Prachtige registratie inderdaad. De sfeer in San Quentin klinkt geweldig, de interactie tussen Cash en de gevangenen draagt daar zeker toe bij. Cash lijkt zijn publiek als geen ander te begrijpen.
De initiële release die op 16 juni 1969 werd uitgebracht, bevat slechts 10 nummers. Ik heb echter de re-release (2000) in huis. Deze bevat 18 nummers, en ook mooie liner notes, met herinneringen van o.a. Cash zelf, June Carter en Merle Haggard. Haggard zag Cash al in 1958 optreden in San Quentin, toen hij daar zat opgesloten. Na zijn vrijlating zou hij zelf een niet onaardige carrière als muzikant uitbouwen, en een goeie vriend van Cash worden. In 2016 overleed hij helaas op 79-jarige leeftijd aan de gevolgen van een longontsteking.
Dit concert dateert van 24 februari 1969, een dik jaar na de optredens in Folsom Prison. In de tussentijd was Luther Perkins, Cash's vaste gitarist van The Tennessee Three, omgekomen in een brand. Voordat Cash aan
Starkville City Jail begint, vroeg hij overigens nog een applaus voor zijn vriend. Zijn vervanger was aanvankelijk Carl Perkins, maar toen Cash in september 1968 zou optreden tijdens de campagne van Winthrop Rockefeller, was Carl Perkins verhinderd. Wootton, die tussen het publiek zat, stelde naar verluidt voor om in te vallen, wat hij vervolgens ook deed. Hij imponeerde niet alleen de hele zaal, maar ook The Man in Black zelf. Niet veel later zou Wootton The Tennessee Three vervoegen, en hij bleef de vaste gitarist tot Cash in 1997 stopte met touren.
Voor het overige is de line-up identiek aan
At Folsom Prison. Naast The Tennessee Three Carl Perkins zelf was als tweede gitarist ook te horen (net als in Folsom warmde hij hier ook het publiek op). June Carter was uiteraard van de partij, wat zorgde voor een hoogtepunt als
Darlin' Companion (wat klonk ze toch ontwapenend!). Verder tekenden The Carter Family (vrouwelijke backings) en The Statler Brothers (mannelijke backings) present.
Zoals ik reeds eerder aanhaalde, was de interactie tussen Cash en het publiek om van te smullen. De gevangenen reageren meer dan eens laaiend enthousiast, Cash grapt en grolt alsof hij nooit iets anders heeft gedaan in zijn leven, en het wérkt geweldig.
San Quentin, een nummer dat Cash schreef voor de gevangenen (pak die tekst er maar 'ns bij, echt guur!), bracht Cash tweemaal. Als je naar het album luistert, zou je denken dat dit komt doordat het publiek hierom vraagt, maar eigenlijk was het van tevoren gepland. Dit nummer is zo'n beetje de hoeksteen van het album. Producer Bob Johnston (ook bekend van o.a. Bob Dylan) koos er uiteindelijk voor beide versies op te nemen in de release.
Een ander veelbesproken moment, is die iconische foto van een verbeten, verwilderd uitziende Cash die z'n middelvinger opsteekt. Daarover heeft Cash het kort in de liner notes:
"During the show at San Quentin in 1969, it seemed that everybody that worked for Granada TV was on stage in front of me. At some point, I walked around my microphone and yelled "Clear the stage! I Can't see my audience!" Nobody moved. So I gave them "the bird". Hence that picture."
Tot slot kan ik het met
aerobag wel eens zijn dat deze energieker klinkt dan
At Folsom Prison. Zoals Cash in
Big River het publiek aanjaagt, echt geweldig. Hij zorgt ervoor dat San Quentin even verandert in een kolkende, bruisende concerthal. Toch heb ik voor deze niet de perfecte score over. De reden daarvoor is vrij simpel: die speciale klik die ik met
At Folsom Prison heb, heb ik hier niet. Maar dat dit wederom een fantastisch, iconisch album is, staat voor mij buiten kijf.
4,5 sterren