menu

Flogging Molly - Drunken Lullabies (2002)

mijn stem
3,71 (198)
198 stemmen

Verenigde Staten
Punk / Folk
Label: Burning Heart

  1. Drunken Lullabies (3:50)
  2. What's Left of the Flag (3:38)
  3. May the Living Be Dead (In Our Wake) (3:50)
  4. If I Ever Leave This World Alive (3:21)
  5. The Kilburn High Road (3:43)
  6. Rebels of the Sacred Heart (5:11)
  7. Swagger (2:11)
  8. Cruel Mistress (2:57)
  9. Death Valley Queen (4:18)
  10. Another Bag of Bricks (3:45)
  11. The Rare Ould Times (4:06)
  12. The Son Never Shines (On Closed Doors) (4:24)
totale tijdsduur: 45:14
zoeken in:
avatar van L_T_B
4,5
Afgaande op de muziekstijl en de naam van dit album zou je er van uit kunnen gaan dat dit simpele feestmuziek is zonder enig diepgang. Die stelling wil ik ten eerst even ontkrachten. De zanger en frontman van de band Dave King is een geboren Ier. (Ring a ring a rosey, as the light declines. I remember Dublin City in the rare ould times) Hij groeide in de jaren ’60 en ’70 op in Beggar’s Bush, één van de armoedigste wijken van Dublin. Naast de armoede waarin het gezin King leefde was er ook nog de constante dreiging van de IRA. En of dat nog niet genoeg was overleed zijn vader toen hij nog maar 10 jaar oud was. In de jaren ’80 trok hij richting Amerika op daar zijn geluk te beproeven. En zoals vaak in zijn leven kreeg hij weer te maken met tegenslag. Omdat hij niet in het bezit was van een United States Permanent Resident Card heeft hij zijn familie in Ierland 8 jaar lang niet kunnen bezoeken.

Veel van deze ervaringen zijn verwerkt in de teksten van de liedjes van Flogging Molly. De muziek daarentegen klinkt over het algemeen ongelofelijk vrolijk. Door de mix van de rauwheid en hardheid van de punk en het speelse van zijn Ierse achtergrond slaagt King, en Flogging Molly in het algemeen, er in om muzikaal een geheel eigen stijl te creëren. Het kan enigszins vergeleken met een doorgeëvolueerde punky versie van The Pogues. Er zijn wel meer bandjes die hun Ierse roots mixen met Amerikaanse punk, maar naar mijn mening komt dat soms wat te geforceerd over. En daarbij ben ik een enorme fan van de gepassioneerde stem van Dave King. Naast Dave King bestaat Flogging Molly nog uit een aantal andere zeer gepassioneerde en gedreven muzikanten.

De DVD Whiskey on a Sunday geeft daar trouwens een heel goed beeld van. Zo is daar de Detroitse schone Bridget Regan die zich, met behulp van de fiddle en tin whistles, knap staande weet te houden tussen al dat mannelijke geweld. Zij zorgt met haar vrouwelijke charme en dito instrumentatie voor een welkome verschijning tussen al het eerder genoemde gitaar- en drumgeweld. Daarnaast zijn er nog Dennis Casey en Nathen Maxwell op gitaar en Matt Hensley op accordeon. Bob Schmidt is het vreemde wonderkind van Flogging Molly en bespeelt zo’n beetje elk instrument dat hij in zijn handen krijgt gedrukt. De nestor van het gezelschap George Schwindt verzorgt de immer voorstuwende drums.

Flogging Molly is vooral bekend van een uptempo punky liedjes, maar daarnaast kunnen ze ook zeer behoorlijk een ballad spelen. Zo bevat If I Ever Leave This World Alive wel de typische Flogging Molly-ondertoon maar niet het stuwende en het hyperactieve wat je normaalgesproken verwacht van een Flogging Molly nummer. Het laatste nummer van deze cd is een “echte” ballad waar spaarzaam gebruik gemaakt wordt van de instrumenten waarmee bij andere nummers het behang van de muur wordt gespeeld. Een welkom moment van een rust na een plaat vol emotie, passie en vooral overdonderende muziek.

Ah, no ball or chain no prison shall keep
We're the rebels of the sacred heart

avatar van hoi123
1,5
Altijd zeer benieuwd naar en meestal eens met de mening van AOVV, maar hier moet ik hem toch echt eens een keer tegenspreken. Wat een ongelooflijk irritant album is dit..

Het zal allemaal heel erg feestelijk en vrolijk en zo zijn, maar het werkt allemaal zó op mijn zenuwen. De punkvibe is op zich niet zo erg, maar de combinatie met traditionele Ierse instrumenten vind ik hier gewoon niet goed uitgewerkt. De instrumentale stukken klinken bijna lachwekkend. Neem een nummer als Drunken Lullabies, volgens velen de grote knaller van dit album.
Het introotje is te doen, maar dit komt ook omdat ik een grote fan ben van banjo's. Maar meteen daarna een totaal mislukte uitbarsting. Punkgitaren en Ierse strijkers blijven gewoon geen goede combinatie en al helemaal niet met een steeds maar doorstampende drum. Vooruit, we krijgen nog een slap refreintje toegediend en we beginnen weer opnieuw. En eigenlijk is dit hoe bijna ieder nummer van het album voor mijn gevoel gaat.

En dan de zang. Het valt prima te merken dat Dave King met bezieling zingt, maar de beste man heeft geen geweldige stem. Nog irritanter is zijn gewoonte om achter bijna ieder woord eindigend op een medeklinker dat niet in hoog tempo gezongen wordt een langgerekte, idiote 'e' te plaatsen. Ook geen genot, vooral niet na een halfuur luisteren. Het gaat allemaal een beetje als een parodie op zichzelf klinken.

Helaas. 1,5 ster voor Swagger, die jammer genoeg zelfs nog met 2 minuten wat te lang duurt, en de afsluiter.

avatar van Pietro
4,0
Ik kwam voor het eerst met Flogging Molly in aanraking toen ik op MTV ergens in de late uren een clip van het nummer Drunken Lullabies voorbij zag komen. Zowel de aanstekelijke song als de grappige clip wakkerden direct mijn enthousiasme aan en niet snel daarna heb ik dit album aangeschaft bij de lokale platenboer. Zonder ook maar een ander nummer van deze plaat gehoord te hebben, wist ik al dat ik iets goeds in handen had. Als liefhebber van Ierse folk met rock- en/of punkinvloeden (The Pogues, The Mahones) was ik er namelijk van overtuigd dat ik dit wel eens heel goed zou kunnen vinden.

Hoewel ik ze met uitzondering van het titelnummer nergens zo goed vind als The Pogues, is dit toch een best aardig album geworden. Vrolijke up-tempo songs als het titelnummer en Rebels of the Sacred Heart worden goed afgewisseld met rustiger materiaal als het sterke Death Valley Queen. Het instrumentale Swagger is een leuk tussendoortje, maar de bewerking van de Ierse tradional The Rare Ould Times is niet echt geslaagd en past beter in de langzamere versie zoals ik het ken van The Dubliners. Ook met songs als The Sun Never Shines (On Closed Doors) en Another Bag of Bricks kan ik niet zo veel.

Over de gehele linie genomen zeker geen slechte plaat, maar ook niet eentje die ik nu nog vaak opzet. Ik twijfel tussen een 3,5* en een 4*, maar laat ik de band dan maar het voordeel van mijn twijfel geven.

Gast
geplaatst: vandaag om 19:36 uur

geplaatst: vandaag om 19:36 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.