Steve Earle - Townes (2009)

Ach kijk da's interesant een nieuwe Steve Earle...........

Ja, hier verwacht ik ook heel wat van. Een meesterlijk singer-songwriter (de beste van het moment denk ik) die nummers doet van een andere meesterlijke singer-songwriter. Kan niet mislukken.

Hopelijk heeft hij die slappe elektronische drums van "Washington Square Serenade" dit keer weggelaten.

Op pitchfork is het nummer lungs al te beluisteren, klinkt veelbelovend. Hieronder een linkje naar het nummer:

pitchfork

Steve Earl zingt en speelt Townes van Zandt songs. Prachtig initiatief. Ik kan niet wachten.

Ik heb deze cd inmiddels een aantal keer beluisterd en ik moet zeggen dat ik dit zijn beste plaat vind sinds jaren. Hij ligt in het verlengde van Train 'A Coming met afwisselend ballads en een tweetal bluegrass nummers en de songs worden op indringende wijze gebracht. Townes is een mooi eerbetoon aan zijn allerbeste vriend.

Weet iemand wat er op de 2e disc staat in de Deluxe Edition die binnenkort uitkomt? Ik kan er nergens informatie over vinden.

Dat kun je hieronder zien:

2cd deluxe edition.

Bedankt, maar ik ben nog niet echt wijzer geworden. Disc 2 heeft namelijk 11 van de 15 nummers die op het originele album staan. Wellicht zijn dat live-versies. Ik wacht voor de zekerheid even met bestellen totdat ik het zeker weet.

Op de tweede cd staan akoestische solo-uitvoeringen van de nummers die op de eerste staan, wat met een beetje googlen overigens makkelijk te vinden is.

Bedankt nogmaals. Blijkbaar had ik de verkeerde zoektermen gebruikt, want het is inderdaad makkelijk te vinden.

Nog niet gehoord. Steve Earle is voor mij ook nog een onontgonnen gebied. Maar iemand die het aandurft iets toe te willen voegen aan de songs van Townes Van Zandt dient te worden aangehoord.
Ga gauw eens op zoek...

Dit vind Humo er alvast van:
Steve Earle - Townes | CD-recensies | Humo: The Wild Site

Hier ben ik wel benieuwd naar, Townes Van Zandt was een fantastische songschrijver en als er iemand is die zijn songs recht kan doen dan is het Steve Earle wel.

Ik zie het Michael Jackson niet doen....
Earle maakt eigenlijk nooit slechte platen, toch?

Vandaag de 2cd versie ontvangen. Klinkt erg goed, vooral de akoestische versies op de 2e disc. Ik ga er vanavond nog even aandachtig naar luisteren.

Toen ik de akoestische versies hoorde dacht ik echt dat dit Earle's beste album in jaren zou zijn. Zojuist heb ik de eerste disc volledig gehoord en ik moet zeggen dat niet alles even geslaagd is.

Het blijft een mooi eerbetoon aan één van de beste songwriters aller tijden, maar net zoals op "Washington Square Serenade" vond Earle het nodig om enkele nummers te vullen met elektronische drums.

Totaal 'out of place' is ook deze versie van 'Lungs' met Rage Against The Machine-gitarist Tom Morello. Ik ben geen fan van hem: hij kan allerlei maffe geluidjes uit zijn gitaar toveren, maar wat heb je eraan? Het voegt ook niets toe aan 'Lungs'.

Ook de versie van 'Where I Lead Me' vind ik niet prettig. De rest is goed, maar zoals ik al zei beter in de originele akoestische versies.

Ik vind net Where I Lead me en Lungs interessante covers. Akoestisch coveren is ook mooi maar dat hebben we Townes zelf al horen doen en dan klinkt het al snel hetzelfde.

Allessinds een mooi plaatje maar ik keer waarschijnlijk binnen een aantal maanden terug naar de originelen van Townes zelfs

4* een hele mooie eerste kennismaking met Steve Earle

Ik heb een zwak voor Steve Earle...... En ik heb er nooit bezwaar tegen als hij wat "moderne" invloeden laat horen.
Townes is na drie beluisteringen een hele hele hele prettige aanvulling op man's oeuvre....
De composities van Van Zandt zijn super, en ik ben reuze benieuwd naar werk van deze artiest.
Wat dat betreft is Earle's missie meer dan geslaagd.

enige minpuntje: 15 songs is te lang, eigenlijk voor bijna elke plaat, zodat tegen het einde van de luisterbeurt de verveling een beetje toeslaat.

Ik ben nauwelijks bekend met het werk van Townes van Zandt. Ik kan dus niet beoordelen of Steve Earle iets extra's doet met de songs, er iets aan toevoegt of er een eigen interpretatie aan geeft. Maar ik vind dit wel een plaat die het beluisteren helemaal waard is. Eigenlijk is het voor mij een echte Earle-plaat. Maar dan de folky en bluesy Earle en niet de rocker.
Het is een typische American rootsplaat. Muziek om lekker lui, met een glaasje whisky of een fles bier liggend in de tuin bij weg te dromen.
De zang van Earle is weer typisch nonchalant mompelend. Dat is het enige aan de man wat me af en toe wat gaat vervelen. Maar goed, dat is nou eenmaal Earle. Voor zover ik hem ken zong Townes' toch wat duidelijker.

Wat jammer dat op mijn exemplaar de live bonussen ontbreken. Die wil ik graag ook horen.

Deze plaat kent zijn goeie en mindere kanten. Tot de betere nummers horen de folk-achtige songs: Pancho and Lefty, Colorado Girl, Lungs, Rake, Marie, Don't take it too bad en Mr Mudd. Heldere goed gebrachte songs met vaak mooie fingerpicking. Hoewel de kritiek op de maffe gitaarpartij in Lunges terecht is.
In de country-nummers wordt het echter ook wel eens een beetje gezapig langdradig zoals Delta Momma Blues. Ook een enkele blues kan mij minder boeien door eentonigheid zoals Where I lead me of Brand New Companion.
Al met al toch reden om er een half punt af te halen.

"Townes Van Zandt is the best songwriter in the world and I'll stand on Bob Dylan's coffee table in my cowboy boots and say that!"

- Steve Earle

"I've met Bob Dylan's bodyguards and if Steve thinks he can stand on his coffee table, he's sadly mistaken."

- Townes Van Zandt

Ik heb Townes ooit een keer in Leeuwarden en Steenwijk mogen horen en zien. Dit is een eerbetoon van een adorerende leerling aan zijn belerende meester. Een eerbetoon. Verder moet Steve zijn eigen liedjes doen. South Nahville Blues. Nooit bezong iemand zo mooi de peilloze diepten.

Steve Earle heeft bovenstaande woorden overigens later wel wat genuanceerd. Gelukkig maar. Neemt niet weg dat Townes van Zandt een zeer groot liedjesschrijver was. In zijn eerste 10 jaar leverde mijnheer van Zandt een aantal meesterwerken af waar je u tegen zegt. Bob Dylan, Emmylou Harris, Willie Nelson, Gillian Welch zijn maar een paar van de grootheden die werk van Townes van Zandt hebben opgenomen. Daaruit blijkt dat hij binnen de artiestenwereld op waarde wordt geschat. Steve Earle eert Townes dus met een compleet album. Ik ben fan van Steve en van Townes, wat wil je nog meer. Nou eigenlijk een album wat niet zo duur is. Ik heb deze namelijk nog steeds niet. Ik vind 17,99 voor een cover CD in deze tijd niet meer kunnen en weiger hem dan ook aan te schaffen voorlopig. En dus ken ik dit helemaal niet, jammer genoeg. Het valt me wel op dat van de pakweg 10 studio albums die Van Zandt maakte Earle er 15 heeft uitgekozen en dat daarvan 4 van Delta Momma Blues afkomen. Dat album is ook juist het album van Van Zandt waar Steve Earle volgens mij in het verleden veel naar geluisterd heeft. Op dat album begint Townes een beetje van zijn geijkte pad af te wijken, met o.a. blues en beetje folk. Een heel puur album terwijl de albums daarvoor nogal eens "ontsierd" werden door orkestrale bijgeluiden. Earle speelt misschien daarom wel nauwelijks werk uit de begintijd van Townes. Alleen Quicksilver Dreams of Maria staat op de eerste (en ook op de 3e). Eigenlijk had Steve For the sake of the song, Kathleen en Tecumseh Valley ook moeten doen. Ik hoop dat de prijs van dit album een beetje gaat dalen en dat ik zo snel mogelijk kan horen wat Steve er van gebakken heeft. Kans is groot dat ik me niet kan beheersen en hem binnenkort toch bestel.

Eindelijk de kans gehad het album te beluisteren. Earle eert zijn oude vriend met een compleet album. Een groter compliment is nauwelijks denkbaar. Het probleem is dat de stem van Earle eigenlijk nauwelijks geschikt is om het werk van Van Zandt te bewerken. Dat lukt helaas lang niet overal op dit album. Het gaat bij de opener, Townes bekendste hit Pancho en Lefty direct al mis. White Freightliner komt een stuk beter uit de verf en met de bluegrass-achtige invulling geeft hij er een orignele draai aan. Colorado Girl is weer iets minder en White Freightliner is wel weer aardig geslaagd. Een van de meest beklemmende songs van Van Zandt, Lungs, vind ik zelf erg goed geslaagd. No place to fall mist dan weer de diepgang waar Van Zandt zo geroemd om is geworden. Dat lukt Earle eenvoudigweg niet. Loretta is dan weer heerlijk vrolijk bewerkt. Eigenlijk gaat het zo door. De nummers die het meeste gevoeligheid vragen gaan een beetje de mist in en daar waar er ruimte ligt voor een eigen invulling komt het uitstekend uit de verf. Brand New Companion gaat daarom weer helemaal goed. Een lekker lui bluesnummer dat door Earle nog luier wordt gebracht. Ook Delta Momma Blues gaat om die reden erg lekker, het begint als een echte copy, maar gaandeweg het nummer krijgt Earle de kans er steeds meer bluegrass aan toe te voegen. Dat is wel aan Earle besteed. Daarvoor heeft hij het aangedurft om in van Van Zandt allerbeste songs Rake te coveren. Gedurfd, maar Earle slaagt hier prima. Marie en Don't you take it too bad liggen hem weer wat minder en dan begint zijn stem ook wat vlak te worden. Mr. Mudd en Mr. Gold is een echt countrynummer en dat is voor Earle als ontsnapte countryster geen probleem en komt prima en krachtig over.
Dan zou je verwachten dat een enorm breekbaar nummer als (Quicksilver Daydreams of) Maria een ware beproeving zou moeten worden, maar compleet tegen de lijn van dit album in is dit werkelijk geniaal bewerkt. Hij legt zowaar bijna nog meer emotie in de song dan het origineel. Het beste nummer van dit album. We eindigen met To live is to fly dat er alleszins mee door kan.

Dan is het album afgelopen en is het lastig hier een oordeel over te vellen. Earle is een held van mij en hij covert een nog grotere held van mij. Dan zijn de verwachtingen natuurlijk hoog. Jje weet ook dat een van de beste singer songwriters, in mijn ogen, eigenlijk niet te overtreffen is. Ik hoopte dan ook op veel eigen inbreng, zoals de blue grass op White Freightliner. Dat deed hij deels, maar de gevoelige nummers missen duidelijk de passie en timing die Van Zandt wel had. Op Quicksilver Daydreams lukte dit ineens wel perfect. Ik had iets meer van dat soort verrassingen gehoopt.

Earle verdient complimenten voor de durf, het is een goed album geworden, maar zijn eigen werk is veel beter.