Styx - Brave New World (1999)

Een alles behalve teleurstellend album. Er staan behoorlijk sterke nummers op (Tommy Shaw is ook weer aanwezig), en hoewel er hier en daar wel een raar nummer op staat (High crimes), is het algehele niveau behoorlijk goed. Als bonus, mooie cover art.

Tommy Shaw keert weer terug op het oude nest van Styx, 9 jaar na het laatste (en hevig teleurstellende) album Edge of the century.

Een geweldige solo-carriére had die Shaw de 15 jaar ervoor nu ook weer niet gehad.

Enfin, Dennis DeYoung werd uit het rusthuis gehaald, alleen James Young zag er uit alsof hij nooit was weggeweest. Hij klonk nog steeds als 27 jaar eerder, had ook nog steeds dezelfde flauwe grappen.

Tommy Shaw, de eeuwige 'Kid' van de band, kwam terug om Styx nieuw leven in te blazen.

Hij is daar heel redelijk in geslaagd. Ik vind het begin van Brave new world, waar hij de eerste twee nummers voor heeft geschreven, buitengewoon bemoedigend. Echt ook de intenties om er weer wat van te maken, van Styx.

James Young doet al jaren hetzelfde in zijn muziek, schrijft ook altijd een zelfde soort van harde nummers voor Styx, zingt naar behoren en doet daarmee ook op Brave new world zijn duit in het zakje.

Maar dan Dennis DeYoung. Oprichter van de band; heeft prachtige nummers geschreven. Ja, is ook degene/ schrijver van Babe en vergelijkbare latere ballads.

Dennis DeYoung behoort eigenlijk tot het meubilair van Styx. Maar wat hij hier schrijft aan songs op Brave new world.........................dat kan echt niet. Hij blijkt absoluut niet meer mee te kunnen, al zijn prestaties in het verleden ten spijt...........................

Misschien kwam het, omdat Dennis zijn orgeltje heeft moeten inleveren. Het was altijd zo dominant en aardig aanwezig. Nu moet hij meekwelen op de akoestische gitaar. En dat gaat hem niet al te best af.

Dennis DeYoung werd het blok aan het been van Styx. En.........................ze hebben hem er uit gekieperd. Tommy Shaw en James Young gingen verder, potten hebben ze niet meer kunnen breken maar het was in mijn ogen terecht.

Ik ben zelf ook direkt gestopt met het kopen van Styx cd's; hun periode was afgesloten. Daar komt bij dat ik nooit één positieve reaktie meer op het vervolg heb vernomen, wel een cd met covers..............laat maar.

Ik had het nog niet eens zo ooit bekeken, maar wie op Brave new world alle nummers van Tommy Shaw, of waar hij in ieder geval op zingt, samenvoegt, krijgt een alleraardigst solo-album van Shaw voorgeschoteld, van maar liefst 35 minuten.

Dan gaat het om de tracks 1, 2, 4, 5, 6, 8, 12 en 14.

Tommy Shaw klinkt hier volledig als eh...Tommy Shaw solo (gelijk aan zijn album 7 Deadly Zens uit 1998) en Dennis DeYoung heeft eigenlijk een figurantenrol, komt zelf met slechte songs, waarbij hij zich niet (mede) kan laten gelden op nummers van Shaw, vocaal niet en muzikaal ook niet. Er is geen ruimte voor de beroemde harmonies, zoals we die van oudere Styx albums kennen, tot en met Kilroy was here.

Ook de rol van James Young (vocaal en muzikaal) is erg marginaal, valt mij nu goed op. Dat Dennis DeYoung snel werd bedankt voor bewezen diensten (vanaf 1970) lijkt met dit album een duidelijke zaak. Enig verder gaan is vanuit de optiek van Brave New World bekeken volstrekt zinloos.

Dennis DeYoung is er met One Hundred Years from Now (2007) in geslaagd om eindelijk weer eens te klinken als zichzelf in Styx gedurende de hoogtijdagen van deze beroemde band.
Styx o.l.v. het duo Shaw/Young krijgt magere beoordelingen.

Pas als de oude albums The Grand illusion en Pieces of Eight (2010) live worden opgevoerd blijkt alles nog steeds redelijk te kloppen.

Tenslotte nog dit:

DeYoung's name and any reference to him was removed from the band's official website in 2011.

Fijn AOR album. Vooral de nummers Brave New World, I Will Be Your Witness en Brave New World (reprise) zijn prima om te beluisteren. De door Tommy Shaw geschreven songs vind ik op dit album sterker dan het wat softere werk van Dennis DeYoung.

Dik twintig jaar later klinkt dit album helemaal niet slecht. Als je alleen van Dennis DeYoung gecharmeerd bent is het wellicht niet jouw cup of tea. Maar voor luisteraars die niet vooringenomen zijn en het album beluisteren is er genoeg te genieten. Verkoopcijfers en zure recensenten ten spijt........

Na Pieces of Eight was het klaar voor mij met STYX

Nou Neal Peart, sla je werkelijk zonder te luisteren de periode 1979 - 2021 (album Crash of the Crown) over? 42 jaar? Als je niets probeert, dan mis je hier en daar wel wat! Het afgelopen jaar ben ik op de albums ná 1978 toch wel het nodige aan fijne liedjes tegengekomen bij Styx... Dan vind ik The Mission (2017) zelfs beter dan klassieker Pieces of Eight. Mijn inhaalreis door hun discografie is inmiddels aanbeland bij studioalbum #13.

Wat ik de voorbije maanden op de voorgaande twaalf studioalbums ondervond: ik heb net als eind jaren '70 nog steeds een hekel Styx' ballades. Wel heb ik een zwak voor hun stevige aor-kant. Als er een enkele keer progrockachtige bombast klinkt, ben ik helemaal blij.
Brave New World verscheen kort voor het nieuwe millennium, twee jaar na de livecomebackplaat Return to Paradise. Het is dus de eerste studioplaat sinds het (mijns inziens mislukte) Edge of the Century uit 1990. Tommy Shaw was terug op het nest en hierboven hebben diverse MuMensen al de meerwaarde daarvan benoemd.

De klasse van Pieces of Eight is nog niet terug op Brave New World. Ik heb betere albums gehoord van liedschrijvers Dennis DeYoung, Tommy Shaw en James Young, maar de opgaande lijn is er.
Met de ballades heb ik dus weinig, gelukkig is de sterke en uptempo aor terug. Die hoor ik voor het eerst op track 2, het titelnummer. Dat begint met mysterieuze thrillermuziek als een film die zich in het Verre Oosten afspeelt en wordt geleidelijk stevig met een sterk refrein waarin die o zo lekkere koortjes klinken. Herkenbaar Styx, heerlijk!
Meer stevige aor met koortjes en sterke melodieën in Best New Face, het met de viool van gastmuzikant Jerry Goodman voorziene What Have They Done to You, de midtempo retropoprock van Fallen Angel.

Soms hoor ik aangename echo's. Het stevig rockende Everything is Cool klinkt met zijn riff als een opgefokte versie van Locomotive Breath van Jethro Tull. Verrassend is de reggaepop in Great Expectations, alsof ik naar 10CC's Dreadlock Holiday luister; het werkt ook nog! Deze zoete popklanken worden uiteraard gevolgd door stevige aor, in dit geval Heavy Water genaamd.

Tegen het einde zakt de muziek in. High Crimes & Misdemeanors (Hip Hop-Crazy) is uptempo pop die me niet pakt, de rock 'n'roll van Just Fell In is me te makkelijk wat ook de blazers niet kunnen verhelpen en Goodbye Roseland is een ballade.
De reprise van titelnummer Brave New World duurt drieëneenhalve minuut, het prijsnummer van dit album. Nieuwe drummer Todd Sucherman is hier op zijn uitbundigst.

Zes sterke nummers op deze comeback en de reis naar The Mission kan weer verder.

Ben een styxfan maar dit is bagger.

Niet één lichtpuntje voor je op dit album?

Helaas niet. Maar ik zit in het de Young kamp, dat helpt ook niet bepaald bij dit album.

Ik ga helemaal mee met @Leonidas 55