The Who - A Quick One (1966)

Ben uiteindelijk toch ‘n halfje omhoog gegaan.
Ik gaf voorheen het titelnummer er wat van langs en dat is niet helemaal eerlijk. Voor 1966 was zoiets namelijk onontgonnen terrein en alleen daarom al verdient de band bijval. En het is helemaal niet slecht gedaan.
Verder kan ik de overige ‘mindere’ nummers nu ook beter hebben.
Eigenlijk is dit album een stap vooruit en een stap terug. Vooruit, omdat de band experimenteert en meer een eigen identiteit vormt (minder covers), terug, omdat het de sturm-und-drang van het debuutalbum mist.
De agressie maakt wat meer plaats voor ambitie.

Happy Jack is overigens in de USA aan het einde toegevoegd en het album was er naar vernoemd.
De oude MCA cd heeft dus die Amerikaanse tracklist.

Prima album van de Who. De meeste songs dragen ook echt een 'Who stempel' zo herkenbaar is de Who-sound. Het is alleen een beetje wreed, de manier waarop Cobwebs and Strange de positieve flow onderbreekt. Van de bonusnummers is Batman overbodig. Voor het overige heb ik geen klagen over dit album, alhoewel ik nooit echte vrienden van ze zal worden.
15 in de 100 Greatest Albums of 1966, 21 in Best Ever Albums van dat jaar.
3,5*

Blijft een wat halfslachtig album. Het bonusmateriaal trekt de boel wat omhoog. Bij een aantal nummers is het drumwerk van Moon een onderscheidende factor.
Het is hier en daar wat braaf, dat wat juist het debuut veel minder heeft.

Interessante plaat. Wat chaotisch soms, het nodige snuifje humor en een belachelijk straffe drummer. Boris the Spider is een geweldige, wat bizarre maar erg aanstekelijke song met vreemde vocalen (grunts avant la lettre?); Cobwebs Are Strange is heerlijke gekkigheid; en voor het overige eigenlijk allemaal best patente, stevige pop/rocksongs, waarvan Heat Wave op het moment van schrijven misschien wel de meest toepasselijke (nou ja, licht overdreven dan..)!

De afsluiter is dan wel wat anders, met ruim 9 minuten misschien wat te lang, maar ik vind het een meer dan geslaagd experiment. Er klinkt een zekere invloed van psychedelica (letterlijk ook, waarschijnlijk) in door, wat het poppy karakter van de verschillende stukken wel erg aangenaam maakt om naar te luisteren. Ideale afsluiter van een album dat het in mijn ogen nipt moet afleggen tegenover het debuut (al zijn, zoals ik hierboven kan lezen, de meningen daarover verdeeld).

3,5 sterren

Zo langzamerhand krijg ik toch mijn verzameling Who albums op CD compleet. Jaren geleden heb ik mijn vinyl album box set Phases met een leuke winst verkocht met de gedachte om van de opbrengst in ieder geval de meesterwerken als Tommy, Who's Next en Quadrophenia op CD aan te schaffen.
Vandaag vond ik in de kringloop een exemplaar van A Quick One, incl. 10 bonus tracks, voor € 2,-. Mee jij. Met ingang van vandaag kan ik zeggen dat ik alleen nog een exemplaar van het debuutalbum My Generation mis.
Het album zit nu in de spelert en ik moet zeggen dat de hernieuwde kennismaking aangenaam is. Kijken of dit een blijvertje is.