch hetzelfde is als Pourriture 7.
Z, heerlijke track om op te springen op bijv. een feestje.
Cut Dick, van deze track werd ik heel vrolijk en dat komt denk ik door de 'trompet' die erin verwerkt is.
Two Takes It, jammer van het irritante gezang/rap.
Rank, typisch vage Oizo track waar ik eigenlijk niks uit kan halen (niet zozeer negatief bedoeld)
Bruce Willis Dead, dé knaller van het album, en daarmee ook het meest toegankelijk, ik hoop daarom ook dat hier een heerlijke typische Oizo video bij word gemaakt en dat hij gewoon een gigantische hit word
Jo, briljant nummer wat geniaal in elkaar zit. Alle vage klanken/klikken maakt dit nummer heel bizar maar ook weer zo vet. Het lijkt ook of het hele nummer steeds vast blijft zitten tussen de eerste 5 seconden en dat het nummer nooit fatsoenlijk 'begint' echt briljant
Positif, hetzelfde straatje als Z.
Lambs Anger, lekker vage intermezzo waar je eigenlijk niks mee kan waardoor je ook 'blij' bent als je het laatste zinnetje hoort. "Ok, that's enough go back to the closet"
Erreur Jean, de titel doet me denken aan 'error' en als ik zo het nummer hoor vind ik dat wel terecht.
Steroids, hetzelfde als 'Two Takes It' snap ook niet waarom Oizo dat doet, spijtig
Gay Dentists, beat doet me in het begin sterk denken aan Bruce Willis Is Dead met daarbij dat irritante gezang. Maar dan net over de helft van de track start hij opeens het 'Patrick 122'-deuntje, dat is dan wel weer geestig
Pourriture 7, net als nummer 2.
W, leuk nummer en dan vooral door het feit dat dit gewoon 'Z' is alleen dan met hoge tonen, leuk gedaan.
Lars Von Sen, angstaanjagend deuntje met een vrouwenstem eroverheen die geloof ik een gedicht voorleest in het Frans. Weer lekker vaag
Blind Concerto, gewoon hetzelfde als Blind Concert
Heel fijn album met sterke nummers (Z, Positif, Hun, Bruce Willis Is Dead, Pourriture 2(7) en Erreur Jean) maar ik vind het jammer dat sommige nummers gewoon precies hetzelfde klinken (Blind Concerto en Pourriture). En ook jammer van de nummers met irritant gezang (Steroids en Two Takes It). En dan heb je natuurlijk altijd nog de vage/typische Oizo tracks. (Lambs Anger, Lars Von Sen en Rank)
Maar goed het blijft toch Mr. Oizo en ik vind dat je dat heel sterk terughoort in het album en ik heb ook het gevoel dat hij gewoon gedaan heeft waar hij zin in heeft en wat hij vet vind en dat kan ik waarderen.