Coldplay - A Rush of Blood to the Head (2002)

Een paar nummers springen er echt bovenuit. Teveel Chris Martin is verveeld toch best wel op den duur. 3,5*

Politik (5:18) 3,5
In My Place (3:48) 3,5
God Put a Smile upon Your Face (4:57) 3,5
The Scientist (5:09)  4,0
Clocks (5:07)  5,0
Daylight (5:27) 3,0
Green Eyes (3:43) 3,0
Warning Sign (5:31) 3,5
A Whisper (3:58) 2,5
A Rush of Blood to the Head (5:51) 3,0
Amsterdam (5:19) 3,0

Vanavond weer eens herbeluisterd.
Wat blijft dit toch een fenomenale plaat met een band op de toppen van hun kunnen.
Voor mij al jaren in mijn top 10 beste albums.
In deze periode de band ook live in Ahoy gezien, was een geweldig concert.
Hierna daalde Coldplay af naar een bedenkelijk niveau.
Na Ghost Stories afgehaakt.

Ik na deze...

Ik kan deze niet meer horen.

En 3,5*? Klinkt eerder als 1*.

Prima album nog steeds, maar te vaak gehoord. Kan m dus niet meer horen.

Ik wel, dus nog steeds volle mep

Och Coldplay, waar is het met jullie mis gegaan? Dat is de gedachte die in mij regelmatig opkomt, zeker na het horen van hun meest recente single. Waar is de tijd dat jullie nog albums als deze maakten? Dit album staat vol met kwaliteit en is ook mijn favoriet. Het veelgeprezen Politik is nou net een nummer die ik iets minder vind, maar daarna komt In My Place, waarvan ik altijd een brok in mijn keel krijg. God Put a Smile upon Your Face is ook fijn daarna, en dan komt The Scientist, 1 van de mooiste nummers die ik ooit heb gehoord. Clocks is ook prachtig, en wat daarna komt is ook aangenaam om te luisteren, waarbij met name Green Eyes, Warning Sign en afsluiter Amsterdam eruit springen.

Er was een tijd dat dit album op de tweede plek stond van de MM top 250. Inmiddels gezakt naar 51. Het kan snel gaan. Toch blijft het een fijn album. Chris Martin heeft een beetje het imago van de ideale schoonzoon (en misschien is hij dat ook wel), maar je kan de beste man geen gebrek aan talent toedichten. Ook live zag het er in het begin wat saai uit, maar ik zag een paar jaar geleden dat Paradise concert op televisie (met die fluoriserende verf op alles en iedereen, wellicht live 2012) en dat zag er toch wel goed uit. Enfin, dit album heeft toch wel een klassieke status en toch ook een beetje tijdloos. Al was het maar door de top 2000 rond de kerstdagen Mooiste nummer, Warning Sign

Clocks staat zeker in mijn top 20 vervelendste songs ooit!

Ik doe niet aan dat soort lijstjes dus totaal geen last van gelukkig.

Als er over één band al veel gezegd is, dan is het Coldplay wel. De meningen lopen behoorlijk uiteen. Het gros beweert dat de band na 2008 volledig de mist in is gegaan, een enkeling lees ik juist beweren dat de liefde pas daarna echt tot stand is gekomen en enkele 'gemoedelijke' burgers vinden het eigenlijk allemaal wel gewoon prima.

Waarschijnlijk kom je deze categorieën bij de meeste bands en artiesten wel tegen, maar met name bij Coldplay komen ze altijd mooi naar voren vind ik. Als je alleen al de nieuwste plaat - Music of the Spheres - op deze site opzoekt kom je vrijwel alle bovenstaande opvattingen tegen. Waar sta ik zelf dan? Toen ik in 2008 als 12-jarige voor het eerst wat muziek begon te luisteren, stuitte ik op Viva La Vida. Ik durf eigenlijk wel te beweren dat dat het eerste nummer was (niet alleen van Coldplay maar überhaupt) dat ik écht goed vond. Het had iets unieks; het deed wat met me. En dat was eigenlijk voor het eerst. Pas járen later heb ik het bijbehorende album voor het eerst volledig beluisterd en dat vind ik nog steeds een te gekke plaat. De sfeer op dat album spreekt me nog steeds heel erg aan.

In de loop der jaren heb ik wel nog vaker de hedendaagse radiohits van deze band voorbij horen komen. Sommige vond ik leuk, sommige vond ik vreselijk. Nieuwsgierig naar waar het allemaal mee begon, heb ik toen Parachutes geluisterd; een album waarbij de lofprijzingen haast niet meer te tellen zijn. Maar helaas... Slecht vond ik het zeker niet, maar ik moest na enkele luisterbeurten concluderen dat ik het over het algemeen toch wat saai en zeurderig vond. Nu ik A Rush of Blood to the Head ook heb beluisterd, realiseer ik me dat Coldplay voor mij waarschijnlijk eerder een singlesband is dan een albumband. Van de drie 'categorieën' die ik in de eerste alinea aanhaal, kan ik me dus voorlopig het meest in de laatste vinden.

Wederom: zeker niet slecht! Ik hoor mooie composities en songteksten. Er komt genoeg interessants voorbij, waardoor ik echt geen hekel aan dit album kan hebben. En toch merk ik - net als bij Parachutes - dat de aandacht op een gegeven moment verslapt. Hier gebeurt dat ongeveer bij track 8. Chris Martin heeft een goede stem, maar ik merk wel dat hij me op den duur wat kan gaan tegenstaan als ik er lang naar luister. Dan kom ik weer bij dat 'zeurderige' uit wat ik hierboven ook al noemde. De beste man kan er verder vrij weinig aan doen dat ik daar 'last' van krijg. Zang-technisch doet hij het volgens mij uitstekend, maar het houdt gewoon niet al te lang mijn aandacht vast.

Overigens beviel A Rush of Blood to the Head mij wel wat beter dan het debuut. Daar waar op het eerste album eigenlijk bijna louter Yellow er voor mij uitsprong, kent dit album meerdere hoogtepunten. De twee hits, The Scientist en Clocks, zijn natuurlijk veilige keuzes om als favorieten aan te merken, maar hun status is wat mij betreft dik verdiend. Geweldige singles zijn het! Verder vallen ook Politik, In My Place en Daylight in positieve zin op. Daar staan dus echter ook wel flink wat tracks tegenover die ik eigenlijk meteen na het luisteren weer vergeten ben.

Uitgeluisterd ben ik nog niet. Of tussen de andere albums nog iets zit dat dusdanig veel indruk op me maakt als Viva La Vida weet ik niet, maar dat hoeft ook niet per se. Stiekem had ik gehoopt dat A Rush of Blood to the Head me iets meer zou pakken dan nu het geval is, maar het album mag er zeker zijn.

3,5*

...
Dan zou ik zeker het volgende album X&Y luisteren! De voorganger van Viva la Vida.
Daar staan ook enkele juweeltjes op, het is het meest gedreven album van de band vind ik.

Square one, White shadows, Speed of sound en Fix you zijn prachtig!

X&Y is veruit mijn fave album van ze, vanwege id de songs die je noemde.

Als ik de heer Bruce Almighty zijn "bezwaren" hoor onderbouwen denk ik dat dat album juist niks voor hem is. De vier nummers die jullie noemen steken er bovenuit, maar de rest bestaat de plaat toch vooral uit opvullertjes. Waarmee de kans groot is dat Bruce wederom halverwege afhaakt (net zoals ik).

Op persoonlijke titel voeg ik daar aan toe dat X&Y een van de platen is die me het meest teleurgesteld heeft in mijn leven. De verwachtingen waren dan ook (te) hoog.

Daarna nog 1 babyzwaluw en weinig zomer.

wavanbuuren Hmmm... ik heb werkelijk geen idee. Fix You en Speed of Sound ken ik al en die vind ik beide erg sterk. Van een vergelijkbaar niveau als The Scientist en Clocks. Ik ben me er wel van bewust dat X&Y erg uiteenlopend ontvangen is, maar dat geldt voor een aanzienlijk deel van de albums van deze band. Toegegeven, ''een van de platen die me het meest teleurgesteld heeft in mijn leven'' is wel een pittige uitspraak.

Ik denk dat er maar één manier is om er (zeker) achter te komen of het wel of niet mijn ding is

X&Y is wel echt hun laatste goede wapenfeit. Daarna ging het keihard achteruit.

Ik heb deze weer eens opgezet na een jaar of 6 a 7 ofzo en het beviel eigenlijk prima. Sterker, ik verhoog 'm met een halfje naar een 4*. Natuurlijk is het niet zo dat ik zes jaar geen nummer ervan gehoord heb want vooral de 1ste vijf nummers van deze plaat hoor je nog wel eens hier en daar maar zo achter elkaar op cd was t een leuke meevaller.

Ik heb hem, in het kader van chevy93's feestje, van het weekend ook op gehad. Van Clocks heb ik het een hit zijn erg bewust meegemaakt, dus die kon ik indertijd écht niet meer horen. De kapotdraaierij daarvan heeft jaren doorgewerkt, maar nu was dat kennelijk klaar en kon ik er in de albumcontext weer gewoon van genieten. Hij neemt zelfs een blauw sterretje over van Green Eyes.

Verder schittert dit album wel met name in de eerste helft. Het openingsnummer is echt monumentaal en de vier singles die er direct op volgen variëren van in orde tot zeer genietbaar. Daarna gaat het wel een beetje als een nachtkaars uit. Datzelfde zou in grote lijnen voor X&Y ook gelden.

Ik heb dan nog wel een behoorlijke zwak voor A Whisper. Maar inderdaad de 1ste helft is t sterkst en daar zitten ook mijn 3 blauwe sterren. Overigens niet bij Clocks.

Het ultieme nachtkaars uit gaan nummer is overigens Sparks maar die staat hier dan weer niet op...

Dan heb je er toch niet heel verstand van..

Dan heb je er toch niet heel verstand van..

Zijn al aardig wat bladzijden geschreven over dit album.
Ik vind het een heerlijk album en verveelt mij niet.
Ik heb in huis de eerste twee CD's van Coldplay en dat is voldoende voor mij.

Twintig jaar oud alweer. Mooi stuk in dat kader:
Coldplay's 'A Rush Of Blood To The Head' Turns 20 - stereogum.com

Gisteren nog een keer opgezet - op vraag van een huisgenoot - en het is een uitstekende plaat. Daarmee voeg ik niets toe aan wat hier al gezegd is. Enkel viel me bij de productie in eerste instantie op hoe vlakjes de drums klinken. Productioneel had het voor mij meer impact kunnen hebben hadden ze het wat scherper gemaakt, zoals die drums. Het klinkt productioneel allemaal net wat te slapjes vind ik, voor iets dat zich toch in het rockgenre bevind. Ik moet wel zeggen dat ik de plaat gestreamd heb dus het zou misschien kunnen liggen aan de compressie of zo. Heb het wel even vergeleken met platen waarvan ik wel een fysiek exemplaar heb - en de streamingversie - en dat klonk toch vrij gelijkaardig. Dus ik vermoed dat mijn puntje van kritiek dan toch de productie betreft.

Blijft 1 van mijn meest gedraaide cd's, en blijft een hele goeie plaat

Super plaat en dan vooral Clocks

Super plaat, behalve Clocks...

Tijdloos album, staat als een huis.