Dit wordt beschouwd als de grondlegger van het soundtrack principe, waarbij songs voor commericiële redenen werden gebruikt (al die vreselijke Simon &Garfunkel haalde vele toplijsten), alsmede echt een functie te hebben in de film. In navolging van deze was het
Midnight Cowboy waarbij een zelfde soort relatie tussen songs en score werd gevonden. Grusin kwam zelf ook vanuit een klassiek/jazz/pop achtergrond, toen hij scores ging componeren.
Nu we dat stukje geschiedenis hebben gehad, mijn persoonlijk mening; ik kan niet anders als er van walgen. Ondanks dat men er een functie voor weg had gelegd, vind ik songs vaker vervelend als functioneel en geschikt voor een film. Moet wel toegeven dat er sindsdien soms weleens goede symbiozes tussen songs en score zijn gemaakt, maar meestal andersom. Maar er zijn overigens wel popartiesten scores gaan doen, die wel in mijn smaak vielen, maar het dan toch niet konden laten om nog een song te doen. Ik zie The Graduate dus eerder als een negatief begin ervan, en het is enkel Grusin's muziek die goed is. Extra notitie; een popartiest mag voor mijn part van alles voor een film doen, met of zonder een filmcomponist erbij of zelf optreden als eentje, zolang er maar niet gezongen wordt. Goedkoop, waardelos effect om via teksten iets te willen duidelijk maken.