menu

Nils Frahm - Wintermusik (2009)

mijn stem
4,11 (282)
282 stemmen

Duitsland
Neoklassiek
Label: Sonic Pieces

  1. Ambre (3:48)
  2. Tristana (17:27)
  3. Nue (8:47)
totale tijdsduur: 30:02
zoeken in:
avatar van hoi123
4,5
Wintermuziek.

Dit album is binnen zitten, zo dicht mogelijk tegen een knisperend haardvuur aan.
Buiten sneeuwt het zo hard dat de straten leeg zijn. Geen mens te bekennen.
Je moet over een kwartiertje weg maar nu nog even ontspannen. Geef je over aan Nils Frahm.

De piano is perfect afgestemd en geeft een fijn, rozig gevoel in je hoofd.
Leun zo ver mogelijk naar achteren in je stoel, kijk hoe de sneeuwvlokken tegen het raam spatten.
Ambre is een klein, zoet snoepje om mee te beginnen.
Een lieflijk melodietje dat in contrast staat met het ijzige, steenkoude weer buiten.
Gelukkig heb je nog wat tijd. Als je even wat sneller fietst, Tristana ook nog even meepakken?

Van tevoren kijk je echter al een beetje tegenop. 18 hele minuten!
Duizenden sfeerbeelden en voor je gevoel tien seconden later is hij echter al afgelopen.
Met zijn repetitieve pianomotiefje en enkele variaties daarop is het echt een hypnose.
Kleine, sprookjesachtige maar ondefenieerbare instrumenten klinken lieflijk op de achtergrond.
Het landschap buiten je deur ziet er steeds onaantrekkelijker uit.

Vooruit, dan maar te laat. Nue móet gewoon nog even.
Verrukt door de tonen van de piano in het begin overweeg je om je nog warme bed weer in te kruipen.
Met een glimlach leun je achterover. Dit is de defenitie van geluk.
Je laat je verrassen door het instrument dat op het eind komt invallen. Wat is het toch fijn binnen.
Met de warme tonen waarmee Wintermusik eindigt, herinner je je afspraak.
Een halfuur te laat vanwege een gemiste trein, maar je komt met een gelukzalige glimlach aan.
Het was het meer dan waard.

avatar van chevy93
5,0
Wintermusik. Het klinkt als een willekeurig (saai) sfeeralbum. Echter is Wintermusik allesbehalve saai, sterker nog Wintermusik is één van de mooiste albums die ik ooit gehoord heb.
Wintermusik doet wat nog geen een album ooit gedaan heeft bij mij: emoties oproepen. Iets genuanceerder: Emoties oproepen en dus niet terughalen. Alle albums/nummers tot nu toe waarbij ik enige vorm van emotie had (bv. bij Ennio Morricone, Angie en Year of the Cat), waren gebaseerd op eerdere ervaringen die ik had bij dat nummer of een situatie waarin dat nummer voorkomt. Wintermusik heeft dat merkwaardig genoeg ook. Echter geen verband met Wintermusik, maar met vroeger. Om precies te zijn: Eind baisschool. En nog iets preciezer: Groep 6-8. Een aantal jaren ben ik, net zoals iedere gezonde jongen van mijn leeftijd, verslaafd geweest aan Runescape (kennen we het nog?). Voor degene die het niet kennen: houden zo. De precieze reden waarom die link bij mij iedere keer naar voren komt, weet ik niet precies. Feit is dat het gebeurt. Hoogstwaarschijnlijk heeft het iets te maken met de geweldige achtergrondmuziek die er was.

Het geeft een warm gevoel, een gevoel van vroeger. Dag in, dag uit Runescape spelen. 's Ochtends (ja, toen had ik 's ochtends nog tijd over om spelletjes te spelen!), 's middag en 's avonds als ik nog op de computer mocht. Een geweldige tijd. Toen was het leven nog zo simpel. Misschien is het vanwege de (spannende) tijd die op dit moment heel dichtbij komt voor mij dat ik zo'n warm gevoel bij die jaren heb. Een soort verlangen. Heimwee wellicht.

Nu kan ik deze plaat gaat overbekritiseren. Zo duurt Tristana net even een paar minuten te lang en is Hue net iets minder dan de voorgaande nummers. Maar waarom? Muziek is emotie. En een album dat dit soort gevoelens op kan roepen, kan niet anders dan geslaagd zijn.

avatar van AOVV
4,0
‘Wintermusik’ van Nils Frahm is een plaat die reeds lange tijd op mijn lijstje stond, om ooit eens te beluisteren. Ik had er al veel goeie dingen over gelezen, en de erg hoge score trekt natuurlijk wel de aandacht. Nu werd hij aangeraden in het Review-topic, wat mij de ideale gelegenheid gaf om deze plaat eens onder de loep te nemen.

Frahm is een Duitser, en bespeelt op deze sfeervolle plaat de piano, celeste (een soort toetseninstrument dat door middel van met vilt beklede hamertjes wordt aangeslagen) en reed organ. Het album bestaat uit drie tracks, die samen een halfuur duren. Opmerkelijk, want dit soort platen duurt meestal wel een flink stuk langer. Maar goed, niet getreurd; beter kort maar treffend dan lang en ondoordringbaar.

De hoes sprak me wel aan, eerlijk gezegd; en na een viertal beluisteringen kan ik concluderen dat ze een goed beeld geeft van waar dit album voor staat: melancholie, tristesse, de grauwheid van het leven. De titel geeft het ook al een beetje aan, dit is wintermuziek. En dat is ook zo; ik kan me voorstellen dat dit de meeste impact heeft als het buiten flink sneeuwt, om je eventueel warmte te schenken als de radiator weer eens stuk blijkt te zijn.

Ik moet wel eerlijk bekennen dat ik niet omver val van deze plaat (misschien komt dat doordat het zonnetje hier reeds schijnt?), maar het is gewoon een erg mooie plaat, van een artiest die duidelijk talent heeft. Zo is ‘Ambre’ de ideale gangmaker voor het lange nummer op deze plaat, ‘Tristana’. Aandoenlijk pianospel vermengd met de nostalgische klanken die het orgel oproept, en ook de celesta (een heuse openbaring voor mij, prachtig instrument, ik kende het nog niet) speelt een fraaie rol in dit stuk.

Ook het tempo van deze plaat zit wel snor. Je kan het nog het best vergelijken met een kabbelend beekje dat wordt opgedreven door een barokke stroomversnelling; niet al te krachtig, geen haast en spoed, geen overmoed. Frahm neemt z’n tijd om zijn verhaal – zij het instrumentaal – te vertellen, en dat kan ik enkel appreciëren. Ik merk ook dat deze plaat nog maar van 2009 dateert, dus ik hoop nog veel van de man te mogen horen. Ik ga hem, na dit plaatje te hebben beluisterd, in ieder geval wel wat aandachtiger volgen.

4 sterren

avatar van niels94
4,0
Wintermusik van Nils Frahm begint ijskoud met de eerste tonen van Ambre. Ongekend mooie tonen. Ambre is een werkelijk prachtig pianostuk. Het is geen muziek waar je helemaal in opgaat, nee, dit is muziek die je naar andere plaatsen laat zweven. Gedachten vol melancholie, herinneringen van vroeger komen boven. Bambi in de sneeuw. Wat een rotfilm vond ik dat toch altijd. Of was dat eigenlijk gewoon omdat ik het zo zielig vond? Dergelijke gedachten komen in mij op. Van vroeger en van nu. Weinig vrolijke gedachten, hoewel je af en toe iets moois tegenkomt waarvan je een glimlach op je gezicht krijgt. Als er familieleden waren overleden om wie ik echt gaf moest ik nu waarschijnlijk huilen. Gelukkig is dat nog niet gebeurd. Ik weet echter dat het zal gaan gebeuren.

Dergelijke gedachten en de mooie muziek worden ineens ruw verstoord. We zitten al een paar minuten in Tristana en mijn gedachtegang wordt verstoord door een laag, brommend geluid. Een irritant, ergerlijk geluid. Ook de muziek begin ik saai te vinden, met als dieptepunt dus dat geluid. Ineens betrap ik mezelf erop dat ik aan allerlei andere dingen aan het denken ben, huiswerk e.d. Deze muziek houdt mijn aandacht niet meer vast en de melancholische gedachten en herinneringen zijn ook verdwenen.

Eindelijk komen we dan aan bij Nue, waar we weer fris en fruitig aan beginnen. Zeker het begin is erg mooi en ook de rest vind ik mooier dan Tristana, maar zo tergend mooi als Ambre wordt het nergens meer. Ook dit nummer vind ik iets te lang te duren.

Ik vind dit zelf erg jammer. Bij Ambre had ik torenhoge verwachtingen van dit album maar die zijn niet uitgekomen. Ambre vind ik nog steeds geweldig, één van de mooiste stukken pianospel die ik ken, een 5 sterren nummer zelfs, maar de rest kan mij niet echt boeien of irriteert mij zelfs. Toch 3* omdat ik het als geheel wel mooi vind, Nue is zeer goed te pruimen alleen Tristana vind ik wat minder.

avatar van Ataloona
3,5
Waar "Ambre" begint is het allemaal zo vredig.
Ingetogen pianospel. Mooi en rustig.
"Wintermusik" heet het album en dat is vrij misleidend.
Nee, het klinkt totaal niet als wat ik had gedacht.
Ik dacht aan bellen en toeters, niet aan rustige muziek als dit.
Toch heb ik betere piano albums gehoord.
Dustin O'Halloran's albums bv.
Het album is kort en dat is maar beter ook.
Echt saai wordt het niet maar het komt nergens tot een hoogte punt.
Er hoefd geen climax te komen, maar gewoon iets waarvan je denkt: wauw!
Het begin van "Tristana" geeft me dan wel weer kippevel, prachtig!
Ik moet denken aan het huwelijk van Willem-Alexander en Maxima.
Die accordeon speler en de tranen van Maxima, die ontroering voel ik hier.
Heerlijk wegdromen onder de heerlijke klanken van dit album.
Een artiest om in de gaten te houden die Nils Frahm.
Door zijn korte duur lijkt dit album een voorproefje voor meer.
Voor grootse dingen die hij misschien ooit nog zal maken.

Dit album heb ik vaak zien langskomen in de updates en dankzij "Het Review-Album van de Week!"-topic heb ik me toch maar eens aan dit album gewaagd.
Spijt heb ik niet, dit album is sterk en rustgevend, bij vlagen zelfs spannend en als een soundtrack van een film in het oude Frankrijk.
Er zijn al wat stukjes hierover geschreven, over "Wintermusik" en dat verdient het ook.
Een prachtig album met een heerlijke lengte.
Ik was van plan om deze nacht op te blijven maar de muziek brengt me zowat in slaap.
Een album wat dient geluisterd te worden voor het slapen gaan, dan doet hij zijn functie.
Niet in de auto of in school, dan hebben de melodieuze klanken een negatief effect..
Toch vind ik dat er vrij weinig variatie zit in het nummer, maar nog steeds wordt het niet saai.
"Nue" sluit het geheel af als een boek. Winterse klanken die mij toch doet beseffen dat dit een winteralbum is, ik kan de winterdepressie alweer voelen.
Ik word loom in mijn gevoelens, in mijn gedachten. Ik krijg rare gevoelens in mijn armen en handen. Alsof iemand iets leuks voor je doet, en dat doet Nils ook.
Ik voel tegenstellingen bij mezelf, waar ik eerder aangaf dat deze album de perfecte lengte heeft vind ik nu weer dat hij tekort is. Ik weet het niet.
Het geheel is er, dit is compleet. Melodieus genoeg om vaker op te zetten.

Een goed album, 4 sterren zeker waard.
Op momenten ontroert het mij en op momenten dut ik wat in.
Zoals een minuut geleden toen ik weer in een reflex mijn hoofd omhoog deed in mijn slaap waardoor ik weer wakker schokte.
Een fijn muzikaal werkje, het steekt perfect en lekker in elkaar.
Hier gaan we nog meer van horen en we kunnen horen dat Nils potentie heeft.
Laat dat meesterwerk van 45+ minuten maar komen!

avatar van kobe bryant fan
4,5
De donkere dagen zijn er, de sneeuw valt naar beneden en er is niemand te zien.
De hemelse klanken van Ambre spelen zich af, de koude wintermaanden zijn nog nooit zo leuk geweest. Nils Frahm schetst met Wintermusik een sprookjesachtige wereld, waar er geluk is maar ook op de mooiste plek op aarde gebeuren er soms donkere dingen.

Ambre is de perfecte opener, Nils bespeelt de piano zo goed. Het ontroert me.
Maar de compositie die met de prijzen gaat gaan lopen is voor mij toch Tristana.
Een van de mooiste songs die ik al heb gehoord, dat donkere randje is prachtig. De meesterlijke melodiën, de vreemde instrumenten zoals de celesta. Tristana is als een oude straatlamp die aan en uit flikkert en plots uit gaat maar voor goed. De hoop en het donkere worden perfect met elkaar gecombineerd maar als je aan de compositie terugdenkt onthoud je alleen maar het donkere.

Nue is dan samen met Ambre de lichtste, het is een rondreis door een prachtig bos en bij iedere noot die je hoort kun je je nog meer een beeld schetsen van het bos waarin we lopen. Een prachtige compositie alweer, als je je ogen sluit verdwijn je even van alles en iedereen.
De interessante instrumentenkeuze, de schitterende melodiën maken dit Wintermusik een prachtig geheel.
Ik ga deze toch maar in mijn Top 10 zetten. Nu rest me alleen nog de vraag wie zal mijn Top 10 moeten verlaten.

avatar van Monsieur'
4,0
Wintermusik van Frahm...
Een koude confrontatie verpakt in winterse warmheid.
Sinister toch sereen
Sereen toch tijdloos
Tijdloos toch tikt de tijd door. De vlokjes spiegelen zich aan de zandloper dat mijn leven is. Het gaat snel. Want alles is wit. Alles is in te vullen. Alles lijkt zich te vullen. Het papier word beschreven. Het lot word beschreven. En ik.. Ach ik..

Het is simpelweg wat een insomische melancholist nodig heeft.

avatar van uwoga
4,5
Als er een album een juiste naam heeft gekregen is deze het wel. De prachtige stukken zitten zeer goed in elkaar en de pianoklanken zijn echt een rust voor het oor. Ambre voelt wat koud aan, alsof je net thuis komt op een kille winterdag. Maar Tristana warmt je op, een soort muzikale warme chocomel.

Meesterwerk 4.5*

Gast
geplaatst: vandaag om 16:48 uur

geplaatst: vandaag om 16:48 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.