Dweezle13
Ik heb de britse symfo-band altijd al nauwlettend op de voet gevolgd en de band sleutelt al vanaf'78(als band:zeus),onder aanvoering van impresario-nick barrett.
Dat nick barrett niet altijd de water bij de wijn haalt spreekt voor zich zelf dat pendragon als naams-bekendheid een stuk lager is dan:genesis/yes/marillion,maar wel akelig dicht in de buurt komt.
De prachtige epische stukken die een muzikaal hoofdstuk van de band blijken te zijn laten liefhebbers van b.v.(chandelier,cyan,flamborough head,sylvan,clepsydra,arena),niet onberoerd.
Met kleine hitjes als:fly high fall far,zijn de uiteindelijke klassieke albums die nog steeds volle toeren in mijn c.d.-speler draaien:kow-tow,the jewel,the world.
Fraaie stukken als:leviathian,the blacknight,alaska,the circus,hebben aan kracht nog niks ingeboet.
De fraaie hoofdrol ligt in het pompeus lange gitaarwerk van:barrett(lijkt erg veel op stuart rothery-marillion),en je kan zeggen wat je wil maar de geniale en het lyrische vooral gitaarwerk zijn flitsend en goed uitgevlochten.
Dat er altijd veel kritiek/ophef: is verhaald op het stem-geluid van barrett,de geschoeide leest heeft een nauwkeurige stempel gedrukt op de perfectie binnen de britse/symfo-band.
Dat dan ook bepaalde nummers als:the last man on earth,(vergeleken wordt met passages uit :shine on you crazy diamond-pink floyd),dat in de bepaalde diep gang, ook new horizons van:the moody blues wordt aangemeten(seventh sojourn),of zelfs bepaalde melodieen zijn gejat van supertramp,crime of the century),je moet ergens je inspiratie uithalen.
In de begin jaren van pendragon,ook op de live-concerten in nederland(zoetemeer,utrecht),dat hij met fluoriserende pakken met spiegels/of een schitterend macking-tosch apelle,maakte(zijn de vergelijkingen va: peter gabriel die dat in de eerste jaren van:genesis ook al gedaan had had om met flamboyant,uitgedoste vertoningen de live-buhne te bestijgen,fantastisch).
De band is op dit album"the window of life"fantastisch op dreef wat wil je ook met twee unieke muzikanten als,nick barrett en clive nolan,toetsen/keyboards(arena,threshold,strangers on a'train,shadowland),de magie van deze illusionisten spreekt alle vertwijfeling van je af,deze band is in doorgroei,beter dan ook.
The walls of babylon(heerlijk mysterieus),the last man on earth(wat een artistieke begaafdheid),ghosts(verbluffend),breaking the spell(sprookjes-achtig),am i'really losing you(vooral ook op het live-album:utrecht...the final frontier,de apotheose is van een barrett die de show steelt).
Niks is minder waar de band is gekoesterd in mijn hart(enne...gelul over plagiaat,of niet),dit zijn de kristallen die een band als pendragon moet blijven uit brengen zoals het vervolg kwam.