menu

Phosphorescent - To Willie (2009)

mijn stem
3,49 (48)
48 stemmen

Verenigde Staten
Roots
Label: Dead Oceans

  1. Reasons to Quit (3:13)
  2. Too Sick to Pray (2:38)
  3. Walkin' (3:45)
  4. It's Not Supposed to Be That Way (3:36)
  5. Pick up the Tempo (3:18)
  6. I Gotta Get Drunk (3:39)
  7. Can I Sleep in Your Arms (3:44)
  8. Heartaches of a Fool (3:27)
  9. Permanently Lonely (3:04)
  10. The Last Thing I Needed (First Thing This Morning) (4:27)
  11. The Party's Over (3:53)
totale tijdsduur: 38:44
zoeken in:
avatar van McSavah
Weer iets om naar uit te kijken...

avatar van Dystopia
(Gelekt)

jkbb
Mijn eerste plaat van het komende jaar is een 'succes', maar dat is niet zo gek. Houck is een van mijn favoriete artiesten. Wel jammer is het feit dat de man alsmaar toegankelijker begint / lijkt te worden. De mysterie en eigenzinnigheid op eerder werk is zo goed als weg, en is eigenlijk alleen nog een beetje in Can I Sleep in Your Arms te horen. Op deze plaat nog niet iets negatiefs, weer heel sfeervol allemaal, maar het moet niet nog verder vorderen.

Tof, nieuwe Phosphorescent is inderdaad altijd iets om naar uit te kijken.

3,5
Ik dacht even naar de nieuwe Will Oldham te luisteren en dat is positief.

edit: ik lees nu pas dat het allemaal Willie Nelson-covers zijn. Wellicht dat dat ook het meer toegankelijke/traditionele geluid verklaart.

avatar van Rhythm & Poetry
Mijn eerste roots plaatje beluisterd en ik moet zeggen dat het niet eens tegenviel.Ik mis nog wel wat spanning maar Phosphorescent kan goed zingen en aan het einde van sommige nummers, als alle instrumenten bij elkaar komen, wordt het een heus feestje (I Gotta Get Drunk). Na deze plaat heb ik niet zoiets van 'ik ga meteen meer roots albums beluisteren' maar een voldoende is het toch zeker wel.

avatar van tumkie
2,5
Tja, dit gaat duidelijk de verkeerde kant op.
Na enkele kleppers van albums zoals aw com aw wry en pride moest meneer duidelijk eens veranderen.Deze totaal onverwachte wending kan mij echt niet charmeren.Niet dat ik iets tegen Willie Nelson heb.

thedude1975
Ik denk dat een nieuwe plaat (met eigen werk) van Phosphorescent wel gewoon in de lijn van Pride is. Ik heb deze plaat nu een keer geluisterd en het is gewoon fijne luistermuziek.

(verwijderd)
Een zeer goed coveralbum. Phosporescent weet precies de juiste, droevige Nelson-snaar te raken. Ook een opvallende songkeuze. Een goede late-avondpaat, die soms iets teveel naar het gezapige neigt.

Davez
Het is net de sound op deze plaat dat ik zo mooi vind. Als het vorige werk van deze band niet in deze richting is lijkt het hier ook op te houden voor mij.

Het feit dat het covers zijn van voor mij onbekende nummers maakt wel dat ik hier niet volledig voor kan gaan want de originelen zijn waarschijnlijk nog beter (zo gaat dat meestal bij mij)

avatar van harm1985
4,5
Dit is de eerste hint van de richting die Houck en zijn mannen op zouden gaan op Here's to Taking it Easy. Het is meer folk-rock dan folk, al klinkt Can I Sleep in Your Arms nog wel alsof het van Pride afkomt. Ik ken geen van de nummers van dit album in hun originele uitvoering door Nelson zelf, en dat helpt denk ik wel. Kan ik het als 'nieuw' album benaderen. De nummers worden zeker eer aan gedaan, maar halverwege verliest Houck de focus een beetje. Desalniettemin, fijne plaat!

avatar van harm1985
4,5
Half sterretje verhoging. Nog steeds niet bekend met de Nelson versies, maar uit dit album blijkt maar wat voor geweldige tekstschrijver hij was. Laat het vervolgens maar aan Houck over om het op zijn manier te arrangeren en voila, je hebt een van de beste coveralbums die ik ken. Hij doet hier overigens een stuk beter zijn best dan op Harvest Revisited die afgelopen maand bij Mojo zat.

Album begint heel erg sterk met materiaal waar Houck zich ongetwijfeld mee vereenzelvigd (gezien nummers als Cocaine Lights en My Dove, My Lamb op Pride) en lekker up tempo. Too Sick To Pray is echt een geweldig nummer, It's Not Supposed to Be That Way valt echter in vergelijking met de live versie op Live/Ghost Lights een beetje tegen.

Na Can I Sleep in Your Arms slaat het album om, en wordt het meer folky, en komen de ballads van Nelson aan de beurt. Hier horen we de Matthew Houck van Hundred Times or More weer een beetje naar boven komen. Met The Party's Over krijgt het album een bittersweet en zeer toepasselijk eind.

Dikke 4*

Gast
geplaatst: vandaag om 12:50 uur

geplaatst: vandaag om 12:50 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.