menu

Cabaret Voltaire - Red Mecca (1981)

mijn stem
3,66 (61)
61 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Electronic / Avant-Garde
Label: Rough Trade

  1. A Touch of Evil (3:11)
  2. Sly Doubt (4:59)
  3. Landslide (2:08)
  4. A Thousand Ways (10:35)
  5. Red Mask (6:54)
  6. Split Second Feeling (3:47)
  7. Black Mask (3:19)
  8. Spread the Virus (3:40)
  9. A Touch of Evil [Reprise] (1:33)
totale tijdsduur: 40:06
zoeken in:
avatar van BeatHoven
4,0
Vreemd album - waarschijnlijk was dat de bedoeling. Ik hoor geluiden die ik nog nooit eerder heb gehoord, maar ook invloeden van o.a. Joy Division en gelijksoortige new wave-bands. Cabaret Voltaire is de moeite voor wie iets totaal anders wil proeven, en dit album lijkt het best om mee te beginnen.

Zephyr
BeatHoven schreef:
Vreemd album - waarschijnlijk was dat de bedoeling.


Tja, als het genre electronic/avant-garde is, dus min of meer het etiket dat je op dit soort platen kunt plakken, kan je geen gestroomlijnde mainstream-pop verwachten natuurlijk. Het is inderdaad best even wennen, deze schijf van CV. Niet bepaalde toegankelijke muziek. Als je net met CV begint, lijkt The Crackdown (1983) me een meer voor de hand liggende keuze. Wat makkelijker "op te pakken", en dansbaarder ook.

avatar van heartofsoul
4,5
Toen ik dit album in de jaren '80 voor het eerst hoorde, was ik geschokt. Wat een donkere, dreigende, en sinistere sfeer ademt dit album uit. Maar ik luister er nog steeds naar, want het blijft voor mij een muzikale trip. Ik kan helaas de teksten (Stephen Mallinder) niet goed verstaan, maar misschien is dat maar beter ook. In instrumentaal opzicht is het zeer boeiend, zowel de tapeloops van Chris Watson als de synths van Richard H.Kirk zijn schitterend. Een album, kort samengevat, waar ik niet op uitgeluisterd raak. Maar als je depressief bent, kun je het beter in de kast laten staan, denk ik.

Vento Vivimus
Dit album is voor mij altijd verweven met die unieke samenwerking van David Byrne & Brian Eno uit datzelfde 1981. Waarschijnlijk omdat die twee elpees altijd naast elkaar hebben gestaan in mijn platenkast.

Maar als Eno & Byrne hun album 'My Life in the Ghost of Bush' noemden. Dan maakt dit album van Cabaret Voltaire 33 jaar na verschijnen nog steeds terecht aanspraak of de titel 'My Life in the Ghost of Bush'.

A historic stroll through the ghost-town of George double-u's Brain.

avatar van Cellulord
3,5
Leuk om nog eens te horen.
Zeer inventief voor 1981. Heb het album zelf pas leren kennen in de mid 90er jaren, nu begint er toch wel wat sleet op te komen.
Mensen die geïntereseerd zijn in oudere new-wavy industial/bodymusic moeten zeker eens luisteren.

avatar van deric raven
3,0
Alsof Public Image Ltd samen met Joy Division voor 24 uur lang wordt opgesloten in een ruimte, als een soort van experiment, om te kijken wat hier uit voort komt.
Geen Wilfried de Jong die de boel nog enigszins probeert te sturen, puur op hunzelf aangewezen.
Het klinkt op een beklemmende manier claustrofobisch beklemmend, alsof men nergens heen kan.
Geluid welke weerkaatst op de muren, en aanvallend een weg terug probeert te vinden, op een kwaadaardige manier gericht naar de veroorzaker van deze vaag demonische sound.
Op geen enkele manier toegankelijk te noemen, tegendraads bijna.
Deprimerende bijna dansbare postpunk, met vage disco invloeden, en als je jezelf er voor open stelt, bijna briljant te noemen is.

Jean-Maurice
deric raven schreef:
Deprimerende bijna dansbare postpunk, met vage disco invloeden, en als je jezelf er voor open stelt, bijna briljant te noemen is.


Ik vind dat zeurende gitaartje op de achtergrond geweldig en dan die voortstuwende bas op het ritme van een (goedkope) drummachine. Geweldig album en inderdaad (bijna) briljant. Zij zijn eigenlijk een van de pioniers van de elektronische muziek. Ze begonnen er al midden jaren 70 mee net als Kraftwerk.
Cabaret Voltaire - 1974-1976 (1980) - MusicMeter.nl

Jean-Maurice
deric raven Ik kan je hun latere werk ook aanbevelen. Vooral de albums 'The Crackdown' en 'The Covenant, the Sword and the Arm of the Lord' vind ik erg goed.

avatar van deric raven
3,0
Ook in bezit.

avatar van EttaJamesBrown
3,0
Ik luister dit bij toeval en stuit op Spread the Virus. Tja...

avatar van RonaldjK
3,5
Synthesizer-new wave kan heel gepolijst zijn, zoals ik eerder deze week tegenkwam bij het debuut van Real Life. Aan de andere kant van het spectrum zit Cabaret Voltaire. Indertijd een geknipt bandje voor de radioshow van BBC's John Peel.
Met vriend JeKo (niet meer op MuMe) bezoek ik regelmatig musea, waar je bij moderne / abstracte kunst ook videokunstwerken kunt tegenkomen. Ik vind ze bij voorbaat al interessant, zelfs al vind ik het werk uiteindelijk niet meer dan 'geinig'. Wat me veelal opvalt is dat deze kunstenaars geen geluid, laat staan muziek bij hun video plaatsen. Nu ik Cabaret Voltaire hoor, denk ik dat dit een hele nuttige toevoeging zou kunnen zijn.

Deze groep is vooral níet gepolijst. Op Red Mecca schuurt het en klinkt de muziek vaak disharmonisch. Hier draait het niet om pakkende melodieën of lekkere synthesizerriffjes. Neen, simplistische digigeluiden en dito drumcomputers worden gecombineerd met vervormde stemmen en verdraaide instrumenten. De normale audiowereld in een vervormde spiegel, in raadselen.
In 1981 kon er qua sequencers, nieuwe geluiden en ritmeboxen al veel meer dan dit derde album van het trio liet horen. Digitale tijdgenoten als O.M.D. en Depeche Mode bewezen dit op hun albums uit datzelfde 1981, te weten Architecture & Morality en Speak & Spell. Maar daar was het Cabaret Voltaire niet om te doen. Absoluut géén 'music for the masses' zoals Depeche Mode in 1987 hun zesde album de wereld zouden insturen.

Vergeleken hiermee bracht Joy Division een heel toegankelijk geluid. Met hen trad Cabaret Voltaire in de jaren hiervoor vaak op en de muziek heeft daar soms verwantschap mee, getuige Red Mask. Door die abstractie (denk ik) geknipt voor de oortjes van JeKo, terwijl voor mij geldt: 'Leuk voor 5 minuten in een museum, maar nu naar het volgende kunstwerk in de volgende zaal.' Nu weet ik toevallig dat JeKo zes plaatjes van hen in de kast staan, wat mijn vermoeden staaft.
Overigens heb ik ook de twee voorgangers hiervan beluisterd en die zijn nog kunstiger. Het kon dus pittiger. In Oor noemde Bert van de Kamp het fraai "Muziek die een reflectie wil zijn van de dagelijkse realiteit, maar daarin niet moedeloos berust", waarbij dit fragment in het forum Oordelen meer verklaart.

Favoriete nummers heb ik niet, de kunst van Cabaret Voltaire beschouw ik als één geheel. Of anders gezegd: lekkere liedjes aanwijzen lukt me eenvoudigweg niet. Ik beschouw dit album als een kunstwerk in een museum, geef het een '7' ('Schande, schande, kunst in een cijfer uitdrukken!' hoor ik een kunstkenner roepen) en ga in het restaurantmuseum gemberthee met vegan salade bestellen. Doei.

Gast
geplaatst: vandaag om 20:44 uur

geplaatst: vandaag om 20:44 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.