menu

Johnny Cash - At San Quentin (1969)

Alternatieve titel: At San Quentin Live

mijn stem
4,20 (422)
422 stemmen

Verenigde Staten
Country
Label: Columbia

  1. Wanted Man (3:24)
  2. Wreck of the Old 97 (2:05)
  3. I Walk the Line (3:29)
  4. Darlin' Companion (3:21)
  5. Starkville City Jail (6:14)
  6. San Quentin [1] (4:07)
  7. San Quentin [2] (3:13)
  8. A Boy Named Sue (3:59)
  9. (There'll Be) Peace in the Valley (2:30)
  10. Folsom Prison Blues (4:24)
  11. Big River * (1:56)
  12. I Still Miss Someone * (1:52)
  13. I Don't Know Where I'm Bound * (2:24)
  14. Ring of Fire * (2:07)
  15. He Turned the Water into Wine * (4:01)
  16. Daddy Sang Bass * (2:42)
  17. The Old Account Was Settled Long Ago * (2:16)
  18. Closing Medley: Folsom Prison Blues / I Walk the Line / Ring of Fire / The Rebel-Johnny Yuma * (5:08)
toon 8 bonustracks
totale tijdsduur: 36:46 (59:12)
zoeken in:
avatar van AOVV
4,5
Prachtige registratie inderdaad. De sfeer in San Quentin klinkt geweldig, de interactie tussen Cash en de gevangenen draagt daar zeker toe bij. Cash lijkt zijn publiek als geen ander te begrijpen.

De initiële release die op 16 juni 1969 werd uitgebracht, bevat slechts 10 nummers. Ik heb echter de re-release (2000) in huis. Deze bevat 18 nummers, en ook mooie liner notes, met herinneringen van o.a. Cash zelf, June Carter en Merle Haggard. Haggard zag Cash al in 1958 optreden in San Quentin, toen hij daar zat opgesloten. Na zijn vrijlating zou hij zelf een niet onaardige carrière als muzikant uitbouwen, en een goeie vriend van Cash worden. In 2016 overleed hij helaas op 79-jarige leeftijd aan de gevolgen van een longontsteking.

Dit concert dateert van 24 februari 1969, een dik jaar na de optredens in Folsom Prison. In de tussentijd was Luther Perkins, Cash's vaste gitarist van The Tennessee Three, omgekomen in een brand. Voordat Cash aan Starkville City Jail begint, vroeg hij overigens nog een applaus voor zijn vriend. Zijn vervanger was aanvankelijk Carl Perkins, maar toen Cash in september 1968 zou optreden tijdens de campagne van Winthrop Rockefeller, was Carl Perkins verhinderd. Wootton, die tussen het publiek zat, stelde naar verluidt voor om in te vallen, wat hij vervolgens ook deed. Hij imponeerde niet alleen de hele zaal, maar ook The Man in Black zelf. Niet veel later zou Wootton The Tennessee Three vervoegen, en hij bleef de vaste gitarist tot Cash in 1997 stopte met touren.

Voor het overige is de line-up identiek aan At Folsom Prison. Naast The Tennessee Three Carl Perkins zelf was als tweede gitarist ook te horen (net als in Folsom warmde hij hier ook het publiek op). June Carter was uiteraard van de partij, wat zorgde voor een hoogtepunt als Darlin' Companion (wat klonk ze toch ontwapenend!). Verder tekenden The Carter Family (vrouwelijke backings) en The Statler Brothers (mannelijke backings) present.

Zoals ik reeds eerder aanhaalde, was de interactie tussen Cash en het publiek om van te smullen. De gevangenen reageren meer dan eens laaiend enthousiast, Cash grapt en grolt alsof hij nooit iets anders heeft gedaan in zijn leven, en het wérkt geweldig. San Quentin, een nummer dat Cash schreef voor de gevangenen (pak die tekst er maar 'ns bij, echt guur!), bracht Cash tweemaal. Als je naar het album luistert, zou je denken dat dit komt doordat het publiek hierom vraagt, maar eigenlijk was het van tevoren gepland. Dit nummer is zo'n beetje de hoeksteen van het album. Producer Bob Johnston (ook bekend van o.a. Bob Dylan) koos er uiteindelijk voor beide versies op te nemen in de release.

Een ander veelbesproken moment, is die iconische foto van een verbeten, verwilderd uitziende Cash die z'n middelvinger opsteekt. Daarover heeft Cash het kort in de liner notes:

"During the show at San Quentin in 1969, it seemed that everybody that worked for Granada TV was on stage in front of me. At some point, I walked around my microphone and yelled "Clear the stage! I Can't see my audience!" Nobody moved. So I gave them "the bird". Hence that picture."

Tot slot kan ik het met aerobag wel eens zijn dat deze energieker klinkt dan At Folsom Prison. Zoals Cash in Big River het publiek aanjaagt, echt geweldig. Hij zorgt ervoor dat San Quentin even verandert in een kolkende, bruisende concerthal. Toch heb ik voor deze niet de perfecte score over. De reden daarvoor is vrij simpel: die speciale klik die ik met At Folsom Prison heb, heb ik hier niet. Maar dat dit wederom een fantastisch, iconisch album is, staat voor mij buiten kijf.

4,5 sterren

avatar van metalfist
Ik durf het niet meer met de volle 100% zeggen, maar ik denk dat At San Quentin mijn eerste echte (niet-verzamelalbum) kennismaking met Johnny Cash was. Het kan misschien ook één van de American Recordings zijn geweest, maar ik weet nog wel perfect dat ik het album samen in één pack met At Folsom Prison kocht. At Folsom Prison staat algemeen gezien hoger aangeschreven, maar voor mij is At San Quentin altijd het (officiële) livealbum waar ik naar teruggrijp wanneer ik iets van de Man in Black wil horen. Big River zet meteen de toon en Cash weet perfect de balans te bewaren tussen meer rustige nummers zoals I Still Miss Someone en Darlin' Companion tot heerlijk uptempo uitvoeringen van Wreck of the Old 97 en die fe-no-me-na-le medley van Folsom Prison Blues/I Walk the Line/Ring of Fire/The Rebel-Johnny Yuma. Daar kun je toch onmogelijk bij blijven stilzitten? Ook het twee keer spelen van San Quentin - geweldig toch ook dat ze net dit nummer besluiten te spelen - blijf ik na al die jaren nog geweldig vinden. Verder is dit ook een album dat echt die heerlijke typische live-feel heeft. Ik kan sowieso urenlang naar Cash luisteren, volgens mij zou hij zelfs gewoon het telefoonboek kunnen voorlezen en ik zou nog aan zijn lippen gekluisterd hangen, maar die interactie met het publiek en het personeel blijft toch gewoon erg leuk.

Het enige minpuntje dat ik kan opnoemen is dan ook dat het jarenlang heeft geduurd voordat we een volledige versie van het concert kregen. De originele release in 1969 moest het doen met maar 10 nummers (die dan bovendien ook nog eens in de verkeerde volgorde werden geplaatst, want die versie opent met Wanted Man), in 2000 kwam er dan een versie met 8 extra nummers en werd de trackvolgorde aangepast om dan in 2006 dan met de meest complete versie te komen. De Legacy Edition voegt voornamelijk nummers van "publieksopwarmers" Carl Perkins, The Statler Brothers en The Carter Family toe, maar hier krijgen we dan ook eindelijk de Long Black Veil/Give My Love to Rose medley en Orange Blossom Special. De medley past perfect bij de locatie waar Cash optreedt en voor Orange Blossom Special (het gelijknamige album is één van mijn favoriete studioalbums van Cash) heb ik altijd een enorm zwak gehad. Waarom die twee nummers nooit op de 2000 editie (die zogezegd compleet zou moeten zijn) zijn gekomen, het is me een raadsel. Toch ook nog even een vermelding voor twee iconische foto's die uit dit concert zijn gekomen. De albumhoes is één van Cash mooiste (inclusief basgitaar van Marshall Grant), maar tijdens dit optreden is ook de bekende "fuck you" foto genomen. Ik heb er altijd wat een haat/liefdeverhouding mee gehad (ze is te pas en te onpas gebruikt naar mijn gevoel), maar wel fijn om de origine te weten.

Gast
geplaatst: vandaag om 11:15 uur

geplaatst: vandaag om 11:15 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.