De volgende halte op mijn jazz-zoektocht is deze plaat; 'Moanin'' van Art Blakey & The Jazz Messengers. De opener annex titelsong klinkt erg bekend in de oren, en die durf ik best geniaal te noemen. Ontzettend lekker, je kan er gewoon niet op stil blijven zitten. De groove die ontwikkeld wordt door Blakey en zijn kompanen, is onnavolgbaar. Heerlijk soleren van Lee Morgan, die trompet speelt, prima ondersteuning ook. De stukjes waarin de piano op de voorgrond treedt, hebben zelfs een soort van zalvend karakter; je wordt er lekker mild van. Nou ja, ik dan toch.
Daarna is het misschien allemaal wat minder, de thema's die gespeeld worden zijn net wat minder tot de verbeelding sprekend, maar ach.. Zo'n song als 'Moanin'' maak je ook maar één keer in je carrière, zeker? Lichtjes overdreven, natuurlijk, en ik heb ook niet al te veel recht van spreken, want dit is tot nu toe het enige wat ik ken van Blakey.
'Are You Real' zet in, erg vinnig, om dan even wat rustiger aan te doen, vervolgens weer in gang te trekken; Lee Morgan blaast er lustig op los, de ondersteuning is net wat drukker (let vooral op het ritmische drumspel van Blakey). Ik vind dit ook een erg goed nummer, je kan er wederom niet op stil blijven zitten. Het swingt, zonder kitsch of zo te worden.
'Along Came Betty' vind ik iets minder boeiend, weet me ook nauwelijks helemaal te raken. Al drijft het wel op een dromerige wolk, van het type waarin je rustig kan zetelen, en kan mijmeren over idylles. Halverwege heb ik de indruk dat het net wat te veel gaat kabbelen, maar goed, het moet niet altijd intens zijn. En veel rust krijgen we op de volgende songs niet meer te horen.
'The Drum Thunder Suite' begint bijzonder heftig, met een drumsolo, en de Blakey speelt ook de hoofdrol. Hij doet dat eigenlijk wel met verve, en het motiefje dat erbij geblazen wordt, is best leuk. Toch stijgt deze song daar nooit bovenuit, en blijft het enkel bij "leuk". Ik heb niet al te veel met deze song, hij kan dan compositorisch zo goed in mekaar zitten als wat, ik vind het op den duur zelfs een klein beetje (klein beetje maar hoor) op de zenuwen gaan werken. Na iets meer dan vier minuten echter kent de song een onverwachte wending, en dat is wel bijzonder aangenaam. Net wat de song nodig had, en dat maakt toch nog één en ander goed. Heerlijk, hoe relaxed het dan opeens klinkt! Om na een minuutje weer over te gaan op een wat speelser ritme, om daarlangs terug naar het beginthema te reizen.
Ook de titel van de volgende song, 'Blues March', is niet zomaar gekozen. Het is een mars, doch erg bluesy klinkt hij niet, zou je zeggen, na een oppervlakkige beluistering. Beetje vrolijk, zelfs. Toch bespoor je enige weemoed na een aantal luisterbeurten, niet in de uithalen van Blakey, maar in de subtielere passages, die zich half op de achtergrond afspelen. Zoals Howlin' Wolf jammerde met z'n rauwe wolvengehuil, jammerde Lee Morgan met z'n trompet. Wat wel een beetje jammer is aan deze song, is dat het tempo er af en toe wordt uitgehaald. Voor de afwisseling, dat begrijp ik wel, maar het past gewoon niet in het beeld dat ik van deze song heb.
En dan zijn we reeds aanbeland bij de afsluiter, 'Come Rain Or Come Shine'. Een uiterst rustgevend sluitstuk van een solide, bij vlagen met fraaie solo's opgesmukte plaat. Blakey en de zijnen slagen er in deze song ook in om mijn stemming nog een keer te doen omslaan; een gevoel van berusting overvalt me. "Het is goed geweest"; "Morgen komt er nog een dag, we zullen wel zien". Dat soort gedachten komen nu in me op. En zo luister ik heerlijk relaxed deze mooie plaat uit.
'Moanin'' is misschien niet de jazz-klassieker waar ik naar op zoek ben, niet het meesterwerk dat ik dag en nacht ga koesteren en dat een ereplek in mijn top 10 verdient; maar het is wel een verdomd lekkere plaat, die verschillende dingen in me weet op te roepen, en dat verdient toch een pluim. Van Blakey ga ik nog wel meer luisteren, onder andere 'Indestructible' en 'Free For All' staan nog op m'n lijstje. Als iemand anders nog suggesties heeft, feel free to share.
4 sterren