menu

Dexter Gordon - Our Man in Paris (1963)

mijn stem
3,85 (34)
34 stemmen

Verenigde Staten
Jazz
Label: Blue Note

  1. Scrapple from the Apple (7:22)
  2. Willow Weep for Me (8:47)
  3. Broadway (6:44)
  4. Stairway to the Stars (6:57)
  5. Night in Tunisia (8:15)
  6. Our Love Is Here to Stay * (5:39)
  7. Like Someone in Love * (6:19)
toon 2 bonustracks
totale tijdsduur: 38:05 (50:03)
zoeken in:
avatar van aERodynamIC
4,0
Het zwoele sax-geluid komt zeker mooi naar voren in de ballad Stairway to the stars.
Ook de rest van het album klinkt warm en diep.
"Go" is voor velen het absolute meesterwerk, maar voor mij doet dit album er niet echt voor onder.

avatar van misja82
4,0
Long Tall Dexter is lekker op dreef. Dit in parijs opgenomen album is voor mij een van de favoriete jazz platen. Heerlijk, op een herfstige dag, krantje, kopje koffie.

pretfrit
Dexter Gordon is niet de meest avontuurlijke saxspeler, zijn spel klinkt bijna te gemakkelijk. Toch weet hij op dit album met een aantal catchy melodieen genoeg te overtuigen. Bud Powell op piano.

3,5/4

Gish
Prima zwoel album van onze Dexter.
Deze man levert bijna altijd kwaliteit.

Niets bijzonders, lekker mainstream, makkelijk luisterbaar.

Father McKenzie
misja82 schreef:
Long Tall Dexter is lekker op dreef. Dit in parijs opgenomen album is voor mij een van de favoriete jazz platen. Heerlijk, op een herfstige dag, krantje, kopje koffie.

Het kàn ook op een mooie zomeravond hoor... en inderdaad met een lekker kopje koffie.
Onlangs heruitgebracht in de Rudy Van Gelder-collectie, telkens digitaal opgepoetst, de klank is fenomenaal goed voor zulke oude opnames; Hele relaxte sfeervolle jazzplaat, ook één mijner favorieten sinds kort!

voltazy
Enkele jaren geleden zwierf ik, samen met mijn discman, door een regenachtige stad.
Het was laat in de herfst en inmiddels na zonsondergang.

Door half verlaten delen van die stad liep ik over natgeregende en glimmende trottoirs na het station. Waar ik vanaf daar naar toe ging weet ik niet meer, net zo min als we nu weten waar we naar toe gaan. Wat ik ook niet wist en nog steeds niet weet is waarom de discman die ik mee had, volgens de afbladderende plakletters walkman heette. Inmiddels heb ik dat probleem enigszins opgelost door de aanschaf van een mp3 speler.

Al liep ik in Nederland, in mijn gedachten/ verbeelding liep ik moederziel alleen door de straten van Parijs. Nog nooit heb ik die stad bezocht en toch deed een schilderachtig beeld van een vervallen pannenkoeken schip dat ik passeerde, me denken aan de hoofdstad van Frankrijk.

Enkele weken daarvoor had ik dit album aangeschaft bij de plaatselijke platenzaak.
Enkele weken na de aanschaf draaide de cd van Our Man in Paris als een gek rond in het zilveren omhulsel waar met paarse afbladderende letters 'walkman' opstond. Vroeger was het goed leesbaar geweest en ik kon me nog herinneren dat er 'walkman' stond.

Terwijl ik naar het station liep bedacht ik me wat er eigenlijk goed is aan deze cd. Dat viel niet mee om te beantwoorden... Ondertussen speelde Dexter Gordon 'vrolijk' verder...

Dexter Gordon heeft mij nooit heel erg kunnen boeien qua geluid en doet dat nog steeds niet. Een documentaire waar ik de naam niet meer van weet was vooral de reden van mijn aanschaf. De begeleiding op deze cd, Bud Powell was hier al op z'n retour, zijn net zoals de nummers niet uitzonderlijk te noemen. Terug uit Parijs belande ik pardoes op het station. Door de regen heen stapte ik de bus in en ging rustig zitten...

Muziek die zo tot je verbeelding spreekt (of deed ik daar nou m'n best voor, in de regen?) en een bepaalde sfeer oproept zou hoog kunnen scoren, maar... Het is allemaal netjes gespeeld, echter ook nergens erg opmerkelijk. De sfeer is goed en maakt samen met het algehele geluid dit album het luisteren waard. Zodoende ook een score die netjes is, maar niet opmerkelijk.

avatar van BoyOnHeavenHill
3,5
Als redelijke noviet weet ik natuurlijk niet of dit een mooie plaat is om de jazzvijver mee in te duiken, maar hij is in ieder geval sober en strak genoeg om me niet af te schrikken. Het losse Scrapple from the apple kan me niet altijd bekoren vanwege de afwezigheid van enig hoorbaar bed van melodische begeleiding (maar dat ligt misschien aan mijn onervaren oren), en van die kijk-eens-wat-ik-allemaal-kan-op-mijn-blaasinstrument-free-jazz-achtige-riedeltjes waar Gordon zich op A night in Tunisia vanaf 2:35 een minuut of wat aan overgeeft gruw ik, maar het meer lyrische geluid van Willow weep for me vind ik dan weer prachtig. Eerdere en helaas niet meer actieve gebruikers hebben het over "niet de meest avontuurlijke saxspeler, zijn spel klinkt bijna te gemakkelijk" (pretfrit), "Niets bijzonders, lekker mainstream, makkelijk luisterbaar" (Hammondb200) en "allemaal netjes gespeeld, echter ook nergens erg opmerkelijk" (voltazy), maar misschien is dat juist wel goed om mee te beginnen. O, en het heeft natuurlijk niets met de muziek te maken (en ik laat het ook niet meewegen in mijn beoordeling), maar die hoes, die is toch wel bijzonder prachtig, die combinatie van die prachtige kop van Gordon in zwart-wit-grijs met die rode en blauwe letters, daar kan ik uren naar kijken.

avatar van Tony
4,0
Come on BOHoHo, je lijkt wel bang om hier iets verkeerds neer te zetten, omdat je nog niet genoeg van jazz af zou weten om een mening te mogen hebben. Ik lees verontschuldigingen van gelijke aard in 8 van de 10 berichten bij jazz albums en vind het zo'n bullshit. Niet persoonlijk bedoeld, meer in het algemeen he? Ik heb heel lang geleefd met zo'n 10 jazz albums en nooit de behoefte gehad er meer te gaan luisteren. Tot zo'n jaar geleden het virus opeens in alle hevigheid losbarstte. Ik heb voldoende pop en rock albums beluisterd om te kunnen vertrouwen op mijn oordeel en smaak. En surprise, dat is voor jazz precies hetzelfde. Bij veel jazz albums val ik in slaap, Dexter Gordon hoort daar ook bij, bij andere moet ik bijna huilen, zo mooi vind ik het. Vooral experimentele free jazz, modal, hard bob en early fusion (pak 'm beet 1959 - 1973) doet het voor mij. En jazz om mee te beginnen? Bestaat niet, net zoals er geen pop en rock is om mee te beginnen. Je vindt het mooi of niet, uitleggen waarom heeft bij jazz nauwelijks zin. Maar als de emotie eenmaal binnenkomt, komt het harder binnen dan veel pop en rock. Bij mij wel, bij de juiste albums. Sorry Dexter.

avatar van BoyOnHeavenHill
3,5
Duidelijk standpunt! maar ik weet niet of ik het er mee eens ben. Dit is precies de tweede jazzplaat die ik serieus leer kennen, en met de eerste (nota bene het veelgeprezen A kind of blue) kon ik na twintig maal draaien nog steeds niets, dus er ontbreekt gewoon (in ieder geval nú nog) een klik tussen mij en jazz, en dan ben ik niet bang om iets verkeerds neer te zetten, alleen maar om iets te schrijven waar ik niet achter sta, want ik vind het niet goed maar ook niet slecht, ik kàn er gewoon niets mee. Vergelijkbaar met de blues, waar ik jaren omheen draaide zonder er echt warm voor te kunnen lopen, totdat ik opeens dat éne nummer van die éne artiest hoorde die voor mij de blues "ontsloot" waardoor ik belandde op de golflengte waar ik er van kon gaan genieten. En bij de jazz heb ik die plaat dus nog niet gevonden, het virus heeft mij nog niet in z'n greep.

avatar van heartofsoul
4,0
Misschien is jazz gewoon niets voor je, BoyOnHeavenHill. Ik zou, als ik jou was, het luisteren niet forceren, maar inderdaad gewoon wachten tot je op een onverwacht moment wél geraakt wordt. Wel moet gezegd worden dat het aantal stijlen in jazz tamelijk groot is en het spectrum breed, dus ik kan mij voorstellen dat er tóch wel iets voor jou bij is. Voor mij was het gelijk raak toen ik in de jaren 60 het jazzprogramma van Michiel de Ruyter op de radio hoorde en onmiddellijk werd meegesleept door John Coltrane. Mijn broer had wat jazzplaten gekocht (o.a. van Thelonious Monk en Art Blakey and the Jazz Messengers) die eveneens bij mij in goede aarde vielen. Het heeft lang geduurd voor ik een beetje overzicht kreeg, maar dat kwam ook doordat er zoveel goede muziek beschikbaar was en is. En dan houd ik ook (van jongsafaan) van de meeste klassieke muziek; ik ben dan ook voortdurend op reis in muziekland. Zelf houd ik trouwens ook niet van alle muzieksoorten; heb bijvoorbeeld niets met metal, hoewel ik ook weer niet uitsluit dat er een album in dat genre is dat mij wél vrolijk zal stemmen.

Wat dit album betreft: al ken ik van Dexter Gordon maar een paar albums, bij zijn toon voel ik me heel erg thuis, en bovendien vind ik Bud Powell (piano) hier goed op dreef. Kenny Clarke's drumspel boeit me ook zeer. Ik kan me evenwel wel voorstellen dat men Our Man In Paris een beetje te gewoon vindt, hoewel ik de schoonheid dan wel hoor. Maar toegegeven, er bestaan albums die enerverender zijn.

Soledad
Het hangt er volgens mij vooral vanaf wat je zoekt in jazz. Zoek je zoetsappige achtergrondmuziek hou het dan lekker bij Norah Jones. Zoek je echt commerciële meuk, pak Jamie Cullum. Vind je het interssant om een paar jazz-platen in de kast te hebben staan, zorg dan dat Kind of Blue van Miles Davis er tussenzit. Ben je oprecht geïnteresseerd, pak dan een paar platen uit de Blue Note of Verve catalogus om mee te beginnen. Zoek je compromisloze vernieuwing, begin dan gelijk bij late Coltrane, Cecil Taylor of John Zorn. Zoek je historie, begin bij Django Reinhardt of Louis Armstrong. Zoek je de sferen van New York eind jaren 40: bestel een plaat van Charlie Parker. Wil je horen hoeveel technisch talent er in de jazz wereld rondliep, kun je evenwel met Bird of Art Tatum beginnen. Zoek je cross-overs met klassiek of wereldmuziek pak dan een willekeurige plaat uit de ECM catalogus.

Zoek je gewoon een lekker ontspannen plaatje met vier getalenteerde muzikanten: pak dan deze van Dexter Gordon. Zowel Clarke, Powell als Gordon zelf waren heel belangrijk voor de ontwikkeling van bebop eind jaren '40. 12 jaar later op deze plaat waren zij alweer 'conservatief' maar man wat is de muziek gewoon ongecompliceerd lekker.

Er lopen hier best wat mensen die bijna dwangmatig naar jazz gaan luisteren a.d.h.v. allerlei debiele lijstjes. Vervolgens doen diezelfde personen elke jazz plaat af als druk getoeter wat de muziek helemaal geen recht doet. Druk getoeter, ofwel improvisatie, is een kernonderdeel van deze muziekstroming. Je gaat ook niet naar metal luisteren als je een hekel hebt aan ruige gitaarmuziek, of naar Hip-Hop als je een hekel hebt aan drummachines en MC's. Stop er dan gewoon mee en doe het niet. Dat houd uiteraard niet in dat je niet negatief mag zijn: ook binnen de jazz zijn er kutplaten genoeg te vinden, maar weet vooral waar je aan begint en schop geen open deuren in.

avatar van Sandokan-veld
4,0
Grappig dat een paar andere beoordelingen hier spreken van een mooie plaat voor in de herfst. Ikzelf zal deze altijd associëren met de zomer van 2018, die periode van weken zon en droogte. Toen ergens kwam deze plaat op een afspeellijstje bij mij, en op fietstochtjes door de warme stad kwam deze muziek echt lekker bij me binnen. Het gevoel van de hete zon in mijn nek, kleine zuchtjes wind die de geur van stof, barbecue en zonnebrand meevoeren, schitteringen van licht in autoruiten en kanalen, en in mijn oren Dexter Gordon die een lekker potje saxofoon blaast.

Gordon is, hier in ieder geval, geen iconoclast of verbluffende virtuoos als veel andere grote saxofonisten van zijn generatie, maar zijn spel is gewoon enorm prettig om naar te luisteren. Krachtig, lyrisch, zelfverzekerd, speels: altijd met twee voeten stevig in de melodie en een onberispelijk gevoel voor groove in zijn kloten. Hij slalomt door zijn solo's met de flair van een Messi die vier verdedigers dolt om dan met een fluwelen curve de bal achter de keeper te werken.

De rest van de band zit prachtig met hem op één lijn. Drummer Kenny Clarke en pianist Bud Powell hadden toen eigenlijk het meest relevante deel van hun loopbaan er al opzitten. Clarke (erg fijne drummer toch!) haalt moeiteloos weer zijn topniveau. Powell niet, maar die had dan ook een navenant hoog topniveau. Hoe dan ook spat het spelplezier eraf bij deze expats (en één Fransman).

De gekozen standards zijn, net als het spel, niet heel erg wereldschokkend, maar juist die veilige keuzes pakken in dit geval goed uit: in plaats van te experimenteren, laten deze muzikanten horen hoeveel podiumuren ze op hun naam hebben staan. Zonnetje en witbiertje erbij, en alles kwam goed, in die memorabele zomer van 2018 (tenzij zulke zomers vanwege het broeikaseffect het nieuwe normaal worden, in welk geval er in ieder geval voldoende reden is om deze plaat nog wat vaker te draaien).

avatar van Mssr Renard
4,5
Hey een plaat, waar ik eens al mijn vrienden tesamen zie. Dan weet ik dat ik goed zit.

Ik heb deze als reissue uit 1977, maar de sound is superhelder. En dit is toch wel even de meest toegankelijk jazzplaat van vandaag. Wat is dat fijn zeg. Gewone hardbop (of is het bebop) met een normaal kwartet.

Dexter op sax en Bud Powell op piano. Drummer en bassist ken ik (nog) niet.

Deze plaat is dus (als ik de linernotes goed begrijp) een Franse jazzplaat. Dexter woont in Parijs en zo ook Kenny en Pierre, die samen met Bud al jaren lang een trio vormden (The Three Bosses).

Scrapple is een heerlijke uptempo knaller (van Charlie Parker) met veel solo's en Willow is een langzame blues met een huilende tenor. Erg fraai!

A Night in Tunesia schijnt één van de mooiste songs van hem te zijn (volgens wikipedia staat dat in de Penguin Jazz Guide, maar in mijn exemplaar wordt deze plaat niet behandeld). Het nummer is van Gillespie, maar ik ken het dan weer van mijn held Yusef Lateef, maar deze versie is inderdaad echt erg mooi.

avatar van Tony
4,0
Tony schreef:
Bij veel jazz albums val ik in slaap, Dexter Gordon hoort daar ook bij... Sorry Dexter.

Ik moet mezelf toch even corrigeren. Ik zat in 2017 midden in een free jazz ontdekkingsreis en mijn ontzag voor de late John Coltrane kende geen limieten, wat me blijkbaar heeft verleid tot het degraderen van wat makkelijker in het gehoor liggende jazz als zijnde slaapverwekkend. 5 jaar later weet ik beter gelukkig en heb ik inmiddels deze en Go van Dexter Gordon in de kast staan. En beide albums komen er met enige regelmaat ook weer uit, zoals vanavond. Dit is gewoon een heerlijk wegluisterend, niks aan de hand, maar o zo subliem gemusiceerd jazz album. Op deze date is het vooral Bud Powell die zijn ellende lekker van zich afspeelt en een uitzonderlijk hoogstaande set op piano aflevert, maar ook Dexter zelf zich in zijn heimwee naar het moederland van zijn allerbeste en meest overtuigende kant laat zien. Misschien daarom nog wel beter dan het veelgeprezen Go al is. En eh, sorry Dexter, het kwartje is alsnog gevallen, dus dank voor je geduld.

Gast
geplaatst: vandaag om 10:39 uur

geplaatst: vandaag om 10:39 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.