menu

Kent - Tigerdrottningen (2014)

mijn stem
3,73 (30)
30 stemmen

Zweden
Rock
Label: Universal

  1. Mirage (5:35)
  2. Var är VI Nu? (4:20)
  3. Skogarna (3:51)
  4. La Belle Epoque (3:58)
  5. Svart Snö (4:08)
  6. Allt Har Sin Tid (5:12)
  7. Innan Himlen Faller Ner (3:52)
  8. Din Enda Vän (4:19)
  9. Godhet (4:22)

    met Beatrice Eli

  10. Simmaren (3:55)
  11. Den Andra Sidan (5:04)
totale tijdsduur: 48:36
zoeken in:
4,0
Mooie, sfeervolle, mijmerende, maar ook dansbare plaat. Hij is inderdaad wat lastig te plaatsen in de rest van Kents oeuvre. Na vijf luisterbeurten zijn de grote favorieten de al vaker gehoorde single La Belle Epoque, Var Är Vi Nu?, Skogarna en Din Enda Vän, maar ook de rest van de nummers begint te landen.

Ze blijven onverminderd politiek betrokken en houden de Zweden een spiegel voor. La Belle Epoque is daar een goed voorbeeld van Hypnotiserend nummer met verwijzingen naar / toespelingen op de actualiteit:

"Jag är självmordsstatistiken.
Jag är glesbygden, Rohypnolen.
Jag är svartsjukan, alkoholen.
Jag är de snabba sms-lånen.
Jag är drevet på skolgården."

Var Är Vi Nu? is prachtig met zijn gloedvolle refrein:

"Så var är vi nu?
Så var är vi nu idag?
Är det någon här som ser en väg tillbaka?
Vad du betyder för mig?
Vad jag betyder för dig?
Vad vi betyder för varandra?"

Skogarna kan niet anders dan uitgroeien tot een live-favoriet met zijn meebrulbare refrein:

"Stanna, stanna hos dig.
Jag kommer inte härifrån,
kommer aldrig härifrån"

Maar er zit ook fraai klinkende beeldspraak in zoals "Lönnlöven virvlar som gnistor runt kolsvarta grenar".

Din Enda Vän heeft ook alweer zo'n refrein dat niet uit je hoofd is te krijgen. Na het intro komt het met alleen toetsen en drums gelijk binnen met zo'n typische, rake Kent-constatering:

"I dina sorgsna gröna ögon
fanns en längtan som kan döda vem som helst".

Het duet met singer-songwriter Beatrice Eli (Godhet) is sfeervol, mooi opgebouwd en ronduit aanstekelijk.

Ik ga er de komende weken veel plezier aan beleven, dat is zeker. Benieuwd hoe het allemaal live gaat klinken volgende week zaterdag in Trä'gårn.

Voor hen die Zweeds begrijpen: er stond een goed stuk / recensie van Johan Lundqvist in de GP van afgelopen woensdag dat de moeite waard is om even te lezen:

Kent | Tigerdrottningen - Skivor 4 fyrar - Göteborgs-Posten - gp.se

avatar van pet
3,0
pet
Dit Kent uit Zweden gaat alweer even mee. Hun debuut komt uit 1995 en eind jaren '90 leek het even of Kent heel erg groot zou worden. Dit kwam met name door de albums Isola en Agnesta Hill, die zowel in het Zweeds (zoals alle albums van Kent) als in het Engels werden uitgebracht. Maar om redenen die niemand kent is dat niet gelukt. Zonde, want deze band maakt pop/rock die met name in het Zweeds bijzonder lekker klinkt. Maar na het album Du & Jag Doden (2005) ben ik ze eigenlijk een beetje uit het oog verloren, wederom om onverklaarbare redenen. Maar nu is er deze nieuwste, het 13e album van de band.

Maar heel erg warm kan ik er niet van worden. Het klinkt allemaal een stuk electronischer dan ik me kan herinneren. Zo begint opener Mirage al meteen met behoorlijk heftige drums. Nu is de intro van dit nummer trouwens behoorlijk geniaal, waarbij langzaam de spanning wordt opgevoerd met steeds heftiger wordende drums. En dan komt na 50 seconden heerlijk de synthesizer om de hoek. Helaas is de rest van het nummer niet zo goed als het intro, waarbij de spanning langzaam weg ebt. Een ander hoogtepunt is Skogorna, waarbij vooral dat refrein erg goed is. Het 'Stanna, Stanna' deel is onwijs catchy. Verder een lekker stevige drum-partij en aardige melodie. Naar het einde toe wordt het album wel steeds beter trouwens. Afsluiter Den Andre Sidan is misschien wel het mooiste nummer van het hele album. Een mooi rustig, ingetogen begin wat langzaam opgebouwd wordt tot een groots einde.
Maar de rest van het album weet me een stuk minder te boeien. Het luistert allemaal prima weg en ze schuwen het experiment niet, waarvoor ze respect verdienen. Maar helaas weet dit me iets minder te boeien dan de rock-muziek die Kent vroeger maakte. Ze weten me eigenlijk gewoon niet te raken.

Soms hoor je een album en kan je eigenlijk niet benoemen waarom dit nou goed is of niet. Dat heb ik hier ook eigenlijk. Ik hoor de kwaliteit, Kent vernieuwt zich weer en daar heb ik niets dan lof voor. Maar het weet me gewoonweg niet te raken. De magie, de klik ontbreekt op dit album. Op naar nummer 14 dan maar, want kwaliteit is er zeker!

Overgenomen van mijn blog: Pat-sounds

avatar van Jacobgallagher
5,0
Een nieuw Kent-album is voor mij het hoogtepunt van het jaar. En niet dat mijn leven saai is, nee, zeer zeker niet, maar Kent kan simpelweg mijn wereld beheersen. Zo ook nu weer. Lang heb ik uitgekeken naar Tigerdrottningen... en de anticipatie is het waard gebleken. Ik kán niet anders dan het (weer) een prachtplaat vinden.

La Belle Epoque stond vanaf 12 maart op repeat en kon ik enkele dagen daarna al dromen. Een wat atonale, gelaagde, maar épische song met enigzins te volgen Zweedse lyrics (meestal zijn Jocke's teksten juist wat poëtisch en meer gekozen om de woorden te laten rijmen bij de muziek dan om de inhoud) en een simpel, maar machtig en krachtig refrein. La Belle Epoque blijkt later tussen de andere songs van het album een tikkeltje een vreemde eend in de bijt te zijn.

De 'first listen' van Tigerdrottningen was in de nacht van 30 april op 1 mei. Ik was in Berlijn, had met moeite via Wi-Fi op mijn telefoon het album binnengehaald, en had die avond toevallig wat Zweedse gasten ontmoet in het hostel waar ik verbleef. We spraken over Kent en mijn enthousiasme reikte tot recordhoogte, zéker toen de download voltooid was. Ik zei mijn nieuwbakken 'vänner' goedenacht en liep met mijn oortjes in de Warschauer Brücke over en donker Berlijn in. Ik kan je vertellen - de perceptie die die nacht liet kleuren raakt iemand nooit meer kwijt.

Het intro van 'Mirage' met zijn electro-synth-beat gedijt goed op de donkere skyline van mijn lievelingsstad. Een brede grijns maakte zich meteen van mij meester en mijn hart klopte harder van enthousiasme en jongensachtig geluk, wat je misschien het ultieme genieten kunt noemen. 'Mirage' bleek meteen een voltreffer, het ultieme openingsnummer van een plaat - en concert.

'Vi är vi nu' volgde, en ik betrapte me erop dat ik al snel Jocke's typische dansbewegingen (die vanuit zijn middel) neigde te imiteren terwijl ik in de nacht over de Köpernicker Straße liep. Een wat makkelijk en toegankelijk nummer met veilige melodielijn en refrein (een perfécte radiovriendelijke single, dus), maar typisch Kent - en al na één luisterbeurt mee te zingen.

'Skogarna' opende met dikke electro, een element waarvoor ik Kent sinds 'Tillbaka Till Samtiden' éxtra om waardeer. Ik wist metéén dat de 'Stanna! Stanna!'-s het live goed zouden doen - de handjes wilden al meteen omhoog, en sindsdien steeds weer. STANNÁ, STANNÁ PA MIG!

Zoals gezegd was La Belle Epoque inmiddels een oude bekende en werd dit nummer in tegenstelling tot zijn 3 voorgangers op de plaat niet zozeer gekenmerkt door electronische elementen of dito beat, maar meer door instrumenten (piano/strijkers), gelaagdheid en uitgerekte samenzang.

'Svart Snö' kenmerkte in Berlijn de eerste dip, het eerste skipmomentje, omdat het een ballad is en daardoor even rust brengt na het overweldigende 'Skogarna'. Het leunt erg op een lieflijke zanglijn, achtergrondzangeressen en subtiele pianotoontjes. Later heb ik het nummer steeds meer weten te waarderen, wat vooral komt door de schitterende manier diezelfde pianolijntjes door het refrein geweven zijn - het lijkt op de achtergrond bijna een Beethoven-etude terwijl Jocke en zangeresjes "Det är fler än du & jag / Som förlorat nåt vi älskar i elden / Fler än du & jag / Som dansar för oss själva i mörkret / Som om det inte fanns nån morgondag/ Jag vill inte vara ensam" zingen. Subtiel en schitterend.

Terug naar de eerste nacht, terug naar Berlijn - op het eerste gehoor herkende ik meteen tot welke epische hoogte 'Allt har sin tid' kon reiken. Het synthesizer-intro met de hartslag-beat grijpt je meteen en blijft in je systeem zitten. Ook dit nummer kenmerkt zich door een samenzang, duet bijna, tussen Jocke en achtergrondzangeressen. Als het nummer bij 1:38 in opbouw versterkt en vervolgens uitmondt in een krachtige samenzang bereikt het haar volle potentie. De ultieme climax is bijna audiorgasmic: 'DIAMANTER! DIAMANTER! DIAMANTER!', waarbij je zelf bijna niet stil kunt blijven. Hoe het nummer dan weer tot rust komt en eindigt met de hartslag is schitterend en het past helemaal.

Achtergrondzangeressen en koortjes: het grote nieuwe kenmerk van Kent op Tigerdrottningen. Het is iets nieuws en het past, ik vind het zéker ook wat toevoegen bij de live-optredens van de afgelopen maand waarvan ik al diverse YouTube-filmpjes heb bekeken.

'Inna Himlen faller ner' is veruit het simpelste popliedje op deze plaat, maar daarom niet minder goed. De drumpartij is vol en overweldigend, het refrein lekker mee te brullen: 'Inna himlen faller NEHÉÉÉÉÉÉÉÉR'. 'Din enda vän' opent met een opvallende Engelstalige sample en ontvouwt zich na dit intro al meteen tot een briljant dansnummer wat wederom weer snoeistrak in elkaar blijkt te zitten. De (stel)regel "Spring, spring för ditt liv" doen je letterlijk de lucht inspringen, en de "ooohooohoooohoooooooooooh"-s in het refrein doen majestueus/groots Coldplayerig aan. Een live-favourite in the making, dus.

'Godhet' is wéér een duet met een vrouwelijke tweede stem. Waar ik de verses wat saai vind, zijn de slepende grootse refreinen daarentegen fenomenaal.

'Simmaren' kabbelt voort, mooi maar weinig opwindend. Ik betrap me erop dat ik het (na 'Tigerdrottningen' één maand non-stop te hebben geluisterd) nog steeds wil skippen. Het is qua saaiheid en onopwindendheid van hetzelfde niveau als 'Sömnen' van 'Tillbaka...' of de wat weinig enerverende van a-naar b-nummers op 'En Plats i Solen' - wat ik overigens een fe-no-me-nále plaat vind.

Toch spoed ik me liever meteen naar de afsluiter 'Den andra sidan'. Qua grootsheid wellicht ietwat onderdoend voor 'Mannen i den vita hatten' of '747' en wat leunend op een misschien íets te makkelijk en toegangelijk gitaarlijntje toch een schitterende afsluiter blijkt. Wat iedereen al is opgevallen en ook terecht prijst is de fenomenale inbreng van Sami's scheurende gitaar op 2:18 die het nummer opzweept en naar grootse hoogten en climax brengt, waarbij je al meteen voor je ziet hoe stadions vol Zweden meebrullen en deinen op de 'flagwaverige' uitbarstingen waarmee grootse en iedereen verenigende tekst en gitaarlijn op hen afgevuurd wordt. Een waardige Kent-afsluiter weer, in tegenstelling van de miskleun die ze met 'Hänsyn' op 'Jag är inte rädd for mörkret' maakten. En waar die plaat ook zeker fenomenale Kent-klassiekers bevatte ('Låt dom komma' en 'Petroleum' bijvoorbeeld), vind ik Tigerdrottningen als geheel een stuk sterker. Ik durf nog niet terug te grijpen op eerdere Kent-albums uit hun 'electro-periode' (van 2007 - nu) omdat ik Tigerdrottningen nog te nieuw, vers en opwindend vind, en misschien stiekem wel de allerbeste uit het rijtje.

Berlijn + nacht + sigaartje + witbiertje + Tigerdrottningen op de oren: doe het, en je weet hoe heerlijk leven kan zijn.

Standout tracks:
1. Mirage
2. Allt har sin tid
3. Skogarna

avatar van wizard
3,0
Bijna een half jaar na de release van Tigerdrottningen ben ik nog steeds bezig om echt onder de indruk van dit album te raken. Het lukt maar niet echt. Na Jeg Är Inte Räd För Mörkret is Tigerdrottningen toch wel een teleurstelling.

Het album begint echter goed met het langzaam opbouwende electronische geluid van Mirage. Ook Vär Är Vi Nu? mag er zijn, het nummer lijkt tekstueel een vervolg op Ruta Et van Jag Är Inte Räd. Na het eveneens prima Skogarna komt de single La Belle Epoque. Nu ik het nummer veel heb beluisterd, blijkt het teveel een opsomming om net zo overtuigend over te komen als bij de eerste luisterbeurten. Als maatschappijkritisch bedoeld is, dan mist het zijn kracht door teveel punten aan te stippen (waarvan mij, wellicht omdat ik geen Zweed ben, niet duidelijk is wat het probleem precies is).
Svart Snö is het eerste wat mindere nummer. Maar daarvan volgen er nog de nodige voor het album afgelopen is. Innan Himlen Faller Ner, Simmaren en Din Enda Vän vind ik alledrie zwakke nummers. Godhet wordt gelukkig nog enigszins gered door de bijdrage van Beatrice Eli. Het album wordt afgesloten door Den Andra Sidan, dat zo rond de twee minuten nog erg lekker op gang komt, maar toch ook niet het teleurstellende gevoel van de voorgaande nummers uit kan wissen.

Dat Kent wel degelijk goede electronische albums kan maken, bewees Röd in 2009, maar op Tigerdrottningen dooft ongeveer halverwege het vuur. Vier magere sterren voor nu. Daar kan later eventueel nog een halfje vanaf gaan.

4.0*

Gast
geplaatst: vandaag om 15:16 uur

geplaatst: vandaag om 15:16 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.