Coldplay - A Rush of Blood to the Head (2002)

Wat een verademing dit album ....
Daar kunnen de laatste platen nooit aan tippen; veel te glad allemaal, brrrr

Ik vind de latere albums van Coldplay echter ook nog erg goed ocinnico. Ik hou gewoon van hun muziek.

Dat mag natuurlijk, viva la vida vind ik ook nog een prima album. Daarna werd het in mijn ogen steeds wat minder. Het laatste album vind ik echt een verschrikking.

Ik vind A Head full of dreams nog wel een behoorlijk goed album. Tja, smaken verschillen.

Bij dit album heb ik november-getinte associaties.
Haast en spoed is zelden goed, maar aangezien december binnen een klein uur mijn leven komt binnengestormd moet ik NU luisteren naar Koudspel hun tweede.

Ach. Herinnert u zich 2002? Wat waren we toen jong en onbezonnen.
Er speelde een gekke clip op de buis, met een man die achteruit stapte.
Wat aanstekelijk gejank eronder en de puistenkop in me was verkocht.

Doodzonde dat het bewuste nummer -en de andere singles- door de strot geduwd werden.
Foie gras stelt geen ene moer voor vergeleken met de Coldplay-pletwals die destijds het pad effende.
Mijn excuses, foie gras is een zonde buiten categorie.

Er werd dus een pad geëffend (schrijf ik dat wel goed?).
Talloos waren de klonen in verdere jaren, misscien wel terecht.
De formule werkte en we slikten het voor zoete koek.

Ook nu slik ik het kwakje door, zonder verpinken.
Alleen jammer van die kapotgespeelde singles, waardoor het album vanaf Daylight fijner wordt voor FM.
Zo eens per jaar jank ik graag mee met Chris, ik beken kleur.

Elf jaar terug, dag op dag zoals men zegt, beleefde ik een concert van deze band.
Het was kort maar krachtig, ze waren in topvorm en de toekomst zag er rooskleurig uit.
Die toekomst is vergald, ik trek het niet langer; tenzij in november, wanneer ik nog 1 keer jank.

Stond deze vroeger niet veel hoger in de top 250 of vergis ik me nu? Niet dat ik daar bezwaren tegen heb hoor

Als je 'm maar lang genoeg niet draait, is het toch wel weer een fraaie plaat. De latere gedrochten weerhielden me lange tijd tot het opzetten van Coldplay in het algemeen en deze in het bijzonder, onterecht blijkt.

Exact mijn ervaring Frenz. Dit album is zo heel af en toe verrassend genietbaar.

Uitstekend album met enkele meesterwerkjes, zoals Clocks en The Scientist. Spijtig dat de groep later, na X & Y, naar gewone gitaarrock is geëvolueerd. Dit blijft toch heel mooi.

Hier vond ik Coldplay nog heel goed te pruimen. Mooie integere liedjes. Nu klinkt hun werk zo leeg en emotieloos.

Geen moeilijk-tweede-album-syndroom voor Coldplay. Knappe plaat, zo mogelijk nog beter dan het debuut, met vaak een heel andere sfeer en stijl. Unaniem sterke songs, met veel variatie binnen en tussen het materiaal. Hits als In My Place en Clocks zijn natuurlijk erg fraai, maar feitelijk zijn alle songs memorabel.

In de tijd dat dit album uitkwam was ik eigenlijk niet zo erg met Coldplay bezig. Ik was toen net bezig met het ontdekken van klassieke muziek en nieuwe popalbums kwamen niet zo snel door mijn 'censuur'. Vandaar dat ik dit album destijds 'beloonde' met 3 sterren. Voldoende, vanwege de singles.

Nu, na al die jaren en vele Coldplay-albums verder, kom ik er niet onderuit om dit 4,5 sterren te geven. Het openingsnummer is bijvoorbeeld mijn favoriete popsong allertijden geworden. Verder vind ik ongeveer driekwart van het album steengoed.

Ik heb inmiddels ook de latere albums van Coldplay beluisterd. X&Y vind ik zeker ook een goed album, maar wat daarna kwam (incl. Viva la Vida) vind ik stukken minder. Het lijkt erop dat ze 'te commercieel' zijn geworden...

vind ik wel een tamelijk goed album. zeker de eerste 6 nummers vind ik top, maar dan valt het wat wat weg. alweer 15 jaar oud !

Dit is wel grappig, want het is ook exact mijn ervaring. Ik draaide vroeger regelmatig Coldplay, maar ben daar wat van af geraakt. Was het wel een beetje zat. Enkel (jawel) X&Y draai ik nog wel eens, maar ook dat is toch wel weinig te noemen.
Nu draaide vandaag een collega van mij dit album, wat ik toch zo'n tien jaar niet meer geluisterd had. En ik moet toegeven, het is toch best een fraaie plaat. Drie sterren vind ik toch te weinig, ik verhoog met een halfje.

Na dit album was ik klaar met Coldplay. Nooit meer een album dat mij helemaal boeide op een enkel nummertje na.

De laatste goede plaat van Coldplay. Bij het concert dat van de Melkweg of Paradiso verhuisde naar de Bierhal, het eerste teken van dingen die stonden te gebeuren met de band, kwamen al diverse nummers voorbij. Het keiharde 'Politik' als eerste. Wat knalde dat er indrukwekkend in, terwijl ik kwam voor de zoetheid van 'Yellow' en zo. De juiste stap na het prachtige debuut 'Parachutes'. Coldplay schoof door naar de top van de Champions League van bands met dit album en speelde vanaf toen op safe.

Op A Rush Of Blood To The Head staat een aantal fantastische nummers, vol leven, inventiviteit met een mix van subtiliteit en voluit knallen. Vaak zo goed gedoseerd. Er zitten zoveel lagen in een aantal nummers. Genoeg voor een leven lang genieten bij het luisteren.

Is er een band legendarischer dan Coldplay? Mijns inziens niet. En dit is een van hun tophits, geweldig. Ik kan er niet meer mee ophouden het te luisteren.

De vraag stellen is hem beantwoorden.

Fanboy alert

Na dit album op wat opvolgde was ik al snel uitgeluisterd. Antwoord Is dus ja.
Al blijft Politiks fantastisch, beetje Swans in commerieel jasje

Dit album heeft inderdaad een hele tijd op de tweede plaats gestaan

Dit album is van hetzelfde hoge niveau als Parachutes, misschien zelfs nog wel een stukje hoger. The Scientist is natuurlijk een klassieker en blijf ik na tig keer gehoord te hebben nog steeds fantastisch vinden, maar Green Eyes, Amsterdam en Politik zijn ook zeker het noemen waard. Vooral Green Eyes wordt hier naar mijn mening toch aardig ondergewaardeerd als je ziet hoeveel mensen daarop hebben gestemd als favoriet. Al staan er op dit album met Clocks en God Put a Smile upon Your Face natuurlijk nog twee zeer populaire nummers. Ik heb vooral God Put a Smile upon Your Face echt te vaak gehoord. Clocks ook wel, maar daar hoor je nog steeds dat het een heel goed nummer is.

De 54 minuten die dit album duurt vliegen werkelijk om. Erg sterk.

Zou iemand Chris Martin wel eens hebben durven zeggen wat een ongelofelijk zeiknummer The Scientist eigenlijk is?
Mocht ik hem ooit tegenkomen, de kans is klein, zal ik ook niet aarzelen hem het in te fluisteren want per slot van rekening duurt eerlijk het langst.

Clocks begint daarna en is alleen al om die reden een enorme verademing.

Het probleem met Coldplay is dat de band een te hoog gehalte aan vergelijkbare tracks als The Scientist heeft. Zodra de muziek van Coldplay wat meer tempo krijgt, lopen de nummers gelijk beter, hebben de composities meer body en is de band ook beter aan te horen.

De muzikale geschiedenis van Coldplay, de eerste vier albums, zijn terug te brengen naar 1 cd van een uur en dan heb je een heel aardige compilatie.