menu

Sum 41 - Chuck (2004)

mijn stem
3,51 (87)
87 stemmen

Canada
Rock / Punk
Label: Island

  1. Intro (0:46)
  2. No Reason (3:04)
  3. We're All to Blame (3:38)
  4. Angels with Dirty Faces (2:23)
  5. Some Say (3:26)
  6. The Bitter End (2:51)
  7. Open Your Eyes (2:44)
  8. Slipping Away (2:29)
  9. I'm Not the One (3:34)
  10. Welcome to Hell (1:56)
  11. Pieces (3:01)
  12. There's No Solution (3:18)
  13. 88 (4:39)
  14. Noots * (3:51)
  15. Moron * (2:00)
  16. Subject to Change * (3:17)
  17. Get Back [Rock Remix] * (4:13)

    met Ludacris

toon 4 bonustracks
totale tijdsduur: 37:49 (51:10)
zoeken in:
avatar van Ducoz
3,0
En ze hebben gvd hun Europa shows gecancelled

avatar van Rockchick.
4,5
yes, I know, it sucks.
heb zin in hun nieuwe album ^^ =D

PriestMaiden
Pieces is heet mooiste nummer op deze cd voor mij. Vind hem ietsje tegenvallen na de voorganger ook al is deze iets harder.

avatar van Don Cappuccino
4,0
Zo, het was echt lang geleden dat ik dit album had geluisterd. Toen hij uitkwam heb ik hem echt grijsgedraaid, het was toen echt deze en Hybrid Theory van Linkin Park. Hybrid Theory is voor mij klaar maar deze klinkt na 7 jaar net zo sterk als eerst.

Een origineel album is het niet. Zoals bijvoorbeeld The Bitter End wat gewoon echt bijna Battery is. Maar wat een heerlijk nummer. Hier kwamen de metalinvloeden tevoorschijn. Van begin tot eind is het echt een ijzersterk album en er zit ook zeer veel variatie in. Je hebt de echte meezingers die makkelijk in het gehoor liggen, de wat hardere nummers en echt prachtige ballads zoals Slipping Away en Pieces.

Alle invloeden komen in het nummer 88 bij elkaar. 4,5 ster.

avatar van GreenGold
4,0
Chuck is in mijn ogen het beste werk wat Sum 41 ooit zal leveren. Het heeft de jeugdige energie en speelsheid van hun ouder werk gecombineerd met een hardere punk-attitude en zelfs wat metal invloeden in het gitaarwerk. (wat te danken is aan gitarist Dave Baksh) Dit zorgt er voor dat dit album net boven alle andere uit stijgt en ik deze zoveel jaren later nog steeds op zet op zijn tijd.

De inspiratie voor dit album is op film gelegd in de documentaire "Rocked: Sum 41 in Congo". Voor deze docu voor War Child zijn ze met de band naar de Democratische Republiek van de Congo gegaan en tijdens hun verblijf daar begonnen grote gevechten in het land. Hier door zijn ze geevacueerd met hulp van Charles "Chuck" Pelletier waarna ze het album zijn gaan schrijven wat ze naar Chuck hebben vernoemd, zonder wie ze deze reis waarschijnlijk niet hadden overleefd.

Deze zware ervaring heeft echter leven in de muziek geblazen en een werk neergezet die niet meer wordt geevenaard in hun latere albums. Als je er voor kiest Sum 41 te luisteren zijn er eigenlijk 2 albums die je kunt proberen: De classic "Does This Look Infected?" of de hardere en misschien sterkere "Chuck". In mijn ogen waren het nog echt jongetjes in het eerder genoemde album, maar zijn ze wat volwassener en serieuzer geworden na hun avontuur in Congo. Een waardig album om te luisteren voor iedere punk liefhebber en anno 2018 hebben ze deze in mijn ogen nog niet overtroffen.

Favoriete tracks:
- No Reason
- Open Your Eyes
- Welcome to Hell

"Don't ask me questions cause I don't got the answers. If you only knew what time will tell."

avatar van ASman
4,0
Ik herinner me nog levendig de tijd dat er aan Sum 41 niet te ontsnappen was. Omstreeks 2001-2002 "moest" je wel naar Linkin Park en Sum 41 luisteren of je hoorde er gewoon niet meer bij. De 11-jarige ik was nogal gevoelig voor groepsdruk en bijgevolg snoepte ik hier en daar wel een Sum 41 nummertje mee. Een "Over My Head" of "Still Waiting" vond ik wel leuk, maar in wezen had ik met Sum 41 niet diezelfde band die ik met de originele Linkin Park had. Eenmaal de lagere school verlaten, zocht ik wat andere oorden op en was ik het bestaan van de band uit het oog verloren.

Deze "Chuck" luisterde ik pas op veel latere leeftijd en dan nog voornamelijk uit curiositeit. Het oordeel dat ik over het album vel is dan ook weinig beïnvloed door nostalgische emoties en verrassend genoeg valt dat oordeel behoorlijk hoog uit.

De pop-punk ruggengraat van de band is niet verdwenen, maar met momenten neigt de sound op dit album merkbaar naar de melodieuze hardcore (genre: Rise Against). Bovendien toont het viertal uit Ontario zich als competente muzikanten die het geheel zonder genre-verwarring te zaaien kunnen opsmukken met links en rechts een metalen riffje en fijn in het gehoor liggende atmosferisch-aandoende melodieuze tokkels. Gecombineerd met de band hun al eerder duidelijke talent voor het schrijven van hooks resulteert dit in een album dat mijn interesse toch nog wat meer prikkelt dan de voorgaande hits. Een hoge score is wat mij betreft dus mooi op zijn plaats.

3,5
Prima album. Stuk beter dan zijn voorganger en de plaat die erna komt. Wel grappig dat je regelmatig invloeden van Metallica terug hoort. Luister maar eens naar 88.

Gast
geplaatst: vandaag om 09:01 uur

geplaatst: vandaag om 09:01 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.