Heart - Dreamboat Annie (1976)

Op het moment dat dit album uitkwam was ondergetekende 12 jaar. Dreamboat Annie was een van de eerste platen die ik aanschafte als grote zwarte schijf natuurlijk. Crazy on you was natuurlijk de reden van aanschaf. Het blijft tot op de dag vandaag een heerlijk meezingnummer. Maar het mooie ingetogen dreamboat Annie (en het reprise) laten horen dat de band ook succesvol andere paden kon bewandelen.
Tot op de dag vanvandaag een album dat (inmiddels op CD natuurlijk) nog regelamtig uit de kast komt.
In mijn optiek was dit de beste periode van Heart.

Prachtig debuut van Heart. kan me nog herrinneren helemaal gek te zijn van het nummer Sing Child. Magic Man en Crazy on You zijn nu nog steeds geweldige nummers. Verder gewoon een lekker album.

Goed album met de fantastische nummers Magic man en Crazy on you. Als ik het hier zo lees ben ik niet de enige die er zo over denkt.

Ik lees hier over prog-invloeden, maar ik hoor er vooral folky invloeden in.
En de warme, wollige productie plaatst het album direct in 1976, het kon écht niet in een andere tijd zijn gemaakt en daarmee wil ik het zeker geen negatieve lading geven.

Dit album is gemaakt door een band die er hun ziel en zaligheid in heeft gestopt.
Goudeerlijk, puur, uitnodigend, gepassioneerd én met dat obligate verschijnsel van (vooral) toen: Ruim baan voor gitaarsolo's!

Magic Man is inderdaad een sterk nummer, maar de rest van het album is ook best goed.
Een zeer degelijk debuut van Heart, waarop inderdaad wat prog-invloeden terug te horen zijn.
De vrouwelijke samenzang maakt dit ook nog eens tot best een uniek plaatje, daar het vaak mannen waren (en nog steeds zijn) die dit genre domineren.
Een album dat de tand des tijds prima heeft weten te doorstaan en dat zeker het beluisteren waard is voor de liefhebbers van deze muziek.

Eindelijk dit album (opnieuw) gekocht. Destijds (15 jaar) veel geluisterd, en was ik toch wel een liefhebber van dit album, en dan met name het gitaarwerk. Daarna een hele tijd niet naar dit album geluisterd, en ik ben aangenaam verrast dat mij dit anno 2013 nog steeds goed bevalt. Het is meer dan alleen het nostalgische gevoel van de herkenning en de herinneringen. Goede songs, een behoorlijke afwisseling en ja, dat gitaarwerk is nog steeds sterk. Maar wat me nu het meest opvalt is goede vocalen. Heeft de tand des tijds goed doorstaan!

Er is ook een prachtige live versie van, waar de band het hele album live nog eens een keer speelt. Ook aan te raden.

Mooi debuut van Heart. Waarschijnlijk hun meest memorabele album.

De gezusters Wilson die de kern vormen hebben engelachtige stemmen, waarvan de oudste Ann lekker kan uitpakken in de stevigere hardrock.
Dit album kent sowieso 3 klassiekers in de vorm van Magic man, Crazy On You en Dreamboat Annie, die regelmatig terugkeert hier.
Een album dat rockt, maar ook folky stuff laat horen. Sterk gitaarwerk en nogmaals prachtig zangwerk.

Dat is helemaal waar.
Na het album weer eens opnieuw helemaal te hebben afgedraaid, zou ik niet weten waarom ik het album niet het aantal sterren van de onsterfelijkheid zou geven.

Het is (en blijft) een prachtige klassieker die geen minuut verveeld.
Precies 37 jaar geleden werden we in Nederland (in de VS waren ze er iets eerder bij) verrast met Magic Man. Ook al zo'n klassieker geworden maar dan op het gebied van singles.

Toch mooi, dat het indertijd zo'n grote hit mocht worden en dat daarmee de aandacht op Dreamboat Annie werd gericht.
Dames Wilson nagenoeg tegelijkertijd met de Rumours ladies van Fleetwood Mac aan de top. Those were the days!

Yep ! Er gebeurde interessante dingen in die periode. Er kwam ineens zo veel. Maar in die periode was er ruimte, tijd en het viel natuurlijk op dat veel nieuwelingen iets eigens hadden in hun peformance/sound.
Zo ook Heart.

Ik hoor tegenwoordig veel 40+/50+ers zeggen; De muziek was vroeger beter.
Ach, er is nog genoeg te genieten. En ga er maar aan staan als nieuweling.......... Er is zoveel gemaakt.
Maar de 70er jaren heeft buitengewoon interessante popmuziek opgeleverd.

Mijn kennismaknig met dit album van de Dames en direct in de roos geschoten!!

Gisteren de LP opgepikt van de kringloop. Op basis van de hoes zou je hem zo overslaan tussen de NL-pulp uit de jaren 70/80 dat daar in de bakken staat . Gelukkig toch meegenomen. Heerlijke muziek en erg prettige productie. Daar kunnen veel producers anno nu nog een voorbeeld aan nemen.

"magic man" en "crazy on you" zijn de reden waarom ik dit album ooit gekocht heb. Echt geweldige nummers! Rest van het album spreekt mij minder aan.

Ik kan/mag mezelf gerust fan noemen van Heart.

Daarmee bedoel ik dat ik van de romantische rock/pop/folk hou, waarmee ze begonnen, maar ook van de arenarock waarmee ze hun comeback maakten.
De moderne rock die ze nu maken, vind ik ook super.

De band rond de zusjes Wilson is meer dan alleen Ann en Nancy, wat velen denken. Roger Fisher, Howard Leese, Steve Fossen en Michael DeRosier maakten echt jaaaaaren deel uit van de band. Later zouden dat (naast Howard Leese) Denny de Carmassi en Mark Andes worden.
Leese zou pas rond 1998 echt de band verlaten.

Eigenlijk zou je dus kunnen stellen dat de kern van de band Ann, Nancy en Howard zijn, aangevuld met vaak een vaste band. Pas in de jaren 90 en 00 is er veel verloop.

Hoe dan ook, deze line-up maakt classic rock zoals Led Zeppelin en maakt een serie platen tot en met 1979. Voor velen de meest interessante periode van de band.
En de reden waarom de band hier zo goed klinkt, komt omdat de band vanaf 1974 in deze bezetting keihard werkt, en ook goed samenwerkt met producer Mike Flicker. Mike is eigenlijk ook voornamelijk bekend door zijn samenwerking met Heart, wat hem dus ook bijna een bandlid maakt.

Erg complete en uitgedokterde muziek.

Fijne rustgevende muziek met mooie melodieen.

"Rustgevend" zou ik toch niet als typering aan dit album gegeven. Het kent een paar rustige, akoestische momenten maar is alles bij elkaar toch een fraai rock album. Waarbij het natuurlijk geen Mötorhead is maar waar er wel met behoorlijke regelmaat ook mooie herrie van het album afkomt.

Led Zeppelin-light.

En vlammen kunnen ze zeker.

Ben ik de enige die hier veel The Devil's Blood (nou ja, andersom natuurlijk) in hoort? Vooral bij die gitaren in Crazy On You heb ik gelijk weer zin om The Thousandfold Epicentre op te zetten.

De album art doet vermoeden of we hier met een sky radio country release te maken hebben. En inderdaad, sommige songs zijn daar best voor geschikt (helaas). Maar een typische 70's rocksong als Sing child met een geweldige instrumentele break incluis dwarsfluit en shredder gitaartje past toch meer in mijn straatje. Dan hebben we nog het dwingende riffje van Crazy On You, die opent met een stukje akoestiche gitaar waar later veel 80's rockbands zich van bedienden om hun ballads mee te openen , waar de dames het op het laatst uitschreeuwen van plezier. En dat komt allemaal door één van de beste rock songs van de 70's Magic Man. Een huilend gitaartje opent de song en mag geregeld terugkeren. Ook hier zit de perfectie in de instrumentale break waarbij de ene gitaar nog zwoeler klinkt dan de andere. De break eindigt in het wulpse ge -aahaah van de dames zelf en ondertussen houdt de thump thump het liedje in zijn greep. Op het latere Barracuda kan ik er ook zo van genieten maar daar houdt de urgentie van deze band voor mij een heel eind op.

Wonderschoon. Ik ken Heart van alle standaard classic rock-hits, maar op het moment dat ik in mijn kast ga kijken, heb ik alleen de s/t staan uit de stadionrock tijd met de foute kapsels. Tijd om daar verandering in aan te brengen. Op basis van Crazy On You en Magic Man had ik altijd wel al een idee dat de band rauwe randjes in huis moest hebben, maar het is nu pas dat ik voor het eerst hoor hoe eigenzinnig en gevarieerd de sound eigenlijk is.

Soul Of The Sea houdt het midden tussen psychedelisch, folk en zelfs country, maar pakt van alle werelden het beste en betovert enorm. White Lightning & Wine is een zwoele en sexy laidback rocksong, waar de scheurende vocalen zorgen voor een flinke portie vuur waar Robert Plan jaloers op zou zijn. Mooie gitaarsolo ook! De Dreamboat Annie songs zijn heerlijke folkrocksongs. Magic Man en Crazy On You zijn dan weer ruige hardrocksongs, waarbij de eerstgenoemde nog een heerlijk overstuurd toetsenstukje heeft en heerlijk rauwe gitaren. Sing Child heeft een lekkere groove en een prachtige dwarsfluitsolo en bovenal fantastisch gitaarwerk.

Dreamboat Annie is niet het ruige hardrockalbum wat ik had verwacht, maar eigenlijk is dat zo prima. Alsof Led Zeppelin nog een keer zijn zaakjes op orde zou hebben, maar dan met zangeressen ipv Robert Plant door het leven zou gaan. Zo hoor ik het graag!

Hmm, ik betwijfel of dit echt mijn band gaat worden. Heart ken ik wel van losse hitjes (die vooral op deze lp staan, geloof ik), maar verder heb ik nooit echt tijd en energie hierin gestoken. Dreamboat Annie ligt hier wel op lp overigens. Die kom je nog vaak tegen in de platenbakken voor weinig geld. Echt de moeite waard vind ik het nou ook weer niet. De eerste helft is best leuk met Magic Man en Crazy On You. Dat klapt er nog redelijk op, maar het is Song Of The Sea dat echt goed is. Dat is weliswaar kalmer, maar heeft iets psychedelisch en sinisters. Net dat geluid mag ik wel heel erg. Je hoort het ook wel een beetje in (Love Me Like Music) I'll Be Your Song, maar dat is dan weer gewoon een fijn liefdesliedje.

Het is geen slecht album, maar voor mij misschien wel te braaf. De Wilson zusjes kunnen best zingen, maar de songs zijn te gewoon en te lief. Het heeft te weinig sterke momenten om echt interessant te zijn.

Nog iemand die het gejubel bij dit abum niet zo goed snapt. Dan verkies ik toch hun jaren 80 shit.

Hier nog één.

Goed album, dat gelijk de talenten van de dames showcased. Crazy on you blijft zo'n beetje mijn favoriete track hier. Zo gedreven. Magic Man mag er ook zijn en was terecht ook een single die on-edited in Nederland uit kwam. De rest van de nummers zijn gewoon goed. Voor een dubuut een goede productie. Heb de originele LP.

Wegens 'Crazy on You' in Fargo s3 hier belandt. Begint meteen geweldig met 'Magic Man'. Geweldige sound, gitaren, zang, percussie, noem maar op. Jammer dat ik met 'M.M.' en 'C.o.Y.' kennelijk meteen het beste heb gehad, maar ik blijf benieuwd.

Gek dat ze 'Dreamboat Annie (Fantasy Child)" niet als intro voor de plaat hebben gebruikt, had veel beter gepast, nu is 't meer een onderbreking - maar zeker niet slecht. 'Soul of the Sea' had van mij ook iets later gemogen, maar het is toch een meer dan prima nummer. Dan krijgen we 'weer' 'Dreamboat Annie', mooi maar kort nummer, dat doet denken aan 'Everybody's Talkin'' van Nilsson. 'White...' is een prima nummer, maar ook wel erg standaard - maar wel perfect uitgevoerd, met fijne uithalen en gesoleer op het eind. '(Love Me...' is erg mooi. 'Sing Child' is ook erg goed, die kan heel aardig op tegen de twee onbetwiste winnaars van de plaat, de nog niet genoemde 'Magic Man' en 'Crazy on You'. 'How...' en de afsluitende reprise zijn prima, maar ik had toch liever wat meer rockende nummers gehad.

Al met al de moeite waard gebleken om een keer of drie achter elkaar te draaien. Misschien nog es een eigen volgorde kiezen en zien wat er dan uitkomt. Voor nu ga ik toch voor een nette acht.

Fraaie plaat met prachtig stemgeluid van de dames Wilson.
Begin van het album is ijzersterk met Magic Man & Crazy On You, helaas is dit hoge niveau niet op het gehele album terug te vinden.

Ik ken weinig platen uit dit 'genre' dat ik zo goed vind, als deze. Samen met Little Queen toch wel erg goed. Ik houd van deze dromerige rock.

Op Musicmeter doet Heart het niet erg denderend.

Ik moet zeggen dat ik destijds bij aanschaf van de LP ietwat teleurgesteld was. Op basis van beide prachtige singles had ik verwacht dat het wat meer zou rocken. Gelukkig heb ik mijn mening korte tijd later bijgesteld, want wat hier gebeurt is werkelijk prachtig. Rock en dromerige folk houden elkaar hier op een bijna volmaakte manier in evenwicht.

Met de opener Magic man was ik eind '76 meteen verkocht: wát een nummer: een stuwend ritme van bas, drums en akoestische gitaar vormt de basis, met daar overheen de schitterende zanglijnen van Ann Wilson, die ik vanaf dat moment tot een van de allerbeste rockzangeressen reken - en nog steeds. En dan dat middenstuk, met die gitaarsolo die wordt afgewisseld door zo'n prachtig analoog synthgeluid. Analoog is hier sowieso een trefwoord, want het nummer is prachtig opgenomen, met een mooie balans tussen de instrumenten.

Dat geldt eigenlijk voor de hele plaat, waar per saldo geen enkel zwak nummer op staat. Ook het softere werk, zoals de titeltrack, Love me like music en How deep it goes blijken van een onaardse schoonheid. Aan Soul of the sea moest ik wat langer wennen, maar ook dat kwam goed.

Ik ben het met ZAP! eens dat ik voor een andere volgorde van de songs gekozen zou hebben. Soul of the sea had een prachtige afsluiter kunnen zijn en ik denk ook dat ze de titelsong beter anders hadden kunnen aanpakken. Drie keer op één album is iets teveel van het goede. Ze hadden misschien beter de midtempo-versie als opener kunnen gebruiken en die uitwerken tot een complete song van een minuut of vier, en de langzame versie als afsluiter. Dan had had het nog iets conceptueels gehad.

De korte versie van twee minuten was nog een single (ik heb 'm nog; Engelse persing), maar ik denk dat het nummer ook op 45 toeren beter tot zijn recht was gekomen wanneer het was uitgebouwd tot een volwaardige song van meer dan drie minuten.

Vorige week hoorde ik tijdens het ontwaken bij het Radio 1 Journaal de titelsong van dit album Dreamboat Annie. Zeer aangenaam wakker worden! Ik heb de elpee weer eens uit de kast geplukt.

December 1976 had Heart hun eerste hit in Nederland met Magic Man, vanaf januari ’77 zou het in de Nationale Hitparade drie weken op #8 pieken. Bij de Top 40, inmiddels uitgezonden vanuit Hilversum door aspirant-omroep Veronica, stond het drie weken #7. Opvolger Crazy on You deed het nog beter: in maart-april 1977 #4 en #2.
Ik was nog niet rijp voor dit soort (hard)rock en miste deze liedjes compleet. Ze haalden ook de Europarade niet, een TROS-uitvinding die voor deze prille radioluisteraar het hoogtepunt van de radioweek was, met een uitzending op de donderdagmiddag en herhaling op zaterdagmiddag. Ik beluisterde ze allebei…

Vanaf 1977 echter begon ik stapsgewijs een voorliefde te ontwikkelen voor andere muziek dan hapklare pop. Omdat die op Hilversum 3 weinig klonk met alle versnippering (elke dag een andere omroep met een eigen format), zocht ik op mijn radio naar alternatieven.
Zo kwam ik onder andere uit bij de Engelstalige zeezender Radio Caroline, waar een band als deze meer airplay kreeg dan bij de Hilversumse omroepen. Met terugwerkende kracht nam ik de hits op cassette op vanaf de krakende middengolf, in de veronderstelling dat ze van langer geleden waren. Wat ik ook dacht: dat Heart een Canadese band was, zo werd dat toen verteld. Een misverstand ontstaan omdat de band van Seattle naar de noorderburen was uitgeweken om zo de dienstplicht te ontlopen, lees ik op Wikipedia.

Pas jaren later viste ik de bijbehorende elpee uit de bak in een kringloopwinkel. Degenen die in ’76-’77 de plaat kochten op basis van de twee hits, hebben zich mogelijk bekocht gevoeld met de circa 22 gulden die je voor zo’n plaat moest neerleggen. Op Dreamboat Annie klinkt namelijk vooral dromerige folkrock. Alleen de twee hits en Sing Child zijn steviger. De progressieve invloeden waar MuMensen over schrijven ontgaan mij, ook al is wél duidelijk dat ze nergens traditionele folk spelen.
Ik hoor eigen composities, vol passie uitgevoerd, meestal met akoestische gitaren. Zelfs countryrock schemert daarin door: gitarist Roger Fisher is een multitalent, die de uiteenlopende invloeden tot een sterk geheel samensmeedt. Op Magic Man soleert hij bovendien briljant.

Meer over de achtergronden van de band, deze plaat en wie die Magic Man is, leerde ik van deze VH1 Behind the Music-documentaire uit 1998, een aangename drie kwartier.
De folkachtige liedjes zijn prima, maar een heel album lang kabbelt het mij teveel. Toch zet ik deze elpee met mijn beperkte enthousiasme regelmatig op. De stem van Ann Wilson blijft zó mooi, ze is al sinds '77 mijn favoriete zangeres: dan houd ik het gewoon bij één van beide plaatkanten…