menu

Pendragon - The Window of Life (1993)

mijn stem
3,88 (89)
89 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Rock
Label: Toff

  1. The Walls of Babylon (10:50)
  2. Ghosts (8:03)
  3. Breaking the Spell (9:18)
  4. The Last Man on Earth (14:47)
  5. Nostradamus (Stargazing) (6:24)
  6. Am I Really Losing You (4:48)
  7. The Third World in the UK * (7:15)
  8. Dune * (4:42)
  9. Sister Bluebird * (7:48)
  10. Fallen Dreams and Angels * (5:24)
toon 4 bonustracks
totale tijdsduur: 54:10 (1:19:19)
zoeken in:
Ik heb met Pendragon een beetje hetzelfde probleem als met Marillion: het zegt me erg weinig. Ik vind het te glad, het spreekt me niet aan en het is me allemaal iets te mysterysoundachtig. Bij Pendragon vind ik wel dat er regelmatig goede (tot érg goede, echt waar) instrumentale stukken zitten, maar die verdrinken een beetje in het oeverloze geluid dat ze omringt. Dit klinkt erg negatief en ik vind het dan ook gewoon niet goed. Ik ga er niet op stemmen, het zou niet veel bijdragen als ik hier een 1.5 of zo ga achterlaten louter omdat deze cd niet is wat ik graag hoor denk ik. Maar in het kader van het cd's die aandacht verdienen topic wou ik toch even van me laten horen

avatar van bonothecat
4,0
Ik heb met Pendragon een beetje hetzelfde als met Marillion: ik vind het erg goed . Mijn tocht in symfo land begon met Marillion. Lang dacht ik dat dit het enige in symfo-wereld was. Maar toen ging ik op onderzoek uit, en las ergens een recensie over Pendragon. En ik ontdekte meer. Bij cd-winkel Poort in Leeuwarden, hadden ze een complete symfo bak staan. En daar vond ik dus ook The Window of Life van Pendragon. En ik wist het meteen, deze cd moet ik hebben.

Wat maakt deze cd zo mooi? Het bied alles wat goede symfo wat mij betreft moet hebben. Lange, uitgesponnen nummers, veel wisselingen in intensiteit, veel solo's, lekkere orgeltjes, mooi artwork, helder geluid en een beetje mystieke teksten. En na dertien jaar heeft deze cd nog steeds niet aan interesse ingeboed. Nog steeds 4*.

avatar van DikkeDarm
4,5
nuff said....4,5 points...briljante stukken!

avatar van Casartelli
3,5
Casartelli (moderator)
Hij staat weer eens op, laatste keer was alweer even geleden...

Dit was de eerste Pendragonplaat die ik hoorde (en het duurde even voor er meer kwam) en een van de eerdere progalbums in het algemeen. Ondanks de duidelijke imperfecties (Nick Barretts beperkte zangcapaciteiten, de Shine on you crazy diamond-echo's die er wel wat érg dik bovenop liggen, de weinig natuurlijke overgangen die regelmatig opduiken), vind ik dit nog steeds een genietbaar setje nummers.

De tijd is soms wreed voor vroege ontdekkingen, maar in dit geval valt het mee. De muziek is weinig uitdagend, maar biedt toch een aspect wat me wel aanstaat... een bepaald soort bescheidenheid, die ontbreekt op de bij vlagen mierzoete opvolger The masquerade overture. Over wat Barrett en co daarna nog uitgebraakt hebben, zullen we het maar helemaal niet hebben, maar dit plaatje (en in iets mindere mate voorganger The world) blijven me wel bevallen.

Derhalve nog steeds 3½*

avatar van itbites
3,5
Tsja, en de gitaar in Breaking the Spell is toch ook wel een eervolle vermelding waard. Geweldig opgebouwd, naar die climax toe; kippenvel!

avatar van Gert P
5,0
Mooie cd met bijna alleen lange nummers met veel gitaarwerk, een van hun betere platen.

avatar van Helicon
3,5
Das Fenster des Lebens. Ik ben niet echt van de symfo, maar deze cd vind ik wel te pruimen. Donders fijn gitaarwerk, vooral het begin van The Walls of Babylon in fantastisch.
Alleen door de vele tempo en melodie wisselingen moet ik het niet te vaak luisteren.

Zo nu en dan effe lekker meeblèren met de refreinen

avatar van ChrisX
4,0
Het is soms mierzoet en echt diepgang heeft het niet maar het luistert zo verdomd lekker weg. Maar, er word me toch een portie (bijna)plagiaat op dit album verricht:

- de opener met die Shine On You Crazy Diamond sfeer
- The Last Man On Earth bevat zowel een melodie als een stuk tekst dat rechtstreeks uit een nummer van The Moody Blues komt: New Horizons van het album Seventh Sojourn (1972)
- en ik meen dat er in dat nummer nog een moment zit dat letterlijk 'gejat' is van een nummer van Supertramp van het album Crime Of The Century.

Is dit alles erg? Ach nee... ik zie het maar als een ode. Het is denk ik al met al toch wel m'n favoriete Pendragon album. Muziek en teksten zijn in balans.

avatar van Bluebird
4,0
Mijn 2e Pendragon cd die me toch beter beviel dan The Masquerade Overture die een paar te lange en vervelende tracks bevat. The Window Of Life is wat toegankelijker, vrij consistent en luistert heel fijn weg met veel uitgesponnen gitaar- en toetsenwerk. Idd niet overal even origineel maar beter goed gejat dan slecht geschreven.

avatar van Gert P
5,0
Deze is nu te koop in een heruitgave met 4 tracks extra's met oa Sister Bluebird er op.

Dweezle13
Ik heb de britse symfo-band altijd al nauwlettend op de voet gevolgd en de band sleutelt al vanaf'78(als band:zeus),onder aanvoering van impresario-nick barrett.

Dat nick barrett niet altijd de water bij de wijn haalt spreekt voor zich zelf dat pendragon als naams-bekendheid een stuk lager is dan:genesis/yes/marillion,maar wel akelig dicht in de buurt komt.
De prachtige epische stukken die een muzikaal hoofdstuk van de band blijken te zijn laten liefhebbers van b.v.(chandelier,cyan,flamborough head,sylvan,clepsydra,arena),niet onberoerd.

Met kleine hitjes als:fly high fall far,zijn de uiteindelijke klassieke albums die nog steeds volle toeren in mijn c.d.-speler draaien:kow-tow,the jewel,the world.
Fraaie stukken als:leviathian,the blacknight,alaska,the circus,hebben aan kracht nog niks ingeboet.
De fraaie hoofdrol ligt in het pompeus lange gitaarwerk van:barrett(lijkt erg veel op stuart rothery-marillion),en je kan zeggen wat je wil maar de geniale en het lyrische vooral gitaarwerk zijn flitsend en goed uitgevlochten.
Dat er altijd veel kritiek/ophef: is verhaald op het stem-geluid van barrett,de geschoeide leest heeft een nauwkeurige stempel gedrukt op de perfectie binnen de britse/symfo-band.

Dat dan ook bepaalde nummers als:the last man on earth,(vergeleken wordt met passages uit :shine on you crazy diamond-pink floyd),dat in de bepaalde diep gang, ook new horizons van:the moody blues wordt aangemeten(seventh sojourn),of zelfs bepaalde melodieen zijn gejat van supertramp,crime of the century),je moet ergens je inspiratie uithalen.

In de begin jaren van pendragon,ook op de live-concerten in nederland(zoetemeer,utrecht),dat hij met fluoriserende pakken met spiegels/of een schitterend macking-tosch apelle,maakte(zijn de vergelijkingen va: peter gabriel die dat in de eerste jaren van:genesis ook al gedaan had had om met flamboyant,uitgedoste vertoningen de live-buhne te bestijgen,fantastisch).

De band is op dit album"the window of life"fantastisch op dreef wat wil je ook met twee unieke muzikanten als,nick barrett en clive nolan,toetsen/keyboards(arena,threshold,strangers on a'train,shadowland),de magie van deze illusionisten spreekt alle vertwijfeling van je af,deze band is in doorgroei,beter dan ook.
The walls of babylon(heerlijk mysterieus),the last man on earth(wat een artistieke begaafdheid),ghosts(verbluffend),breaking the spell(sprookjes-achtig),am i'really losing you(vooral ook op het live-album:utrecht...the final frontier,de apotheose is van een barrett die de show steelt).

Niks is minder waar de band is gekoesterd in mijn hart(enne...gelul over plagiaat,of niet),dit zijn de kristallen die een band als pendragon moet blijven uit brengen zoals het vervolg kwam.

avatar van Gert P
5,0
Nu naar 5 * verhoogd voor al met de remastered en de 4 extra tracks van een mini cd erbij op.
Dit maakt nu de mini cd geheel overbodig.
Zijn hier alleen niet toegevoegd als extra's tracks....

Het gaat om de EP Fallen dreams... al die nummers die hier nu ook op staan.

avatar van Brunniepoo
4,5
De bonustracks vind ik om eerlijk te zijn het gemiddelde van het album omlaag halen, Dune en Sister Bluebird vind ik geen van beide echt boeiend, Fallen Dreams and Angels is wel erg sterk. De nummers van het oorspronkelijke album zijn echter wel waanzinnig sterk, ik denk er over om naar 5* te verhogen.

avatar van Bluebird
4,0
Hee dat zei je bij The World ook al. Ik heb die nummers gewoon op een EP staan maar waarop staan ze nu als bonustrack dan?

avatar van Brunniepoo
4,5
Die staan op de laatste uitgave van The Window of Life (de 2006 versie noemt de band hem), waarbij de ep aan het album wordt toegevoegd, zoals ze dat met The Masquerade Overture en The Jewel ook gedaan hebben (en hopelijk met de remaster van Kowtow ook gaan doen).

Beetje vreemd dat Sister Bluebird op twee albums als bonus staat, maar misschien hadden ze bij The World niets beters beschikbaar.

Heb voor hier een correctie toegevoegd.

avatar van Bluebird
4,0
Ok duidelijk, bedankt.

Ozric Spacefolk
Het probleem met een band anachronistisch ontdekken, is dat de oudere platen zo verbleken bij de nieuwere platen.

Ik ken Pendragon al jaren. Mijn eerste aankoop was Not of This World. Toen kocht ik The World en omdat ik die niet zo goed vond, durfde ik oudere platen niet te kopen.

Daarentegen zijn de drie nieuwste platen erg favoriet bij mij. Reden om toch The Window of Life aan te schaffen.

Inderdaad klinkt Pendragon hier als een symfo-cover band. Zowat alles lijkt al gedaan te zijn door anderen: Camel, Pink Floyd, IQ, Marillion etc.
Het enige wat me echt boeit aan deze plaat zijn de solo's van Nick Barrett, die toen al erg genietbaar waren.

Maar ik ben bang dat ik deze plaat verder niet vaak meer opzet. Het drumwerk vind ik gewoon niet goed en de productie ook niet.
Dan hoor ik liever de huidige bezetting deze songs live vertolken.

avatar van Rockfan
4,0
Dit blijft toch wel mijn favoriete Pendragon-cd. Boeiend van het begin tot het eind. Die andere cd's van Pendragon vind ik ook erg goed maar zijn toch....ja........anders.

avatar van Casartelli
3,5
Casartelli (moderator)
Rockfan schreef:
Die andere cd's van Pendragon vind ik ook erg goed maar zijn toch....ja........anders.

Waren ze maar anders.

avatar van Rockfan
4,0
Hoezo? Er is toch zeker wel een verschil tussen deze en neem bv. Pure of Passion. Zeker op de laatste worden er nogal eens andere wereldgeluiden gebruikt. Ook goed maar toch.........anders

avatar van Casartelli
3,5
Casartelli (moderator)
Dat wil ik wel geloven ja. Ik moest even mijn onderbuik laten spreken over de andere jaren '90 albums

Ik heb verder niet zo veel meer met de band (Nick Barrett als zanger staat me met name wat tegen), maar dit album stamt uit de begindagen van mijn progliefde, dus dat zal altijd wel een milde score blijven.

avatar van Rockfan
4,0
Dat van Nick Barrett hoor ik wel vaker. Ik heb helemaal geen moeite met zijn stemgeluid.

Maar ze hebben heel leuke dingen gedaan na de jaren '90. Zoals Pure en Passion bv.

avatar van Brunniepoo
4,5
Rockfan schreef:
Hoezo? Er is toch zeker wel een verschil tussen deze en neem bv. Pure of Passion. Zeker op de laatste worden er nogal eens andere wereldgeluiden gebruikt. Ook goed maar toch.........anders


Belangrijkste verschillen zijn mijns inziens het veranderde gitaargeluid (soms zelf wat richting metal), het veel minder prominente toetsengeluid en het dynamischere drumspel, die geluiden zie ik eigenlijk meer als bijzaak.

Neemt niet weg dat Casartelli een punt heeft: tussen 1991 en 2001 heeft Pendragon vier keer een vrijwel identiek album gemaakt, waarvan deze zeker mijn favoriet is.

avatar van vigil
3,0
De laatste albums ken ik niet, de jaren 90 albums (plus het 2001 album) dan weer erg goed. Het was begin jaren 90 een zeer logische stap als fan van Marillion richting Pendragon. Ook eentje die ik heb genomen. Ik was in den beginne nog best enthousiast over de band maar dat is eigenlijk al een tijdje voorbij. Van dit album vind ik Am I Really Losing You nog steeds hemeltergend mooi maar verder vind ik helaas weinig spannende momenten. De rond deze periode uitgegeven EP Fallen Dreams + Angels vind ik dan nog steeds wel goed.

avatar van daniel1974nl
4,0
Dit album leerde ik per toeval kennen in het midden van mijn Pink Floyd periode. Mijn toenmalige werkgever had het album besteld dus toen het uitkwam kregen wij een exemplaar, die we in de winkel hebben opgezet. Ik had Animals, Wish You Were Here, Selling England By The Pound, The Lamb, Nursery Crime en anderen al helemaal grijs gedraaid en begon net aan Amused To Death van Roger Waters, Images & Words van Dream Theater en Never Let Go van Camel.

Gelijk vanaf het begin was het raak aangezien The Walls Of Babylon er gelijk goed inslaat. Prachtige opbouw en werd dan ook met vol effect ingezet in Utrecht jaar daarop, waarbij Pendragon het trippelconcert met Everon & Jadis afsloot. De cd vervolgt met Ghosts wat eigenlijk het minste nummer van het album is, gevolgd door Breaking The Spell, magistrale solo in het midden (nog even dunnetjes overgedaan met Paintbox op de volgende cd). Hierna The Last Man On Eart, het hoogtepunt v/h album en nog twee kortere nummers die beide ook de moeite waard zijn. Het smaakte naar meer een meer zouden er volgen. Eerst met The World, naarna met Falling Dream and Angels en de Masquerade Overture en al wat daarna uitkwam.

Pendragon werd na Marillion, Pink Floyd en Genesis mijn eerste stap naar het minder bekende symfo werk en zal daardoor denk ik altijd een speciale plek in mijn hart behouden voor deze band, ook al heb ik daarna veel beter gehoord. Te beginnen met IQ, die in hetzelfde jaar zijn comeback maakte met Ever. Over de zang van Barrett is al genoeg gezegd, maar wellicht is het inderdaad terecht om te stellen dat zijn gitaarkwaliteiten dit allemaal ruimschoots goed maken. Pendragon is niet orgineel en vermoed ook niet dat ze dat ooit hebben willen zijn. Zeker in die tijd niet.

Dit is gewoon retro-symfo op zijn best, die veelal het beste van verschillende bands samenharkt en daar iets nieuws, iets eigens en vooral iets moois van maakt.

avatar van Rockfan
4,0
Brunniepoo schreef:
(quote)



Neemt niet weg dat Casartelli een punt heeft: tussen 1991 en 2001 heeft Pendragon vier keer een vrijwel identiek album gemaakt, waarvan deze zeker mijn favoriet is.


Haha..dat is geinig. Er zijn wel meerdere bands die dat doen. Bij Pendragon is het ineens een probleem. Neem niet weg dat er duidelijk verschil is tussen deze en, pak em beet, Men who climb mountains. Deze luistert veel makkelijker weg bv.

avatar van Brunniepoo
4,5
Rockfan schreef:
(quote)


Haha..dat is geinig. Er zijn wel meerdere bands die dat doen. Bij Pendragon is het ineens een probleem.


Nou ja, jij stelt dat het bij andere bands geen probleem zou zijn...

Maar het blijft altijd een dunne scheidslijn tussen 'een eigen stijl hebben' en 'jezelf herhalen'. In het geval van Pendragon moet ik zeggen dat ik bij Not of this world wel was uitgekeken op deze stijl en derhalve erg gelukkig was met de koerswijziging op Believe.

avatar van habada
Pendragon geeft gevoel van nostalgie en beetje van thuiskomen na lange reis
Degelijk, betrouwbaar en muzikaal prima in elkaar gestoken.
Tijdloze muziek net als bijvoorbeeld arena,marillion, styx en kansas
Ik hou ervan

Gast
geplaatst: vandaag om 21:57 uur

geplaatst: vandaag om 21:57 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.