Vorige week hoorde ik tijdens het ontwaken bij het Radio 1 Journaal de titelsong van dit album
Dreamboat Annie. Zeer aangenaam wakker worden! Ik heb de elpee weer eens uit de kast geplukt.
December 1976 had Heart hun eerste hit in Nederland met
Magic Man, vanaf januari ’77 zou het in de Nationale Hitparade drie weken op #8 pieken. Bij de Top 40, inmiddels uitgezonden vanuit Hilversum door aspirant-omroep Veronica, stond het drie weken #7. Opvolger
Crazy on You deed het nog beter: in maart-april 1977 #4 en #2.
Ik was nog niet rijp voor dit soort (hard)rock en miste deze liedjes compleet. Ze haalden ook de Europarade niet, een TROS-uitvinding die voor deze prille radioluisteraar het hoogtepunt van de radioweek was, met een uitzending op de donderdagmiddag en herhaling op zaterdagmiddag. Ik beluisterde ze allebei…
Vanaf 1977 echter begon ik stapsgewijs een voorliefde te ontwikkelen voor andere muziek dan hapklare pop. Omdat die op Hilversum 3 weinig klonk met alle versnippering (elke dag een andere omroep met een eigen format), zocht ik op mijn radio naar alternatieven.
Zo kwam ik onder andere uit bij de Engelstalige zeezender Radio Caroline, waar een band als deze meer airplay kreeg dan bij de Hilversumse omroepen. Met terugwerkende kracht nam ik de hits op cassette op vanaf de krakende middengolf, in de veronderstelling dat ze van langer geleden waren. Wat ik ook dacht: dat Heart een Canadese band was, zo werd dat toen verteld. Een misverstand ontstaan omdat de band van Seattle naar de noorderburen was uitgeweken om zo de dienstplicht te ontlopen, lees ik op Wikipedia.
Pas jaren later viste ik de bijbehorende elpee uit de bak in een kringloopwinkel. Degenen die in ’76-’77 de plaat kochten op basis van de twee hits, hebben zich mogelijk bekocht gevoeld met de circa 22 gulden die je voor zo’n plaat moest neerleggen. Op
Dreamboat Annie klinkt namelijk vooral dromerige folkrock. Alleen de twee hits en
Sing Child zijn steviger. De progressieve invloeden waar MuMensen over schrijven ontgaan mij, ook al is wél duidelijk dat ze nergens traditionele folk spelen.
Ik hoor eigen composities, vol passie uitgevoerd, meestal met akoestische gitaren. Zelfs countryrock schemert daarin door: gitarist Roger Fisher is een multitalent, die de uiteenlopende invloeden tot een sterk geheel samensmeedt. Op
Magic Man soleert hij bovendien briljant.
Meer over de achtergronden van de band, deze plaat en wie die
Magic Man is, leerde ik van deze
VH1 Behind the Music-documentaire uit 1998, een aangename drie kwartier.
De folkachtige liedjes zijn prima, maar een heel album lang kabbelt het mij teveel. Toch zet ik deze elpee met mijn beperkte enthousiasme regelmatig op. De stem van Ann Wilson blijft zó mooi, ze is al sinds '77 mijn favoriete zangeres: dan houd ik het gewoon bij één van beide plaatkanten…