menu

Ten Years After - Stonedhenge (1969)

mijn stem
3,50 (60)
60 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Rock / Blues
Label: Deram

  1. Going to Try (4:31)
  2. I Can't Live Without Lydia (1:20)
  3. Woman Trouble (4:28)
  4. Skoobly-Oobly-Doobob (1:41)
  5. Hear Me Calling (5:32)
  6. A Sad Song (3:16)
  7. Three Blind Mice (0:55)
  8. No Title (7:57)
  9. Faro (1:09)
  10. Speed Kills (3:32)
  11. Hear Me Calling [Single Version] * (3:44)
  12. Women Trouble [US Version] * (4:48)
  13. I'm Going Home [Single Version] * (3:34)
  14. Boogie On * (14:44)
toon 4 bonustracks
totale tijdsduur: 34:21 (1:01:11)
zoeken in:
EVANSHEWSON
Een goed half uurtje pure bluesrock van hoogstaande kwaliteit.
Hear Me Calling werd later nog succesvol door glamrockers Slade gecoverd - oa op hun geweldige liveplaat Slade Alive! - No Title en Going To Cry zijn enkele andere toppers op een ontzettend genietbaar schijfje met stokoude tijdloze muziek erop!

****

avatar van BenZet
2,5
Ik vind hem tegenvallen ssssh en cricklewood green vind ik beter, mede doordat het meer muziek bevat

avatar van mafketel
3,5
't Is inderdaad een rommelige plaat, sommige songs zijn niet af, of er wordt maar wat gepield. Maar ja, I'm going home kennen we zo langzamerhand ook wel.

avatar van wizard
2,0
Van Ten Years After kende ik enkel Recorded Live. Heb dit album beluisterd, en er staat een aantal hele goede nummers op, maar ik vind een flink gedeelte van Stonedhenge op z'n best onaffe liedjes, en op z'n slechts filler.

Stijn_Slayer
Dit is niet echt een studioalbum zoals we die gewend zijn. Het is meer een jamplaat. Stonedhenge klinkt alsof je zelf bij de band in de oefenruimte zit, en ze gewoon spontaan beginnen te spelen. Eenvoudige blues en jazzy deuntjes, maar op zich wel leuk om te horen.

Dit karakter wordt nog eens versterkt doordat elk bandlid een minuutje de tijd krijgt om z'n eigen ding te doen.

Leuk, maar niet echt goed. Het is ook wel duidelijk waar de titel van dit album op slaat.

avatar van spinout
2,5
Er staan wel een paar aardige stukken op, maar helaas ook de nodige missers.

avatar van Droombolus
4,5
Destijds was ik helemaal kapot van deze plaat en was het de aanleiding dat ik ze ben gaan zien in het Concertgebouw september (?) 1969, maar de tand des tijds is er niet echt vriendelijk voor geweest. De "allemaal een eigen liedje" gekte zal hier zo'n beetje begonnen zijn en ik vind die tracks nog wel redelijk in het geheel van de plaat passen.

Hear Me Callin,' waarvan ik ooit gedacht heb dat het eeuwigheidswaarde had, keutelt veel te lang door om boeiend te blijven en ook No Title had wat korter gemogen. Die laatste zitten dan weer wel van die vroege TYA hard/zacht afwisselingen in die het nummer boeiender houden.

Al met al een wat gedateerd geheel maar toch een 4*, mede wegens jeugdsentimentele overwegingen

avatar van wizard
2,0
Toen ik dit album een paar jaar geleden voor het eerst luisterde, maakte het weinig indruk. De afgelopen weken heb ik het nog een kans gegeven. Veel indruk maakt Stonedhenge nog steeds niet.
De vier korte nummers op dit album zijn op z’n best melige vulling, ideeën die wellicht in andere nummers verwerkt hadden kunnen worden. Het lange No Title vind ik eigenlijk ook niet sterk. Echt op gang komt het nummer nooit, er gebeurt te weinig om mij acht minuten lang te kunnen boeien. Van de overige vijf nummers heb ik het liefst Sad Song, maar ook Going to Try en Hear Me Calling zijn geen straf om te horen.

In vergelijking met Ssssh. vind ik dit album maar matig, terwijl ik over die plaat al niet erg enthousiast was. Qua Ten Years After heb ik aan Recorded Live wel genoeg geloof ik.

2.0*

avatar van Droombolus
4,5
Had 'm gister ook weer eens op. In mijn herinnering zat er in m'n olde vinyltje veel meer dynamiek dan in deze, intussen ook al weer belegen, CD .

Zo makkelijk laat ik m'n jeugdsentiment nou ook weer niet bederven, dus de hoogste tijd om de remaster maar eens in te laten vliegen.......

avatar van wizard
2,0
Welk deel van je 4 sterren voor dit album is jeugdsentiment, Droombolus?
Voor mij, geboren in de jaren '80, mist dat sentiment uiteraard...daarom zal dit album ook wel een andere indruk op mij maken dan op jou.

avatar van Droombolus
4,5
Jeugdsentiment is nooit meer dan een halve * waard ....... maar dat ik 'm opgepakt heb in de tijd waarin ie uitkwam zal zeker ook meespelen.

Door de nogal aanwezige jazz invloeden waren ze echt een apart eendje in de blanke blues vijver destijds. Vanaf Ssssh gingen ze zich steeds meer konformeren aan de heersende stroming en verloor ik al snel mijn belangstelling.

avatar van Droombolus
4,5
Was ik maar veel eerder aan die remaster begonnen. De subtiliteiten van de muziek, met de kont nog volop in de jazz modus, komen als vanzelf bovendrijven en ik wordt weer helemaal vrolijk van Stonedhenge zoals ie hier klinkt. Gelijk mijn stem opgewaardeerd en die staat nu zonder max jeugdsentiment element in de score. Die ouwe CD gaat gelijk in de vullis !

De single-edit van Hear Me Callin' is geweldig gedaan en een echte bonus. De rest van de boli hadden ze er van mij ook af mogen laten ..... De Going Home edit is ook prima gedaan maar het nummer werkt niet echt in deze vorm. De US versie van Woman Trouble voegt helemaal niks toe en Boogie On is gewoon een beetje vorm zoeken in de studio en duurt veheeeheeeheeeeeeeels te lang, ik begrijp volkomen waarom die opname de kluis in gegaan is damaals.

avatar van philtuper
3,5
Here Me Callin' is echt een dijk van een song! Die knalt echt uit de speakers!

avatar van heartofsoul
4,0
Dit is zo'n album waar ik steeds verbaasd van opkijk tijdens het luisteren. Wat hoor ik nu weer?
De vier korte stukjes waarop de respectieve musici ieder even aan het woord komen vind ik de aandacht te veel afleiden van het album zelf. Het maakt van mijn luisteren een beetje chaotische ervaring. Kan natuurlijk ook aan mij liggen zeg ik er maar snel bij. De gewone nummers vind ik redelijk, met als uitschieters voor mij A Sad Song en het aan Mose Allison herinnerende Woman Trouble.

En een eervolle vermelding voor het orgelspel van Chick Churchill.

avatar van Droombolus
4,5
heartofsoul schreef:
A Sad Song

En een eervolle vermelding voor het orgelspel van Chick Churchill.


Vanwegen mijn MONO gekte van de laatste maanden heb ik deze jeugdfavo nog maar weer eens ge-upgrade met de MONO/Stereo versie.

De MONO-miks snijdt echt hout omdat je de muziek puur te horen krijgt zonder de in die tijd zo populaire stereo truuks, zoals van links naar rechts heen en weer vliegende gitaarsolo's.

Tot mijn verbazing worden de schrijvers credits van A Sad Song op deze versie opeens niet meer aan Alvin Lee gegeven maar aan de gasten die Sad Song voor September schreven. Oeps, foutje .....

En inderdaad: Chick Churchill, een perfekte toetsenist van het kaliber Ian McLagan en Andy Bown. Altijd smaakvol en nooit last van z'n ego.

avatar van Rinus
3,5
Best een sterk album. Uiteraard in de bleus verankert, maar soms met een psychedelisch sausje erover heen of een jazzy uitstapje.

De remaster klinkt uitstekend.

3,0
Ten Years After is echt zo'n groep die bekend is voordat ik de leeftijd had dit interessante te vinden. Maar het heeft wel een bepaalde naam. Zijn meer van die bands, Humble Pie, Soft Machine die minder bekend zijn dan Pink Floyd , Deep Purple etc.
I'm going home kant iedereen wel, maar verder is het voor me redelijk onbekend.
Ik zag de cd in kringloop liggen voor een euro, altijd even meenemen. Het is inderdaad een rommelige plaat, echt eind jaren 60/begin 70. Gewoon wat muziek maken, liefst wat onder invloed en niet te moeilijk doen. Die kleine korte nummers zijn misschien wat overbodig. aan de andere kant laten ze wel zien hoe er toen werd gemusiceerd en hoe democratisch dat er aan toe ging. (ieder zijn deel..) Verder vind ik staan er wel lekkere nummers op, fijne blues rock, flink wat geëxperimenteer, heerlijk orgeltje. Echt een tijdsdocument. No title , het langste nummer van deze toch redelijk korte plaat vind ik persoonlijk het sterkst. Ik kan niet spreken van een meesterwerk, maar zeer beluisterbaar.

D'Ouwe Nelis
Ik denk dat Ten Years After in de tijd van Alvin Lee helemaal niet zo democratisch was. Alle vier muzikanten spelen op dit album een instrumentaal stukje van ongeveer een minuut. De rest van de muziek is geschreven door zanger/gitarist Alvin Lee.

avatar van Mssr Renard
4,0
Zo op het eerste gehoor minder jazz/blues en meer psych, wat mij een beetje doet denken aan The Doors en Cressida.

Ook dit vind ik overigens prima muziek. Nog even tot mij laten doordringen, dit.

Woman Trouble bevalt me in ieder geval heel erg. Mooie solo's, fijne sfeer.

De tussenstukjes vind ik geweldig! Doet wat aan Yes denken jaren later. Ik vind de plaat consistent en alles past prima bij elkaar. De plaatlengte is perfect, trouwens.

avatar van heartofsoul
4,0
Nu ik dit album weer eens tevoorschijn heb getoverd en opnieuw heb beluisterd, als het ware met frisse oren, ben ik wel een pak enthousiaster dan ik ongeveer zeven jaar geleden was. Het is inderdaad een album dat enigszins psychedelisch klinkt, maar na mijn herhaalde luistersessies blijkt het tóch een eenheid te zijn, voor mij althans, en verdwijnt het fragmentarische karakter. Het gitaarspel van Alvin Lee vind ik erg smaakvol, maar vooral het excellente toetsenwerk van Chick Curchill (ik herhaal het nog maar eens) is niet te versmaden. Ik ga inmiddels bijna geheel mee met Mssr Renard en Droombolus, en overweeg de op een na hoogste score.

avatar van Koos R.
4,0
Mogelijk een typische studio bluesjazzrock album uit de jaren zestig. Gitarist Alvin Lee vindt zijn inspritatie in de blues en rock 'n roll, de ritmesectie meer in de jazz. Dat komt tot uiting in dit fijne studioalbum. Geen overdreven gitaarsolo's of wilde uitspattingen, maar meer gedetailleerde, fijnere soms zelfs subtiele samenwerking.

De korte nummers: ieder bandlid heeft daar zijn eigen korte soloruimte. Voor de een zal dit overbodig klinken, voor de ander zijn het leuke intermezzo's. Going to try, een verfrissend, voor de bluesrocktijd van uit 1969 nog steeds experimenteel. Niet een standaard bluesrocksong door zijn wisselingen in tempo. Woman Trouble is een fijn, zachter sympathiek gezongen bluesnummer, terwijl de tekst minder sympathiek is. De sterkste nummers vind ik A sad Song en No Title. De eerste door de indringende opbouw gecombineerd met de zeer bijpassende zang. De tweede door zijn bijzonder arrangement, het zachte begin, de prangende gitaarsolo gevolgd door opzwepende bass/drumritme. De jazzinvloeden komen zichtbaar naar voren, zonder dat het echt jazz is.

Het album is best experimenteel, maar blijft mij boeien. Menig hedendaags bluesrockalbum legt het af tegen de kwaliteit van Stonedhenge.

Gast
geplaatst: vandaag om 13:23 uur

geplaatst: vandaag om 13:23 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.