menu

Charles Mingus - Oh Yeah (1962)

mijn stem
3,93 (54)
54 stemmen

Verenigde Staten
Jazz
Label: Atlantic

  1. Hog Callin' Blues (7:26)
  2. Devil Woman (9:38)
  3. Wham Bam Thank You Ma'am (4:41)
  4. Ecclusiastics (6:55)
  5. Oh Lord Don't Let Them Drop That Atomic Bomb on Me (5:38)
  6. Eat That Chicken (4:36)
  7. Passions of a Man (4:52)
  8. Charles Mingus Interviewed by Neshui Ertegun * (24:30)
toon 1 bonustrack
totale tijdsduur: 43:46 (1:08:16)
zoeken in:
avatar van LeRoi
4,5
Tikkeltje minder dan 'Ah Um' maar Oef wat mooi ook!
Voor elke muziekliefhebber die 'soul in his/her feet' heeft!

Gish
Mooi album, jammer van track 6 en 7, dissonanten op dit verder prachtige album. Mingus rules !

avatar van LeRoi
4,5
Gish schreef:
Mooi album, jammer van track 6 en 7, dissonanten op dit verder prachtige album. Mingus rules !


....voor mij maakt een nr. als bijv. 'Eat That Chicken' Mingus juist zo bijzonder en zijn het vooral ook veel popliefhebbers / -muzikanten die Mingus hierdoor zo weten te waarderen: hij slaat daarmee een brug naar de popmuziek en maakt(e) daarmee ook jazz voor deze muziekliefhebbers aantrekkelijk..............aldus een popliefhebber die ook graag zo nu en dan naar jazz luistert...

avatar van Sandokan-veld
5,0
'Ecclusiastics' van Charles Mingus is mijn favoriete stuk muziek aller tijden.

Deze muziek leeft.

avatar van Sander B.
Sandokan-veld schreef:
'Ecclusiastics' van Charles Mingus is mijn favoriete stuk muziek aller tijden.

Deze muziek leeft.


Tot nu toe ook mijn favoriet van deze plaat. Het oeuvre van Charles Mingus blijft me toch telkens weer verrassen, echt een geweldig artiest.

Kosinski
Heb een re-issue van Atlantic naar aanleiding van hun 50 jarige jubileum. De bovengenoemde tijden van de tracks wijken allemaal behoorlijk af van mijn CD versie. Hog Calin Blues duurt bijvoorbeeld slechts 7.26 in plaats van 24.27. Vreemd.
Maar dat mag het plezier niet drukken dat van dit album spat.
We gaan deze dan ook met een dikke vier sterren belonen.

avatar van Sandokan-veld
5,0
Mee eens, dank je voor de aandacht voor één van mijn favorieten.

Ik heb zelf trouwens een versie met de hier afgebeelde hoes, zonder het genoemde interview, en met de tijden die jij noemt in plaats van die hier staan.
Ik weet dat er ook een versie bestaat met een korrelige foto van Mingus op de voorkant in plaats van wat we hier zien (klik), maar zover ik weet zijn de tracks op die versie even lang als op die van mij. Is dit een fout, of bestaat er echt een versie met een Hog Calling Blues van 25 minuten, een Devil Woman van slechts 5 minuten (bijna twee keer zo kort als op het album dat ik heb), etc.?

Ook gezien Wikipedia en dergelijke, lijkt een fout me logischer, maar misschien heeft iemand andere informatie?

Kosinski
Inderdaad, dezelfde hoes. Heb bij het begeleidende boekje geen bijzonderheden aangetroffen. Waarschijnlijk is de tijd van track 1 verward met het interview op een andere versie.
Nog even de complete list.

Track 1 - 7.26
Track 2 - 9.38
Track 3 - 4.41
Track 4 - 6.55
Track 5 - 5.38
Track 6 - 4.36
Track 7 - 4.52

Op mijn versie geen interview, dus normaal gesproken de originele master.

pretfrit
heb gisteren al een correctie doorgegeven,(de versie met interview als bonustrack) waarschijnlijk zijn ze nu aan het vergaderen of ze hem door gaan voeren

avatar van Sandokan-veld
5,0
Pretfrit my hero

Kosinski
pretfrit schreef:
heb gisteren al een correctie doorgegeven,(de versie met interview als bonustrack) waarschijnlijk zijn ze nu aan het vergaderen of ze hem door gaan voeren

Uitvergaderd en akkoord zo te zien.

avatar van Sandokan-veld
5,0
Lekker chaotische jazzplaat met een blues- en gospelziel. Mingus verlaat tijdelijk zijn plek achter de staande bas, en neemt plaats achter de piano. Hij was een bedreven pianist, hoewel hij in de loop der jaren wel met betere toetsenmannen heeft gewerkt dan zichzelf. Voordeel is dan weer dat hij zichzelf niet knockout kan stompen en kan ontslaan, al heeft hij dat laatste volgens biografen ook wel eens geprobeerd.

Hoe het ook zij, de held van de plaat is toch wel blinde saxofonist Roland Kirk (later Rashaan Roland Kirk), die een leuke gimmick had, want hij kon wel drie saxofoons tegelijkertijd bespelen! Ik ken zijn werk verder niet echt, maar het is duidelijk dat hij nog meer in zijn mars had: zijn scheurende solo's passen bij Mingus wilde blues- en gospelthema's als de strepen op een tijger (luister ook hoe hij Mingus hele jaren zeventigband van het podium blaast op Mingus At Carnegie Hall).

Opener Hog Callin' Blues wordt gedreven door het soort uitgelaten passie die doet denken aan de sprongen en tongspraak van een buitengewoon begeesterde sekte. Kirk blaast de longen uit zijn lijf tot de noten zo vervormd zijn dat er letterlijk een troep varkens de studio binnen lijkt te zijn gelopen. Een ander hoogtepunt is het religieus aandoende Ecclusiastics, een prachtig opgebouwd stuk waarbij de hemel letterlijk lijkt open te scheuren als de band de climax bereikt.

Dat niveau wordt op zich niet overal bereikt: Atomic Bomb is sfeervol maar had prima een paar minuten korter kunnen duren (zelfs de titel is te lang), en Eat That Chicken is hoogstens een geinig staaltje meligheid. Dan is afsluiter Passions Of A Man een stuk interessanter: een conceptueel stuk volgens de Jazz Workshop waarin Mingus allerlei tribale geluiden en stemmetjes door elkaar husselt. Het resultaat is in ieder geval fascinerend en redelijk hilarisch.

Behalve pianospelen laat Mingus zijn stem ook vaker dan normaal horen, buiten het normale aanmoedigende geschreeuw zingt hij ook nog op een aantal nummers. Verwacht hier geen diepgaande songteksten a la Leonard Cohen, hoewel het een klein beetje overdreven is om te zeggen dat de titel van deze plaat zo'n beetje de teksten samenvat. Niet heel erg overdreven, maar toch: een nummer als Devil Woman bevat zelfs een heuse zanglijn.

Overigens niet naar ieders tevredenheid: in de tijd dat de plaat uitkwam merkte een recenscent op dat Mingus als blueszanger ondermaats presteerde. Mingus stuurde een kregelig briefje naar de criticus in kwestie, waarin hij verklaarde niet de concurrentie te willen aangaan met de grote blueszangers, maar: 'Mijn eigen blues kan alleen door mezelf worden gezongen, net zoals alleen jij God om hulp kan smeken als ik je voor je bek kom stompen.'

Ja, die Charles Mingus was me er eentje. Tegen zijn muziek heb ik in ieder geval geen enkele weerstand, hoewel gezien wat zwakkere momenten mijn vijf sterren wat geflatteerd zullen overkomen. Maar over een plaat die zo de pan uit swingt en uitbundig het leven viert ga ik niet lopen zeuren. Oh Yeah rocks!

IJsbergsla
Wat is dit toch weer een fantastisch album van de meester met een enthousiast spelende band, die de songs ogenschijnlijk alle kanten doet opvliegen, maar waar toch bijna 100% structuur in zit. Het album stemt mij vrolijk en doet spontaan de winterdepressie vergeten.
Mingus rules !! Oh, yeah.

kuifenco
Sandokan-veld schreef:

Ja, die Charles Mingus was me er eentje. Tegen zijn muziek heb ik in ieder geval geen enkele weerstand, hoewel gezien wat zwakkere momenten mijn vijf sterren wat geflatteerd zullen overkomen. Maar over een plaat die zo de pan uit swingt en uitbundig het leven viert ga ik niet lopen zeuren. Oh Yeah rocks!


Een plaat én een vette recensie waar ik erg veel plezier aan beleef. Wat wil je nog meer op een druilige zondagmorgen in ons moeras? Koffie, een peuk en dan mee swingen en shouten. That's all you need!

avatar van EttaJamesBrown
4,0
Sandokan-veld schreef:
'Ecclusiastics' van Charles Mingus is mijn favoriete stuk muziek aller tijden.

Deze muziek leeft.


Daar kan ik wel in meegaan. Het is in ieder geval het mooiste wat ik vandaag tot nu toe gehoord heb.

avatar van EttaJamesBrown
4,0
Heb de cd dit weekend binnengekregen. The complete sessions met 3 extra songs van dezelfde sessie, aangevuld met een live-versie van Ecclusiastics. Oh yeah!

Stijn_Slayer
Alweer de zesde Mingus die zijn weg naar mijn collectie vindt. Volgens het boekje de eerste waarin Mingus als zanger naar voren komt en tevens de eerste waarop hij voor een volledige set achter de piano kruipt. De blues heeft hij in ieder geval wel in zijn stem. Hoewel hij meer overtuigt als bassist is het alleen daarom al een memorabel album. De muziek is zoals hieronder al gezegd sterk geworteld in blues en gospel, maar komt tegelijkertijd ook behoorlijk modern voor de dag.

Gast
geplaatst: vandaag om 14:42 uur

geplaatst: vandaag om 14:42 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.