Frank Sinatra - In the Wee Small Hours (1955)

Prachtig sfeervol album waarbij de gedragen stem van Sinatra weemoed en verdriet weet over te brengen zonder sentimenteel te worden. Naar mijn smaak wel iets te lang en teveel hetzelfde, maar voor bepaalde momenten een album om in te leven. (1/1001, 3,5*)

1001 albums you must hear before... ?

Ik stelde me zonet dezelfde vraag.

Ik zit aan 131/1001.

Vind het een wat tam en vooral ook eentonig plaatje.

Elk nummer klinkt als de vorige. De snikkende vocale overdracht is gedurende het hele album gelijk en melodielijnen zijn onderling moeilijk te onderscheiden.

Dan vind ik zijn swingin' feel good plaatjes toch een stuk beter.

Om nog maar te zwijgen over zijn leuke reisverhaaltjes plaatje, of het adembenemend mooie Watertown.

Opmerkelijke mening. Tuurlijk zijn zijn swingalbums fenomenaal, maar om dit eentonig te vinden, betekent waarschijnlijk dat je niet echt heel nauwkeurig geluisterd hebt. Kan ik me best voorstellen in geval je niet van al dat muzikaal vormgegeven liefdesverdriet houdt. Dit is namelijk echt een album waar je beter niet naar moet luisteren als je treurt om een verloren liefde. Voor Sinatra was dat Ava Gardner. Hun huwelijk strandde al gauw omdat zowel Frank als Ava elkaar niet trouw waren en daar niet mee om konden gaan. Wel is Frank altijd van haar blijven houden (met spijt, dat wel) en toen ze later ziek werd is hij voor haar in de bres gesprongen en heeft hij de ziekenhuiskosten betaald. En die blues, die hoor je hier terug. Mij grijpt het album bij de keel, evenals het schitterende Where Are You van een paar jaren later, dat echter iets minder desolaat klinkt, iets berustender zou ik zeggen. In the Wee Small Hours klinkt hier en daar ronduit depressief, maar hoe mooi gezongen, en hoe beeldend. De schitterende arrangementen van Nelson Riddle doen vervolgens de rest. Topalbum.

Prachtig sfeervol album met enkele prachtnummers. Voor mij enkel net iets te lang, wat er voor zorgt dat mijn aandacht en waardering iets afneemt.

Nog eens geprobeerd, en deze muziek raakt me langs geen kanten. Perfect gezongen, mooie stem, maar ik voel helaas niks. Nul emotie en vrij eentonig. Alles klinkt hetzelfde, de opener vind ik dan nog het beste nummer. Mijn excuses aan de fans, maar het zijn mijn bevindingen. Men kan niet alles goed vinden. Hopelijk komt de klik ooit nog eens met Sinatra, maar het zal nog niet voor direct zijn.

Ik als redelijk Sinatra liefhebber kon hier ook niet zo heel veel mee.

Dus als start en eindpunt tegelijk wellicht een beetje jammerlijk.

Ik heb precies het omgekeerde: ik heb helemaal niets met Frank Sinatra en zijn soort muziek, maar dit album bevat alleen maar juweeltjes en is wonderschoon. PS. Het was Tom Waits die me naar dit album bracht. Het is namelijk het favoriete album van Tom Waits (misschien dat dat meer mensen behalve mij naar dit klassieke album trekt):
Tom Waits on his cherished albums of all time | Music | The Guardian - theguardian.com

Ja, dit lijkt me wel iets waar Waits zwaar door geïnspireerd is. De hoes van The Heart of Saturday Night is wellicht ook een eerbetoon aan deze plaat.

Die is zeker bedoeld als eerbetoon aan In The Wee Small Hours.

Ik kan me wel vinden in de kritiek die Deranged op deze plaat heeft.
Als ik Small Hours verglijk met Watertown of Sings For Only the Lonely. Dan prefereer ik duidelijk de laatste 2 platen.
Maar meschien moet ik Small Hours nog wat vaker beluisteren.

Zoals bij Sings for Only the Lonely te lezen valt groeide Frank Sinatra op als zoon van twee Italiaanse immigranten en kwam hij al op jonge leeftijd in aanraking met de muziek. Na zijn grote successen uit de jaren 40 raakte zijn muzikale carrière in de slop, maar een heropleving kwam er met zijn film From Here to Eternity uit 1953. Met een nieuw platencontract bij Capitol Records brak een tijd aan van een ongekende reeks albums, concerten en films. Na zijn eerste single I’m Walking Behind You op het label verscheen begin 1974 het mooie Songs for Young Lovers, met zijn interpretaties van klassiekers als I Get a Kick Out of You en My Funny Valentine. Zijn samenwerking met arrangeur Nelson Riddle nam grote vormen aan en een jaar later verscheen zijn meesterwerk In the Wee Small Hours. Het concept voor het album bedacht hij in de jaren 40, maar leek nu in een tijd van relatieproblemen en moeilijke levensjaren de juiste tijd om uitgevoerd te worden.

Het album past prachtig in de tijdsgeest van de jaren 50, eenzaamheid, verloren liefdes en het nachtleven staan centraal. De nummers sluiten feilloos op elkaar en worden vanaf In the Wee Small Hours van een fascinerende muzikale schoonheid voorzien. Het orkest onder leiding van Nelson Riddle brengt een schittering aan emoties aan de oppervlakte. Naast de opening bestaat het album uit standards van de jaren 30 en 40. Een klassieker als Mood Indigo neemt hij onder zijn hoede en tovert hij om tot een aangrijpend stuk, waar drama en grimmigheid hand in hand gaan. Hoewel het album vol staat met intrigerende nummers over verloren liefdes en eenzame tijden eindigt het toch nog met een oplevende toon, waarna het volgende album Songs for Swingin’ Lovers het gevoel van vrijheid en levenslust weer omarmt.

4,5*

Afkomstig van mijn site Platendraaier.

Na het eerste nummer begin ik me al te ergeren. Door de gladde zang missen de songs een rauw randje, waardoor de emotie in de teksten totaal niet authentiek aanvoelt. De muziek is verder goed uitgevoerd, maar zeer braaf.

Ik ben bezig met het chronologisch luisteren van invloedrijke albums, maar Sinatra ga ik vermoedelijk nooit weer luisteren.

Gewoon lekker niet doen dan. Je moet het ook in de tijd kunnen plaatsen, wil je er naar kunnen luisteren. Een tijd waarin dit de popmuziek was, de jazz oprukkende was en de bigbands langzaam naar de achtergrond verdwenen, rock and roll was langzaam op de retour en blues alleen nog voor afro amerikanen.

Ehm, 1955 en rock and roll op zijn retour? Blues alleen voor Afro-Amerikanen? Ik denk dat je wat popgeschiedenis door elkaar haalt?

Ook ik ben begonnen aan de '1001 Albums You Must Hear Before You Die' en dit is de eerste die op de lijst staat. Heerlijk album van 'Sinatra' die zeker een plekje heeft verdiend in de kast om nog eens vaker te kunnen luisteren.

Melancholie, verlangen en liefdesverdriet gaan hand in hand op dit fraaie plaatje van Frank Sinatra, dat soms wel 'ns het eerste conceptalbum wordt genoemd (of dat klopt, kan ik met geen mogelijkheid zeggen). Het is wel zo dat de nummers uitgekiend werden geselecteerd; zelfs de volgorde op de LP voelt goed aan.

De arrangementen van Nelson Riddle, met wie Sinatra wel vaker werkte, zijn perfect afgestemd op de stem van Ol' Blue Eyes. Het totaalpakketje roept zo een hele waaier aan emoties op, waarbij de traan vaker naderbij is dan de lach (in tegenstelling tot het swingende, levenslustige werk waar Sinatra ook bekend om stond). Sinatra's afkickplaat, zou je kunnen zeggen, maar dan van Ava Gardner i.p.v. één of andere drug of alcoholische substantie.

4 sterren

Als je willekeurig een album uit het repertoire van Sinatra neemt, zal je wel eens wat melige muziek tegenkomen. Maar In the Wee Small Hours is toch een ander kaliber. 1955, een goeie 10 jaar voor jonge rockbands de popmuziek door elkaar zouden schudden. En toch was hij al in 1955 aan een comeback bezig.

Rond 1950 was zijn carrière in een slop een jaar later was zijn liefde met Ava Gardner maar van korte duur. Halfvolle zalen, liefdesproblemen die zelfs voor een zelfmoordpoging zorgden. Tot hij in 1953 een Oscar won met From Here To Eternity en uiteindelijk verwerkte hij zijn liefdesverdriet en melancholie in één van de eerste conceptalbums: In The Wee Small Hours. Betere opnametechnieken die de zanger apart van het orkest beter kon opnemen. De betere nummers met meer jazz dan de gewoonlijke crooner-pop, Sinatra die meer gedreven en alert was en een meer volwassen stijl zorgden voor één van zijn beste (zo niet zijn allerbeste!) album. Sinatra was op de ster in de spotlights en hij zou nog lang blijven schitteren.

Ms voor nu?

Heerlijk plaatje dit. Nee tis zeker geen Agalloch ofzo...

Zal 'm nog eens een kans geven!

Mooi, dat binnen de musicmeter gemeenschap dit zo'n beetje het hoogst gewaarde album van Frank Sinatra is. Het is ook een heel bijzonder en goed album.

Ik probeer het ook een beetje te plaatsen. Zal het album velen ook troost hebben gebracht, iets dat het album ook uitstraalt? 1955 was het jaar dat Rosa Parks als daad van verzet haar stoel niet afstond aan een blanke buspassagier. Ze werd ook gewoon 'negerin' genoemd, racisme vierde hoogtij. Homo's belandden met een beetje pech zonder pardon in de gevangenis.

Het was toen ook al een heel raar land. Aantrekkelijk en afstotend tegelijk. What's new.
Het is daarom belangrijk om te weten, dat al eerder, in de jaren '40, Sinatra opkwam voor gelijke rechten voor iedereen, zonder zich te bekommeren om huidskleur of religie.
Dat maakt dat je weet dat in 1955 dit album vermoedelijk wel een troost voor velen zal zijn geweest.
En juist geen album voor de liefhebbers van racisme.

Dat geeft dit album voor mij in ieder geval extra cachet.

Hier zal ik meer tijd aan moeten besteden dan aan alle vorige albums.

Heel bijzonder hoe je een album als dit weet te koppelen aan racisme. Dan moet je toch echt je best doen.

Wablief?

Ik verwijs naar het bericht van musician. Ik weet niet beter dan dat dit album voortkomt uit zijn liefdesissues met Ava Gardner.

Frank Sinatra heeft vrijwel nooit maatschappijkritiek (waaronder racisme) in zijn muziek verwerkt. Dit album handelt over gebroken liefdesrelatie met Ava Gardner.
Frank Sinatra draai ik niet zo vaak maar dit is zeker één van zijn beste albums mede door de melancholieke sfeer. Opmerkelijk dat de muziek van Sinatra niet oubollig klinkt in tegenstelling tot vele van zijn collega-crooners (Johnny Mathis bv.).

De stem, de sfeer, de melancholie ... een tijdloos album. De hoes is ook fascinerend.

Blue. De ongelukkige liefde springt van de hoes af.

Het kan meer zijn. Gelukkig was in 1955 McCarthy inmiddels uit het zicht.
De Korea oorlog was voorbij.
Voor veel Amerikanen was het nog steeds geen prettige periode.
Misschien is die man van de FBI en inspecteert hij een tip over een verboden liefde.
Je gaat je van alles bedenken.

Frank Sinatra was best progressief in die tijd.
Nee, ik denk toch dat we het idee moeten krijgen dat Frank Sinatra zojuist de bons heeft gekregen en hij moederziel alleen om half vier 's nachts een sigaretje staat te roken. Hij kan toch niet meer slapen.