Baroness - Blue Record (2009)

Vorige cd vind ik helemaal fantastisch, dus ik kijk dan ook halsreikend uit naar deze plaat.
track 1 & 2 zijn in ieder geval al te beluisteren op de myspace pagina.

Hoes ook in dezelfde sfeer

En hij is gelekt...
Klinkt op het eerste gehoor erg lekker allemaal.
wordt vervolgd.

Aantal reviews:
CraveOnline

hitthepitblog

metalsucks

Mijn eerste indruk is ongeveer zoals die van Red Album, niet bijzonder enthousiast. Bij Red Album werd dat later positiever, eens kijken wat er met Blue Record gaat gebeuren

Ik ben bijgedraaid. Blue Record is misschien wel beter dan Red Album!

En die was al heel goed.
Deze gasten kunnen spelen en dat is weer goed te horen. Wat een groove.

Een zusteralbum voor het alom gelauwerde Red Album uit 2007 dat is het zeer passend naamgegeven Blue Album van de Savannah rockers Baroness. Een fijne kabbelende stroom van geluid met geweldige versnellingen en duizelingwekkende watervallen. De wisseling tussen sfeer en ritme is weer werkelijk meesterlijk bewerkstelligd. Heerlijke etherische samenzang maakt plaats voor agressieve oerkreten en vice versa en ze zijn in ruimere mate aanwezig dan op het rode album. De plaat komt daarnaast ook een tikkeltje rustiger en uitgesponnen over dan zijn rode voorganger. Maar het zijn allemaal beklemmend mooie composities die technisch zo sterk in elkaar zitten dat ze tegen het symfonische en progressieve aanscheuren. Zware riffs en atmosferisch gitaarspel, duelerende gitaarlijnen en tempowisselingen die het hoofd doen duizelen. Mooi hoe ze oude metal- en rocktradities in ere houden en er een moderne zwier aangooien. Weer een geweldige plaat van de knakkers die toch wel de beste show op Roadburn 2009 neer hebben gezet.

Rock played loud, las ik ergens in een review. Een raar statement, maar ergens kan ik er wel inkomen bij dit album.

Baroness is vanaf Red Album sowieso al meer psychedelisch en Southern bezig. Meer concentratie op melodieuze hooks en grooves, dan echt topzware metal. Vid dit dan ook meer in de buurt komen van Zeppelin en Kyuss, dan een Mastodon.
Hier is dat niet anders en zelfs nog meer. De band pakt melodieuzer uit dan EVER, wat ten koste gaat van felheid en agressie. De drums, die er soms idioot hard op inbeuken (goed geluisterd naar de Kylesa productie jongens?) verandert daar niets aan.

Mooi hoor, die solo's en pakkende hooks, maar de muziek word er zo wel minder agressief en toegankelijker op. Ik mis wat vuur.

Voorlopig maar even 3.5*. Wie weet groeit het nog. Kylesa zal het niet voorbij gaan in score dit jaar.

Ik ben nog helemaal niet aan de nieuwe BtBaM toegekomen, Crack The SKye viel tegen en ook Shrinebuilder ligt nog op stapel. Ik draai de laatste 2 dagen The Blue Record helemaal aan gort. Ik vond The Red Album al tof, maar dit gaat er hard over heen.

Beperkte 'eerste indruk':
Consistente harde metalplaat met '70 invloeden en een positieve vibe ondanks de rollende drums en het diepe gegrom. Alles staat in het teken van de RIFF, en dat doet het fantastisch. Als ik het ergens naast moest leggen, was het Mastodon. Maar The Blue record verpulverd Crack The Skye zoals het nu lijkt.

Wat is die hoes in het eggie toch mooiii!!!

Ik roep deze hoes uit tot de mooiste van 2009!!!

Muzikaal heel sterk. De vergelijking met Mastodon wordt vaak terecht gemaakt, maar om nu te zeggen dat deze plaat Crack The Skye verpulvert...nee. Dat is natuurlijk smaak. Vocaal vind ik dit niet veel voorstellen, waar ik dat net een pluspunt vind bij Crack The Skye.

natuurlijk is dat smaak, je mag er toch vanuit gaan dat het de persoonlijke mening van de schrijver is.

Wat het woodstock-gejengel genaamd "Steel That Sleeps the Eye" hier doet snap ik niet helemaal.

Welja

Dat vind ik juist erg gaaf, een powerballad als aanloop naar het volgende nummer (Wat qua thematiek hetzelfde is).

aan mijn tweede luisterbeurt toe...

it keeps getting better !

In januari 2010 in de AB (Brussel) voor slecht een luttele 12 euro
(allen daarheen dus...)

Life zijn ze immers steengoed.

Al mijn beluisterde platen krijgen richting oudjaar nog een draaibeurt, om de jaarlijst uit te balanceren zeg maar. Zojuist kwam Blue Record dus voorbij, en momenteel draait ter vergelijking Red Album nog eens. En ik moet eerlijk zeggen, Blue Record vind ik minder. Het hangt niet allemaal even lekker samen, men springt te snel van het een naar het ander en het is net wat te happy en melodieus. Dus er zit een kleine verlaging in, en ik ben bang geen plaats in de jaarlijst.

Nog steeds een top album. Ga ze morgen zien in Rotterdam. Ben heel benieuwd aangezien ze live ook erg goed schijnen te zijn.

Uitgebalanceerd album met enkele hoogtepunten zoals 'A horse called Golgotha' of 'The Gnashing'. Sommige nummers herinneren me ook wat aan Pelican's vroegere werk. Met stem dan... Die stem vind'k overigens het zwakke punt aan dit album. Prachtige cover trouwens!

Hehe, het kwartje is gevallen, heb hem een tijdje niet gedraait omdat ik er niet zo van onder de indruk was (dacht ik).
Vandaag een vrije dag dus ik dacht om 08.00, laat ik nu Baroness maar weer eens proberen en dat is me erg goed bevallen.
Heerlijke plaat met lekker veel melodie waar ik een groot voorstander van ben.
Ik geef nog geen sterren want ik weet het nog niet helemaal maar dat hij boven de drie* is denk wel een feit.
Daar ik nogal krap bij kas zit ga ik nu dat kwartje toch maar even zoeken.

Mijn eerste kennismaking met deze band.
Deze band verdient mijn aandacht, want 3 juli ga ik ze zien in Nijmegen. (Fortarock)
Eerste kennismaking is goed
De vocalen zijn niet echt goed, maar ik stoor me er niet aan.
Aan originaliteit heeft Baroness geen tekort.
De intro brengt je in sfeer, en de outro van dit album is super!
Het oorstrelende geluid van de laatste seconden van het album geven het gevoel dat dit album de tijd waard was.
Om een goed oordeel te geven over het gehele album heeft het nog wat meer luisterbeurten nodig, maar de eerste indruk is niet verkeerd

Ik vind de lekker rauwe zang van Baroness juist een van de sterkste punten. Denk bijvoorbeeld aan het moment waar de zang begint bij Wanderlust (Red Album, ken deze niet, TBH)

Of aan het moment waar in "The Sweetest Curse" gitarist Pete Adams zijn scheur open trekt (rond 1:50). Heerlijk nummer, heerlijke plaat, geweldig gitaarwerk (en drumwerk ook!) en één van de mooiste albumhoezen aller tijden!

En dan te bedenken dat zanger John Baizley zelf verantwoordelijk is voor de albumhoezen!!

Jazeker prachtige hoes, vooral met mijn vinyl hoes (met roos/rood 2lp)

Geweldige plaat van een opkomende band in het sludge/prog metal genre. Dit is een complete plaat in de stijl van Mastodons derde album Blood Mountain. Alles wat de liefhebber van dit genre wenst, vind je terug op deze plaat. Van woeste oerbrullen tot harmonische zang, van snoeiharde riffs tot bezwerende melodieen, van sfeervol tot complexe, razendsnel gespeelde composities. Stil zitten tijdens nummers als Jake Leg en Swollen and Halo is onmogelijk! Een van de beste metal platen van de laatste jaren.

Bedoel je dan niet hun vorige, Red Album?

Ik heb Blue Record op dubbel vinyl en daar is niks roos/rood aan.

Sorry ik bedoel de 2-lp's. Die zijn rozegekleurd

Oké.

Is er eigenlijk nieuws over een nieuwe plaat van deze jongens? Heb daar wel zin in eigenlijk