Manic Street Preachers - Lifeblood (2004)

....vind jij. Misschien niet onbelangrijk om te vermelden
Jouw smaak qua bands is wat mij betreft prima in orde maar het onderscheid kunnen maken tussen goed en best valt je nog niet mee .

Manics is gewoon een kwaliteitsband die haast geen slechte albums aflevert, maar dit album mag, wat mij betreft, niet in de schaduw staan van een Everything Must Go of The Holy Bible.

Hoop gebakkelei verwijderd. Zullen we het weer 's over dit album hebben?

Een persoonlijke noot: dit is voor mij typisch zo'n album dat ik destijds leuk vond, maar nu allang niet meer draai...

Ik vind het nog steeds een erg sterke plaat en misschien wel hun meest ondergewaardeerde album. Draai hem nog regelmatig.

Goede plaat die niet snel verveeld.
Fragements en a song for depature staan op dit moment op de repeat

Mij kan het nog niet bekoren. Ik mis hier de gedrevenheid van Everything Must Go of Send Away the Tigers.

Manic Street Preachers doen gewoon waar ze zin in hebben, en op Lifeblood kiezen ze voor een andere muzikale aanpak. Dat levert mooie songs op, maar de rockende gitaren worden soms wel gemist.

Zo'n cd van: beklijft onderbewust. Zal zelden in de top 10 komen maar wanneer je hem dan na een tijdje weer opzet denk je: eigenlijk geen slecht nummer tussen.

deze plaat weet van het begin tot het eind te boeien, goed over nagedacht, een plaat die staat als een huis!

5 sterren voor dit album.
Pure perfectie voor mij!
Luister hem nog wekelijks
Kan eigenlyijk geen keuze maken welke 3 nummers nou mijn favorieten zijn, maar na heel lang denken;
1985,To Repel Ghosts en Always/Never

erg lekker album het verbaasd mij gewoon hoe anders dit net weer even is dan hun andere albums. het is wat rustiger maar erg mooie teksten en de music staat als een huis album is al 6 jaar oud maar heeft nog niks aan kracht verloren.

Heerlijke plaat van MSP.Er zit een bepaalde drive in die mij altijd doet verlangen om hem knalhard te draaien.Ik vind alle 12 songs gelijkwaardig van kwaliteit.Het vormt een prima geheel.De galm zit er lekker op en van alle MSP platen draai ik deze toch nog wel meer dan 1 x per week ,waar de rest toch een beetje in het verdomhoekje is geraakt.Alleen Everythng Must Go komt er nog weleens uit. 5 sterren voor deze parel.

Voor mij ook een van de beste MSP. Heerlijk album, met dito nummers.

Ik behoor sinds jaar en dag tot de Manics volgers, dit is zeker één van mijn favoriete bands en hun optreden dit jaar in Eindhoven vond ik magistraal. Dan dit album, over de gehele linie ruim voldoende. Met ´1985´ en vooral ´To Repel Ghosts´ heb ik net wat meer dan met de rest van het album, dus dat zijn voor mij de uitschieters. Ik heb tot nu toe op elk Manics album interessant materiaal kunnen vinden en Lifeblood verdient zeker 4 sterren.

Jahoor, het spreekwoordelijke kwartje is dan toch eindelijk gevallen. Schitterend veelal ingetogen album met uitschieters voor mij in 1985, The Love of Richard Nixon, Empty Souls en To Repel Ghosts.

Gisteren ook nog gedraaid, blijft een geweldig album, en nog steeds hun beste wat mij betreft.

Eens. Het is uiteraard een van de meest gelikte platen van de Manics. Ze vliegen nergens uit de bocht, het rebelse karakter blijft achterwege maar de melodieën op deze schijf zijn verslavend. Glasnost; een heerlijk gitaarloopje, Solitude Sometimes wordt door James prachtig gezongen, 1985 een mooie opener. Wellicht wilden de heren het commerciële succes op dat moment omzetten in goud, de vorige twee albums waren immers goed ontvangen door het publiek. Vreemd genoeg vind ik de albums waarop de Manics wat meer gas terugnemen sterker dan het oude werk. Dat komt met name -zoals te horen op deze schijf - omdat ik James liever 'gecontroleerd' hoor zingen dan dat hij zichzelf moet overschreeuwen. Voor mij nog steeds het beste album van de Welshmen.

dankzij MM dit album van de preachers ontdekt en nr's 4, 6 en 10 toegevoegd aan mijn favorieten van deze geweldige band. prima album en dat had ik niet verwacht; dacht dat het klaar was na 'this is my truth'.

Degelijk album met 3 nummers die ik tot hun top 10 reken. 1985, to repel ghosts en het fijngevoelige fragments krijgen de sterren.

Zal eens tijd worden dat ze deze op vinyl opnieuw uitbrengen . 1 van de beste manics albums . Top 3 wmb zeker

In mijn ogen en oren nog steeds de beste van de heren. De altijd al aanwezige fraaie melodielijnen werden vaak voorzien van onstuimige gitaarpartijen en een Bradfield die vanuit vocaal oogpunt de grenzen opzocht. Op Lifeblood komt alles mooi samen, dragende melodieën, die voorzien worden van melancholische klanken, aanvullende keyboard partijen en een Bradfield op de top van zijn kunnen. Man's stem komt wat mij betreft in deze setting het beste tot zijn recht. Deze worp komt nog regelmatig uit zijn hoes. Wat wil je met zo'n rits aan hoogtepunten, van de catchy opener, het toegankelijke Richard Nixon, de slepende melodie van Repel Ghosts enzovoort. En dan moet het beste nog komen; de verslavende gitaarsolo in Glasnost of het melancholische Solitude, het is van een prachtige schoonheid. De twee voorgangers draai ik nooit meer, op Lifeblood komt alles mooi samen. Hoewel Bradfield met zijn soloplaat Even in Exile het niveau nog bijna aantikte van dit plaatje heeft deze schijf uit 2004 een vast plekje veroverd in mijn collectie. Een klein pareltje en daarom derhalve..

Inderdaad, by far hun beste!

Flabbergasted ....
Ik heb dit album al jaren en destijds 1 of 2 keer beluisterd en weggelegd, vond er niet veel aan ...
En nu ben ik bezig met het beschrijven van mijn muziekcollectie en heb ik me voorgenomen alle cd's die ik heb een aantal (minimaal 3) keer volledig te beluisteren.
En na de 2e luisterbeurt viel het kwartje.
HARD.
Fuck wat is dit een mooi album.
Favourieten : To repel ghosts, Always / never en A song for departure.
Magnifiek gewoon.

Een van de meest melancholische platen van de heren maar in mijn ogen de beste van de band.
Een hele rits topsongs, prima gecomponeerd en de rijke arrangementen voegen de juiste details toe. Geen ruige riffs, Bradfield die wat meer ingehouden zingt maar, hemelse melodieën. Zo goed zou het in mijn ogen niet meer worden hoewel de heren nog steeds prima kwaliteit leveren.

Deze beste van de Manics krijgt eindelijk na 20 jaar een reissue op vinyl. Zowel zwart als op tranparant rood. Vooralsnog UK maar daar zal alsnog een wereldwijde release van komen.

Inderdaad het wachten ruimschoots waard deze reissue eerwaarde mede-user want wat klonken ze toen goed! Heb doorgekregen dat de release tezamen gaat met een dubbele single want A Song For Departure en To Repel Ghosts en vooral Departure bezorgt mij nog steeds een aanval van Dopamine.

De Steven Wilson remix van '1985' (wat sowieso een single had moeten zijn) klinkt niet verkeerd:
https://www.youtube.com/watch?v=j31oiPuyiWA

Cd 2 met b-sides en remixes ook zeer de moeite waard !

Na 20 jaar nu eindelijk een repress gekregen op vinyl! Rood vinyl + Signed print is zojuist vandaag binnen gekomen. Blij als een kind! Enige kritiek puntje is dat het geen 1LP is maar een 2LP.