Charles Mingus - Mingus Mingus Mingus Mingus Mingus (1964)

Alleen al het nummer "Better Get Hit In Yo' Soul" zou al voldoende moeten zijn tot aanschaf van dit album. Het nummer dat ook op de klassieker "Mingus Ah Um" staat ? Ja, maar het gaat hier wel om een andere versie. Het origineel is wat mij betreft even sterk, maar dat doet er niet toe. Dit swingt de tent uit.
Maar ook de rest van de nummers doen hier niet voor onder de bonus-track "Freedom" bijvoorbeeld).

Heb hem toch maar op eens mijn wenslijst bij www.mailmydisk.com gezet..... ben wel nieuwsgierig geworden!

Wellicht.

Vooralsnog, geef mij maar de originele uitvoering van 'Ah Um': de 'flow' in het origineel is imo onnavolgbaar!

De uptempo Mingus vind ik fantastisch (die break in Better Get Hit met dat handgeklap... heerlijk), maar van trage nummers als (met name) I X Love krijg ik de kriebels.

Mooi album van Mingus. Beetje ter afsluiting van een voor hem succesvolle periode. Op dit album inderdaad een nieuw opgenomen versie van Better get hit, waarbij in deze versie iets meer 'big-band'-gevoel overheerst. Theme for Lester Young is eigenlijk een nieuwe versie van Goodbye Pork Pie Hat; de versie op dit album is iets minder sober en ingetogen en heeft daarom mijn voorkeur.
Hierna ging mr Mingus op tour en het zou pas weer tot de jaren 70 duren voor zijn volgende echte studioalbum uitkwam.

Dit album is op dezelfde dag opgenomen als 'the black saint'.

Briljante plaat!!

Prima muziek, maar als betrekkelijke Mingus-fanboy (zij het niet meer zo erg als een paar jaar geleden) draai ik deze plaat effectief het minst van al zijn bekende platen. Kennelijk was Mingus nogal in zijn nopjes met het Impulse-label, omdat hij daar meer tijd kreeg om zijn ideeën in de studio uit te werken (en op tijd betaald werd). Kan zijn, maar wat kiest hij hier te doen met die vrijheid? Eigenlijk het opnieuw opnemen van oude prijsnummers onder een andere titel. Mooi gearrangeerd, maar je mist toch wel juist de rauwheid en de urgentie die deze composities wel hadden op de oorspronkelijke opnames voor, met name, Atlantic. En juist die rauwheid is, voor mij toch wel een cruciale kwaliteit van ons aller favoriete bassist/bandleider/bullebak.

Waarmee ik niet wil zeggen dat het een brave of mislukte plaat is, maar binnen het oeuvre van Mingus kan ik de meerwaarde ervan niet echt horen.

Dat gevoel heb ik ook wel, Sandokan-veld. Ik heb Mingus erg hoog zitten, maar hier maakt hij zichzelf er wat te makkelijk van af, als je 't mij vraagt. Ja, de nieuwe arrangementen zijn natuurlijk niet mis, en de muzikanten die hier meespelen (o.a. Eric Dolphy, Booker Ervin en natuurlijk Mingus zelf) zijn geen sukkelaars. Maar ik mis toch ook wel dat beetje extra; in sommige gevallen gaat het dan om een dosis peper en zout, bij andere composities dan weer een stukje ziel.

Een warrige, wazige uitleg, ik weet het. Maar beter kan ik mijn gevoel vooralsnog niet verklaren.

3 sterren

Ik zie hier weinig berichten en voornamelijk wat magere scores. De users die een hogere score hebben toegekend die hebben (nog) niet gereageerd.

Hoe komt het dat ik deze hoger prijs dan het gemiddelde? Ik heb een reissue uit 1976 die uiterst helder klinkt ondanks de vele spelers, waardoor het al snel volgepropt zou kunnen zijn, maar zo klinkt het dus niet.

Ik vind het samenspel tussen al het koper en riet erg mooi en het is duidelijk dat als arrangeur Mingus en Bob Hammer hun vak verstaan.

I X Love geeft mij fijne kriebels.

Eigenlijk is dit een van de beste albums van Charles Mingus. Na Ah Um en The Black Saint and the Sinner Lady dacht ik wel zo’n beetje zijn hoogtepunten te hebben gehoord maar dit is nog een 5* album. De energie waarmee op deze plaat gespeeld wordt is wonderbaarlijk. Er zit iets magisch, uitdagends, mysterieus en vrolijks op dit album. Nummer voor nummer blijft het geniaal. Charles Mingus vindt hier in de dynamiek tussen de muzikanten weer iets nieuws uit. Prachtalbum.

Ik kan niet anders dan zeggen het helemaal met je eens te zijn.

En Pithecanthropus Erectus, Blues & Roots, Let My Children Hear Music, Mingus Dynasty, Live in Antibes, enz, enz.

Die gaan gelijk op de lijst om te zoeken! Allemaal op LP uitgebracht?

Eh ja, dit is allemaal muziek van ver voor het CD tijdperk.... Sommige ook als reissue voor weinig te krijgen tegenwoordig. Check even op Discogs zou ik zeggen. Plezier!

MINGUS! - Een nieuw album van deze grandioze figuur leren kennen is telkens weer een nieuwe stap in dat erg fijne bekende!



Dat zijn Impulse!-periode interessante albums opgeleverd heeft wordt met deze opname nog maar eens duidelijk. Het begon met zijn creatieve droom die uitkwam, het eindigde met het meest atypische Mingus-album uit zijn oeuvre, en daar tussenin dit opus waarin hij zijn niet-minste (om het zacht uit te drukken) stukken op heerlijke wijze herwerkt. Voor zover ik me meen te herinneren was deze herwerking bedoeld om de stukken meer naar zijn eigen zin te laten klinken, hoe dan ook; alles wordt in een mooi nieuw big-band-jasje gestopt: 'II B.S' (een herwerking van 'Hatian Fight Song') met al dat overdonderend blaasgeweld, smullen is dat! Bij 'Mood Indigo' is hij eventjes gaan lenen, maar zou een persoonlijk album zonder een knipoog naar The Duke simpelweg niet minder compleet zijn? Wat een prachtig samenspel met Jaki Byard krijgen we wel niet te horen, misschien wel Mingus op zijn intiemst! Wanneer Dolphy weer zo'n energieke solo uit zijn mouw schudt ('Hora Decubitus') is het jazzfeestje wat mij betreft compleet

Het klinkt zoals hierboven reeds terecht werd opgemerkt allemaal wat gepolijsterd, wat vooral bij de tragere ballads sterker naar voor komt. Maar dat de muziek prachtig tot de verbeelding blijft spreken staat buiten kijf... 'Freedom' is zo'n nummer dat je nooit meer vergeet.

Eigenlijk best jammer dat het een bonustrack is.

Een beetje een Big Band-idee hier. Veel blazers en stevig drumwerk. Mooie hoes, goede productie, echt een fantastisch en compleet eindproduct.

Ik ken niet veel van Mingus, maar omdat deze songs ook op andere platen van hem staan, ben ik wel geneigd naar een dieper onderzoek in het (solo-)werk van deze bassist.