Synthesizer-new wave kan heel gepolijst zijn, zoals ik eerder deze week tegenkwam bij het debuut van
Real Life. Aan de andere kant van het spectrum zit Cabaret Voltaire. Indertijd een geknipt bandje voor de radioshow van BBC's John Peel.
Met vriend JeKo (niet meer op MuMe) bezoek ik regelmatig musea, waar je bij moderne / abstracte kunst ook videokunstwerken kunt tegenkomen. Ik vind ze bij voorbaat al interessant, zelfs al vind ik het werk uiteindelijk niet meer dan 'geinig'. Wat me veelal opvalt is dat deze kunstenaars geen geluid, laat staan muziek bij hun video plaatsen. Nu ik Cabaret Voltaire hoor, denk ik dat dit een hele nuttige toevoeging zou kunnen zijn.
Deze groep is vooral níet gepolijst. Op
Red Mecca schuurt het en klinkt de muziek vaak disharmonisch. Hier draait het niet om pakkende melodieën of lekkere synthesizerriffjes. Neen, simplistische digigeluiden en dito drumcomputers worden gecombineerd met vervormde stemmen en verdraaide instrumenten. De normale audiowereld in een vervormde spiegel, in raadselen.
In 1981 kon er qua sequencers, nieuwe geluiden en ritmeboxen al veel meer dan dit derde album van het trio liet horen. Digitale tijdgenoten als O.M.D. en Depeche Mode bewezen dit op hun albums uit datzelfde 1981, te weten
Architecture & Morality en
Speak & Spell. Maar daar was het Cabaret Voltaire niet om te doen. Absoluut géén
'music for the masses' zoals Depeche Mode in 1987 hun zesde album de wereld zouden insturen.
Vergeleken hiermee bracht Joy Division een heel toegankelijk geluid. Met hen trad Cabaret Voltaire in de jaren hiervoor vaak op en de muziek heeft daar soms verwantschap mee, getuige
Red Mask. Door die abstractie (denk ik) geknipt voor de oortjes van JeKo, terwijl voor mij geldt: 'Leuk voor 5 minuten in een museum, maar nu naar het volgende kunstwerk in de volgende zaal.' Nu weet ik toevallig dat JeKo zes plaatjes van hen in de kast staan, wat mijn vermoeden staaft.
Overigens heb ik ook de twee voorgangers hiervan beluisterd en die zijn nog kunstiger. Het kon dus pittiger. In Oor noemde Bert van de Kamp het fraai
"Muziek die een reflectie wil zijn van de dagelijkse realiteit, maar daarin niet moedeloos berust", waarbij
dit fragment in het forum Oordelen meer verklaart.
Favoriete nummers heb ik niet, de kunst van Cabaret Voltaire beschouw ik als één geheel. Of anders gezegd: lekkere liedjes aanwijzen lukt me eenvoudigweg niet. Ik beschouw dit album als een kunstwerk in een museum, geef het een '7' ('Schande, schande, kunst in een cijfer uitdrukken!' hoor ik een kunstkenner roepen) en ga in het restaurantmuseum gemberthee met vegan salade bestellen. Doei.