Billie Holiday - Lady in Satin (1958)

Het schijnt één van de favoriete albums van Billie zelf te zijn.
Het wijkt duidelijk wat af van haar vroegere opnames: het klinkt eigenlijk best wel zoet allemaal. Maar die stem voorkomt dat het glad of gelikt klinkt: het is juist dat contrast dat het zo'n boeiend album maakt.
De extra tracks zullen voor de echte liefhebber vast wel weer geweldig zijn, ik vind het (zoals ik dat bijna altijd wel vind in dit soort gevallen) afbreuk doen aan het album zelf.

Wat leuk is aan alternate takes is dat je vaak kunt horen dat de muzikanten het zelfde muziekstuk op een andere manier proberen te benaderen en aan te voelen, je kunt de ontwikkeling van een track en het zoeken naar het ultieme moment (binnen een track) hierdoor vaak volgen.
Alternate takes zijn gewoon echt een bonus waarin je kunt horen waarom de gekozen take meestal de beste is.

Ik ervaar ze dus als storend. Het haalt je uit de (soms) magische sfeer van een album. Studies laat ik lekker aan de kenners / liefhebbers over.
Beter zou zijn om een extra cd toe te voegen met dit soort tracks (zoals bij een hoop dvd's ook vaak het geval is). In dat geval heb ik er geen moeite mee, en is het een aanvulling voor de liefhebbers, en ik kan het dan naar gelieve links laten liggen of niet.
Jouw (voor jouw doen) redelijke waardering voor dit album verrast me trouwens best wel

Het zijn meestal de laatste tracks, kwestie van op tijd op stop drukken.

Die had ik zelf ook al bedacht: maar ja, luie jongen he, moet je toch weer speciaal voor op die knop drukken.

ik moet zeggen dat ik er totaal geen probleem mee heb, moet zelfs zeggen dat ik ze in dit geval zelfs erg leuk vind. Op de een of andere manier moet ik iedere keer toch wel weer even lachen als Billie Holiday bij die ene take helemaal de mist in gaat en dan zelf ook haar lach niet meer in kan houden.

Verder vind ik dit een hele fijne plaat, maar ik ben dan ook groot liefhebber van Billie Holiday, zowel in haar vroege als late periode.

Een van de laatste opnamens van Billie Holiday. Door de jaren heen is haar stem wel iets minder geworden. Toch ben ik als een blok gevallen voor dit album. Het trieste druipt er gewoon van af. Het zijn stuk voor stuk prachtige nummers. Dit is ook mijn eerste jazz album in mijn nogal vrij brede cd collectie, en ik sluit niet uit dat het er in de toekomst meer zullen gaan worden. Het begin is er in ieder geval. 4.5*

Ik weet dat dit een prima cd binnen het genre is...een klassieker!!

Wat voor iemand anders waarschijnlijk een grote plus is, zorgt bij mij voor een min(etje)...haar stem!!

Ben toch meer een liefhebber van de coole sexy benadering van een Hellen Merril of de souplesse van Sarah Vaughan

Een magere 4*

Ik vind dat ook, het album moet stoppen waar het ooit bedoeld was om op te houden.

Mààr ; klassieker van formaat.

Trouwens uit een gewèldig goed jaar (hihi) 1958.

Voor mij de maximale score :

5 sterren

*****

Hier horen we een vrouw op het einde van haar verwoeste leven, drank, drugs, mishandeling, alleen maar ellende.
Billie zingt hier niet op haar best, die tijd lag achter haar, logisch ook als je haar slechte gezondheid tijdend de opnames in ogenschouw neemt. Ze klinkt erg breekbaar, een juiste omschrijving denk ik. Daar tegenover staat de vrij gladde zoete maar uitstekende muziek van Ray Ellis en zijn orkest.
Eigenlijk moet je eerst haar biografie lezen en dan deze plaat opzetten. Ontroerend wat mij betreft. Tijdloos ook.

*****

Ik heb al veel van deze dame gehoord (reputatie), maar daarvan maar weinig muziek (behalve films etc.). Is deze plaat een goede om mee te beginnen?

Dit is een hele goede plaat om mee te beginnen. Maar wees niet bang, ze heeft weinig angstaanjagends gemaakt.

Gisteren "I'm A Fool To Want You" van op dit album ontdekt... Ben er nog steeds niet goed van. Die stem... Mijn hart ligt in diggelen. Was vandaag de CD gaan zoeken in mijn kleine dierbare stad, maar dat soort muziek kennen ze hier niet echt. Het zal wachten worden tot op het einde van de week. Alle geluk hadden ze toch nog een verzamel CD van Billie Holiday in de bibliotheek met dit nummer erop, kwestie van de tijd te kunnen doorkomen.



Die heb ik dan meteen ook maar besteld Iemand met zo'n timbre in haar stem kan alleen maar ontzetten veel meegemaakt hebben in haar leven.

Ben echt compleet uit m'n sokken geslagen...

Normaal gesproken is vocale jazz niet helemaal mijn ding, maar Billie Holiday heeft zo'n prachtige, meeslepende en vooral verslavende stem. Misschien iets minder dan op Lady Sings The Blues, maar veel verschil zit er niet tussen.
Muzikaal is het misschien niet spannend, maar dat hoeft ook niet. Haar stem maakt het spannend en het is wel heerlijk sfeervol dus gewoon laten draaien en heerlijk liggen luisteren.

4.0*

Een aparte plaat met een verhaal. Billy Holiday had haar grootste jaren al achter de rug evenals een hoop ellende. Haar stem is hier niet meer zo zuiver als voorheen, maar des te doorleefder, waardoor de muziek en de teksten meer tot de verbeelding spreken.
Nummers als I'm a fool to want you/You don't know what love is en I get along withou you very well zijn toch op haar lijf geschreven en eenieder die in latere tijden haar een eerbetoon wil brengen en dit op zich neemt, moet toch wel van slechte huizen komen, want alleen een zuivere stem zal het niet gaan doen.

Wel bizar dat dit album hier zo bejubeld wordt, terwijl het ook wel als een dieptepunt in het repertoire van Holiday wordt beschouwd.

De Lupghar Sar is ook maar een mindere berg in de Himalaya's en toch zou niemand hem een dieptepunt durven noemen met 7200 meter...

Met andere woorden: je vindt dit album ook minder t.o.v. haar ander werk.

Ik vind het overigens ook een heel goede CD; het verwondert me enkel dat het op Musicmeter bijna unaniem als één van de betere Billie Holiday albums wordt voorgesteld, terwijl niet iedereen het daar zomaar mee eens is, integendeel.

Bam! Daar wordt ineens een van de meest krachtige stemmen ooit mijn kamer binnengeslingerd.

Ben er nog een beetje ondersteboven van.

Chapeau, Ausgezeichnet, Sjitterendj of in het gewoon nederlands Geweldig!

Van die kracht was eigenlijk destijds niet veel meer over, na zo'n verwoestend leven. Aan zeggingskracht kreeg ze daardoor des te meer en dat word inderdaad de kamer binnengeslingerd.

Daar doelde ik in principe ook op Madjack

Krachtig in de manier waarop het wordt gebracht.

Strings moest ze hebben. En Lady Day kreeg strings. Was het een beetje grootheidswaanzin, zo’n heel orkest achter je voorzien? Of gewoon de werkwijze van de tijd, bigbands op overschot? Of toch om haar gebroken stem wat op te honingen? Haar stem leek naar het einde toe als kalksteen af te brokkelen, en aan de grove happen te horen zat ze hier tegen het einde aan...

Gorgelend, spuwend en naar adem happend over de meest feeërieke symfonieën, Billie over deze bigband is een enorme mismatch. Lady doet sophisticated, maar da’s met reden nooit echt haar titel geweest. De werelden tussen hoofdpersonage en decor liggen zo extreem ver uiteen dat het ergens wel intrige opwekt. Was het een beetje grootheidswaanzin, of gewoon de werkwijze van de tijd, of toch om haar gebroken stem wat op te honingen?

Haar schurende stem scheurt het satijnen laken aan flarden, terwijl verheven strijkers haar extramenselijk stemgeluid op een surrealistisch voetstuk heffen. Het klopt niet. Als een coupe champagne met een scheutje cassis. Je kapt het gemakkelijk naar binnen tijdens die sombere feestdagen, maar het prikkelt lang niet zoals het pure goedje.

Lady in Satin is nooit wie Billie Holiday is geweest. Ze was altijd meer Lady die de Blues zong en dat zal ze ook voornamelijk blijven!

De eerste seconden van I'm a Fool to Want you doen het hem al! Meteen was mijn aandacht getrokken door dit nummer. Billie Holiday's rauwe stem is uiteraard opmerkelijk. Het klinkt net alsof de kaasschaaf over haar stembanden is gegaan. Het lijkt me ook een typisch love-it-or-hate-it-geluid, waarbij ik mezelf dan toch in de eerste categorie wil scharen. Want ook al klinkt het niet heel mooi, heeft ze vreemde uithalen, Holiday's performance komt op mij heel oprecht over.

Zoals vaker, las ik me weer een beetje in het leven van deze artiest. En Billie Holiday's geschiedenis is nogal een trieste: verwaarloosd in haar jeugd, jong ook de prostitutie in en later verslaafd aan de heroïne. Dat verdrietige is ook te horen op Lady in Satin, want oef oef oef, wat veel liefdesellende bezingt ze Niet te mals! Hoe dan ook, dit is een mooie indrukwekkende plaat geworden: 4 sterren ervoor !

Wat een mooi gezongen album van Billy Holiday is "Lady in Satin". De muziek is orkestraal, maar heel jazzy. De stem van Billy Holiday daarentegen is gewoon de blues. Met volle emotie en intensiteit bezingt ze het leven. Zoals het de blues betaamt zijn dit met name de donkere kanten van het bestaan. Maar dit draagt bij aan de beleving van "Lady in Satin". Hier hoef ik niet veel woorden aan vuil te maken. Kortom: hartverscheurend mooi!

Ik heb dit album al jaren op cd maar onlangs op Vinyl aangeschaft en wow wat klinkt dat dan nog mooier. Weer helemaal verliefd op Lady in Satin!

Een oud exemplaar of deze gelimiteerde heruitgave uit 2009 op 180 gram virgin vinyl?

Het album komt momenteel voorbij op mijn muziekreisje van 1001 albums.

aERodynamICzegt:
Dat is precies wat ik er over zou willen zeggen. Er is nog altijd blues en Jazz, maar de inbedding neigt naar easy listening (of zoals ze aan de overkant van de Oceaan zeggen "The Great American songbook"). Hollidays (gebroken) stem voorkomt echter iedere associatie met kitsch. De materiaalkeuze is trouwens voortreffelijk. Zoiets als "Glad to be unhappy (...but for someone you adore it's a pleasure to be sad" -een beter hart onder de riem voor alle treurwilgen van deze wereld zul je nergens vinden).