menu

Oneida - Rated O (2009)

mijn stem
3,93 (55)
55 stemmen

Verenigde Staten
Rock
Label: Jagjaguwar

  1. Brownout in Lagos (5:37)
  2. What's Up, Jackal? (3:06)
  3. 10:30 at the Oasis (12:34)
  4. Story of O (7:49)
  5. The Human Factor (10:29)
  6. The River (4:32)
  7. I Will Haunt You (4:06)
  8. The Life You Preferred (4:37)
  9. Ghost in the Room (6:17)
  10. Saturday (6:46)
  11. It Was a Wall (3:21)
  12. Luxury Travel (6:04)
  13. O (12:59)
  14. End of Time (3:49)
  15. Folk Wisdom (20:50)
totale tijdsduur: 1:52:56
zoeken in:
Misterfool
wat is dit gave muziek zeg. het heeft veel weg van krautrock bands als can neu en faust maar verbind dit met pschychedelica en noise-rock. sterke muziek waar ik aan moet wennen maar ik weet nu al zeker dat dit zeker wat voor mij is.

avatar van gd90
5,0
jeko schreef:
Wat een geklooi om de schijfjes uit het hoesje te peuren Maar verder een prima release met als voorlopig hoogtepunt nummer 5


Mijn hoesje begint al lichtjes te scheuren (dat heb je nu met die lelijke kartonnetjes)

avatar van essence
4,5
tig luisterbeurten later blijft deze plaat robuust overeind. Geweldige, avontuurlijke, compromisloze, authentieke en vooral integere lappen muziek zijn dit.
Deze komt alvast in mijn eindejaarslijstje en staat hoog in mijn lijst om live uit te checken bands.

Aquila
Kan me nog niet zo vinden in de enthousiaste reacties hier. Ik ben toch redelijk thuis in Oneida, maar dit trek ik maar matig.

Lukk0
Wat een gruwelijk, gruwelijk vet album is dit toch van deze zwaar ondergewaardeerde band. Het kruipt, het zuigt, het dreint en toch is het één grote waanzinnige trip. Het zou me erg verbazen als dit niet op vijf sterren en de eerste plek van mijn jaarlijstje uit gaat komen, maar hij krijgt in de vorm van Built to Spill en The Black Heart Procession gelukkig nog stevige concurrentie (wordt 2009 toch nog een mooie afsluiting van het decennium).

avatar van gd90
5,0
Bij mij doet de intro van "I will Hound You" denken aan Neil Youngs "Rockin' in the Free world"

3,5
Aquila schreef:
Kan me nog niet zo vinden in de enthousiaste reacties hier. Ik ben toch redelijk thuis in Oneida, maar dit trek ik maar matig.


Mee eens. De eerste van deze driedubbelaar blijft nog het langst hangen. De andere twee van deze vind ik niet heel bijzonder. Geef mij maar Secret Wars of Preteen Weaponry, de eerste in die Thank Your Parents reeks. Toch 3*, want slecht is het allerminst en Oneida is zeker een interessante groep.

avatar van gd90
5,0
de eerste vind ik nu net de minste, alhoewel "the human Factor" wel één van de beste nummers is op dit album

Lukk0
10:30 at the Oasis alleen al maakt die eerste al de moeite waard. Wat een waanzinnige opbouw heeft dat nummer en hoe heerlijk hard zijn de drones daar. Zo'n goed nummer is er in geen jaren gemaakt, echt briljant. De rest van het album is ook geweldig (zie mijn stem hier), maar kan daar toch echt niet aan tippen. Het enige nadeel dat ik voor dit album kan bedenken is dat het zo'n lange zit is, ik heb eigenlijk nooit tijd om hier eens echt voor te gaan zitten en luister hem dus meestal in delen.

avatar van Teunnis
4,5
Ik ben dit nu voor het eerst aan het luisteren, maar ik kan alvast een ding zeggen:

10:30 at the Oasis

Lukk0
Dit is het eerste deel van een review in drie delen van Oneida - Rated O, die dus per deel één cd behandelt. In dit deel vanzelfsprekend de eerste cd.


Rated O is het laatste muzikale statement van de Amerikaanse indie-band Oneida. In tegenstelling tot de meeste bands die tegenwoordig indie genoemd worden slaat het indie hier niet zozeer op de muziekstijl, maar op het echt onafhankelijk zijn van een grote maatschappij en het uitbrengen van albums op een kleiner label, in dit geval Jagjaguwar. Deze vrijheid levert in dit geval een enorme stijlbreuk met de voorgaande albums op, waar daar nog echte liedjes met kop en staart te vinden waren die een beetje richting New Order gingen, is daarvan niets terug te vinden op dit album. Dit is zwaar, heftig en leunt vooral op de eerste cd op stevige drones en ook de zang van de eerdere albums is opvallend afwezig.

Door het eerste nummer wordt gelijk de toon voor de rest van het album gezet. Brownout in Lagos begint met een stevige basdrone waar verschillende zich herhalende geluiden overheen komen, variërend van als blikken tonnen klinkende percussie tot met een computer gegeneerde geluiden. Het klinkt al erg lekker en blijft zeker hangen, maar het album ontbrandt bij What's Up, Jackal pas echt.

Dit nummer neemt alles mee van het voorgaande, het is alleen net iets sneller, de zware bas is iets minder aanwezig en het klinkt allemaal veel agressiever, zeker vanaf het moment dat de zang (lees: schreeuw) erin komt. De zang moet echter niet als zodanig gezien worden, maar veel meer als een extra instrument waarmee een extra laag aan de muziek gegeven wordt.

Na dit nummer waar het album echt de gang erin zet volgt het hier al meermaals, ook door mijzelf, de hemel ingeprezen 10:30 at the Oasis. Het start met een zichzelf herhalende gruizige riff, die na een beetje ruis en een helderder stuk overgaat in een weergaloze opbouw. Hierin wordt dezelfde riff schijnbaar eindeloos herhaald, en al lijkt hij steeds sneller te gaan, volgens mij blijft ook het tempo lang hetzelfde, tot hij na toevoeging van steeds meer geluiden afbreekt en alleen de basis blijft hangen. Hierna volgt dan het mooiste stuk van dit hele album, met die basisriff die met invoegen van waves tot een heerlijk gruizig en slepend einde van dit majestueuze nummer leidt.

Je zou denken dat de rest van het album alleen maar tegen kan vallen na zo'n episch nummer en eigenlijk is dat ook wel een beetje zo. In de drones van Story of O worden al wat meer gitaren toegevoegd, waardoor de drones iets minder herhalend aanvoelen en juist dat verlies van besef van tijd minder opvallend wordt. Bij dit nummer is veel beter aan te geven waar je in het nummer zit, waar je in het voorgaande slechts een gedeelte van het nummer aan kan duiden.

Gelukkig komt The Human Factor wel iets meer terug richting het niveau van het tweede en derde nummer. De aanzet van dit nummer is heel rustig, maar doet wel een soort van broeierig aan met de stukken drums en hogere weeps van de gitaren op de lage basis. En dan die schreeuw, die schreeuw van iemand die zijn longen eruit probeert te krijsen, en dat weer als extra instrument. Waar een normale band dit stuk met een gillende gitaar zou doen, doet Oneida dit met een stem en dat is toch erg knap en hoogst origineel voor een bandje dat eerst simpele indie-rock maakte.

Door deze laatste zin lijkt het nu een beetje alsof ik dit album beoordeel als een originele poging om een nieuw geluid te creëren en de band vanwege hun achtergrond maar het voordeel van de twijfel gun. Ik wil hier nu met klem zeggen dat dit absoluut niet het geval is, Oneida heeft wat mij betreft met deze eerste cd een absoluut meesterwerk uitgebracht. Behalve het net iets mindere Story of O is dit een waanzinnige trip door het wat steviger droneland die ik zo de volledige vijf sterren gegeven zou hebben als alleen deze cd los uitgegeven zou worden, om nog maar niets te zeggen van hoe goed het geweest zou zijn als 10:30 at the Oasis geëvenaard zou zijn door de overige nummers. Absoluut de cd van 2009 die je beluisterd moet hebben.

Lukk0
Dit is het (vertraagde) tweede deel van een review in drie delen van Oneida - Rated O, die dus per deel één cd behandelt. In dit deel vanzelfsprekend de tweede cd.


In het eerste deel schreef ik al hoezeer ik overdonderd was door de meesterlijke drones die Oneida hier opgenomen heeft. Helaas trapt de tweede cd gelijk af met een nummer dat stukken traditioneler aandoet. The River lijkt nog eens een bord drones om bij te kwijlen neer te gaan zetten, maar aan de lengte van het nummer is eigenlijk al te zien dat het intro valse hoop geeft. De zang geeft acte de présence en er zit meer voortgang in het nummer. Gelukkig maakt het hardere einde met voorzichtig scheurende gitaar toch nog wat goed.

De tweede cd gaat bij I Will Haunt You wel goed los. Een intro met gitaar-riff en zang die doen denken aan A Place to Bury Strangers op zijn beste momenten (en geloof mij, dat is heel erg goed), uitmondend in een gruizig outro om u tegen te zeggen.

Helaas komt daarna een echte misser. The Life You Preferred is gebouwd rond een riff die een nogal abrupte afwijking van de sfeer van alle eerdere nummers teweeg brengt. Het klinkt te vrolijk en doet te veel aan de oude Oneida denken. Zodra deze riff echter uit het nummer verdwijnt blijkt hier toch nog even een heel lekker solootje in te zitten, dat iets van de pijn weet weg te nemen.

Verder dan met Ghost in the Room. De sfeer van de eerste zeven nummers keert weer enigszins terug, waarbij wel opgemerkt moet worden dat de drums op dit nummer een prominentere rol opeisen. Op de rest van het album zijn ze tot nu toe nauwelijks op de voorgrond geweest, maar hier volgen de rest van de instrumenten het hallucinante ritme dat Kid Millions aangeeft. Een ontstellend strak nummer ontvouwt zich, zeker als het vergeleken wordt met het mindere nummer hiervoor, gedreven door de stuwende drums en aangevuld met grauwe gitaren.

In Saturday is de hoofdrol dan weer als vanouds voor de gitaar. Dit nummer doet weer iets lichter aan en heeft zelfs in de verte wel iets van progressieve rock weg, misschien door de hoge gitaar op de achtergrond. Toch is dit maar een vage referentie hier, want alle progressie die in die bands normaal is in een nummer is hier vreemd. Voortgang is lang ver te zoeken en het verlies van tijdsbesef dat ik in het eerste deel al eens aanhaalde komt hier weer licht naar voren. Leuk is de versnelling in het tweede deel van het nummer, de tonen die steeds sneller op elkaar volgen en het nummer naar een onverwacht leeg einde brengen.

It Was a Wall is dan weer een korter en ook meer een standaard nummer. Net zoals in het eerste nummer van de tweede cd is hier weer zang te horen, niet bijzonder ver naar voren gemixt, maar door het gebrek hieraan op de meeste andere nummers toch erg aanwezig. Het nummer brengt eigenlijk net iets te weinig om zich tussen de rest overeind te houden, erg memorabel vind ik dit toch niet. Ook niet slecht, maar toch net minder.

Gelukkig volgt hierop één van de hoogtepunten van het gehele album. Dit nummer is gewoon raak, van de eerste paar tikken op de drums in het intro, via de gruizige en kale riff tot de ruis helemaal aan het eind. Hier op Luxury Travel voegt de zang voor het eerst op deze tweede cd ook echt wat toe, vooral omdat het weinig uitmaakt wat er nu gezongen wordt, maar het gewoon als een extra instrument beschouwd kan worden. Helemaal super vind ik het tweede deel van het nummer, met een ontstellende rammelende solo op de gitaar en nog steeds die fier overeind blijvende basis. Simpelweg fantastisch op elkaar afgestemd en een zeer mooi einde van deze tweede cd.

Mijn mening over deze tweede cd is dus een beetje gemengd en ook duidelijk minder positief dan over de eerste. Ten eerste bevat deze een duidelijk misser in de vorm van The Life You Preferred, niet zozeer omdat het een slecht nummer is, maar meer omdat het de sfeer verbreekt die de rest opwekt. Toch valt ook hier weer voldoende te genieten, neem I Will Haunt You, dat een stevig staaltje semi-shoegaze neerzet, en Luxury Travel, met de mix van een geweldige solo en stevige drones. Na die overweldigende eerste cd valt dit dus iets tegen, maar de kwaliteit hiervan staat wat mij betreft nog steeds buiten kijf.

Lukk0
Dit is het derde en laatste deel van een review in drie delen van Oneida - Rated O, die dus per deel één cd behandelt. In dit deel vanzelfsprekend de derde cd.


In de eerste twee cd's zijn we al een hoop invloeden tegengekomen, neem de shoegaze in I Will Haunt You, de electropop van The Life You Preferred en de progressieve rock in Saturday. De oosterse invloeden in O hebben we nog niet gehoord en maken dat dit nummer een duidelijke start van de derde cd aangeeft. We trappen af met het genoemde oosterse gitaartje, drums die een beetje aan tribal doen denken en na enkele minuten wat zwaardere gitaren op de achtergrond. Op deze manier wordt hier weer een vrij dreigende sfeer neergezet waarbij je het idee hebt dat het nummer elk moment los kan gaan barsten in een moment zoals in The Human Factor, waarbij alle opgebouwde energie er in één keer uit komt. Des te knapper dus dat Oneida het aan durft om dat moment gewoon niet te laten komen, je zit te wachten, wordt steeds verder meegevoerd door de stroom en verwacht de uitbarsting, voelt hem bijna aankomen, en die uitbarsting blijft dan gewoon uit. In plaats daarvan sluit O heel klein af, met enkel enkele gitaarklanken.

End of Time is dan weinig meer dan een interlude, op basis van een rommelende bas en geluiden die doen denken aan een uurwerk. Een leuk tussendoortje, maar eigenlijk niet als volwaardig nummer te beschouwen.

Gauw door dan met Folk Wisdom, dat alleen op basis van zijn lengte al episch genoemd mag worden. Gelukkig worden deze ruime twintig minuten meer dan voldoende gevuld met aanstuwende drums, over welk raamwerk de gitaar en synthesizer zich bewegen. Hier doen de drones die de eerste cd zo fantastisch maakten uiteraard weer hun intrede, minder dreigend weliswaar, maar nog steeds bijzonder effectief. Opvallend is de hoeveelheid tempo die erin komt na een minuut of acht, vergeleken met de welhaast lompe drones eerder doet dit meer aan een voortrazende achtbaan denken. Minder ingetogen drumwerk, solerende gitaar en meer melodie maken dit tot een einde dat aandoet als een ontsnapping aan de bijna onafgebroken duistere sfeer van de afgelopen anderhalf uur. Een enorm contrast met de eerste paar nummers en ook het gevoel dat het nu echt af is steekt de kop op.

Deze derde cd pakt dus schijnbaar moeiteloos het niveau van de eerste weer op en breit een heel geslaagd einde aan dit epos. Want zo mag ik dit werkstukje van Oneida toch wel noemen, als onbekenden in deze tak van de muziek maken zij één van de beste albums ooit. Dreigend is het, en donker, beklemmend, gruizig, overdonderend. Natuurlijk, er staat een enkel nummer tussen dat het net niet helemaal waarmaakt en zelfs een echte misser midden op de tweede cd, maar dat doet weinig af aan de prestatie die Oneida hier geleverd heeft. Wat mij betreft onbetwist het beste album van 2009 en ook behorend bij de beste ooit.

Lukk0
Zo, dat moet zo ongeveer wel de langste recensie zijn die hier op de site staat .

avatar van Don Cappuccino
3,0
Ik zou bij het tweede en derde deel ook even het sterretje klikken. Maar ik ben hem nu aan het luisteren en ben even de review aan het lezen van disc 1 en die bevalt tot nu toe erg goed!

avatar van itchy
4,5
Lukk0 schreef:
Zo, dat moet zo ongeveer wel de langste recensie zijn die hier op de site staat .

Nee hoor, ik denk niet dat iemand ooit nog over sxesven's recensie bij Merzbox heen gaat

avatar van Don Cappuccino
3,0
Ik heb hem net gezien.


Nihilisme
Zonder enige twijfel en met grote uitstuk het beste album van 2009. Magistrale trip die geen seconde verveelt.

Lukk0
Don Cappuccino schreef:
Ik zou bij het tweede en derde deel ook even het sterretje klikken. Maar ik ben hem nu aan het luisteren en ben even de review aan het lezen van disc 1 en die bevalt tot nu toe erg goed!

Dat kan dus niet, je mag blijkbaar maar één mening per album hebben.

En itchy, ik denk dat je gelijk hebt

avatar van Don Cappuccino
3,0
Rated O, 3 cd´s van de band Oneida, iets wat niet vaak meer gebeurt in deze tijd. In de jaren ´70 gebeurde het vaker, maar nu niet meer. Maar is 3 cd´s niet overdreven?

Op CD 1 is Oneida vooral bezig met elektronica. Je kan dit niet echt nummers noemen, maar meer drones, het repeteert heel de tijd met af en toe een kleine variatie, dit kan mij niet echt boeien. 10:30 At The Oasis is dan ook het enige nummer op deze CD die ik echt goed vind.

Op CD 2 begint Oneida meer de Rock-kant op te gaan, de drones zitten er nog wel in, maar meer diep verborgen. Hier is wel drums en gitaar en dat bevalt me een stuk beter, maar nog niet helemaal. Op deze CD kun je wat invloeden van Can horen.

Op CD 3 gaat Oneida eindelijk eens een keer los, hierop staan heerlijke jams, met als hoogtepunt Folk Wisdom wat het beste nummer is van de 3. Als Oneida dit op de andere CD´s ook had gedaan was mijn beoordeling zeker hoger geweest.

Een album wat erg wisselvallig is, maar dat kan bijna niet anders met 3 CD´s.

CD 1: 2,5*
CD 2: 3*
CD 3: 4,5*

10:3=3,33=3,3=3 sterren

5,0
Brilliant album, moet wel zeggen dat de derde cd met kop en schouders boven de rest uitsteekt, ik hou dan ook meer van de lang uitgesponnen drones dan van de wat kortere nummers.

Hun nieuwe album (Absolute II) zou binnenkort uit moeten komen

avatar van Paalhaas
4,0
Waarom heeft iedereen het hier toch over drones? Die staan hier nauwelijks op hoor. Ja, die basdrone in The human factor dan. Maar goed, ben 'm eens nu opnieuw aan het luisteren (wat een hoop, en wat een hoge stemmen allemaal, is Oneida ineens "hot"?!), misschien dat ik me vergis? (edit: nee ik vergis me niet)

Lukk0 schreef:
Brownout in Lagos begint met een stevige basdrone

Dat is natuurlijk alles behalve een drone. Volgens mij berust het allemaal op een verkeerde interpretatie van het begrip. Allemaal effe wiki'en!

avatar van Paalhaas
4,0
Amai toch wel een verdomd lekker plaatje trouwens, denk dat ik eens een halfje omhoog ga.

Lukk0
Paalhaas schreef:
Waarom heeft iedereen het hier toch over drones? Die staan hier nauwelijks op hoor. Ja, die basdrone in The human factor dan. Maar goed, ben 'm eens nu opnieuw aan het luisteren (wat een hoop, en wat een hoge stemmen allemaal, is Oneida ineens "hot"?!), misschien dat ik me vergis? (edit: nee ik vergis me niet)

(quote)

Dat is natuurlijk alles behalve een drone. Volgens mij berust het allemaal op een verkeerde interpretatie van het begrip. Allemaal effe wiki'en!

Je hebt gelijk ja, volgens de definitie niet echt een drone. Basriff / loop dan maar. Ik wist ook niet hoe ik het moest omschrijven, dus dit leek me wel een redelijk woord hiervoor. Ik bedoelde iets repetitiefs en dacht dat drone daarvoor het goede woord was. Blijkbaar niet helemaal juist dus.

avatar van Ataloona
4,0
Dit is toch iets waar ik moeite meeheb.

De muziek vind ik fantastisch maar bij vlagen te lang en er hadden heel wat nummers tussenuit gehaald kunnen worden maar nog steeds goed voor 4*
Wel ga ik deze plaat een aantal dagen nog draaien.

avatar van korenbloem
3,5
Een erg leuke en bij vlagen erg sterke plaat. De 'chrome' en jazzrockachtige gitaar sound heeft momenten die adembenemend zijn. Voorbeeld: 'I Will Haunt You'. Deze sound wordt haast geperfectioneerd op Luxury Trafel. Maar toch ervaar ik een deel van de nummers als filler. Er worden prachtige neo-psychedelische dogma's gecreeerd, en teglelijk worden deze ideeën verpletterd onder middelmatige electronische 'noughties-conventies'. De langere nummers doen wat klungelig aan en geven een wat filler achtige indruk. De kracht van de band ligt wat mij betreft in een grauwe en vernietigende (kortere) nummers,. Als ze voor dit album gericht hadden geselecteerd, had dit een van de meest gave albums van de 'Noughties' kunnen zijn. Maar nu is het 'slechts' leuke plaat met soms erg sterke momenten.
Misschien klinkt mijn mening wat lauw en gereserveerd, maar dat komt echter door het potentieel wat ik denk hier te horen.

avatar van Lukas
4,0
De lengte van deze 3cd-box heeft me lang tegengehouden, maar zo tijdens het maken van een scriptie dient zich dan toch de gelegenheid aan om er eens voor te gaan zitten. Geen spijt van, want er staat een hoop goeds op deze schijfjes.
Nou ben ik niet zo'n archetypische Rated O-luisteraar, want ik hoor hier vooral geluiden dat het middendeel minder is dan de langere nummers op de eerste en derde geluidsdrager. Voor mij is het precies andersom. Juist de langere tracks vind ik nogal wisselend. Bij 10:30 at the Oasis en Folk Wisdom kom ik wel in de groove terecht, maar O wordt wat saai en The Human Factor zelfs vervelend. De tweede cd biedt wat meer hapklare psychedelische rock zoals op de eerste platen van Oneida. Die sound bevalt me eigenlijk nog wat beter. Toch slaat ook de algemene balans ruimschoots door naar het positieve. 4* is wel op zijn plaats.

Meneer Bungel
jeko schreef:
Wat een geklooi om de schijfjes uit het hoesje te peuren Maar verder een prima release met als voorlopig hoogtepunt nummer 5
gd90 schreef:
Mijn hoesje begint al lichtjes te scheuren (dat heb je nu met die lelijke kartonnetjes)
Neem er een apart plastieken doosje voor en klaar...

avatar van popstranger
3,5
Een behoorlijk lange zit, dit album. En na 2 luisterbeurten kom ik al uit op 3,5*. De moeilijkheid schuilt een beetje in de lengte, geen album dat je zo eens gauw oplegt. Alleen The Human Factor vind ik echt helemaal niks, goed als schreeuwtherapie voor de zanger maar ik kan er niks mee. End of Time is ook niet meer dan een aanloopje naar Folk Wisdom. De rest van de nummers zie ik nog wel groeien...

Gast
geplaatst: vandaag om 18:02 uur

geplaatst: vandaag om 18:02 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.