Afgaande op de muziekstijl en de naam van dit album zou je er van uit kunnen gaan dat dit simpele feestmuziek is zonder enig diepgang. Die stelling wil ik ten eerst even ontkrachten. De zanger en frontman van de band Dave King is een geboren Ier. (
Ring a ring a rosey, as the light declines. I remember Dublin City in the rare ould times) Hij groeide in de jaren ’60 en ’70 op in Beggar’s Bush, één van de armoedigste wijken van Dublin. Naast de armoede waarin het gezin King leefde was er ook nog de constante dreiging van de IRA. En of dat nog niet genoeg was overleed zijn vader toen hij nog maar 10 jaar oud was. In de jaren ’80 trok hij richting Amerika op daar zijn geluk te beproeven. En zoals vaak in zijn leven kreeg hij weer te maken met tegenslag. Omdat hij niet in het bezit was van een
United States Permanent Resident Card heeft hij zijn familie in Ierland 8 jaar lang niet kunnen bezoeken.
Veel van deze ervaringen zijn verwerkt in de teksten van de liedjes van Flogging Molly. De muziek daarentegen klinkt over het algemeen ongelofelijk vrolijk. Door de mix van de rauwheid en hardheid van de punk en het speelse van zijn Ierse achtergrond slaagt King, en Flogging Molly in het algemeen, er in om muzikaal een geheel eigen stijl te creëren. Het kan enigszins vergeleken met een doorgeëvolueerde punky versie van
The Pogues. Er zijn wel meer bandjes die hun Ierse roots mixen met Amerikaanse punk, maar naar mijn mening komt dat soms wat te geforceerd over. En daarbij ben ik een enorme fan van de gepassioneerde stem van Dave King. Naast Dave King bestaat Flogging Molly nog uit een aantal andere zeer gepassioneerde en gedreven muzikanten.
De DVD
Whiskey on a Sunday geeft daar trouwens een heel goed beeld van. Zo is daar de Detroitse schone Bridget Regan die zich, met behulp van de fiddle en tin whistles, knap staande weet te houden tussen al dat mannelijke geweld. Zij zorgt met haar vrouwelijke charme en dito instrumentatie voor een welkome verschijning tussen al het eerder genoemde gitaar- en drumgeweld. Daarnaast zijn er nog Dennis Casey en Nathen Maxwell op gitaar en Matt Hensley op accordeon. Bob Schmidt is het vreemde wonderkind van Flogging Molly en bespeelt zo’n beetje elk instrument dat hij in zijn handen krijgt gedrukt. De nestor van het gezelschap George Schwindt verzorgt de immer voorstuwende drums.
Flogging Molly is vooral bekend van een uptempo punky liedjes, maar daarnaast kunnen ze ook zeer behoorlijk een ballad spelen. Zo bevat
If I Ever Leave This World Alive wel de typische Flogging Molly-ondertoon maar niet het stuwende en het hyperactieve wat je normaalgesproken verwacht van een Flogging Molly nummer. Het laatste nummer van deze cd is een “echte” ballad waar spaarzaam gebruik gemaakt wordt van de instrumenten waarmee bij andere nummers het behang van de muur wordt gespeeld. Een welkom moment van een rust na een plaat vol emotie, passie en vooral overdonderende muziek.
Ah, no ball or chain no prison shall keep
We're the rebels of the sacred heart