Nico - Desertshore (1970)

Die John is hier wel erg goed in vorm (bijv. All That is My Own, Abscheid). En dus een heel fijne afwisseling voor als 'Venus in Furs' je even de cale uithangt.
Vergeet ik bijna te zeggen dat dit een monument van een plaat is, erg indrukwekkend. Wat natuurlijk ook te danken is aan de geweldige stem van Nico, die ik overigens het best vind uitkomen in het Engels, en de songs zelf zijn ook al niet verkeerd.

Reich der Traume (gezongen door Nico, m.m.v. Lull) vind ik juist wel erg mooi in het Duits gezongen.

Dit album verwoordt gevoelens, op zo'n manier, "that it hurts me!" 4,5 ster voor deze prachtplaat. Leve de eigenzinnigheid.

Deze vind ik overigens iets beter dan "The Marble Index". De tracks staan voor mijn gevoel iets meer op zichzelf.

Prachtig vervolg op The Marble Index. Lijkt op veel momenten wel iets zwaarder, hoewel ook weer niet; een goed voorbeeld van zo'n 'zware' song is The Falconer, die rond 2:45 minuten opeens omslaat in iets heel lieflijks! Vervalt daarna wel weer in zwaarmoedigheid, maar toch. En je hebt ook iets lichtere songs als Le Petit Chevalier, prachtig gewoon! Zo lieflijk!

Opnieuw een vijf!

Een van de mooiste platen ooit gemaakt! Nico met haar harmonium die bijna de doden tot leven probeert te wekken. Je voelt er af en toe zeer ongemakkelijk bij, maar wat een kunstwerk! Het is dat je niet hoger dan 5 sterren mag geven...

Poeh naarmate Nico verder ging, word haar muziek donkerder, en haar stem zwaarder.
De voorloper van alles wat nu gothic is.

Prachtig album, en inderdaad ietsjes beter dan The Marble Index!
Op een of andere manier kom ik daar net niet helemaal in

4*

Verhoogd naar 5 sterren. Dit is pure klasse.

Volgens mij vergis je je.

Blijkbaar iets mis gegaan... Nu wel

Pff... ik heb geen goede hand in het beluisteren van onbekende platen vandaag. Na een 1.5* eerder vandaag kom ik hier niet verder dan 2*. Omdat ik Chelsea Girl een goede plaat vind en deze minstens zo hoog stond aangeschreven, verwachtte ik dat deze nog wel beter zou zijn. Dat is ie misschien ook wel, maar hij overschrijdt daarbij wel mijn irritatiegrens op dusdanige wijze dat zo'n kort plaatje best lang lijkt.

Ja deze is nogal zwaar. De charme van Chelsea Girl met daarop liedjes die ´vanzelf gaan´ heb je niet op deze. Ik vind deze, hoewel intrigerend, ook minder.

Apart Lukas, ik heb deze ook kortgeleden ontdekt en ik vind hem juist ontzettend overweldigend. Veel donkerder dan dit ken ik ze niet! Loodzwaar in sfeer, maar wel in positieve zin.

Hmm, het is niet eens zo zeer het zware, het is meer dat ik het stemgebruik van Nico hier zo over the top vind dat ik er de kriebels van krijg. Als de stem zo op de voorgrond staat als hier, kan dat een plaat voor mij toch maken of breken (breken dus hier).

Ja, dat is zeker waar, mij blaast het juist omver

Ja, mij ook. Ik vind dit nog steeds het beste Nico-album. Chelsea Girl is wel leuk, maar erg zoetsappig (dat vond zij trouwens zelf ook, onder andere vanwege die fluit...). CG heeft zeker wel iets en bevat ook een paar leuke nummers (Season, Feather, These Days) maar kan uiteindelijk niet tippen aan deze plaat.

Het eigenzinnige spreekt op DS boekdelen. De vorige is wat mij betreft te experimenteel, wel mooi, maar niet boeiend genoeg. De diversiteit op dit album spreekt me meer aan (ligt misschien ook een beetje aan de productie).

Nog steeds 5*

Helemaal mee eens!

Nog niemand heeft het nummer 'Afraid' genoemd... dat vind ik één van de mooiste songs aller tijden.

Janitor of Lunacy

Janitor of Lunacy is machtig en zweverig.
De volgende 3 nummers vind ik eerder vervelend.
Abschied vind ik wel weer goed.
Afraid is wel mooi maar het is wel weer traag.
Mütterlein is wel in de stijl van Abschied maar het is niet zo vlot.
Het eindnummer vind ik ook goed, wat in de stijl van Venus in Furs.
Het album moet misschien wat groeien maar ik denk het eerder ga houden bij het af en toe beluisteren van de nummers die ik goed vind.
Na het eerste nummer had ik meer verwacht.

na de eerste drie albums van deze heldin te hebben gehoord, vind ik dit de beste. op naar nr. 4.

Mooiste album van Nico die weet te betoveren met haar stem. Ze weet dat Duitse accent mooi te gebruiken door ons werkelijk binnen dit album te trekken en ons te blijven vermaken en interesseren dankzij haar zweverige stem en prachtige begeleidende muziek. Abschied gaat door merg en been en Janitor of Lunacy weet mij knap te introduceren met dit album waardoor het mij gekomende 29 minuten vast blijft houden. Waar meesterwerk.

Ik ken deze inmiddels bijna een half jaar, maar de laatste tijd begint hij eigenlijk pas echt goed door te dringen. Betoverend en hypnotiserend met een continu ietwat duistere en dreigende sfeer. Het heeft ook iets mysterieus, waar de inderdaad betoverende stem van Nico ook erg aan bijdraagt. Elk nummer is geweldig, favoriet is op het moment Abschied, met die Velvet Undergroundachtige dreigende violen, al zijn zoals ik al zei alle nummers gewoon geweldig. Wellicht wordt dit cijfer zelfs nog hoger.

Ik had Abschied bijna genomineerd voor de ladder dit jaar, maar zo duister dat kon alleen maar fout aflopen. Ook mijn favoriet

Had je eigenlijk gewoon moeten doen. Ik heb ook wat dingen genomineerd waarvan ik vrij zeker ben dat ze het niet gaan halen, maar wie weet doen ze het toch en anders ontdekken een paar mensen er dit album misschien door. Hoe dan ook een prachtig nummer

En inmiddels ook mijn top 10 binnengekomen op plaats 8, geniaal album Mijn vader vind het overigens verschrikkelijk

Redelijk mooi stukje muziek dat me in zijn dwang houdt.
Maar dankzij de stem van Nico (waar ik nooit volledig heb kunnen aan wennen) weet hij me toch niet laaiend enthousiast te maken.
Instrumentaal is het dan weer allemaal erg goed. Ruime 3*.

Van Nico heb ik altijd gedacht dat ze de factor was die John Cale en Lou Reed uit elkaar dreef.
Haar bijdrage bij Velvet Underground heb ik nooit als bijzonder beschouwd, en ik zag haar altijd als zwakke muzikale deelnemer gezien.
Lou Reed wist met Berlin de triestheid van het verval perfect te verwoorden, uiteraard gevoed door drugs.
Nico voegt hier het extra element wanhoop toe, waar het bij Lou Reed voornamelijk voor mij verdoving was.
Soms is het nodig om haar emoties meer kracht te geven door ze te performen in haar moederstaal, dan geeft ze Lou Reed nog een schop na.
Dan spreekt ze over haar eigen Berlin, en komt misschien zelfs wel sterker over.
Het duistere harmonium geluid wordt afgewisseld door het slaaplied achtige pianospel, om vervolgens weer genadeloos toe te slaan als in The Falconer.
Later zou haar stem steeds meer aftakelen, en zou ze niet meer zoals hier als een hogepriesteres klinken, maar als een oude teleurgestelde feeks.
Desertshore heeft nog een sprankje hoop, Le Petit Chevalier heeft het kinderlijke onschuld, een jonge stem die niet weet wat de wereld hem of haar zal brengen.
Het besef van goed en kwaad zit nog verstopt in de genen, maar is niet gerijpt tot ontplooiing.
Niet haar zwaarste werk, maar waarschijnlijk wel het meest waardige.

Mensenlief, toen ik 'Mutterlein' voor het eerst hoorde sloeg de schrik om me heen. Die macabere instrumentatie in combinatie met die donkere diepe doodse stem van Nico. Neen, ik liet het jarenlang aan de kant liggen om er niet meer naar om te kijken.

Twee jaar geleden besefte ik dat ik het één en ander gemist heb. Ik gaf het nog een kans. Zomaar, omdat de tijd er lijk voor reep. En effectief: schrik werd ingeruild voor intrige en later werd intrige ingeruild voor betovering. Dit is gewoon een gigantisch mooi plaatje dat gewoon klopt. Als geheel is dit Nico's beste, als je het mij vraagt. Innemend, ontroerend, dreigend, bij het strot grijpend maar vooral ook donker. Raar hoe zoiets je dan gelukkig kan maken.

Het is weer een tijdje geleden dat ik deze heb opgezet. Zonet weer eens gedaan.

Nico's beste, zonder twijfel.

Haast nog meer dan de wulpse, duitse zang van Nico, is het harmonium het belangrijkste gezicht van dit album. De herhalende, klagende toetspartijen vestigen in ieder geval al snel een mythologische sfeer. Het doet denken aan een europa vóór de moderniteit: vrouwen die aan de kade vol afschuw kijken naar scheepvrakken die eindigen op het eindeloze zand. Het album opent nota bene met een ode aan een van deze scheepswrakken. Hoogdravende, indringende geluidsgolven wuiven Brian Jones nog na. Nico zingt voorts een half uur lang weemoedig tot het grote niets. Haar zeereis vangt een krappe twintig jaar later aan, hoewel ze hier al ongemakkelijk op het vaste land staat.

Dit soort triestige sfeerbeelden en ietwat klassieke (welhaast middeleeuwse) arrangementen doen mij vooral denken aan Dead Can Dance. Bij tijd en wijlen benadert deze plaat qua sfeer en kwaliteit 'Within the Realm of a Dying Sun'. Wel is het ietwat jammer dat deze plaat zo kort is. Al vormt een half uur intense schemer een puntige ervaring die bijblijft. Wat een prachtplaat!

De plaat is in zijn geheel eens gecovered door Throbbing Gristle (onder de naam X-TG) met op
zang oa Blixa Bargeld, Antony en Marc Almond : X-TG - Desertshore / The Final Report (2012) - MusicMeter.nl