Misschien is
jazz gewoon niets voor je,
BoyOnHeavenHill. Ik zou, als ik jou was, het luisteren niet forceren, maar inderdaad gewoon wachten tot je op een onverwacht moment wél geraakt wordt. Wel moet gezegd worden dat het aantal stijlen in jazz tamelijk groot is en het spectrum breed, dus ik kan mij voorstellen dat er tóch wel iets voor jou bij is. Voor mij was het gelijk raak toen ik in de jaren 60 het jazzprogramma van Michiel de Ruyter op de radio hoorde en onmiddellijk werd meegesleept door John Coltrane. Mijn broer had wat jazzplaten gekocht (o.a. van Thelonious Monk en Art Blakey and the Jazz Messengers) die eveneens bij mij in goede aarde vielen. Het heeft lang geduurd voor ik een beetje overzicht kreeg, maar dat kwam ook doordat er zoveel goede muziek beschikbaar was en is. En dan houd ik ook (van jongsafaan) van de meeste klassieke muziek; ik ben dan ook voortdurend op reis in muziekland. Zelf houd ik trouwens ook niet van alle muzieksoorten; heb bijvoorbeeld niets met
metal, hoewel ik ook weer niet uitsluit dat er een album in dat genre is dat mij wél vrolijk zal stemmen.
Wat
dit album betreft: al ken ik van Dexter Gordon maar een paar albums, bij zijn toon voel ik me heel erg thuis, en bovendien vind ik Bud Powell (piano) hier goed op dreef. Kenny Clarke's drumspel boeit me ook zeer. Ik kan me evenwel wel voorstellen dat men
Our Man In Paris een beetje te gewoon vindt, hoewel ik de schoonheid dan wel hoor. Maar toegegeven, er bestaan albums die enerverender zijn.