Tori Amos - Under the Pink (1994)

Prachtige plaat. Toen ik de CD net had draaide ik hem af en toe op de fiets op de discman maar vond het eigenlijk maar een vreemde plaay. Nu weet ik beter . Bij beluistering met een ietwat betere kwaliteit heeft deze plaat zich ontwikkeld tot een die ik met regelmatig uit de kast trek om van te genieten. Een van mijn absolute favorieren.
5*****

Sinds lange tijd weer eens uit mijn cd rek gehaald. De stem van Amos is nog steeds betoverend. Maar naar een vijftal nummers begint het toch wat weg te zakken. Misschien weer eens met koptelefoon beluisteren.

Het was natuurlijk erg moeilijk om het debuut te evenaren, maar Tori slaagde er in met een ijzersterke opvolger te komen. Op dit album begon ze steeds meer haar eigen gezicht te tonen, en werden de vergelijkingen met Kate Bush ook al snel minder.

Naarmate ik de cd vaker heb beluisterd vind ik ook deze van Tori erg goed! Icicle, Space Dog en God zijn erg speciaal:) Maar ook de rest van het album is prachtig!

4*

Goede opvolger van haar debuut. Altijd moeilijk om zo'n debuut te evenaren, dat is haar dan ook niet gelukt, maar Icicle is toch wonderschoon, al is het alleen al om het voor Amerikaanse begrippen, gedurfde onderwerp.

Icicle en Space Dog zijn subliem van deze plaat, die al bijna net zo briljant is als het debuut maar wel met een haar typerende combinatie van dromerigheid en raak.

Zonder twijfel DE BESTE CD van Tori Amos.
Waar ik vooral zo van hou is de onvoorspelbaarheid, rustig kan opeens heel druk worden. Deze opvolger van het geweldige Little Earthquakes staat wederom vol toppers; The Waitress en Pretty Good Year. Samen met Little Earthquakes ook vooral goed als eerste kennismaking met de wondere wereld van Tori.

Tijdelijk heeft er een extra cd gezeten bij dit album genaamd More Pink. Hierop stonden een paar enorm sterke nummers zoals Flying Dutchman, Honey en de Joni Mitchell-cover A Case of You.
Wat dat aan gaat heeft Tori Amos aan inspiratie geen gebrek lijkt wel, want ze heeft aardig wat goede extra tracks opgenomen die niet op haar albums terecht zijn gekomen.

Ik ben al een lange tijd op zoek naar de 2CD versie van Under the Pink, zij is moeilijk te krijgen!
Black Swan en A Case of You (geweldige cover, maar wel in Tori-stijl) behoren tot Tori's beste nummers naar mijn mening, evenals Take to the Sky!

Haar debuut moet ik nog eens aanschaffen, echt waar die is me toen ontglipt...

Deze koester ik wel. Hier staan veel uiterst intieme luisterliedjes op en zo tussen het rockgeweld door kan dit nooit kwaad natuurlijk.
Pretty Good Year, Past The Mission, Cornfalke Girl, Icicle zijn mijn favorieten toch wel hoor.

****

Mijn eerste Tori album en meteen degene met de meest emotionele waarde (voor mij dan). Ik was ongeveer 13 toen ik hem in handen kreeg, ik weet niet meer hoe, maar heb hem bijna kapot gedraaid. Ondertussen, 14 jaar later leg ik hem altijd op wanneer ik een houvast nodig heb. ze is een soort vriendin waar ik altijd kan op rekenen, en ze is er altijd.
Gewoonweg prachtige vrouw en betoverende muziek. Ze laat je niet los.
5*

Dit is mijn favoriete Tori Amos album: het heeft alles van verstilde pianonummers tot lekkere pop en bijna bombastische nummers.

Na Little Earthquakes was ik helemaal weg van Tori en keek reikhalzend uit naar het vervolg. Dit album stelde mij geenzins teleur. Wederom prachtige sfeervolle nummers, met zo nu en dan een aparte twist...net als Rivella...een beetje vreemd, maar wel lekker.
Tijdens de tournee voor dit album, haar live gaan bewonderen. Zonder band, maar met twee piano's tegenover elkaar en zij daar al tortelend als een koerend duifje er tussenin. Prachtig.

Pretty good year/Past the Misson/The Wrong Band/Cornflake Girl/Icicle en Yes, Anastasia zijn prachtige nummers. Met onderwerpen die ik als man nou niet echt voluit met gevoel mee kan zingen...Cornflake girl gaat over vrouwenbesnijdenis en Icicle over orgasme, maar daar had ik dan wat minder moeite mee.

God, Bells for her en The Waitress zijn de vreemde eendjes ertussen. Space dog is een mooi nummer gericht aan Patti Smith.

Waardige opvolger van Little Earthquakes.

Minder sterk dan de voorganger.

God kan ik wel honderdvijtig keer achter elkaar draaien, en als ik zin heb in een honderdeenenvijtigste keer doe ik dat gewoon

Prima opvolger ,maar soms mist het de intensiteit van Little Earthquakes,maar dat was natuurlijk een verhaal apart,en is dan ook niet vergelijkbaar.Amos neemt wat meer "afstand" en schrijft iets toegankelijker.Dit resluteert in prachtige liedjes die goed in het gehoor liggen.Toch durft ze het aan om niet alledaagse onderwerpen te gieten in popsongs en zo haar zieleroersels toegankelijker te maken voor een groter publiek.Dat is de kracht van dit album,Amos heeft iets te zeggen en weet dat onder de aandacht te brengen met aanstekelijke melodieen,drijvend op prachtig pianospel en geruggesteund door een prima band.

Ik heb altijd een tweeslachtig gevoel bij de muziek van Tori Amos .
een complete CD van haar beluisteren kost mij moeite omdat er altijd enkele ( vooral de tragere ) nummers opstaan die mij minder kunnen bekoren.
Nummers als Bells For Her, Icicle & Yes Anastasia weten mijn aandacht ondanks haar fraaie stem en dito pianospel niet vast te houden.
Daarentegen vind ik nummers zoals Pretty Good Year, Past The Mission, Baker Baker, Cornflake Girl & The Waitress wel weer erg fraai.

Altijd fijn om deze plaat via de shuffle weer eens tegen te komen. Misschien wat zweverig maar qua sfeer kan ik hier nog steeds niet omheen.

Ik vind dit album haar beste langspeler. Heerlijke stem, heerlijke uithalen, prachtige pianobegeleiding en veel mooie nummers. En een heel goede productie. Luister maar eens met een goede hoofdtelefoon....alle details zijn hoorbaar. Om helemaal in weg te zakken dit album.
Little Earthquakes is een schitterend debuut. Dit album vind ik alleen net nog wat beter...

Voorlopig vind ik deze plaat een stuk minder goed dan Little Earthquakes. Naast 'Cornflake Girl' vind ik 'Space Dog' (dat tot mijn verbazing anoniem in de middenmoot staat bij de statistieken) het beste nummer. De eerste twee nummers en 'Baker Baker' vind ik ook erg goed. Tori Amos bewijst met dit album wel dat ze een uitstekende zangeres en pianiste is. Maar sommige nummers kunnen me (nog) niet echt boeien. Ik twijfel tussen 3,5* en 4*.

Nu ik Little Earthquakes weer eens goed heb beluisterd en die een halfje erbij heb gegeven, zal ik ook deze weer eens een paar keer heel goed moeten luisteren...maar dat is niet erg!

hier staan wel wat parels op maar het nummer God is helemaal een uitschieter, en daar zijn ontzettend sterke remixen van gemaakt destijds die ik nog steeds graag luister, vooral de Dharma Khaya remix

Vandaag opnieuw uitgebracht op roze vinyl. Voor de audiophile!

..denk niet dat het iets is voor de audiophile, gekleurd vinyl gaat veelal ten koste van de kwaliteit. ..anders zou ik het wel gaaf vinden om dit album op zwart 180gr vinyl te hebben. ..edoch 180gr zegt ook niets als de opnames niet goed zouden zijn.

Ben heel wat albums aan het inhalen die ik altijd links liet liggen om een of andere reden..meestal geen goede reden . Erg mooie plaat dit vooral kant 1 is een klapper met mooie nummers..die beklijft het beste. Kant 2 maar eens wat meer aandacht geven. De voorganger is ook een mooi album maar die kan ik niet meer goed horen..kapot gedraaid denk ik..

14 april komt de deluxe editie uit!

Deze CD is net als een hele rijke supergezonde maaltijd. Ik hoef het niet vaak te consumeren, maar als ik het doe is het helemaal goed. Voor een manly man met baard en rock/metalcollectie past dit album natuurlijk totaal niet in 'het plaatje', en mevrouw Zout vond deze plaat in eerste instantie (1995) dan ook hoogst verdacht tussen mijn Tool, U2, Pantera en Depeche Mode cds. Heerlijk hoe deze muziek lekker niet klopt bij de rest van mijn muzieksmaak. Alleen Bjork komt in de buurt (ook zo'n topwijf).

Mwoah, Depeche Mode is ook niet erg manly man met baard toch?

Overigens krijgt dit album, net als het debuut een re-release op vinyl (en zeker het debuut is fijn want die is alleen tegen hoge prijs te koop tot nu toe, Under the Pink is wel voor redelijke prijs nog te koop op vinyl).

Alleen jammer dat er bij de lp's geen bonus disc zit, terwijl dit op cd wel het geval is.
Een gevalletje "gemiste kans" zeg maar...

Ik laat die 2 geremasterde re-releases maar aan mij voorbij gaan, aangezien er helemaal niks nieuws voor mij opstaat. Als liefhebber én verzamelaar heb je dat al snel natuurlijk.

Overigens mag bovenstaande tracklist met bonustracks wel aangepast gaan worden:

1. Sister Janet
2. Honey
3. Daisy Dead Petals
4. Over It
5. Black Swan
6. Home On The Range
7. All The Girls Hate Her
8. God (The C J Bolland Remix)
9. Here, In My Head (Live From Colston Hall, Bristol, 7 March 1994)
10. Upside Down (Live From Colston Hall, Bristol, 7 March 1994)
11. Past The Mission (Live From Vic Theatre, Chicago, 24 March 1994)
12. Icicle (Live From Wadsworth Theatre, Los Angeles, 22 March 1994)
13. Flying Dutchman (Live From Vic Theatre, Chicago, 24 March 1994)
14. Winter (Live From Free Trade Hall, Manchester, 1 March 1994)
15. The Waitress (Live From The Sanders Theatre, Boston, 31 March 1994)

Recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: Tori Amos - Under The Pink, Deluxe Edition - dekrentenuitdepop.blogspot.nl

Precies een week geleden stond ik stil bij de luxe editie van het debuut van Tori Amos, Little Eartquakes uit 1992. Gelijk met de luxe editie van het debuut van de Amerikaanse singer-songwriter verscheen ook een luxe editie van haar tweede plaat, Under The Pink uit 1994.

In mijn recensie van Little Eartquakes gaf ik aan dat het debuut van Tori Amos nog altijd met kop en schouders boven haar andere platen uitsteekt, maar na herhaalde beluistering van Under The Pink, moet ik die bewering toch wel enigszins relativeren of misschien zelfs wel compleet onderuit halen.

Under The Pink werd in 1994 misschien minder beoordeeld dan het twee jaar eerder zo geprezen debuut, maar blijkt achteraf bezien een hele interessante plaat.

Dat Under The Pink niet zo succesvol was als Little Earthquakes is makkelijk te begrijpen. Waar op het debuut van Tori Amos de mooie luisterliedjes domineerden, is Under The Pink voor een belangrijk deel een stuk experimenteler. Bij beluistering van Little Earthquakes dook de vergelijking met Kate Bush hooguit een enkele keer op, maar bij beluistering van Under The Pink is de associatie met de muziek van Kate Bush vrijwel continu aanwezig.

Op hetzelfde moment werkt Tori Amos op Under The Pink nadrukkelijk aan een eigen geluid. Het is een geluid dat op de platen die zouden volgen niet altijd even goed uit de verf zou komen, maar op Under The Pink valt alles nog op zijn plaats.

Bij beluistering van Little Earthquakes viel me op dat ik de teksten nog vrijwel letterlijk kende en ik ook vrijwel iedere volgende noot foutloos kon voorspellen. Bij Under The Pink is dat veel minder het geval. Ik denk dat ook ik in 1994 teleurgesteld was door de tweede plaat van Tori Amos, maar wat vind ik hem inmiddels mooi.

Natuurlijk mis ik af en toe de mooie en bijzonder indringende luisterliedjes van het debuut van de singer-songwriter uit North Carolina, maar wat staat er veel tegenover. Ook op Under The Pink gaat Tori Amos het gevecht aan met haar inmiddels bekende demonen. Ze doet dit met haar gedreven pianospel en haar expressieve vocalen (die zeker niet door iedereen gewaardeerd worden), maar het is vooral de dosis experiment die van Under The Pink zo’n fascinerende plaat maakt.

Zeker bij eerste beluistering zijn veel van de songs op Under The Pink onnavolgbaar, wordt je gegrepen door de enorme dynamiek van de muziek van Tori Amos, die zowel fluisterzacht als zeer explosief kan zijn, en raakt Tori Amos je diep met de indrukwekkende teksten die overlopen van pijn en ellende.

Sinds de eerste beluistering al weer 21 jaar geleden was eigenlijk alleen de single Cornflake Girl me echt bijgebleven. Het is een van de wat meer toegankelijkere songs op de plaat. Under The Pink heeft er hier zeker meer van, maar het zijn de minder makkelijk te doorgronden tracks die 21 jaar later de meeste indruk maken.

Zoveel indruk dat ik inmiddels begin te twijfelen of Little Earthquakes nog wel alleen op het torenhoge voetstuk staat dat ik ooit voor de plaat heb opgericht. Little Earthquakes zette Tori Amos in 1992 op de kaart als eigenzinnig singer-songwriter, maar het merendeel van deze eigenzinnigheid moest nog komen op Under The Pink, dat ik door deze fraai uitgevoerde luxe editie met fraai bonusmateriaal alsnog heb omarmd als de klassieker die het eigenlijk als sinds 1994 is. Wat een prachtige en vooral ook gedurfde plaat. Schande dat ik dat niet veel eerder heb gehoord. Erwin Zijleman