Neil Young / Crazy Horse - Year of the Horse (1997)

Nu heb je deze grote R.E.M.-fan flink kwaad. Hoe durf je!

Om nog maar te zwijgen over de Neil Young knokploeg die ik aan het oprichten ben.

Nee, ik hoor het er écht niet in (gelukkig ook maar), maar iets zegt me dat Ducoz daar nog wel achter komt zodra 'ie wat meer van Neil heeft gehoord.

Ja ik baseer het op deze opnames en dan vooral Human Highway x]

Slowgaze, shame on you. Ik ben ook REM fan, maar hoe kom je bij deze onzinnige reaktie?

O, Ad, je moet de humor er van inzien natuurlijk. Hoe ik Ducoz interpreteer: ik kan het snappen dat mensen het vervelend vinden dat die gekke blauwe-streep-man met de almachtige Niel Jong vergeleken wordt, dus ik draai het om. Dat is een soort van humor.

Je bent trouwens heerlijk old skool, reaktie. Maar ja, je moet ook krities blijven.

Ik wil even ingrijpen.

Het is geen Weld. Het is geen Massey. Het is geen Live Rust. Laten we daar geen discussie over voeren, denk dat we het daar allemaal over eens zijn.
Maar kom op zeg.. hebben jullie goed naar deze versie van Danger Bird geluisterd? Of Barstool Blues? Het is me toch van een pracht zeg.

Veel nummers van Broken Arrow die hij hier speelt, die veel beter klinken dan ze op dat (matig) album klinken. Bovendien is de band redelijk op dreef naar mijn mening.
Om deze nummers live te gaan spelen, neemt hij natuurlijk (weer eens) een risico omdat het zeker niet zijn beste nummers zijn, toch stoor ik me aan geen één nummer, waar ik dat op Broken Arrow wel doe. Alleen Human Highway vind ik maar zozo.

Twee jaar voor dit album was 'zijn producer David Briggs overleden. Hij benadrukte bij Neil om vooral ''dichter bij de grens'' te blijven om de muziek ''puurder'' te maken. Dit alles onder het motto "the more you think, the more you stink". En laten we wel zijn, dit is wat er gebeurt op YOTH. Misschien na Ragged Glory is Neil hier op zijn grungiest. Nummers die worden uitgestrekt zoals hij dat kan.

Vandaar dat dit album voor mij niks minder waard is dan 4*. Neil op zijn Neils.

'Danger Bird' en in mindere mate 'Big Time' zijn de enige die echt de moeite waard zijn. 'Barstool Blues' is dan wel gewaagd, maar dit is zo'n slappe versie.

Ben ik dus niet met je eens.
Ik vind deze Barkruk Blues juist the opposite; helemaal geweldig. Een riff wat constant herhaald wordt, Neil die zijn teksten eruit brult onder een lawine van scheurend, vervormde en verzadigde solo's. Dit is voor mij Neil ten voeten uit.

The More You Think, the More You Stink inderdaad, en net als Broken Arrow is dit een nogal wat ruw product, alsof het helemaal niet geproduceerd is. Al met al klinkt dit wel stukken beter dan 'Baby What You Want Me To Do' van dat album, maar het is zeker geen Weld.

Dit is dus de post-Briggs sound van Neil Young & Crazy Horse en eerlijk is eerlijk daar ben ook ik geen fan van. Er staan zeker nog wat genietbare nummers op deze live dubbelaar, die qua tracklist ook een groot eerbetoon is aan Briggs, want juist de nummers die Briggs op albums als Life mislukt vond, omdat ze zonder passie werden gespeeld en de nummers van Broken Arrow komen hier het best uit de verf.

De rest van de nummers zijn Crazy Horse favorieten, maar niet zo geijkt als Cinnamon Girl, Hey Hey, My My of Powderfinger, die hier ontbreken. Want eerlijk is eerlijk, zaten we echt te wachten op een Weld Vol.2? Ik vind dit een aanvulling op Young's Oeuvre, en beter dan Road Rocks, maar hierna ging het bergaf. De tour van 2001 en de tweede set van 2003/04 (Greendale Tour) vond ik al een stuk minder, fantasieloze onnodig uitgesponnen versies met een hoop distortion en Feedback. Dan zijn deze nummers een stuk compacter.

Iedereen schreeuwt om Crazy Horse op Thrasher's Wheat en Rustlist, maar voor mij hoeft dat niet meer. Met zijn tour van 2007-2009 liet hij zien dat hij ook met een andere band (die technisch wellicht zelfs beter spelen dan Crzy Horse) ook stevig kan rocken. No Hidden Path duurde vaak 20 minuten maar verveelde me nooit, terwijl ik tijdens Like a Hurricane en Down by the River van deze periode en 2001 al flink wat gaapmomentjes had.

Een hoogvlieger, nee, net wat te veel zwakke broeders, waaronder Human Highway, die vind ik niet verbeterd ten opzichte van de Comes a Time of CSNY versie. Maar nummers als When Your Lonely Heart Breaks is echt wel goed gespeeld hoor. Ook Barstool Blues en Danger Bird klinken wel heel erg krankzinnig (maar misschien ook net iets te lang).

Tel daarbij de wat matige productie op (Briggs Tribute of niet) en je komt met moeite 'maar' dan 3,5*. Een dikke voldoende in mijn ogen, maar teveel net niet.

Toch maar weer eens een keer draaien binnenkort, want ook bij mij is dat op de een of andere reden al een tijd niet gebeurd!

Da's waar. I LOVE YOU!!!

Vandaag weer eens gedraaid en al zit er inderdaad niet heel veel dynamiek of power in dit album (niet zoals bijvoorbeeld Rust Never Sleeps of the Video van Weld) echt slecht klinkt het ook niet. Een beetje te vergelijken met Road Rock dus.

Wat het is met deze CD is dat niet overal met evenveel vuur wordt gespeeld als andere concerten, het is allemaal wel degelijk, de samenzang van Molina & Young is best goed en zelfs het arrangement van Mr. Soul stoort me niet (al had die gitaar solo best elektrisch gemogen), toch is het het allemaal net niet.

Met twee keer 45 minuten (minder zelfs) is het ook zeker geen volledig concert en in dat opzicht schiet ook de DVD wat te kort. Misschien dat we in The Archives ooit nog wat meer te zien krijgen van Crazy Horse anno 96/97 (van de concerten als The Echos bijvoorbeeld of van de HORDE tour) maar dit is niet meer dan een tussendoortje.

Herkenbaar. Het is een beetje log en lomp allemaal. Niet slecht natuurlijk, daar staat ook deze setlist wel weer garant voor. Maar in de uitvoering een beetje vermoeiend en traag. Hij heeft inmiddels ook wel veel live-materiaal uitgebracht en dan komt het echt op de inspiratie aan.

En toch vandaag maar weer eens mét plezier gedraaid. Ga een ster omhoog zelfs!

Dit is rauwe rock en wat de sound betreft, koop jullie een deftige muziek installatie
5 sterren voor mij, niets gepolijst alles puur

Via NYA met de koptelefoon beluisterd, komt prima uit de verf. Halfje erbij. Denk dat qua sound dit het dichtst in de buurt komt van Noise & Flowers, een eerbetoon aan die andere belangrijke persoon in Young's leven.