menu

Muziek / Algemeen / OORdelen

zoeken in:
avatar van Mjuman
Rudi S schreef:
De beste Bunnymen (vind ik) en een geweldige Au Pairs (die live nog beter waren).


Bis! En Paul Evers piste wel vaker naast de pot.

En die * van Swie Tio voor Modern English (Mesh & Lace) is een reden om met terugwerkende kracht je abonnement op OOR op te zeggen, wat een LDB!

avatar van dazzler
OOR 1981/13

cover: Prince

artikels: Theatre of Hate / James Blood Ulmer / Latul / U2 / Splendid Mood
/ Kraftwerk / Echo & The Bunnymen / Prince / folk / Champaign


Black Uhuru - Red (1981)

(afbeelding)

Zwakke songs staan er niet op Red, zelfs de wat mindere hebben nog altijd een zeer spannend, hoog niveau, dat productioneel vloeiend, soepel, maar vol verrassingen begeleid wordt. Red opent de deuren naar een nieuw reggae-tijdperk. En dat niet alleen omdat reggae-koning Bob Marley voorgoed afscheid genomen heeft. Een pluim op de rastapet voor de muzikale vernieuwers, Sly & Robbie.

Pieter Franssen ****

Motörhead - No Sleep 'Til Hammersmith (1981)

(afbeelding)

- Hee, d'er is een nieuwe Motörhead-elpee! Live! Te Gek! - Wat zeg je? - Ik zeg: er is een nieuwe elpee van Motörhead, live. Het hardste album dat ik ooit gehoord heb! - Kun je wat harder praten? Ik versta er geen woord van. - DE NIEUWE LIVE-ELPEE VAN MOTORHEAD IS GEWELDIG!!! SNOEIHARD EN ALLEEN MAAR BEREGOEIE NUMMERS!!! EEN BLEPPER!!!

Kees Baars ****

UB40 - Present Arms (1981)

(afbeelding)

Prestent Arms klinkt minder sensationeel, maar nog steeds bij vlagen bijzonder goed. Kant 2 is de overwinnaar, met twee majestueus gebrachte nummers. De twee kanten van UB's single scoren door hun levendige uitvoering nog behoorlijk wat punten, maar de rest spat uiteindelijk als zeepbellen uit elkaar. Een tweede elpee is altijd moeilijk en als zodanig heeft UB40 het er niet slecht afgebracht.

Pieter Franssen ***

Joe Jackson - Jumpin' Jive (1981)

(afbeelding)

Joe's begeleiders swingen bij tijd en wijle als een beest en enkele van hen zijn hier en daar solistisch danig op dreef. Het is te hopen dat Jacksons voorbeeld navolging zal krijgen, zodat bepaalde jazz-vormen weer wat meer aandacht krijgen. En als het goed gebeurt, zoals op deze elpee, kan dit voor de pop-en jazz-wereld een broodnodige verrijking en inspiratiebron betekenen.

Herman Openneer ****

Siouxsie and the Banshees - Juju (1981)

(afbeelding)

De Banshees-stam kwijt zich op de bekende, jagende wijze van haar taak de maskers en geesten te lijf te gaan. Met de klemmende spanningsboog, die nu eens irritant, dan weer treffend overkomt. Ik vind ze een singles-groep bij uitstek en een live groep van groot kaliber, maar per elpee is het me toch te vlak, te gedrongen en te langdradig. De ware voodoo straalt er niet vanaf, de JuJu-vrouw ten spijt.

Paul Evers ***

Al Di Meola/John McLaughlin/Paco de Lucía - Friday Night in San Francisco (1981)

(afbeelding)

Bovendien hoor je de racelicks die bij zo'n gitaar-battle horen nu wel: wat de heren af en toe laten horen moet een frustratie voor iedere gitarist zijn. Op het moment dat je denkt, nu moeten ze toch even afremmen voor de Tarzan-bocht, spuiten ze er zelfs met z'n tweeën naast elkaar doorheen.Op het gebied van de akoestische gitaarmuziek is dit absolute Spitzenklasse.

Roberto Palombit *****

The Exploited - Punk's Not Dead (1981)

(afbeelding)

In vijftien, alle snelheidslimieten overschrijdende nummers wordt namelijk zowel tekstueel als muzikaal het ene na het andere blik cliché's opengetrokken onder het motto "van dik hout zaagt men planken". De geloofwaardigheid komt daarmee stevig op de tocht te staan en slechts een tomeloze inzet en de overtuigende zang onderscheiden de groep van zulthoofden als The Cockney Rejects.

Swie Tio ***

avatar van dazzler
OOR 1981/14

cover: The Cure

artikels: Amsterdam Summer Festival / Peter Tosh / Mother's Finest /
Jim Steinman / The Cure / Jack Bruce / David Sancious / The Teardrop Explodes /
Gillan - Coverdale / De Brassers / Bob Dylan / Johnny van Doorn


Magazine - Magic, Murder and the Weather (1981)

(afbeelding)

Moordplaat. Magic, Murder and the Weather is een waardige afsluiter, beter dan we mochten hopen van een groep in ontbinding. Als geheel beter verteerbaar dan Soap. Goed klinkende, aanstekelijke pop, sterke teksten en het nodige geraffineerde schuifwerk van Martin "Zero" Hannett. Het triviale hand in hand met het fijnzinnige, muziek die meer is dan muziek. Een hartverwarmende dansplaat.

Bert van de Kamp ****

The Moody Blues - Long Distance Voyager (1981)

(afbeelding)

Deze elpee markeert de doorbrak van een stilte sinds 1978. Met het succes van onzingroepen als Visage, Ultravox en Spandau Ballet in het achterhoofd voegen de toetsenbijdragen, in combinatie met ELO-achtige vocalen en het gierende gitaarwerk, een eigentijds tintje toe aan de Moody Blues-sound. In artistiek opzicht je reinste (zelf)plagiaat, maar in commercieel opzicht een zeer verantwoorde elpee.

Harry van Nieuwenhoven ***

Blue Öyster Cult - Fire of Unknown Origin (1981)

(afbeelding)

Het resultaat mag er zijn, ook al is de portie hardrock vrij bescheiden gehouden. Het is een fraaie, Amerikaans klinkende rockplaat geworden, waarop Eric Bloom en zijn makkers laten horen in staat te zijn gaaf in het gehoor liggende songs te schrijven. Je kunt het enigszins vergelijken met Rainbow: weliswaar is de muziek behoorlijk commercieel, maar op zeer verantwoorde wijze. BOC telt weer mee.

Kees Baars ***

Foreigner - 4 (1981)

(afbeelding)

Hoewel het voor mij vast staat dat deze elpee in Amerika een klapper van jewelste gaat worden, ben ik er toch niet onverdeeld enthousiast over. De plaat klinkt fantastisch en ook de arrangementen en de uitvoering zijn zonder enige twijfel perfect te noemen, maar de composities zijn toch niet zo ijzersterk als we gewend zijn en hadden mogen verwachten. En dat is toch bijzonder jammer.

Kees Baars ***

Jon & Vangelis - The Friends of Mr. Cairo (1981)

(afbeelding)

Een soort hoorspelen voorzien van een muzikale lijst. Hoewel de plaat soms pompeus en kitscherig overkomt is deze elpee interessanter dan ze vorige doordat hij een experimenteler karakter heeft. De kuikenstem van Jon en de serene, synthetische klanken van Vangelis zorgen voor muziek die hetzelfde effect heeft op de geest als een koude gletscherbeek of ijle berglucht op het lichaam.

Roberto Palombit ***

The Fall - Slates (1981)

(afbeelding)

Slates meet tien inches in doorsnee en telt zes korte nummers, indringend gebracht, met die huiveringwekkende gemene vocalen van Smith als de laatste nagel aan veler kist. Alleen over de teksten maak ik me zorgen: Smith moet oppassen zijn vormgeving geen al te intellectueel tintje te willen geven, wil hij voorkomen dat er aan zijn oprechtheid getwijfeld gaat worden.

Swie Tio ***

avatar van dazzler
OOR 1981/15

cover: zomer hits special

artikels: Tygers of Pan Tang / Wah! / zomerhits / Vic Vergat / L-Seven / The Beat
/ Teddy Pendergrass / Foreigner / Au Pairs / Scars / Johnny Osbourne


Rickie Lee Jones - Pirates (1981)

(afbeelding)

Het siert Rickie dat zij zich niet heeft laten verleiden door zelfplagiaat. Maar Pirates mag dan vakmatig gesproken tamelijk imposant zijn, het doet toch voornamelijk gezocht en geforceerd aan. De lyriek is gekunstelde bombast. Natuurlijk faalt het album niet over de hele linie, maar Jones ditmaal te hoog gegrepen. Pirates is een misvormd artistiek schepsel, geboren uit faalangst en depressie.

Geert Henderickx **

The Psychedelic Furs - Talk Talk Talk (1981)

(afbeelding)

Pompeuze macho-teksten, cleane productie, korte commerciële nummertjes, een gecalculeerde aanval op de hitlijsten. Maar wat mij betreft is er te veel water bij de wijn gedaan. Alles wat het eerste album zo bijzonder maakte, is hier nagenoeg verdwenen. Met zo'n groepsnaam moet je vreemde, nachtelijke geluiden voortbrengen en geen flauwekul, hoe sarcastisch bedoeld ook.

Bert van de Kamp **

Duran Duran - Duran Duran (1981)

(afbeelding)

Duran Duran is één grote buitenkant, een toneeldecor dat alleen lengte en breedte kent, maar geen diepte. Daarachter schuilen slechts toneelknechten en lampen. Hun ééndimensionale dansmuziek is bedoeld ter vermaak. Wat er dan nog rest is te anoniem voor woorden. Op zijn best staat Duran Duran voor gestileerd geluidsbehang dat vergeten is voor de laatste groef wegglijdt.

Alfred Bos *

Killing Joke - What's THIS For...! (1981)

(afbeelding)

Deze tweede elpee is knudde: het enige wat ervan te zeggen valt is dat de groep een consistent beleid voert, dat wel. Alles wat er verder gebeurt, betreft het doorrammen in een handvol akkoorden, doorspekt met elektronische vervormingen, en het gokken op begrippen als vervreemding en intensiteit. Maar ook al staat de bliksemafleider overeind, er wordt niets geraakt.

Paul Evers **

Frank Boeijen Groep - 1 (1981)

(afbeelding)

Met zijn groep lardeert Boeijen zijn zinnige teksten met levendige, af en toe wat te kale reggae-achtige rock met een melodieuze inslag, interessante ritmeverschuivingen, prima vuurwerk op de gitaren en uitstekende vocalen. Er verschijnen in de sector nederrock niet bijster veel aanraders, maar deze debuutelpee is een gunstige uitzondering op deze vuistregel.

Harry van Nieuwenhoven ****

Kim Wilde - Kim Wilde (1981)

(afbeelding)

Broer Ricky is er in geslaagd een opwindende muzikale muur rond Kim op te trekken. New wave-achtige en van aantrekkelijke popdeuntjes voorziene rock, die stevig en commercieel is en waarin toetseninstrumenten een hoofdrol vervullen. De modieuze teksten van vader Marty zijn passend. En Kim draagt ze met haar ietwat hese stem geladen en zinneprikkelend voor. Wilde and exciting.

Harry van Nieuwenhoven ****

Def Leppard - High 'N' Dry (1981)

(afbeelding)

Een groot deel van de composities is qua intro's en gitaarakkoorden sterk door AC/DC beïnvloed. Zoals de groepsleden al vertelden is de muziek een stuk ruiger geworden: minder gepolijst en zeker minder close-harmonieën. Over de hele linie zijn de songs simpeler van opbouw, maar bepaald niet minder dan op het debuut. Def Leppard is volwassen geworden.

Kees Baars ****

avatar van dazzler
Voor de Duran Duran fans bij het lezen van Alfred Bos in tranen uitbarsten,
geef ik uit dezelfde recensie nog deze quote mee, die profetisch pijnlijk de mist in gaat.

Spandau Ballet, Depeche Mode, Duran Duran, het zijn onderling verwisselbare kegelmannetjes die met een welgemikte zwaai alle kanten uit stuiteren.

Had Bos prut in de oren? Of was hij te oud voor deze new romantics?
Eens te meer is bewezen dat het publiek vaak anders beslist dan de recensent.

Deze reis door de tijd blijf ook mij verrassen: soms worden er trefzeker
spijkers met koppen geslagen, maar soms slaat men de bal helemaal mis.

avatar van bikkel2
Best nuttig inkijkje in de oude Oor recentie's. Toen al sloegen ze de plank wel eens helemaal mis, maar ja het blijft een momentopname en ook niet onbelangrijk..... Een mening.

Leuk topic.

avatar van GrafGantz
dazzler schreef:
Voor de Duran Duran fans bij het lezen van Alfred Bos in tranen uitbarsten


Tranen ja, van het lachen. Wat een mispeer

avatar van Rudi S
Tja, toch al een beetje een uitgave met gepruttel, gemor en uitingen van onvrede.

avatar van ArthurDZ
Zeg dazzler, hoe vaak komt het eigenlijk voor dat een volstrekt onbekend gebleven band de hemel wordt ingeprezen, en zinnen als 'hier gaan we nog veel van horen' en 'dit wordt ongetwijfeld een klassieker van de jaren '80' (achteraf gezien onterecht) worden gebruikt?

Cured
Ik herinner me van die tijd dat Duran Duran vooral als muziek voor modepopjes werd gezien en horden (puber)meisjes trokken. Ik moet zeggen dat ik ze ook niet zó bijzonder vond, hoewel ze wel goeie nummers maakten , maar geen album(s) vol. Ook Rio niet (maar wel hun beste imo).

avatar van dazzler
ArthurDZ schreef:
Zeg dazzler, hoe vaak komt het eigenlijk voor dat een volstrekt onbekend gebleven band de hemel wordt ingeprezen, en zinnen als 'hier gaan we nog veel van horen' en 'dit wordt ongetwijfeld een klassieker van de jaren '80' (achteraf gezien onterecht) worden gebruikt?

Dat gebeurt wekelijks wel een paar keer.
Ik ga van OOR 1981 nummer 16 eens alle besproken albums lijsten.
En ik vat de recensie samen in een toepasselijk aantal sterren.

Dan krijg je een idee van hoe het er in een doorsnee OOR nummer aan toe gaat.

Het valt me tussen haakjes wel op dat metal albums het op deze site in aantal stemmen
steevast beter doen dan soul of reggae albums (die halen zelden de drempel die ik hanteer).

avatar van dazzler
IN VOGELVLUCHT
OOR 1981/16

Even tussendoor als antwoord op Arthurs vraag.

dit album kreeg een ingekaderde recensie: !
dit album wordt door mij nog apart behandeld: X
dit album staat (nog) niet op MusicMeter: ?

Fay Lovsky - Confetti (1981) *** !
Sadane - One Way Love Affair (1981) *** ?
The Brothers Johnson - Winners (1981) ***
Maze featuring Frankie Beverly - Live in New Orleans (1981) ****
Ramones - Pleasant Dreams (1981) *** ! X
Cockney Rejects - The Power and the Glory (1981) ***
The Becker Brothers - Straphangin' (1981) ** ?
The B-52's - Party Mix (1981) ***
Richard Strange - The Phenomenal Rise of Richard Strange (1981) *
Debbie Harry - Koo Koo (1981) ****
Was (Not Was) - Was (Not Was) (1981) *** !
Stevie Nicks - Bella Donna (1981) ** X
Delta 5 - See the Whirl (1981) ***
Lacy J. Dalton - Takin' It Easy (1981) ***
Bob Dylan - Shot of Love (1981) *** X
The Rods - The Rods (1981) ***
Jim Messina - Messina (1981) ***
ZZ Top - El Loco (1981) ** X
De Kreuners - 's Nachts Kouder Dan Buiten (1981) **** X
Jerry Jeff Walker - Reunion (1981) **** ?
Johnny Warman - Walking into Mirrors (1981) **** ?
Little Feat - Hoy-Hoy! (1981) **** !
Y & T - Earthshaker (1981) ***** X
Rockin' Jimmy & The Brothers of the Night - By the Light of the Moon (1981) **** ?
Journey - Escape (1981) *** X

De rubriek "Doorgedraaid" beperkte zich dit nummer tot een handvol Greatest Hits,
maar ik heb er eerder al QE2 van Mike Oldfield en Skunk van Doe Maar moeten uit opvissen.

Ik kom bij wijze van rechtstreeks antwoord op de vraag van ArthurDZ
graag terug op het illustere album Looking into Mirrors van Johnny Warman.

Johnny Warman - Walking into Mirrors (1981)

(afbeelding)

Walking into Mirrors is een fantastische debuutelpee, die nergens ontaardt in gefreak en derhalve een breed publiek zal aanspreken. Warman spiegelt zich erop weliswaar aan de muzikale beeltenissen van onder andere Peter Gabriel en Phil Collins, maar hij doet het met respect en onder toevoeging van een geheel eigen inbreng.

Harry van Nieuwenhoven ****

Ik maak er 4 sterren van omdat Harry nog enige reserves inbouwt,
maar het mag duidelijk zijn dat Johnny Warman de belofte nooit heeft ingelost..

Ik hou me naast het straks posten van quotes uit de recensies
bij de platen met X bezig met het corrigeren van mogelijke fouten
(labels, tracktijden, hoezen, eventuele bonustracks etc...) en probeer
in de mate van het mogelijke de ontbrekende (?) albums toe te voegen.

avatar van ArthurDZ
Super!

avatar van dazzler
OOR 1981/16

cover: vrouwenrock special

artikels: Tom Tom Club / Black Uhuru / Kirsty MacColl / Herman Rarebell /
vrouwenrock / Rose Tattoo / The Cramps / Howard Devoto / Stray Cats / Plastics


Ramones - Pleasant Dreams (1981)

(afbeelding)

De voorheen zo naakte songs klinken nu, compleet met breaks, bruggetjes en koortjes afgeronder dan ooit. Middenin de dubieuze mainstream rock. Wanneer deze aanpak wordt voortgezet, zullen ze een groter en in ieder geval een anderssoortig publiek aantrekken. De fans van het eerste uur hebben zich dan al lang hoofdschuddend met de eerste drie elpees op een zolderkamertje teruggetrokken.

Herman van der Horst ***

Stevie Nicks - Bella Donna (1981)

(afbeelding)

Deze nummers kunnen niet tippen aan haar werk voor Fleetwood Mac. Zelfs haar anders zo indringende stemgeluid is glad en zonder emotie. De ideeën lijken al kwetterend in een schoonheids-salon te zijn ontstaan: op de hoes worden net zoveel mensen genoemd die met haar uiterlijk te maken hebben als met haar muziek. Uiterlijk vertoon dat muzikaal geen zoden aan de dijk zet.

Roberto Palombit **

Bob Dylan - Shot of Love (1981)

(afbeelding)

Slechts in ongeveer de helft van de songs is hij openlijk religieus bezig. Opvallend dat hij flink van leer blijft trekken tegen het establishment. Dylan is geen muzikale voorloper meer, maar zijn talent voor teksten wordt door weinigen geëvenaard. Hij bewijst met deze plaat dat wij hem te vroeg afgeschreven hadden. Geen eindpunt, maar een begin. Dylan na Christus, het blijft een boeiend spektakel.

Bert van de Kamp ***

ZZ Top - El Loco (1981)

(afbeelding)

Drie zeer integere muzikanten die hun roots altijd trouw gebleven zijn en dat is ook het geval op El Loco. Maar als je de plaat niet op behoorlijk volume afdraait, is in slaap sukkelen halverwege kant 1 beslist niet uitgesloten. De nummers kabbelen maar zo'n beetje voort en de vlam slaat nergens in de pan. Troost is dat zeker de helft van de songs live zonder twijfel prima zal klinken.

Kees Baars **

De Kreuners - 's Nachts Kouder Dan Buiten (1981)

(afbeelding)

Het gebrek aan originaliteit wordt ruimschoots gecompenseerd door de kwaliteit van de teksten en de composities, die zowel technisch als emotioneel overtuigend worden uitgevoerd. Popliedjes met meer dan de gebruikelijke diepgang, maar vooral de neurotische bekentenissen dragen de belofte in zich dat De Kreuners het gros van de Nederlandstalige popgroepen zullen gaan overtreffen.

Geert Henderickx ****

Y & T - Earthshaker (1981)

(afbeelding)

Earthshaker is exact wat de naam suggereert: loodzware, brede gitaarmuren, heavy en strak drumwerk, stuk voor stuk gave composities waar alles in zit wat een rechtgeaarde heavy metal-freak zich maar kan wensen en vooral zeer originele en flitsende gitaarsolo's. Laten we met z'n allen zorgen dat deze zeer integere hardrockers niet op hun bek gaan en deze Earthshaker massaal aanschaffen.

Kees Baars *****

Journey - Escape (1981)

(afbeelding)

De eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat er weinig nieuws onder de zon is en tevens dat het peil van Infinity niet gehaald wordt. Steve Perry zingt in de rockers en ballades wederom de sterren van de hemel. Neal Schon zet een aantal gave solo's neer en het geheel is prima geproduceerd, maar als je Evolution en Departure niet goed vindt, is ook deze Escape niet aan je besteed. Beslist u maar.

Kees Baars ***

avatar van dazzler
OOR 1981/17

cover: Debbie Harry

artikels: Debbie Harry / Fanfare St. Juttemis / Appie Alberts /
Lacy J. Dalton / Sly & Robbie / DNA / Y&T / Black Sabbath / Killing Joke


The Rolling Stones - Tattoo You (1981)

(afbeelding)

Her en der viel al te lezen dat het hier weer om een klassieke Stones-laat zou gaan. Op kant 2 staan de ballads en kant 1 is gevuld met harde rock and roll. De vermelde uitschieters, het gevarieerde, met meer zorg geconcipieerde geheel en de handige plaatkanten-verdeling, zorgen ervoor dat Tattoo You de achteraf wat te gemakzuchtig gemaakte voorganger Emotional Rescue ruimschoots overtreft.

Herman van der Horst ****

Electric Light Orchestra - Time (1981)

(afbeelding)

Compleet met pro- en epiloog vertelt de plaat het verhaal van een persoon die naar het eind van de 21ste eeuw getransporteerd wordt en ontdekt dat het leven minder rooskleurig is dan anno 1981. Superieur geproduceerd en gearrangeerd is de edelkitsch van Time één opeenhoping van ijzersterke melodieën die je op onbewaakte momenten voor je uit blijkt te neuriën. Dat is een groot compliment.

Alfred Bos ****

The Comsat Angels - Sleep No More (1981)

(afbeelding)

De structuur van het materiaal is vaak onduidelijker. Op Sleep No More staan eerder breed uitgesponnen basis-ideeën dan vervolmaakte nummers. De songs zijn mogelijk ontstaan uit improvisaties in de repetitieruimte. De onderhoudende neo-psychedelica op deze plaat kan me best bekoren, maar het debuut was sterker en dan blijf ik toch met een vaag gevoel van teleurstelling achter.

Rogier van Bakel ***

The Pretenders - Pretenders II (1981)

(afbeelding)

Debuteren op nummer één is prachtig, maar wat volgt er na één? Twee? In dit geval nul, want The Pretenders zijn in het gat gevallen dat snel succes onvermijdelijk graaft. Kant 1 is een triest voorbeeld van troosteloosheid. Kant 2 is iets beter. Pretenders II is geboren uit onzekerheid en creatieve ademnood. Ik dicht ze evenwel voldoende flexibiliteit toe om het juiste spoor terug te kunnen vinden.

Alfred Bos **

avatar van dazzler
OOR 1981/18

cover: James Brown - James White

artikels: James White / Defunkt / Was (Not Was) / No York /
James Blood Ulmer / Linx / James Brown / Fay Lovsky / Martin Hannett


King Crimson - Discipline (1981)

(afbeelding)

Belew is een scheurijzer en produceert door middel van feedback, kickboksen, sumoworstelen en ander gefriemel de meest vreemde geluiden. Het single-stringwerk van de rationele Fripp is razend knap. Bruford, met zijn springerige potten- en pannenstijl, heeft een bassdrum als een strijkplank die knalt als een schietbatterij. De kale Levin speelt functioneel bas. De koning is dood, leve de koning!

Roberto Palombit ****

Josef K - The Only Fun in Town (1981)

(afbeelding)

De naam is interessanter dan de groep, de hoes mooier dan de plaat. Opgewonden gitaarriffs, nerveuze zang, schoolkrant poëzie. Muzikaal vrij eenvormig, echo's van Joy Division, The Comsat Angels en de Velvets. Geen nieuwe perspectieven, gewoon een hoop jeugdige strum und drang. Niets op tegen natuurlijk, maar er is zoveel beters te horen. Een groep die nog wat moet groeien.

Bert van de Kamp ***

Genesis - Abacab (1981)

(afbeelding)

Het zijn de bijdragen van Collins die de vernieuwing brengen. Hij gaat steeds vinniger en vrijer drummen, hij maakt interessante ontdekkingsreizen door het overige percussieland, hij is niet vies van het integreren van branche-vreemde muzieksoorten die binnen de symfonische rock van Genesis voor de broodnodige variatie zorgen. Luister en huiver of blitz mee met de dappere dodo's van de old wave.

Harry van Nieuwenhoven ****

Joan Armatrading - Walk Under Ladders (1981)

(afbeelding)

Op Walk under Ladders experimenteert Joan er onder leiding van Steve Lillywhite lustig op los en neemt ze muzieksoorten als zeer pecussieve synthesizer-, gitaar- en blaasrock, reggae en dub onder handen, die voorheen niet in deze dynamische vorm in haar repertoire voorbijkwamen. Armatrading heeft de gok gewaagd en komt, zoals gebruikelijk, weer als de grote overwinnaar uit de bus.

Harry van Nieuwenhoven ****

Daryl Hall & John Oates - Private Eyes (1981)

(afbeelding)

Een aantal ijzersterke ingrediënten keert steeds terug: een hoge meezingfactor, de dominante percussie en het harmonieuze spanningsveld in de vocalen, maar vooral de indrukwekkende manier waarop Hall & Oates voor een blank duo souldeuren openen die voor anderen gesloten blijven. In dit verband is ook de manier waarop de blazers worden ingezet het vermelden waard.

Harry van Nieuwenhoven ****

avatar van Rudi S
Tja, bij die recensie van The Comsat Angels zat de recensent volgens mij weer eens goed mis.
Gelukkig kwam er een rehabilitatie aan het einde van 1981, Sleep no more eindigde als 3e in de eindlijst (Oor) van beste album vh jaar.

avatar van dazzler
Typisch gevalletje van groei-plaat.

avatar van dazzler
OOR 1981/19

cover: 10 jaar OOR

artikels: Ian Hunter / Depeche Mode / Tom Verlaine / Urban Heroes / see you in september /
Toots / Thompson Twins / Gary US Bonds / Everly Brothers / Siouxsie / Barend Toet / Department-S
/ Carlene Carter / blinddoektest / Peter Hammill / Little Feat / Art Garfunkel


Cabaret Voltaire - Red Mecca (1981)

(afbeelding)

Muziek die een reflectie wil zijn van de dagelijkse realiteit, maar daarin niet moedeloos berust. De groep werkt met geluidsfragmenten en plaatst die in een nieuwe context. Deze zonen van Sister Ray vertegenwoordigen een nieuwe experimentele richting in de popmuziek van vandaag. Hun muziek is verre van koud of bestudeerd. Het is de meest subversieve muziek op de complete stilte na.

Bert van de Kamp ****

Riot - Fire Down Under (1981)

(afbeelding)

Mede door de ellenlange handtekeningenlijsten uit Europa is Fire Down Under nu via Elektra toch uitgebracht. Het lag voor de hand dat het een uitstekende elpee zou zijn, gezien voorgaand werk van de groep. Speranza heeft weer een flinke wolk echo op zijn stem en het gitaarwerk is keihard, gemeen en scheurend. Ik verwacht alle hardrockers volgende maand in de Edenhal! Duidelijk?

Kees Baars ****

Triumph - Allied Forces (1981)

(afbeelding)

Triumph is een Canadees hardrocktrio dat al vanaf 1974 aan de weg timmert. Kenmerkend voor de stevige hardrock van deze groep zijn het inventieve gitaarspel, het uiterst hoge stemgeluid en de van fantasie en originaliteit getuigende composities. Allied Forces is een prima elpee, maar of ze er in Europa mee door zullen breken is nog maar de vraag.

Kees Baars ****

The Michael Schenker Group - M.S.G. (1981)

(afbeelding)

De productie is niet bijzonder. Cozy Powell schittert nergens echt en de composities vallen voor een deel door de mand als mislukte pogingen tot melodieuze hardrock. Het peil van van Schenkers eerste album wordt bij lange na niet gehaald. Wat overblijft is het nog immer fabelachtige gitaarwerk van Schenker, maar de verpakking valt toch wel wat tegen.

Kees Baars ***

Frank Zappa - You Are What You Is (1981)

(afbeelding)

Eind dit jaar komen de drie Shut Up 'n' Play Yer Guitar elpees uit, dus Frank komt voor die tijd met gemakkelijk te verteren kost. You Are What You Is is een uiterst sterke elpee waarmee Zappa zich volkomen rehabiliteert. Als de drie gitaarelpees hem van de frustratie afhelpen een ondergewaardeerd snarenduivel te zijn, hoeven wij in de toekomst niet meer naar ellenlange solo's te luisteren.

Roberto Palombit ****

Meat Loaf - Dead Ringer (1981)

(afbeelding)

Na vaak veelbelovende intro's komen de songs op ons af in drie delen: gewone hysterie, banale hysterie en overdreven hysterie. Jim Steinman meent de fantasieën van tieners doorgrond te hebben. Z'n afwisselend overdreven en kleurloze lyriek laat het eindresultaat variëren van ongeloofwaardig tot ronduit lachwekkend. Dat alle mag dan tenslotte ingezongen worden door de arme Meat Loaf.

Herman van der Horst **

Ultravox - Rage in Eden (1981)

(afbeelding)

Rage in Eden is een stijlvolle en stijlvaste opvolger van Vienna. Midge Ure, die in het verleden nog wel eens fel op zijn gitaar kon krassen, heeft zich nu wat ingehouden, waardoor de nadruk nog meer op de toetsenborden is komen te liggen. De mechanische beat dreunt verder en de sequencers pruttelen gestaag, maar vlak onder die ijzige oppervlakte genereert Ultravox nog steeds warmte en leven.

Rogier van Bakel ****

Modern Eon - Fiction Tales (1981)

(afbeelding)

De twaalf fraaie songs kenmerken zich door avontuurlijke constructies, moderne arrangementen en een tijdloze atmosfeer. Modern Eon heeft niets te zeggen, maakt niets los en grijpt je niet bij de keel. Wie echter graag wegmijmert, dagdroomt of zich overgeeft aan bespiegelingen, zal aan Fiction Tales geen kwaaie hebben. Dan kan mooi niet mooi genoeg zijn en dan stelt dit plaatje niet teleur.

Swie Tio ****

avatar van dazzler
OOR 1981/20

cover: King Crimson

artikels: Soft Cell / Marianne Faithfull / Kim Wilde / King Crimson / Rotjoch /
Mojo-story / Desmond Dekker / Modern Eon / John Watts / The Comsat Angels


Mink DeVille - Coup de Grâce (1981)

(afbeelding)

Willy DeVille lijkt zelf achteraf ook niet meer al te gelukkig over Le Chat Blue. De nieuwe plaat straalt frisse inspiratie uit en de fouten van vroeger zijn zorgvuldig vermeden, waardoor er sprake is van eenheid. De muziek klinkt toegankelijker dan ooit tevoren. De tien liedjes hebben zonder uitzondering de liefde voor een vrouw, misschien wel de aanbidding van dé vrouw in het algemeen, als onderwerp.

Geert Henderickx ****

Billy Joel - Songs in the Attic (1981)

(afbeelding)

Op Songs in the Attic kiest Boel voor een meer doordachte en daardoor meer sypathieke tactiek. Hij beschikt nu over een eigen band, die helemaal op hem is ingespeeld. Gestoken in een luxueuze klaphoes, compleet met een dubbelzijdig inlegvel, is dit een prima live-elpee, vooral omdat de plaat voor mensen die Joel bij The Stranger hebben ontdekt, een zinnige herhalingsoefening impliceert.

Harry van Nieuwenhoven ****

Simple Minds - Sons and Fascination (1981)

(afbeelding)

Dit is eigenlijk een dubbelalbum, maar waar de andere helft (Sister Feelings Call) is gebleven, is mij een compleet raadsel. De Minds maakten altijd al een soort intrigerende soundtrack-muziek voor het moderne leven. Op Empires and Dance leidde dit tot een zeer afwisselend geheel van ideeënrijke nummers. Sons is meer van hetzelfde. Hun muziek begint een beetje aan bloedarmoede te lijden.

Bert van de Kamp ***

Section 25 - Always Now (1981)

(afbeelding)

Een typische Hannett productie: zware bassdrum, lichte snare-trommel, de stem vrij scherp en hoog en omringd door jagende en zwevende geluiden, gestut door een diepe bas. Het klinkt alsof Section 25 in holle olievaten geplaatst werd en daar wat grove en ijle klanken in een handvol akkoorden heeft weggemoffeld. Een plaat in een vacuum, en om nu alleen voor de hoes twintig pop neer te leggen ...

Paul Evers *

Level 42 - Level 42 (1981)

(afbeelding)

Het geheel wordt adembenemend knap ingekleurd met kosmisch getinte toetsen, dito gitaren, spanningsverhogende percussie en sax-solo's. Acht nummers, prima gedoseerd, afwisselend vocaal en instrumentaal, waarin veel speelplezier en een constant kwalitatief hoogstaand en zeer muzikaal niveau. Een essentiële debuutelpee, zonder welke geen platencollectie in '81 compleet is.

Harry van Nieuwenhoven *****

Marianne Faithfull - Dangerous Acquaintances (1981)

(afbeelding)

Zowel qua tekst als muziek een veel meer ingetogen en sober product. Maar de kwaliteit is gebleven. In de plaats van de last van het hele vrouwelijke geslacht op haar schouders te nemen, snijdt Marianne in haar teksten kleinschalige zaken aan, namelijk de door haar opgedane ervaringen met dangerous acquaintances maar ook met steden, drank en drugs. Een logisch vervolg op Broken English.

Harry van Nieuwenhoven ****

Medium Medium - The Glitterhouse (1981)

(afbeelding)

Medium Medium surft op de zogenaamde nieuwe funk-golf maar heeft al vanaf het ontstaan een sterk eigen muzikale koers uitgezet. Binnen een zeer strakke funkdiscipline word een free from gehanteerd, die zich ergens beweegt tussen de extreme Pop Group en de disco van Spandau. Een echte trance and dance band. En daarmee scoort Medium Medium een meer dan gemiddeld elpee-debuut.

Paul Evers ****

The Police - Ghost in the Machine (1981)

(afbeelding)

Vanaf de eerste tonen is duidelijk dat een koerswijziging werd doorgevoerd: voor het eerst spelen blazers en keyboards een belangrijke rol. Waar we gewend waren golvende akkoorden te horen, tetteren en vingeren nu blazers en toetsenisten. Zelfs de dub-achtige echoput op drums en gitaar is gedeeltegelijk gedempt. De tracks zijn zonder meer sterk, de teksten opvallend maatschappij-kritisch.

Roberto Palombit ****

avatar van sheep67
Leuk om alles terug te lezen. Had vroeger ook de OOR (1972-1987) maar alles verkocht
Heb hier dus ook enorm veel spijt van,

Mooie recensie van het album Level 42.
Net als UB 40 (Signing Off) vind ik achteraf hun debuutalbum het beste van alles wat daarna is uitgebracht. Heerlijke instrumentale reisjes met de bas van Mark King als middelpunt ("43").

Volg dit dus met plezier!

avatar van Rudi S
sheep67 schreef:
Leuk om alles terug te lezen. Had vroeger ook de OOR (1972-1987) maar alles verkocht


was jij er zo vroeg bij, ik bedoel als 5 jarige, ik las toen Okki

avatar van Dibbel
Ben abonnee geweest van ergens in 1981 (de Muziek Express ging vanaf 1982 erg zijn best doen om geen echt muziekblad meer te zijn) t/m 2007.
1973 t/m 1981 heb ik er later nog eens tweedehands bijgekocht (moest er 50 km voor rijden!).
En heb ze nog steeds allemaal .
Op zolder en op chronologische volgorde.

avatar van sheep67
Rudi S schreef:
(quote)


was jij er zo vroeg bij, ik bedoel als 5 jarige, ik las toen Okki


1972- 1983 heb ik later tweedehands gekocht en was lid van '83 - '87.
Buiten de Oor had ik ook nog edities van de Hitkrant en het Belgische Fabiola.

P.S. Ik was lid van de Eppo

avatar van dazzler
Ik kocht OOR vanaf 1989 tot 2000.

Maar ik heb begin jaren 90 een collectie overgekocht
die liep van nummer 25/26 van 1979 tot ... u raadt het nooit ... 1989.

Daar ontbraken wel een paar nummers, die ik dan in diverse tweedehandszaken
heb gezocht tot het plaatje compleet was. Mocht ik ooit oude jaargangen 1971-1979
op de kop kunnen tikken voor een prikje, dan is dat het overwegen waard.

Ben blij dat ik mijn collectie toch behouden heb.

avatar van dazzler
OOR 1981/21

cover: Todd Rundgren

artikels: Genesis / The Police / Johnny Warman / Het Goede Doel
/ Duran Duran / Todd Rundgren / Medium Medium / Squeeze


Bow Wow Wow - See Jungle! See Jungle! Go Join Your Own Gang, Yeah, City All Over! Go Ape Crazy (1981)

(afbeelding)

Annabella wordt ontdekt tussen de droogtrommels, verruilt haar vuile wasje voor McLarens nomadendracht en wordt het podium opgeduwd als de nieuwe prinses van de pop. De spanning slipt nogal eens weg tussen de lianen en dan verwordt de wilde apache-dans tot een slappe stijlfiguur vol met de paplepel ingegoten jeugdige onschuld en erotiek. King Kong is afgelopen, bedtijd Annabella.

Paul Evers **

Tom Tom Club - Tom Tom Club (1981)

(afbeelding)

Het Heads-repertoire heeft zich op prachtige recensies mogen verheugen; juist omdat het steunt op de peilers dansbaarheid, gedrevenheid en intellect. Deze club moet het buiten de vrolijke dansfactor vooral hebben van een grappig idee, zeg maar gimmick. Een enkel behoudend dub-effectje, maar als geheel niet grappig of uitgelaten genoeg om er spontaan de zon mee tegemoet te rollerskaten.

Herman van der Horst **

Madness - 7 (1981)

(afbeelding)

Grotendeels verdwenen is de ska-ritmiek. De algemene stemming blijft optimistisch, uitgelaten en jolig zonder evenwel tot onbenulligheid te vervallen. Ook de schaduwzijde wordt direct en herkenbaar verwoord. De zeven nutty boys hebben zich op een onverwachte wijze ontpopt tot eigengereide en hoogwaardige entertainers en dienen derhalve niet langer onderschat te worden.

Herman van der Horst ***

Heaven 17 - Penthouse and Pavement (1981)

(afbeelding)

Dit is thematisch eens sterke plaat, vol intelligente teksten en visie en daarmee van een humane zeggingskracht die ik nooit eerder verbonden achtte aan elektropop. Er worden songs blootgelegd, die zowel melodisch als in structuur en uitwerking erg sterk zijn. Dit is de echte alternatieve dans, daar komt geen kunst aan te pas. Een elektrospel met hoge inzet, een techniekstunt met een hart.

Paul Evers ****

The Passions - Thirty Thousand Feet over China (1981)

(afbeelding)

Niets geen passie, hoewel er na een aantal malen draaien een slepende verleiding de kop op steekt, die even snel gaat als dat-ie gekomen is. Nergens voert de groep ons mee; ze blijft bedeesd, schuchter en op een afstand staan, wat je net zo goed als zelfingenomenheid zou kunnen bestempelen. Het is een dubieuze opvolger van een dubieus debuut. Eigenlijk een dubieuze band.

Paul Evers **

avatar van dazzler
OOR 1981/22

cover: Kid Creole

artikels: Lavvi Ebbel / Level 42 / Madness / Meat Loaf / Kid Creole /
Mel Brooks / Conny Plank / rockabilly / Landscape / Joan Armatrading


U2 - October (1981)

(afbeelding)

In muzikaal opzicht zijn geen drastische wijzigingen aangebracht. Deze tweede klinkt dramatischer en directer, er zijn diverse blaas- en pianopartijen op slinks wijze door de U2-stormen getrokken en soms neigt dit naar "over the top". De plaat is in al z'n kwetsbaarheid een waardige opvolger van Boy. U2 is groter gegroeid en gaat de confrontatie niet uit de weg. Dat is een onafwendbaar compliment.

Paul Evers ****

This Heat - Deceit (1981)

(afbeelding)

Deze plaat zal nooit een groot publiek bereiken en dat is jammer. De hoge stem en het aparte drumgeluid zijn de belangrijkste herkenningspunten van de unieke sound. De koude oorlog-collage op de hoes accentueert het politieke karakter van deze muziek. De plaat vormt een thematisch geheel en is als zodanig een belangrijk tijdsdocument. This Heat. Deceit. Klasse.

Bert van de Kamp *****

Joy Division - Still (1981)

(afbeelding)

Met de dood van Ian Curtis hield Joy Division op te bestaan. Tegelijkertijd nam de mythevorming een aanvang. Curtis was een breekbare, artistiek begaafde jongen, die de confrontatie met het harde daglicht niet meer aankon. Wat hij nalaat, zijn teksten en op de band vastgelegde zangpartijen. Geen pretje, deze vier plaatkanten achter elkaar, maar een goede zaak dat het materiaal nu beschikbaar is.

Bert van de Kamp ***

Prince - Controversy (1981)

(afbeelding)

Heel strakke, funky en sophisticated gehouden synthesizersoul. Als tekstdichter is Prince op Controversy (nog) interessanter en breedschaliger geworden, terwijl zijn muzikale concept zich voor de volle honderd procent lijkt te hebben uitgekristalliseerd. Het is de meest essentiële zwarte plaat van dit jaar van een potentieel publieksidool, dat in sommige opzichten toch ook altijd een cult hero zal blijven.

Harry van Nieuwenhoven *****

Earth, Wind & Fire - Raise! (1981)

(afbeelding)

Voor de rest lijkt Raise! te zijn opgebouwd uit restopnamen van vorige EW&F elpees. "Get happy or be happy and stay happy!." Begrijpt u me alstublieft goed: de soulmuziek van EW&F is anno '81 nog steeds tamelijk uniek en Raise! zal zeker weer verkopen als de bekende warme broodjes, maar wanneer slaat de vlam van de muzikale inspiratie bij deze formatie eindelijk nog eens in de pan?

Harry van Nieuwenhoven ***

Steve Miller Band - Circle of Love (1981)

(afbeelding)

Slechts het titelstuk is van een bijna ouderwetse Miller-schoonheid: een melodielijn en een stem die je onverbiddelijk de diepte in sleuren en afgerond met een sprankelende, briljant opgebouwde gitaarsolo. Nu, daar blijft het helaas bij, want kant 2 is gevuld met een 16 minuten voort hobbelend stuk. Daarmee lijkt ook de werkelijke ambitie tot het maken van briljante muziek verdwenen.

Herman van der Horst ***

Rush - Exit...Stage Left (1981)

(afbeelding)

Sinds het eerste live-werk All the World's a Stage is er veel met dit uiterst getalenteerde driemanschap gebeurd: de synthesizers kregen definitief een plaats in de groep en de muzikaal-technische ontwikkeling van de leden raakte in een stroomversnelling, zodat iedere nieuwe elpee zowel compositorisch een forse stap vooruit was. Zowel voor de kenner als de nieuweling de moeite waard.

Kees Baars ****

Saxon - Denim & Leather (1981)

(afbeelding)

Met deze Denim and Leather heeft Saxon geraffineerd en subtiel gekozen voor een enigszins commerciëlere aanpak, zonder de zorgvuldig opgebouwde reputatie enige schade aan te doen. De songs liggen beter in het gehoor., hebben aan hardheid weliswaar ingeboet, maar na drie tonen weet je dat je met Saxon te maken hebt. Denim and Leather is een klasseplaat!

Kees Baars *****

Black Sabbath - Mob Rules (1981)

(afbeelding)

Sabbath weet op perfecte wijze zijn ouderwets-degelijke vakmanschap in een zeer modern jasje te steken en de songs staan als een huis. Het is overduidelijk dat Dio niet alleen met zijn stem en zijn immer wat mysterieuze teksten de reddende engel was, maar ook wat betreft de muziek voor de nodige inbreng en inspiratie weet te zorgen. Mob Rules is een ijzersterke heavy metal-elpee.

Kees Baars *****

avatar van niels94
Bijzonder leuk topic! Ga ik zeker volgen. Het is voor mij op een bepaalde manier haast een raar idee dat gebeitelde klassiekers, niet meer weg te denken uit het muzikale landschap, ooit gewoon nieuw uitkwamen. Hulde

avatar van dazzler
OOR 1981/23

cover: Mink DeVille

artikels: Riot / Raymond van het Groenewoud / Mekanik Kommando / John Martyn / Mink DeVille
/ Johan Timmerman / The Velvet Underground / Durutti Column / John Entwistle / Rick James


The Sound - From the Lions Mouth (1981)

(afbeelding)

Een groep die in het spoor van Joy Division de introvertie bespreekbaar wil maken. Zo precies van toon (haast religieus), zo delicaat van stemming (verstild herfstig); verdriet wordt haast tastbaar gemaakt. Tussen Echo, The Comsat Angels en U2 is er een plaats voor The Sound, het geluid van het hart. Ik weet het, het klinkt nogal dramatisch, maar verdomme, mag er dan zelfs geen drama meer zijn?

Alfred Bos *****

The J. Geils Band - Freeze Frame (1981)

(afbeelding)

Productie en arrangementen zijn in handen van de hier toch af en toe iets te opdringerig opvullende toetsenist. Freeze Frame kent hetzelfde rauwe, lawaaiërige feestkarakter als de voorganger, maar is minder afwisselend: een vrij consequente, snelle, explosieve, hondsbrutale Geils-interpretatie van de harde Detroit-soul. Wat dat betreft is kant 1 goed raak. Het wordt weer tijd voor de live-plaat.

Herman van der Horst ***

Ozzy Osbourne - Diary of a Madman (1981)

(afbeelding)

Deze plaat is dus wel leuk, maar meer ook niet. Het is een beetje een niemendalletje, waarop een aantal melodieuze songs gematigd heavy uitgevoerd wordt. Bij mij gaat het allemaal het ene oor in en het andere oor weer uit. Als mijn vermoeden juist is, valt Ozzy in één nummer Black Sabbath lelijk aan en daar zou hij zich diep voor moeten schamen. Alle V-tekens, drank en drugs ten spijt.

Kees Baars **

Eurythmics - In the Garden (1981)

(afbeelding)

De tuinman stookt het afgestorven hout op, het vuur knettert, sist, spuwt, lokt, zingt en je zingt mee. Een nieuw spel van verleid worden en verleiden, een kleed van rook, je bent onzichtbaar, het lijkt wel mist, a foggy day in London Town. Je kunt zo mooi zijn als je zelf wilt, zo mooi en je ruikt naar bloemen en je kunt niet verliezen. Nee nooit. Avontuur bestaat nog en 't heeft niets met tabak te maken.

Rogier van Baekel **** (en dat gaat zo heel de recensie door ... misschien toch die tabak?)

Einstürzende Neubauten - Kollaps (1981)

(afbeelding)

Het uitgestalde instrumentarium bevat naast een gitaar en twee manualen uitsluitend metaal: platen staal, een bijl, een drilboor, hamers, tangen, toeters. De Neubauten hebben het drumstel afgezworen en er een handvol oud ijzer voor in de plaats gesteld. Kollaps is bijgevolg voornamelijk gevuld met de klank van metaal op metaal. Mooi is het niet, maar wel anders.

Alfred Bos ***

Bauhaus - Mask (1981)

(afbeelding)

In werkelijkheid luisteren we naar een tweedimensionale cultivatie van persoonlijke trauma's, puur op effect gericht. Het materiaal, waarin de geest van Joy Division nog immer rondspookt en modieuze funk-invloeden zijn geïntegreerd, ligt redelijk goed in het gehoor. Veel beter dan op de voorganger In the Flat Field, maar dat het Bauhaus nog steeds leegs taat, kan ook dit Masker niet verdoezelen.

Swie Tio ***

Adam and the Ants - Prince Charming (1981)

(afbeelding)

Een man die het spoor volledig bijster is. Aan Adams overslaande stem en de gitaarrumbles van Marco Pirroni worden nu de meest uiteenlopende kunstbenen geklonken die slechts in een enkel geval tot een aanvaardbaar resultaat leiden. Rest echter de andere helft, waarin banale MOR-pop, Spaanse trompetten, een heuse calypso en een afgrijselijke disco-rap om de verloren eer strijden.

Swie Tio **

Elvis Costello & The Attractions - Almost Blue (1981)

(afbeelding)

De elpee Almost Blue waarop Costello zijn voorkeur voor de countrysong in twaalf zorgvuldig gekozen klassiekers aannemelijk maakt. De integriteit straalt van de plaat, Costello zingt overtuigend, maar bereikt slechts hier en daar de intensiteit en geloofwaardigheid van de oude meesters. Voor de rest is het aardig om te horen, leuk om kennis van te nemen, maar meer ook niet.

Martijn Stoffer ***

The Human League - Dare! (1981)

(afbeelding)

De Human League- muziek is het Engelse synthpop antwoord op het Zweedse ABBA. Een koel en zakelijk concept, dat door een supermelodieus en verderlicht karakter echter prima past bij deze bange tijden. De muziek op deze elpee met tien potentiële hitsingles verschaft een dansbaar decor, maar moet beslist niet meer waarde toegekend worden dan alternatief entertainment.

Harry van Nieuwenhoven ****

Neil Young & Crazy Horse - Re-ac-tor (1981)

(afbeelding)

Spijtig genoeg bevat Re.ac.tor louter bladzijden vol nauwelijks tot de verbeelding sprekende zorgeloosheid. De muziek kan wellicht het meest afdoend worden omschreven met de term bar room rock and roll: hard, ongenuanceerd en bovenal ordinair. Prachtige muziek, tenminste als je je in half beschonken toestand in het bomvolle achterzaaltje van een dorpskroeg bevindt.

Geert Henderickx ***

avatar van Edwynn
Haha die Kees Baars kon duidelijk maar moeilijk te verkroppen dat Ozzy Osbourne's solowerk niet als Black Sabbath klinkt.

Gast
geplaatst: vandaag om 16:53 uur

geplaatst: vandaag om 16:53 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.