Cream - The Very Best Of (1995)

Ik loop niet eens hard weg met muziek van Eric Clapton, maar wat hij eind jaren'60 samen met Ginger Baker en Jack Bruce heeft gedaan is toch om bij elke luisterbeurt weer diep van onder de indruk te zijn: zeer gedreven, invloedrijke, rockmuziek maken waarbij alle kleuren van de regenboog te horen zijn. Dit album is de supercompilatie van één van de beste en meest invloedrijke super-trio's van de jaren '60. Ik zeg bewust maar niet 'de beste' - dan krijg ik waarschijnlijk ruzie met Jimi Hendrix fans (die Cream overigens ook wel zullen waarderen).

De meeste nummers zijn zo goed, uniek en op zichzelf staand, ieder met of een opvallend geluid, of een opvallende stijl/mood dat het moeilijk is om een favoriete nummer te kiezen. Het laatste nummer (Badge) heeft het allebei heel sterk en is denk ik mijn persoonlijke favoriet.

Crossroads

Ja, hier staan wel wat hele fijne classics op.

Wat een supergroep! Prachtige nummers!

Prachtige verzamelaar van één van de bands die mee aan de wieg van de rock stond.

Kort en bondig en ik kan dat enkel beamen!

**** (4)

Fantastische band en wat mij betreft tijdloze muziek

Cream was de Britse equivalent van the Jimi Hendrix Experience en bestond uit 3 rasmuzikanten die blues met psychedelica vermengden en vooral live een sensatie was.
Ondanks hun korte bestaan was die groep toch zeer invloedrijk, met name op bands als Deep Purple en Led Zeppelin.
Prachtige muziek en prachtige onvergetelijke songs als "I Feel Free", "Strange Brew", "White Room" en "Badge".

Sitting on the top of the world en Sunshine of your love zijn favoriet.

Als je als ware pop/rock-liefhebber dan 'Disraeli Gears' NIET in je kast hebt staan, zorg dan iig dat je deze daar wel in hebt staan. Stuk voor stuk geweldige (gitaar-) nummers van dit fameuze trio Bruce/Bakker/Clapton.

Op de keeper beschouwd, denk ook de beste periode ('66-'68) die EC heeft gekend in zijn carriere (tot dusver). Daarvoor vooral voor mij de Yardbirds ('63-'65) interessant en in mindere mate John Mayall & Bluesbreakers.

Daarna met Blind Faith (1969) ook prachtige nummers gemaakt, maar Derek & Dominos ('70 en '71) werd mij al een tikkeltje te veul 'pop' en minder 'blues straight from tha (white) soul' waar juist deze CREAM-verzamelaar een prachtig voorbeeld van is.

Vanaf '71 natuurlijk nog vele prachtige nummers (solo) gemaakt maar het 'magische' heeft ie m.i. na 1969 niet meer aangeraakt.

Kan geen favorieten aangeven van deze plaat: nummers zijn stuk voor stuk pareltjes.

@ Leroi, ik heb Disraeli Gears, deze en ook BBC Sessions in de kast staan.... en die komen daar nog geregeld uit ook.
Disraeli Gears is uiteraard echt verplichte kost voor iedere rockliefhebber, no doubt about it.
En deze verzamelaar hier is gewoon... prima samengesteld.

Ik bèn zo'n enorme Hendrix-fan - maar als ik deze CD beluister kan ik eigenlijk geen enkele reden verzinnen waarom Cream lager dan de Experience zou moeten worden aangeslagen. Ik vind Hendrix een interessanter gitarist dan Clapton, maar wat deze drie heren hier produceren vind ik toch ongeveer even hemelbestormend (en trouwens ook nog eens bijzonder gevarieerd).
 

Hendrix speelde gewaagder dan Clapton en ook al was Hendrix niet zo'n goede zanger, ik heb weinig met de stem van Bruce (die objectief gezien beter zingt). Hendrix was ook wel iets veelzijdiger dan Cream, maar ze mogen van mij op zich wel in dezelfde categorie geplaatst worden.

Ook hier konden Cream en de Experience uitstekend coëxisteren.
Verschillen aanwijsbaar, voorkeuren ook, maar zoals Stijn zegt; zelfde level.

Hoe zou de Experience hebben geklonken met Bruce op bas en gedeelde zang??

Overigens een goede verzamelaar dit.
De meeste topsongs staan hier toch wel op.

Inderdaad qua selectie uitstekend. Ik zou een paar titels kunnen noemen die hier eigenlijk ook wel op hadden "moeten" staan en ook een paar die er wèl op staan waarvan ik de afwezigheid niet zou berouwen, maar dat zal wel bij elke compilatie van een band met een rijke catalogus het geval zijn.

Momenteel heb ik de 4-CD-boxset Those were the days in huis, en na de studio-opnames (inclusief een paar interessante demo's, ook van nummers die later op de eerste soloplaat van Jack Bruce zouden eindigen) begin ik nu aan het livewerk: 17 nummers over ruim 150 minuten uitgesmeerd, met nummers van 13, 15, 16 en 17 minuten, ik zie er wel een beetje tegenop. Misschien ga ik ook voor hun livewerk voor de bijl, maar zo niet dan is déze CD een uitstekend alternatief (aangezien er geen boxje is met alleen maar hun studiowerk...). (Of Gold, met naast één live-CD ook een iets andere tracklisting van de studio-CD waardoor bijvoorbeeld alle drie de studionummers van Goodbye er op staan.)
 

Zijn de versies hier dezelfde als op de reguliere albums?

Helaas heb ik hem op het moment net uitgeleend, maar ik weet bijna zeker dat het op één nummer na allemaal de originele (en ook nergens ingekorte) studioversies zijn, met als enige uitzondering een liveversie van Crossroads.

Originele versies inderdaad. Voor zover ik weet bestaat er sowieso alleen maar een liveversie van Crossroads, zowel op single als vinyl/cd (Wheels Of Fire) en ook onverkort op deze prima verzamelaar.

Ronduit verslaafd geraakt aan het intro van Badge. Daarna kon en wilde ik niet meer verder met mijn muziekleven zonder Jack Bruce. Wat een bassist en wat een stem! Voor mij de spil van de band.

Berichten verplaatst naar Cream

idd kuifenco: Het verval van Eric Clapton vanuit deze periode (inclusief zijn werk met Derek and the dominos) naar de jaren zeventig en verder is best wel heftig. Bij Cream was het meerendeel van het uitstekende songmateriaal (v.w.b. het muzikale deel) dan ook van Jack Bruce afkomstig. De solo's van Clapton waren hier ook uitermate geinspireerd, maar dat hangt ook veelal samen met een goede uitgangsmelodie. Je hebt later veel meer muzikale acrobaten gehad dan dit illustere drietal, maar lang niet altijd hadden ze de beschikking over zulk verfijnd songmateriaal. En eigenlijk is het in de popgeschiedenis niet meer voorgekomen dat een trio instrumentaal zo hoogwaardig was en tegelijk op 3 zo gelijkwaardige, elkaar versterkende pijlers (alhoewel dat niet op het persoonlijke vlak gold) was gefundeerd. Daar kon de Jimi Hendrix Experience niet tegen op.

Jack Bruce en Dave Davies hebben nooit meer zo op elkaar geleken.....
Dave Davies - The Album That Never Was (1987)

Mooie verzamelaar. Als je rekent dat Cream vier albums heeft uitgebracht heb je met deze compilatie een flinke hap van het oeuvre van de groep.