U2 - Rattle and Hum (1988)

Je kunt het in de zaak toch beluisteren?

You are kidding us ...

Aan de andere kant is 15 foppen nou ook weer niet zo'n wereldbedrag - in vergelijking met bijv de fraaie MoF-persingen (o.a. DCD) en valt het tegen - wanneer je de lp thuis op je eigen set draait - kan je album altijd nog weggeven. Verder wat voor audiofiele kwaliteiten dicht iemand een U2-productie toe?

Dank voor de goed bedoelde antwoorden. Meestal zijn die goedkope persingen krom. Dan staat je naald vier keer een plaatkant te dansen.
Ik vroeg gewoon naar wat ervaringen. Blijkbaar zijn die er niet veel hier.

Begin jaren 90 is mijn hele muziekverzameling gestolen en sommige albums wil je gewoon weer kunnen draaien. Zo ook deze. Voor mij het beste dat U2 opgenomen heeft.

Da's een merkwaardig verhaal. Van hetzelfde soort als dat een 180g-persing per se beter zou klinken. Krom trekken is meestal niet het resultaat van een persing - elke plaat wordt op eenzelfde manier geperst - maar van slechte opslag, transport/behandeling. En nee, je kan een plaat ook niet recht trekken door 'em tegen een radiator aan te drukken - trouwens een simpele inspectie in de winkel leert je al of de plaat krom is of niet.

Mijn twijfel zou eerder de kwaliteit van de persing zelf gelden: hoe vaak is de persmatrijs gebruikt; bij te hoog gebruik, is de persing gewoon minder en dat hoor je - soms niet in de winkel, maar wel thuis, zeker bij rustige muziek.

Om alle twijfel weg te nemen zou ik gewoon gaan voor een goede tweedehandse; op Discogs vind je ze al vanaf 5 euro; komt er porto bij (afhankelijk van gewicht zeg 7 - 10 euro; en wie weet heeft de verkoper meer leuke dingen die je zoekt).

Vanson heeft toch een punt.

Vanaf 1989 werden de albums steeds matiger op vinyl geperst.
Niet zozeer het dunnere vinyl is de oorzaak van het kwaliteitsverlies.

Vaak werd nog maar 80% van het vinyloppervlak benut zodat de groeven erg dicht tegen elkaar aanlagen.
Je ziet het ook bij vinyl singles uit de late jaren '80. Lopen de groeven op ouderwets vinyl nog lekker door
tot aan het gaatje, dan bevindt de laatste groef zich eind jaren '80 steeds verder van datzelfde gaatje.

Reden is simpel: de CD had voorrang, het vinyl album was een bijproduct geworden.

In 1987 (toen de CD commercieel doorbrak) maakten een paar labels de omgekeerde keuze.
Men wilde de vinyl koper waar voor zijn geld bieden en in dat jaar verschenen veel albums
die op CD langer dan 50 minuten duurden netjes op vier (soms drie) plaatkanten geperst.

In 1989 was dat mooie liedje definitief over.

Koop albums tot 1987 met een gerust hart tweedehands op origineel vinyl.
Vanaf 1988 wordt het uitkijken. Nieuwerwets vinyl kan daar het verschil maken.

Eerlijk gezegd, denk ik dat ie dat puntje alleen heeft als ie 't er zelf aan zuigt. Kijkend naar de geschiedenis van de NL mediaconsumptie (een rapport van het NL SCP, met de naam Achter de Schermen - Sociaal en Cultureel Planbureau Den Haag, september 2004
Een kwart eeuw lezen, luisteren, kijken en internetten

zie ik op p 67 - .Figuur 4.3 Ontwikkeling van geluiddragersmarkt 1975-2002 (aankopen in miljoenen stuks) voor juist 1988 dat de verkoop van cd's precies dat jaar de (dan dalende) verkoop van lp's snijdt, beide ca 18 - 19 miljoen stuks. In 1988 waren ze dus qua verkoop gelijkwaardig en dat zag je ook in de platenwinkels; bij veel platenzaken bleef de verkoop tot 1994 op een dusdanig peil dat ze nog een reële voorraad hadden - maar misschien was dat voor het grootste deel de zgn back catalogue. In 1995 verdwenen bijv bij Plato (dwz de voorloper ervan) lp's uit de winkel.

Frappant is dan wel dat op dezelfde pagina van het rapport in de begeleidende tekst letterlijk staat:

"Tijdens de economische stagnatie aan het begin van de jaren tachtig nam de verkoop van lp’s sterk af. In de tweede helft van de jaren tachtig diende vervolgens de cd de langspeelplaat de definitieve nekslag toe Ook de verkoop van muziekcassettes begon in die periode terug te lopen. De tendens in de totale verkoop is vanaf 1991 duidelijk dalend."

Zo simpel als jij het verwoordt, lag het imo niet. Ik heb veel vinyl uit de late 80s en early 90s - en daar heb ik (zeker voor de 90s) soms diep voor in de buidel moeten tasten - maar ik onderschrijf jouw constatering niet. Ook in de 90s zijn er gewoon perfecte platen gemaakt en tot eind in de 90s werden bijv in de 'zwakkere' eurolanden nog volop lp's geperst, gewoon omdat men daar achterliep met de cd. Een originele Griekse persing van Four Calendar Café - gaarne voor niet te veel euro's, hetzelfde tav Laughing Stock. Dunner betekent lang niet altijd slechter - je moet er gewoon wat voorzichtiger mee zijn. Moest ik een generieke opmerking maken over kwaliteit, dan zou het de volgende zijn: opvallend hoe goed de kwaliteit van tweedehands 70s albums is (veel symfo/prog, rock) afgezet tegen de kwaliteit van veel 80s (punk, wave, postpunk), alsmede afgezet tegen de kwaliteit van veel jazz. Opvallend hoe goed (krasvrij, onbesmet) veel 35 - 40 jaar oude ECM-platen zijn; blijkbaar waren de bezitters van die albums heel zuinig met hun spullen.

De tip mbt tweedehands postpunk kopen is dan ook: bekijk de te kopen plaat goed, heel goed; vraag bij duurdere exemplaren of je de plaat mag bekijken. Ik heb afgelopen april voor 35 euro de uitermate zeldzame originele Toward the Within in mijn handen gehad; prachtige staat - gewoon een koopje, totdat ik de lp's bekeek - 1 kant een diepe kras over de volle breedte en daarmee dus ondraaibaar; juist die kant heeft de twee mooiste tracks van het album.... en dan toch glashard 35 euro er voor vragen

Gelukkig is dat album onlangs fraai herperst door 4AD en voor ca 25 euro nieuw te koop

Mijn Rattle and Hum staat hierachter - wist niet eens meer dat het een dubbelalbum was; waarschijnlijk heb ik bij release meteen de cd gekocht - ik had inmiddels geen platenspelers en geen lp's meer (1988)

EInd jaren 80 werd gewoon alles op de CD gegooid en de LP werd filler. Alleen de speciaalzaken bleven in vinyl. De CD is er kunstmatig doorgedrukt, want de winstmarge was veel hoger. Daardoor leek het ook alsof de CD beter verkocht, want dat werd steeds in omzet en niet in aantallen weergegeven.

En dan heb ik het nog niet over dat je al je LP's weer opnieuw mocht kopen op CD. Wat hebben die platenbazen gebulderd van het lachen in die tijd.

Vinyl kant B Am i bugging you ...

Fijn vervolg op het magnum opus van de band. Het ijzersterke, typische U2 geluid met een knieval naar de Amerikaanse markt. Hierna zouden ze hun eigen muzikale grenzen gaan zoeken.

Een plaat gericht op de Verenigde Staten maar niet perse een commerciële knieval. Daarvoor is de schijf toch te divers, op bepaalde punten te eigengereid en richten de Ieren zich ook op de Midwest (en daarmee de wat 'vergeten' gebieden) van de VS. Rattle and Hum is een album dat is gaan groeien met de tijd, de diversiteit stond mij eerst wat tegen maar vreemd genoeg vormt het voor mij nu toch 1 geheel.
Van Desire krijg ik maar geen genoeg, de live versies van Pride en Silver & Gold kunnen mijn goedkeuring ook wegdragen. When Love Comes To Town heeft een bepaalde charme, en All I Want Is You blijft een heerlijke song. Bullet the Blue Sky is een beetje een vreemde eend in de bijt, want het is een (prima) donkere venijnige song die voor mijn gevoel niet zo past in het geheel. Wellicht wat minder groots en meeslepend dan zijn voorganger en minder experimenteel als zijn opvolger maar de plaat ademt een bepaalde spontaniteit die mij wel weet te raken.

Als je alleen de nieuwe tracks neemt krijg je dit...

Van Diemen's Land
Desire
Hawkmoon 269
Angel of Harlem
Love Rescue Me
When Love Comes to Town
Heartland
God, Pt. 2
All I Want Is You

Had je een studioalbum gehad van 45:05 uur, perfecte albumduur, perfect voor vinyl en had je de pers ms niet over je heen gehad. That said, ik vind het album ook lekker zoals ie is

Apart.... zo had ik er nog nooit over nagedacht, ik zou zeggen nog steeds een sterk album ,mijn waardering zou hierdoor niet veranderen
En mee eens...klinkt lekker zoals het is uitgebracht

Tja, zo kun je er ook tegenaan kijken - en het verbaast me eigenlijk dat ik dat nog niet eerder had gedaan. Maar dit zou een prima 'single disc' album hebben opgeleverd met alleen maar nieuw werk. Zeker in vergelijking met de post-2000 albums zou het een bovengemiddeld sterke U2-plaat zijn.

Maar ze hebben nu eenmaal gekozen voor een dubbelalbum doorspekt met live-tracks. Normaal gesproken ben ik absoluut geen liefhebber van een album dat studiotracks doorkruist met live-opnamen, omdat de eenduidigheid en de sfeer dan verloren gaat. Aan de andere kant: er zijn genoeg uitzonderingen, denk maar aan Moonflower van Santana.
En op de een of andere manier vormt dit album in zijn uiteindelijk uitgebrachte vorm toch een eenheid voor mij, wellicht ook doordat ik er zo vaak naar geluisterd heb dat ik er helemaal mee vertrouwd ben geraakt. Ik zou het niet anders meer willen.
Het is nu zoals de band het bedoeld heeft: een verslag van de zoektocht in de VS naar de bronnen, naar hun muzikale wortels. Als zodanig is het een heel ander album dan voorgaand en navolgend werk en dat maakt het een beetje een vreemde eend in de U2-bijt. Maar ik kan hier prima van genieten.

Ik kan me hier echt niet in vinden. Natuurlijk verschoof de aandacht van de platenmaatschappijen vanaf eind jaren tachtig naar de CD en werd de LP een bijproduct dat nu eenmaal nog moest worden geproduceerd voor een beperkte groep liefhebbers. Maar mijn ervaring - en ik heb er nog aardig wat gekocht in die laatste dagen van het vinyl - is dat dat absoluut geen slechtere kwaliteit heeft opgeleverd, in elk geval niet minder dan in de jaren daarvoor.

Wat wel regelmatig gebeurde is dat de gemiddeld langere speelduur van een CD-album ook zijn weg vond naar het vinyl. Ook al werden er tracks weggelaten (veel CD's uit die tijd hadden zgn. bonustracks, weet u nog?), dan nog werd er relatief veel muziek in de groeven van een enkele LP geperst. In elk geval vaak ruim meer dan de 20 minuten die voor onaangetaste kwaliteit zo'n beetje als het maximum per plaatkant geldt.
Dieptepunt was voor mij Meat Loaf's Back into hell, waar ruim dertig minuten aan muziek over een enkele plaatkant verdeeld werd. Natuurlijk heeft dat een negatieve invloed op de geluidskwaliteit. Maar als het goed gebeurde, zoals bij dit album, dat keurig over een dubbel-LP werd uitgesmeerd, dan was er niets aan de hand. Mijn originele (West-)Duitse vinylpersing van dit album heeft een prima geluidskwaliteit.

En die slechte verdeling van de groeven over het plaatoppervlak, dat is volgens mij ook van alle tijden. Ik herinner mij de dubbel-LP van Sting's Nothing like the sun. Die was qua speelduur ook al van CD-lengte en had prima over drie plaatkanten uitgesmeerd kunnen worden. Het werden er vier, maar die drie nummers per plaatkant stonden vooraan, dicht op elkaar geperst, met een heel brede uitloopgroef. Daar hadden ze inderdaad probleemloos een mooi product met een betere geluidskwaliteit kunnen maken.

Dat zou inderdaad ook een ijzersterk album zijn geweest! Ik ga 'm eens op die manier luisteren. Ben benieuwd hoe die ervaring is.

Van mij had het een studiealbum mogen zijn met bovenstaande songs, misschien zelfs aangevuld met 'Wave of Sorrow (Birdland)', dat volgens mij uit de zelfde periode als 'Heartland' komt en eigenlijk pas in 2007 opdook. In dat geval haal je 10 tracks en dat vind ik altijd een mooi aantal.

Naast het studiealbum, zou een soundtrackalbum, niet gek geweest zijn, want de uitvoeringen die in de film zitten en waarvan er natuurlijk een aantal op het reguliere album zijn gekomen, had ik toch niet willen missen. De soundtrack zou dan 14 tracks hebben gehad. Desalniettemin, ik vind het prachtig en het had van mij meer, meer, meer gemogen.

Studioalbum:
Side A:
Desire
Hawkmoon 269
Angel of Harlem
Love Rescue Me
Van Diemen's Land
(Freedom for my People)
Side B:
When Love Comes to Town
Heartland
Wave Of Sorrow (Birdland)
God, Pt. 2
All I Want Is You

Een pracht album van U2, mijn favoriete van de band. Heel erg verschillende nummers met een live feel. En vooral het lekkere nonchalante bluesy karakter spreken mij enorm aan. Yoshua Tree en Achtung Baby zijn ook geweldig, maar deze hoor ik liever

Het meest 'Amerikaans' aandoende album als je de kritieken mag geloven. De plaat trapt af met een live uitvoering van Helter Skelter, een aardige cover maar niet meer dan dat. Van Diemen's Land, ondanks de vocalen van The Edge - de beste man kan beter gitaar spelen dan zingen - is het best een fraai melancholisch nummer. Het bluesy Desire blijft een van mijn favoriete songs van U2, het swingende ritme is heerlijk. Hawkmoon duurt wat lang maar Bono komt overtuigend over. Hendrix; All Along the Watchtower kent weinig verassingen en steekt het origineel zeker niet naar de kroon, laten we het maar houden op het eren van bepaalde inspiratiebronnen. De album versie van I Still Haven't Found What I'm Looking For op The Joshua Tree vond ik al een draak en dat geldt ook voor de live versie. Silver and Gold blijkt de volgende prima track te zijn, sfeervol en het live element stoort mij niet. Angel of Harlem heb ik altijd wel een sympathiek nummer gevonden, niet inventief, spannend of vernieuwend maar als geheel kan het mij wel overtuigen. Hetzelfde geldt voor When Love Comes to Town, de samenwerking met B.B. King komt fris op mij over en er zit een lekkere drive in de song. Het stemmige Heartland spreekt ook tot de verbeelding, al meanderend croont Bono zich door het nummer en dat doet hij met verve. God Part II is dan weer degelijk en misstaat niet op deze plaat. All I Want Is You is wat te lang uitgesponnen maar de sfeer in deze track kan mij wel bekoren. Zo vormt Rattle and Hum ondanks zijn wat schizofrene karakter (covers, live-uitvoeringen en nieuw songmateriaal) vreemd genoeg een fraai geheel waar dermate veel mooie nummers opstaan dat het zijn voorganger wat mij betreft overtreft.

Tussenstand:

1. The Unforgettable Fire
2. Rattle and Hum
3. Boy
4. The Joshua Tree
5. War
6. October