Dan Auerbach - Keep It Hid (2009)

2 keer geluisterd en ik ben toch een beetje teleurgesteld. Het is namelijk een stuk anders dan de black keys. Het is veel rustiger. De lekkere keiharde gitaarriffs zijn veel minder aanwezig. Onlangs dat is het toch een goed album en verdient het zeker 4 sterren. Dan Auerbach blijft gewoon een geweldige componist.

wat een saaie plaat, heletijd het zelfde kunstje op de herhaal toets, zogenaamd blues. J. Tillman duizend maal beter in hetzelfde genre. je moet heeeel goed zijn om als singersongwriter overeind te blijven staan. helaas vallen ze allemaal als bakstenen door de mand. Te weinig talent

Ik zou iets verder kijken. De man maakt geniale dingen onder de naam The black Keys. Deze man weet zich prima staande te houden, en kan een aardog potje gitaarspelen. Magic Potion is een goed album van The Black Keys. Geef het een kans zou ik zeggen...

Zijn de black keys dan zo goed??? Mischien voor jongeren die nog niet veel van muziek afweten. Want precies wat zij doen is en wordt door andere gewoon beter gedaan. je moet wel ff zoeken.

Noem er is een paar dan.

Erg mooie plaat dit. Snap niet waarom iedereen het vergelijkt met the Black keys. vindt het juist mooi dat Dan op z'n soloalbum in een ander putje is gaan graven. Doet me bij vlagen denken aan Van Morrisson.

Mooi album, mooie stem, prachtige liedjes.

great album!

Hm, klinkt verrassend lekker. Een mix van een minder vage Devendra Bahart en een rauwe John Lennon, afgewerkt met een folk-sausje.

Hij valt na meerdere luisterbeurten toch tegen.
Jammerrr, hoewel er wel een paar erg goede nummers op staan.

The Black Keys is een Amerikaanse bluesrockband bestaande uit twee leden. Een van die twee, zanger/gitarist Dan Aerbach, heeft nu een soloplaat gemaakt. Die plaat heet Keep It Hid en klinkt vele malen rijker en gevarieerder dan de basale sound van zijn band. De liedjes van Auerbach zijn nooit overrompelend, ze klinken eerder volstrekt vanzelfsprekend. Alsof ze altijd al bestaan hebben. Sommige van de folky deuntjes op Keep It Hid hadden net zo goed traditionals kunnen zijn en de meer bluesy en poppy nummers hebben vaak een classic-rock-feel over zich heen. De rauwe en gevoelige stem van Auerbach doet vaak denken aan die van John Fogerty van Creedence Clearwater Revival. Je hoort dat er uitsluitend antieke opname-apparatuur in de studio gebruikt is; de plaat heeft een prachtig warm en ademend geluid. Ondanks dit alles overstijgt Keep It Hid de charme van de retro, daarvoor klinken de liedjes te puur en te gemeend. Toch zorgt de prettige vanzelfsprekendheid die dit album uitademt voor een zekere onopvallendheid die het nooit veel méér laat zijn dan mooi en aangenaam. Maar dit soort albums moet vooral gemaakt blijven worden, als ik mensen over de vloer krijg wil ik immers graag goede muziek op kunnen zetten die niet meteen alle aandacht naar zich toetrekt. En Keep It Hid vormt de perfecte achtergrond voor een goed gesprek met kaasknabbels.

Bron: http://kasblog.punt.nl/

Mooie plaat, maar geef me op langere termijn toch maar The Black Keys!

Verrassend goede plaat. De recensie van Kaaasgaaf is erg treffend en daar sluit ik me dus graag bij aan.

Geweldige recensie, precies de beschrijving van het gevoel/idee dat ik er aan over hield. Live was ie ook heel sterk, enorm intens, zijn stem komt recht uit z'n ziel.

Cd verhoogt naar een 3.5. Omdat live blijkt dat de nummers wel erg goed zijn. Jammer dat ze dit niet helemaal op de cd hebben kunnen overbrengen.

Een album die je heerlijk op de achtergrond kan aanzetten. Wanneer je doelbewust gaat luisteren hoor je prachtige songs die oprecht worden gezongen.

Ik heb deze plaat toch wel even onderschat. Grote kanshebber om het jaar af te sluiten in mijn top 10 van 2009.

Eerste nummer is prachtig. Beetje dat blues gevoel, ligt mij wel.

Als je The Black Keys te gek vind, moet je je er even overheen zetten dat dit anders klinkt. Ik ben blij dat ik het nog een tweede kans heb gegeven, want het blijkt een perfecte aanvulling op de band te zijn: dezelfde rauwheid, maar dan voor 's ochtends.

Vrijblijvend werkje van Auerbach die dan eens weemoedig, dan eens opgewekt en dan eens bezwerend uit de hoek komt. Een soort laid back-versie van The Black Keys, meer ingetogen, stemmige songs maar met dezelfde korrelige bluesrock sound. Lekker plaatje voor een zwoele avond in schemerige buitenlucht.

Voor mij één van de beste bluesplaten van de laatste jaren, er zit echt een flow in dit album, het luistert zo makkelijk...

Alles wat Dan Auerbach maakt is gewoon schitterend, nog nooit heeft hij mij teleurgesteld, niet als producer (Buffalo Killers, Radio Moscow...), en al zeker niet met The Black Keys en deze plaat

Wat een gezeik van muziekobessie zeg, met het verkeerde been uit bed gestapt ofzo?

Ik kan een bandje opnoemen die het beter doet, of even goed.. hangt er vanaf.
En dat is Cream...

Auerbach blijft juist recht over eind staan, sterke composities die in zijn eenvoud blijven boeien.
En dat kunnen er niet veel.

Persoonlijk hoor ik liever de Black Keys, want oh wat zijn die drums daar lekker groovey...
Dit is gewoon enorm goed.

De titel van deze soloplaat van Dan Auerbach, "Keep It Hid", is een indirecte verwijzing naar The Black Keys. Ten tijde van het opnemen van deze plaat boterde het niet meer zo goed tussen de beide heren van The Black Keys. Auerbach nam stiekem zijn sololiedjes op en hield ze verborgen ("Keep It Hid") voor zijn bandmaatje Patrick Carney. Uiteindelijk kwam het weer goed tussen Auerbach en Carney en dat resulteerde in het fantastische "Brothers" die nog maar eens de band tussen beide heren treffend illustreert. Maar nu "Keep It Hid": het geluid op deze plaat is toch wel anders dan The Black Keys. Persoonlijk vind ik dat wel fijn, anders had ik net zo goed een plaat van The Black Keys kunnen opzetten. Uiteraard zijn de kenmerken van The Black Keys wel aanwezig, met name in het gruizige gitaargeluid. Maar Dan Auerbach neemt ook regelmatig even gas terug, en juist die momenten zijn van grote schoonheid en tonen de diversiteit van Auerbach. Zo is het openingsliedje "Troubles Weighs a Ton" van ongekende schoonheid, net als het afsluitende "Goin' Home" overigens. Deze kleine liedjes zijn een mooie afwisseling op de rauwere kant van Dan Auerbach. "Whispered Words" is ook zo'n mooi liedje, al hoor je daarin een mooie dynamiek tussen rustige klanken en bezwerende zang, tegenover een soort van ingehouden harde uitspatting. Ook is de blues niet ver weg op "Keep It Hid". Dat Dan Auerbach de mosterd haalt uit deze oervorm van muziek is algemeen bekend, daarop is immers The Black Keys ook gestoeld, en ook op bijvoorbeeld de titeltrack is de referentie duidelijk. Dan Auerbach is een van de grootste talenten van zijn generatie. Niet alleen als zanger/gitarist, maar ook liedjesschrijver en producer. "Keep It Hid" is een mooi tussendoortje en waarschijnlijk net dat ene zetje dat hij nodig had om met The Black Keys boven zichzelf uit te stijgen.

Mooi verhaal! Ik ben in de gelukkige omstandigheid dat ik hem live heb mogen zien met zijn band The Fast Five. Zelden zoveel energie van een band af zien spatten! Gaaf!

Een fragmentarisch album, wat niet per se erg is, maar niet elk nummer is een hit.

Top plaat..beter en veelzijdiger dan zijn Black Keys platen..