menu

The Afghan Whigs - 1965 (1998)

mijn stem
3,72 (154)
154 stemmen

Verenigde Staten
Pop / Rock
Label: Columbia

  1. Somethin' Hot (2:58)
  2. Crazy (4:04)
  3. Uptown Again (3:11)
  4. Sweet Son of a Bitch (0:23)
  5. 66 (3:23)
  6. Citi Soleil (5:06)
  7. John the Baptist (5:34)
  8. The Slide Song (3:54)
  9. Neglekted (4:01)
  10. Omerta (5:40)
  11. The Vampire Lanois (3:21)
totale tijdsduur: 41:35
zoeken in:
avatar van bonothecat
3,0
Dit is zo'n album die ik al jaren in huis heb, maar nog nooit echt goed geluisterd heb. Somtehin'hot en crazy zijn nu voorbij gekomen.....en ik vind ze leuk. Misschien gaat het na 7 jaar eindelijk lukken !

avatar van c-moon
5,0
Schitterende plaat. Wat mij betreft de beste Afhan Whigs plaat (op nummer 2 bij mij staat "Gentlemen"). Helaas was het ook de zwanezang van G. Duli en de zijnen, maar geen nood Duli doet ondertussen ook nog mooie dingen met diverse andere projecten!

De plaat is wellicht ook de meest toegankelijke AW-plaat met een geslaagde flirt met Soul... Resultaat: een sterke plaat vol mooie liedjes. Ik kan geen enkele song opnoemen die niet sterk is eigenlijk. Knappe mix van stijlvolle pop en rock, met achtergrondkoortjes, knappe blazers, sringarrangementen, leuke orgeltjes... en Duli die beter zingt dan ooit... Sfeer alom...

"1965" is zo één van die CD's in mijn collectie waar ik kan blijven naar luisteren, zelfs meerdere keren na mekaar! Soms ook tijden er niet naar luisteren en dan weer een periode maniakaal fanatiek keer op keer;... een plaat met een ziel.. Zo een van die albums dat waar ik al na luisterbeurt 1 wist: "dat is 'em"

Het album opent op zeer originele wijze met het aansteken van een lucifer, en dan meteen wordt de luisteraar de plaat ingezogen met "Somethin' Hot", het swingt meteen de pan uit! Dan gaat het tempo wat omlaag met het mooie "Crazy", om dan weer terug te gaan swingen met "Uptown Again". Daarna volgt het ultrakorte "Sweet Son Of A Bitch", om dan "66" in te leiden... een van mijn favorieten van 1965. Maar ook "Citi Soleil" is zeer knap met zijn haast kinderlijke melodietje waar Duli zeemzoetzacht zingt om daarna in het refrein alle registers open te trekken "oooh child, I'll meet you, child, on the sunny side, it's alright, it's alright".

"John The Baptist", waarin Duli zijn duivels ontbindt, begint heel dreigend... om dan lost te barsten in een superswingende toppopsong. En dan die heerlijke lyrics! "Hello, Welcome home, I got a little wine, some Marvin Gaye, Come on and taste me, Come on and take me, I'm yours..."

"The Slide song", klinkt zoals de titel doet vermoeden: rustig en slepend. Maar ook: prachtig.

En dan zijn we toe aan de prachtige donkere dreigende finale met "Neglekted", "Omerta" en de instrumental "The Vampire Lanois". Waarbij helemaal op het einde van de plaat alle instrumten ten volle benut worden om effectief als krachtige finale te eindigen.

Deze plaat moét je gewoon in huis hebben!

Super!

djeffibrelich
business as usual was het voor de afghan whigs met 1965.

top songs met top lyrics en top cd-hoes.

Mojo Pin
John the Baptist is voor mij Greg Dulli op z'n best.
Wat een ongelooflijk goed nummer is dat zeg

Zou deze soulvolle rocker ook niet wat voor Reijersen zijn?

avatar van Reijersen
3,5
En zodoende kreeg ik een PM en ga ik het eens opzoeken.

avatar van thetinderstick
4,0
De eerste helft van '1965' is weer briljant, daarna zakt het niveau toch wat in. Maar op deze plaat, de meest soulvolle van de Whigs, staan toch weer een aantal klassiekers: 'Somethin' Hot' (geweldig die intro met de lucifer), 'Crazy', 'Uptown Again' en '66'.
4*

djeffibrelich
thetinderstick schreef:
Somethin' Hot' (geweldig die intro met de lucifer)

jaja met dat barry white gehijg van dulli erbij
ik blijf het met jou eens.

avatar van herman
2,0
"I've got your phoonenumber baaaaybeeee"

Echt een heet nummer ja.

Maar verder heeft deze plaat me nooit zo kunnen overtuigen.

aidoo
Ik vind dit ook de minste van The Whigs van wat ik van ze ken tot nu toe. Ik prefereer het wat rauwere en hardere werk van de twee voorgangers.

Desondanks nog steeds goed voor 3,5*

5,0
Zwart dromend van lust en liefde ..

avatar van Reijersen
3,5
Reijersen schreef:
En zodoende kreeg ik een PM en ga ik het eens opzoeken.

En beluisterd! Op zich bevalt het me wel. De sound van het album spreekt me toch best wel aan. Ben niet zo'n rocker, maar op zijn tijd luister ik het genre per plezier. Bij die albumlijst zal dit album ook toegevoegd worden.

avatar van vin13
4,0
De zang van Dulli vind ik niet altijd overtuigen maar hij wordt wel schitterend door de vrouwelijke vocalen en koortjes ondersteund.
De meerwaarde zit in de soul en de stiekeme blazers. De laatste song is onder mijn huid gaan zitten en heeft mij geïnfecteerd met een Louisana swamp mosquito.
Gentleman is ook moeilijk te evenaren, maar komt dichtbij.

avatar van deric raven
4,5
1965; het geboortejaar van Dulli.
Verwijzing naar een zware bevalling.
Voor The Afghan Whigs waarschijnlijk wel.
Wetend dat hun frontman al bezig was om een ander project op te zetten.
Namelijk The Twilight Singers.

Is het dan ook daadwerkelijk hoorbaar?
In eerste instantie zou je zeggen van niet.
Goed luisteren kom ik tot een andere conclusie.
De Soul is nog steeds aanwezig.
Het geheel is een stuk opgejaagder.
Alsof het om een af te ronden snelklus ging.
Routinewerk.

Stel je Crazy eens voor.
Tempo net een stukje trager.
Hier klinkt het teveel als een gevonden oude liefdesbrief.
Soort van vergeten Valentijnskaart van 10 jaar geleden.
Niet een ode aan een net ontdekte nieuwe vriendin.
Bezongen in emoties.
Juist hierdoor is 1965 minder dan Gentlemen.

Dan liever de wankele, labiele Greg Dulli.
Onzeker over wat de toekomst hem brengt.
Vanwege boosheid en verdriet regelmatig uit de bocht vliegend.
Waardoor zijn stem breekbaar en onzuiver wordt.
Een man op de rand van de afgrond.
Bungeejumpend op zijn levenslijn.
Zoals hij hier enigszins bij het nummer 66 laat horen.
Al kan dit gezien worden als bewustwording.
Babyperiode afgesloten.
Hersencellen in ontwikkeling.
Moest hij zich als kind al bewijzen?

Waarom die ruimtevaarder op de albumhoes.
1965 was het jaar van Gemini.
Ruimtevluchten met bemanning.
Grote stap in de mensheid.
Al kun je hem ook anders interpreteren.
Met een slang verbonden aan de baarmoeder.
Ruimtepak als veilige moederkoek.
Waardoor het leven wordt gepompt.
Klaar om de eerste stappen te zetten.
Loskoppeling.

Helaas hoor ik dat te weinig terug in 1965.
Geen conceptalbum over onvoorwaardelijke moederliefde.
Geen Ground Control To Major Tom.
Natuurlijk zouden veel artiesten gelukkig zijn met dit eindresultaat.
Maar van Greg Dulli weet ik dat hij tot meer in staat is.

avatar van Ducoz
3,5
Enorm lekkere plaat.

Al een hele tijd geleden gekocht, in de tijd dat Nirvana en Mudhoney nog helemaal hot waren.. voor mij dan.
Toen vluchtig beluisterd en snel gestemd, eerst 2,5 toen 3.

Nu, 4 jaar later vind ik dit een lekkere plaat.
Ik waardeer de stem van Dulli steeds meer en de soul in de muziek is ook niet meer iets om me voor te schamen. Onwijs lekker swingende rock muziek.

66 is zo'n voorbeeld. Puur genieten.

avatar van Madjack71
3,5
Na een te gek concert van The Twilight Singers een tijdje terug in Paradiso, eens gaan uitpluizen wat Dulli en de zijnen ten tijde van Afghan Whigs allemaal gemaakt hebben. Tot nu toe is dat met terugwerkende kracht een stevige toer geweest. Vlotte, stuwende, kwellende muziek, die i.c.m. met de nijpende zang van Dulli zijn betekenis krijgt.

avatar van TEQUILA SUNRISE
3,5
De eerste 3 nummers vind ik waanzinnig sterk van dit album, de rest is een stap terug.
Ik heb het album enkel pas 1 keer beluisterd, het kan nog alle kanten op.

avatar van TEQUILA SUNRISE
3,5
Nu een week na dato kan ik wel zeggen dat het album begint te groeien bij mij.
Voorlopig 3.5 sterren ( met uitzicht op meer! )
Crazy vind ik het prijsnummer maar het tweede gedeelte van de plaat begint me nu ook in zijn greep te krijgen.

avatar van mastermeter
5,0
ik hoop nu ze terug zijn dat ze doorgaan op deze voet,deze plaat broeit van begin tot het einde.dit jaar op pinkpop en hoop dat dit album zeer aanwezig is in de setlist

avatar van Chungking
4,5
Iets minder donker en gekweld dan Gentlemen en Black Love, maar al bij al een meer dan waardig vervolgstuk op die dubbele klapper. De soulkaart wordt nog iets nadrukkelijker getrokken en er is een lekker broeierig sfeertje.
Toppers zijn wat mij betreft Something Hot, 66, John The Baptist en Neglekted - maar de rest hinkt daar zeer dicht tegenaan.
Prachtige hoes wederom ook.

Klasse, klasse, klasse!

avatar van Ducoz
3,5
0002/1095

Op een of andere manier heb ik altijd gedacht dat dit de eerste van de Afghan Whigs was, terwijl dit eigenlijk het afscheid van de band was... misschien komt het door de albumtitel...

Het album klinkt heel vol en is zeer helder geproduceerd, qua arrangementen misschien zelfs een beetje over de top. Op 29 oktober 2011 heb ik deze plaat eerder in beschouwing genomen, maar eerlijk gezegd herinner ik me niets meer van dat moment.

Een nummer wat mij altijd erg bevalt is 'Crazy' en zo'n nummer zie ik ook als een prototype Whigs nummer, poppy maar toch rauw. Inderdaad wat meer 'soulful' dan de voorganger.

Maar of dat geluid nou zo goed past bij de Whigs? Greg Dulli kan het prima hebben en komt zijn stemgeluid ten goede, maar voor de band prefereer ik een toch wat meer down to earth productie waarin de band wat rauwer klinkt, zoals ze dat bijvoorbeeld doen op 'Gentlemen'.

66 lijkt steeds ergens naartoe te bouwen, maar dat hoogtepunt lijkt niet te komen en ontaard dit nummer in een saaie pop song. Ik kan me niet voorstellen dat ik dit als hoogtepunt van het album had beschreven... Vanaf 2:30 komt dat hoogtepunt er dan, maar stelt vies teleur....

3*

avatar van Ernie
4,5
De laatste Whigs die ik moest hebben van de geniale 4 (Congregation, Gentlemen, Black love & deze 1965 dus ) Losse nummers ken ik al, het geheel zal zich nog moeten tonen maar deze klink al vast veel funkier dan de de voorgaande schijven. Of dit een goede zaak is...?

avatar van Ernie
4,5
Citi Soleil = instant classic Heerlijk gezongen

avatar van EttaJamesBrown
4,5
Als een album zo goed begint, kan het daarna alleen maar minder worden. Dat denk je.
Dat weet je. En daar ga je de mist in. Het rockt puntig op hoog niveau voort.

Bubblesoulrock; dat is het. En ik houd ervan.

avatar van EttaJamesBrown
4,5
bonothecat schreef:
Dit is zo'n album die ik al jaren in huis heb, maar nog nooit echt goed geluisterd heb. Somtehin'hot en crazy zijn nu voorbij gekomen.....en ik vind ze leuk. Misschien gaat het na 7 jaar eindelijk lukken !


En na weer een paar jaar? Waar sta je nu?

avatar van bonothecat
3,0
EttaJamesBrown Ik zal hem binnenkort weer eens opzetten

Toch wel een uitermate boeiende Whigs-plaat, die volgens mij sterk onderschat wordt. Dit album swingt van begin tot eind de pan uit terwijl Dulli zich naar de hoogste genotssferen hijgt. De hoogtepunten vallen niet op 1 hand te tellen. Het is best jammer dat Dulli hierna andere oorden opzocht, ik had nog wel graag een album gehoord dat in het verlengde van deze '1965' lag.

avatar van Jumpjet
4,0
Franck Maudit schreef:
Het is best jammer dat Dulli hierna andere oorden opzocht, ik had nog wel graag een album gehoord dat in het verlengde van deze '1965' lag.

Wat Dulli met zijn Twilight Singers heeft gemaakt wijkt toch niet echt veel af van wat de Whigs deden. Een album als Dynamite Steps zou jou toch zeker bevallen zou ik denken.

Jumpjet schreef:
Wat Dulli met zijn Twilight Singers heeft gemaakt wijkt toch niet echt veel af van wat de Whigs deden. Een album als Dynamite Steps zou jou toch zeker bevallen zou ik denken.


Ik ben heel goed vertrouwd met het werk van The Twilight Singers en ik vind het toch sterk afwijken van dit album. Maar het kan aan mijn oren liggen hoor, ik sluit het niet uit.

avatar van Hanszel
4,0
Typisch tijd-gerelateerde plaat voor mij. Studententijd. Muziek was belangrijker dan alles (vooruit; gedeelde eerste plaats met vrouwelijk schoon ) Bijbaantjes om de huur en wekelijkse nieuwe cd's te betalen. Deze moest ik hebben nadat ik met Black Love kennis had gemaakt met de Afghaanse pruiken.
Veel gedraaid destijds maar is toch in een soort ongenade gevallen. Ik leerde Gentlemen ook kennen en die heeft het een tijdje 'gewonnen' van deze. Later ondergesneeuwd door nieuwe, andere muziek.

Af en toe luister ik 'm wel, maar eigenlijk nooit helemaal. John the baptist, Citi soleil en Crazy denk ik. Tot ik er genoeg van heb en doorzap (tja, ik luister erg veel digitaal en dan is de volgende zo gekozen).

Maar toch 4* omdat er wel echt mooie dingen op staan, en ik leuke herinneringen eraan heb.

avatar van ZAP!
Ik ben eindelijk toe aan ander werk van de Whigs, na 30 jaar alleen op 'Gentlemen' te hebben geteerd. Daar moet op gedronken worden. Na het al goed bevallen 'Congregation' (met vooruitziende blik alvast maar een 9 uitgedeeld) is dit toch ook weer anders dan 'G.', maar wel heel lekkerrr.

avatar van ZAP!
Het wordt alsmaar wonderschoner naarmate dit album verloopt.

Gast
geplaatst: vandaag om 09:21 uur

geplaatst: vandaag om 09:21 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.