Een vrouw met een goede zangstem. Vroeger, toen ze 'op kamers' woonde, werkte zij in Hilversum in een schoenenzaak en 's avonds trad zij op of volgde voor een zangeres belangrijke lessen als ademhaling en solfège.
Impressario Lou van Rees vond in 1964 Liesbeth List niet goed genoeg (!) en dus nam hij Rita op in zijn Knokkeploeg, waarmee haar carriere in een stroomversnelling geraakte.
De als Hendriekje Jannie Vink geboren zangeres heeft veel pech gehad in haar leven, zo werd zij slachtoffer van een ernstig auto-ongeluk waardoor zij enkele jaren niet kon optreden en er waren meerdere plastische chirurgie ingrepen noodzakelijk.
In 1977 deed ze mee aan het Nationale Songfestival en eindigde op de allerlaatste plaats.
Al in 1976 werden enkele tumoren in haar lichaam gevonden en is ze meermalen geopereerd. Uiteindelijk kreeg ze ook borstkanker en in augustus 1979 werd ze door het ziekenhuis naar huis gestuurd omdat men niets meer voor haar kon doen. Ze overleed thuis op 7 september, op slechts 35-jarige leeftijd.
Ze was altijd erg trots op haar huis en liet zich daar graag fotograferen. Nu een prachtig 'seventies' tijdsbeeld,
die foto's.
Vraag me af of ze wel 'gelukkig' was met het zingen van haar Nederlandstalige liedjes, ze begon aanvankelijk met jazzy liedjes - Engelstalig - en leek meer 'noodgedwongen' (commercie) overgeschakeld naar Nederlandstalig.
Dit album geeft een mooie bloemlezing van haar Nederlandstalig werk.
Favoriete nummers zijn Draai Je Om, Ik Zou Alles Willen Geven en natuurlijk Laat Me Alleen.
Sommige liedjes hebben een Conny Vandenbos achtige zweem, is toch wat minder.
3,5 sterren.
R.I.P. Rita Hovink.