Chris Rea - Wired to the Moon (1984)

Is Chris Rea de meest onderschatte artiest van de wereld of hoe zit dat eigenlijk? Dat titelnummer is zo warm, ik wil meteen ook een baby'tje, zou het leven meer zin geven in elk geval.

Geweldig album,

No nonsens, gewoon heerlijke nummers.
Deze blijf je draaien

No nonsens inderdaad, kopen en draaien dit album van Chris Rea.
Dit is weer een sterk album met tijdloze bluesrock van Chris Rea en op "Touché D'amour" gaat hij ook de reggaetoer op. Zeer herkenbare stem en gitaarstijl ook.
"Reasons" vind ik het beste nummer hierop.

De zesde van Chris Rea is een ode aan de geboorte van zijn eerste dochter, Josephine. In het daarop volgende album zal dat meisje hem inspireren tot het nummer met haar naam, wat hem een derde grote single zal opleveren. Maar nu over dit album. 'Bombollini' gaat over Josephines geboorte, 'Reasons' over de zin van zijn leven (je kan duizend redenen noemen, maar zijn geluk is bepaald door maar één, zijn Josephine) en 'Wired to the moon' over de fase tussen slapen en ontwaken (wek mijn kindje niet, ze is zo gelukzalig nu, ze is verloren in zoete dromen en ooit zal ze die misschien verliezen). Drie nummers over één kind, drie nummers die tot het beste van het album behoren. 'Shine, shine, shine' en 'Ace of hearts' zijn prachtige ballads. 'I don't know what it is' is de verplichte single. De platenbonzen wilden aanvankelijk het album niet uitgeven wegens gebrek aan een commerciële hit. Uit pure noodzaak voegde Chris dit nummer dan maar toe. Een onbenullig dingetje, passend voor de radio, ook qua speeltijd. Hij wilde het nummer niet opnemen bij zijn verzamelcd's, een vorm van protest. De twee laatste nummers vind ik wat minder, net als die single. Toch is dit alweer een prachtig album. 4 sterren.

Leuk om zo'n verhaal te lezen wat Musicboy vertelt. Knap dat je dat weet en ik zal het zal beslist door mijn hoofd gaan de volgende keer dat ik 'm draai. Maar ook zónder die kennis is deze cd voor mij een van de besten die Chris Rea gemaakt heeft. Met als absolute toppers het titelnummer en Ace Of Hearts, helaas is er ook een absolute domper in de vorm van het hitje "I don't know what it is" waardoor ik nog even twijfelde om een 4,5 te geven ipv een 5 ster.

Inderdaad een goed album zoals boven al gezegd. Maar in mijn ogen geen 5 waard door een paar missers.

Ik ben pas begonnen met het kopen van Chris Rea albums vanaf Shamrock diaries en dan ook weer eens niet allemaal. Ik heb er een stuk of 10, geloof ik.

Shamrock diairies vanwege Josephine.
Een jaar eerder kocht ik de singles I don't know what it is but I love it en de titelsong van dit album Wired to the moon. Blijkbaar was dat nog te weinig om aan een LP van Chris Rea te beginnen.

Jammer dat ik dat toen niet heb gedaan en deze cd eigenlijk pas vrij recent heb aangekocht. Ik schrijf het vaker, je bent nooit te oud maar Wired to the moon had eerder gekund.

Het is overigens een typisch Chris Rea album, met alle geluid, trucjes, mooie stukken en zijn warme stemgeluid. In die zin is het nog niet echt verrassend. De vraag is natuurlijk, hoe interessant is het op de schaal van Rea?

Het heeft in ieder geval nog niet de dramatiek van The Road to hell. In die zin blijft Wired to the moon keurig tussen de lijntjes. Hoewel de opener Bombollini alvast allerlei signalen afgeeft dat Chris Rea méér is dan een bard met mooie rocksongs. Later vind je dat ook terug in Ace of hearts.

Maar Wired to the moon blijft toch nog een soort gemiddelde. Rea probeert de vleugels uit te slaan maar benadert nog niet de thematiek die zich feilloos aandient op een album als On the beach. Desondanks uiteraard een 'must have' voor de ware Rea fan.

Het eerste album dat ik kende van Chris Rea. Vaak geeft dat een bijzondere lading aan het werk. Voor mij een favoriet die elke vakantie mee mag. Van cassettebandje tot cd tot mp3. Van Afrika, Griekenland, het strand van Normandië tot Canada. Overal waar ik rustig kon genieten was Rea er bij. Een album zonder zwakke nummers. I dont't know what it is but i love it.

Beetje gemengde gevoelens bij dit album. De opener is erg mooi en belooft veel goeds, maar het album vervalit in soms iets te makkelijke pop songs, die ik Rea onwaardig vind.

Ook vind ik de sound inmiddels wel erg achterhaald op dit album.

Ik twijfelde tussen 4 en 4,5 voor dit prachtige album, het is 4,5 geworden. Waarom? Omdat er prachtige nummers op staan, prachtige melodieën en heerlijk gezongen.

Dis album is mijn kennismaking met Rea ergens halverwege de jaren tachtig. Waar ik sindsdien ook op vakantie ben geweest, iets van Rea gaat altijd mee, al is het maar één album. Zoals zo vaak: het eerste album waarmee je een artiest hebt leren kennen, blijft het mooist. De titelsong is prachtig, 'I don't know what it is' is een running gag in onze relatie en menigmaal in ondeugende zin en bij 'Winning' moet de volumeknop omhoog. Juweeltje dat ik nu op een memorystick aan het zetten ben voor in de auto op weg naar Boedapest.

vind dit op een of andere manier altijd de vrolijkste Chris Rea plaat en perfect voor in de auto. Hoogtepunt het eerste nummer, nog altijd een van zijn beste songs van de periode voor de blues. 4,5 sterren

Met de classificatie ‘vrolijkste plaat’ van Clownvis ben ik het ergens wel eens, maar in het geval van Chris Rea is dat niet per se goed nieuws. Chris’ stemgeluid en gitaarspel zijn fenomenaal en goede liedjes schrijven kan hij ook, maar zo af en toe zit er wel eens een uitglijder tussen en meestal zijn dat de liedjes waarin hij een vrolijke noot probeert te raken.
Opener Bambolini rockt wel lekker en heeft een pakkende hook. Het bruggetje heeft hij op On the Beach vrijwel ongewijzigd opnieuw gebruikt in Lucky Day.
De eerste uitglijder is Touché d’Amour, een slap reggae deuntje. Chris Rea en de franse taal is gewoon geen gelukkige combinatie. Kun je ook terug horen op de in het Frans gezongen tracks van het album Louisiana & New Orleans uit de [Blue Guitars] box.
Shine, shine, shine laat de vertrouwde Rea horen, warm en sfeervol. Reasons ligt in het verlengde hiervan.
De titeltrack is wat al te zoetig en easy listening, en is duidelijk geïnspireerd door de geboorte van de kleine Josephine, voor wie hij later een nog veel mooier liedje zou opnemen.
I don’t know what it is but I love it is duidelijk als hitsingle bedoeld. Intro en couplet klinken veelbelovend, hier had zomaar een tweede I can hear your heartbeat in gezeten. Maar vanaf de modulatie in het aanloopje naar het refrein gaat het mis en maakt hij er een dertien- in-een-dozijn popniemendalletje van.
Naar het eind toe begint Wired tot the Moon dan toch een volwaardig Rea-album te worden. Ace of Hearts, Holding Out en Winning behoren tot de betere tracks op deze plaat, waarmee Water Sign nog net een voldoende scoort.

Laatste album van Rea dat ik onlangs toevoegde aan de collectie. Ik kende vooraf geen enkel nummer maar als het uit 1984 komt dan durf ik de gok wel te nemen. Blijkt wederom een prima album. De beste man blijft betoveren met z'n herkenbare stem en zijn subtiele gitaarspel. Bombollini, Wired to the moon, Reasons en toch ook de heerlijke single I don't know what it is reken ik tot de hoogtepunten. Jammer dat Rea laatstgenoemde uit protest min of meer verbannen heeft. Ik vind het een leuker nummer om te horen dan bijvoorbeeld Josephine of een On the beach om maar wat singles ter vergelijking erbij te pakken. Enfin, het reggae uitstapje met Touché D'amour kan ik ook erg waarderen.
Op mijn lp versie staat trouwens nog een extra (bonus) track; Mystery man. Mag er ook zijn!

Ook ik ben mijn Rea collectie aan het complementen .Deze altijd op een of andere manier "gemist "
Misschien dat het gebrek aan een toonaangevende single daar de grondslag aan lag . Het blijkt een prima album te zijn met de fijne opener Bombollini en de prachtige titeltrack . Voor de rest meer dan degelijke songs die lekker wegluisteren. 4 sterren wederom

Degelijk Rea-album, tussen twee pareltjes in. Mijn favorieten zijn Ace of Hearts en Winning, al staat er met uitzondering van Touché d'Amour geen slecht nummer op.

Ik heb me wel altijd afgevraagd waarom er maar 9 nummers op dit album staan.