Toto - Fahrenheit (1986)

Eigenlijk het hele album behalve Don't Stop Me Now dus?:)

Klopt helemaal

Tja, Toto maak(te) eigenlijk geen slechte albums. Hooguit "wat minder goed"...

Gezien het aantal Toto albums wat deze ochtend is besproken (trigger) m'n platenkast ingedoken en deze Fahrenheit maar eens op d'n platendraaiert gelegd. Ik ben nooit een uitgesproken Toto fanaat geweest maar weet de klasse echt wel te waarderen. Daarnaast is Jeff Porcaro wel altijd mijn favoriete drummer geweest (vooral te danken aan zijn fenomenale spel op Roger Waters - Amused to Death) Fahrenheit klinkt nog steeds erg fris, songs zijn afwisselend en een keur aan 'grootheden' geven acte de présence. Lekker om weer eens een heel album te luisteren van de band. I'll Be Over You is stiekum gewoon een erg lekker nummer Vond het vroeger te zoet.

I'll be over you is inderdaad een te gekke ballad! Dit album is mij persoonlijk een beetje teveel een allegaartje aan stijlen. Maar daarmee bewijzen de heren musici wel (weer) dat ze elke stijl aankunnen.

Ondanks dat Joseph Williams vocaal een goed Toto-debuut neerzet, vind ik dit als geheel een van hun mindere platen en zeker de minste tot op dat moment. De meeste nummers beklijven veel minder en voor mij eindigt het album erg zwak met Lea en Don't Stop Me Now.

Toen ik het album gisteren in de auto draaide viel me maar weer eens op hoeveel 'We Can Make It Tonight' klinkt als een nummer dat zo op het album Repeat Offender van Richard Marx had kunnen staan (zie dat ik dit al eerder heb gezegd hier, excuses). Joseph klinkt zelfs een beetje als Richard in dat nummer. Nou weet ik dat ze Marx deze job ook hadden aangeboden, dus zullen ze na zijn afwijzing naar een soortgelijke stem zijn gaan zoeken...?

Fahrenheit is prachtig uitgevoerd maar niet vooruit te branden. Iets waar de platen van Marx geen last van hebben. Toto vond hier Sky Radio uit volgens mij. Übersaaie MOR meuk.

Ook maar weer eens aan het luisteren geslagen.
Smaken verschillen overduidelijk, ik vind dit een van de heerlijkste Toto albums.
Williams stem nog jong en fit (nu ook maar toch rauwer), ook die van Lukather wat lichter en soepeler. De jaren 80 sound spreekt me nog steeds aan. Okay, het album kan niet meer zo goed mee met het nieuwe werk, maar I'll be Over You blijft voor mij een topper.

Er is iets wat me niet bevalt aan Fahrenheit. De nummers zijn prima, goed gespeeld, maar toch. Ik denk dat het de productie is, die wat kil is. Het 'DX7' probleem van de jaren 80, met die kille keyboard geluidjes. Waarom geen vette piano's en orgels van Paich en mooie vintage keyboardsounds van Steve P. meer? In plaats daarvan wemelt het van de dunne elektrische piano'tjes en synclavi's enzo.
Gelukkig deden ze dat op The Seventh One veel beter.

Toto doet waar het goed in is ,al is het eindresultaat niet echt bevredigend. Een hoop slappe A.O.R. wat nog overeind wordt gehouden door de klasse van de muzikanten. I'll be over you is een staaltje van prachtig Toto kunnen. Maar met Lea slaan ze de plank finaal mis .De stem van Williams is prettig om naar te luisteren en tilt de soms zwakke composities naar een bijna voldoende. Ik zou uitkomen op 2,75 maar omdat dat niet kan rond ik hem naar boven af. Maar das nipt. 3 sterren voor deze .

Wat een muzikanten! Wat een muziek! Het blijft mooi om naar te luisteren. Voor mij is goede muziek pas goed als je nog regelmatig een album (of cd) uit de kast haalt om er naar te luisteren. Toto is er een van.

Ik heb vandaag even het stof van mijn Toto-box afgeblazen. Deze plaat blijft fijn zeg. Een prima Toto-album met Williams als nieuwe zanger en dat doet hij niet onverdienstelijk. Till the End, Could This Be Love en Lea zijn voor mij de prijsnummers. I'll be over you heb ik denk ik net iets te vaak gehoord. Wat ik weleens mis bij Toto zijn de wat meer rauwere nummers. Het is allemaal zo braafjes en perfect geproduceerd, als ik dan toch een kritiekpuntje moet hebben, dan is dat het.

Dat laatste geldt vooral bij dit album. Er wordt perfect gemusiceerd en gezongen, maar deze klinkt echt heel klinisch. Het zijn sowieso overwegend rustige nummers, maar door de productie heeft het nog minder 'bite' dan het gemiddelde Toto-album.

Toch is het zeker geen slechte plaat, alleen is de band hier duidelijk in soft-rock vaarwater beland. Een nummer als Lea (was zelfs een single) zit op zich goed in elkaar, heeft mooie momenten en wordt prachtig gezongen, maar het kabbelt teveel door.

Naar mijn idee de minste Toto-plaat, al haalt-ie nog steeds een voldoende. Zelfs Miles Davis kan ze in de afsluitende track niet redden...

Geloof dat ik het aardig eens ben met wat gaucho zegt. Zelfs qua score komt dit tot uiting

Op het beluisteren van Fahrenheit volgde direct een spoedafspraak bij de tandarts; wanneer je de cd afspeelt hóór je de stukken glazuur van je kiezen spatten. Oh oh oh wat is dit foute muziek…
Natuurlijk, dit zullen prima studiomuzikanten zijn, maar helaas getooid met zo’n ongekende zielloosheid dat het lijkt alsof de heren reeds enkele jaren vòòr de opname van deze plaat zijn overleden. In feite is Fahrenheit één lange soundtrack voor een Duitse vrouwvriendelijke softporno-film uit de jaren zeventig. Maar in plaats van het ‘Oh Uli, noch einmal!’ worden we getrakteerd op mierzoete ‘au au mijn hartje’ teksten met een hoog Corry Konings gehalte (of denk aan ‘Zou het erg zijn lieve opa’ van beroepsdelinquent Pierre K.). Gelukkig hadden mijn ouders deze plaat niet in de kast staan, anders zou een kindertehuis een aanlokkelijk alternatief zijn geweest. Zou enkel verkocht mogen worden met een grote ‘Avoid at all costs’ sticker op de hoes. U bent gewaarschuwd!

Een 0,5* verdient dit album niet - het heeft zeker kwaliteiten - maar het klinkt in zijn geheel inderdaad te vlak, te zielloos, dit moet wel het zwakste Toto-album zijn.

I'll be over you is al de helft van de 5* sterren waard. De rest is een pak minder. Al vond ik Till the end best wel gaaf toen ze 'm een jaar of wat terug live deden.

Till The End, I'll Be Over You, Somewhere Tonight, Could This Be Love, en de jazzy lounge tune (toen Lounge nog uitgevonden moest worden) Don't Stop Me Now kunnen er best mee door. Het is zeker een van de zwakkere platen van de band maar Till the End bevalt mij ook prima in studio uitvoering.

Eindelijk deze ook op lp gescoord.

Er zijn van die bands die je maar links laat liggen (zonder aantoonbare reden, eigenlijk), en dan duurt het even voor je een plaat hoort.
Aangezien ik nooit radio luister, zijn alle songs helemaal nieuw voor mij.

Wat mij opvalt, is de lekker productie (lekker warm), de goede composities, het erg lekkere leadgitaargeluid en de goede zang van Joseph Williams. Een plaat die al direct bij de eerste luisterbeurt al haar geheimen prijsgeeft is niet een plaat die eeuwigheidswaarde heeft. Dat is vaak bij melorock en AOR zo het geval.
Is het daarom slecht? Nee, voor wat het is, is het een erg goede plaat, die zich prima staande houdt naast bijvoorbeeld Frontiers van Journey.

Bij het titelnummer denk ik wel even een Janet Jackson-plaat te hebben opgezet

Ben ik de enige die dit echt een vette plaat vind? Gave funk-achtige rock met waanzinnige zangpartijen.

Ik ben d'r bang voor

Ik ben maar snel Sea Level gaan draaien, want nu schaam ik mij voor mijn smaak, hahaha.

Lea vind ik wel te zoet voor woorden.

Nooit schamen voor je smaak!
Lea is trouwens ook niet mijn 'cup of tea'. Gek genoeg komt juist dat nummer best regelmatig naar voren op setlists en verzamelaars als het op nummers van dit album aan komt. De bandleden zullen het dus niet met ons eens zijn gok ik.

Lea, echt een Steve Porcaro-nummer, die zijn vaak wat zoet, maar altijd met prachtige melodieën. De oneven nummers vind ik, vreemd genoeg, allemaal de moeite waard.

Ben ook niet een fan van Lea, voor het overige staan er best een aantal fraaie songs op de schijf. Hoewel het zeker geen topper is blijf ik de opener, I'll Be Over You, Somewhere Tonight en Don't Stop Me Now best te pruimen. Al met al blijft het songmateriaal flink aan de kant van de veilige streep, dat is toch altijd blijven hangen aan de band. De platen van de heren hadden wat mij betreft wel een iets ruiger AOR jasje aangemeten mogen krijgen. Desalniettemin heb ik voor dit bandje altijd wel (hoewel klein) een zwak gehouden.

Gewoon een lekker Toto album waar je je geen buil aan valt. Muzikaal zit het weer prima in elkaar, kan niet anders met zulke topmusici.

Wordt wel vrolijk van het album. En wat is I’il be over you toch een lekkere ballad.

Op vinyl...

Hoewel Lukather als zanger eigenlijk altijd een constante is geweest in de band heeft hij qua zang maar bij 2 platen volledig de honneurs waargenomen. Over het algemeen zijn de heren altijd op zoek geweest naar een leadzanger. In dit geval is dat nieuweling Joseph Williams en ik moet zeggen, ik heb het altijd een prima zanger gevonden. Zijn klankkleur ligt mij goed. Dan de plaat;

Till the End; wat een song om de plaat mee te openen, het swingt erover, de overgangen zijn prima en Williams geeft direct zijn visitekaartje af. Wat mij betreft een van de beste songs in het oeuvre van de band.

Hoewel de plaat zeer sterk aftrapt heeft de opvolger van Till the End mij nooit zo in zijn greep gekregen. Al met al vormt het een typische Toto song en is er an sich niet veel mis mee maar het pakt mij niet echt in.
Overigens wel prima gezongen door Williams.

Een volgend klein hoogtepuntje vormt Without Your Love, hoewel de een het wellicht te zoet vindt blijf ik het een heerlijke song vinden. Het timbre van Lukather past hier weer prima bij en t.a.v. dat laatste detail; daar hadden de heren altijd al goed oog en oor voor.

Can't Stand It Any Longer, een lekkere rocker, Williams perst de teksten uit zijn tenen en doet dat met verve. Niet de beste song op de schijf maar wel degelijk.

I'll Be Over You, zo'n typische Lukather ballad blijft erg fraai. Hoewel het glazuur bij enkele Toto ballads soms van je tanden spat blijft dit een heerlijke song. Het geheel heeft wel iets ontwapenends en het refrein; daar ontkom je toch niet aan, dat zing je na de eerste keer al direct mee.

Met het titelnummer kan ik heel weinig. Dat een plaat een jaren 80 signatuur draagt is logisch, dat iets gedateerd kan klinken snap ik ook. Het titelnummer heeft wat mij betreft de tand des tijds echt niet doorstaan, bij de keyboard partijen en de geluiden van de drumcomputer kan ik echt een lach niet onderdrukken. Nee, hier moet ik echt teveel denken aan een foute boyband uit dezelfde periode.

De heren maken het echter wel weer direct goed met een volgende topper. Somewhere Tonight, de sfeer, de losse arrangementen, het jazzy sfeertje en het verhalende karakter van de song maken het tot een uitstekend werkje, nog steeds komt deze song regelmatig voorbij in huize Davis jr.

Could This Be Love, wederom degelijk en de wijze waarop de coupletten en het refrein in elkaar overlopen getuigd van vakmanschap. Wederom een goede song.

Lea ligt enigszins in het verlengde van I'll Be Over You, hoewel deze track wordt gezongen door Williams. Een aardig nummer, zeker niet wereldschokkend maar het misstaat niet op de schijf.

Niemand minder dan Miles Davis blaast zijn partijtje mee op de instrumentale afsluiter Don't Stop Me Now. Alsof je door een nachtelijk decor loopt, het nummer blijft boeien. Een fijne song waarin de instrumenten in dienst staan van de song die eigenlijk ook nog eens bedrieglijk eenvoudig van aard is.

Fahrenheit behoort zeker bij Toto fans niet tot de favoriete platen van de band. Vreemd genoeg vind ik het buiten 2 mindere songs en 1 mispeer om een heel fijn plaatje. De zelfverzekerdheid van de mannen, de introductie van Williams en een handvol prachtige songs maken dit tot nu toe de beste plaat in de marathon.

Tussenstand:

1. Fahrenheit
2. Toto
3. Isolation
4. IV
5. Hydra
6. Turn Back