menu

Charles Mingus - Changes Two (1975)

mijn stem
4,04 (35)
35 stemmen

Verenigde Staten
Jazz
Label: Atlantic

  1. Free Cell Block F, 'Tis Nazi U.S.A. (6:54)
  2. Orange Was the Color of Her Dress, Then Silk Blue (17:29)
  3. Black Bats and Poles (6:21)
  4. Duke Ellington's Sound of Love (4:13)
  5. For Harry Carney (8:00)
totale tijdsduur: 42:57
zoeken in:
avatar van Sandokan-veld
5,0
Als iemand een mooiere pianosolo weet dan op deze plaat in For Harry Carney, stuur me dan een berichtje.

avatar van Sandokan-veld
5,0
Update: Het titelnummer van deze heeft nog beter pianospel.

Desondanks.

avatar van platedraaier
4,0
Het begint met een zeer traditionele jazz sound. Lekker swingend en een fijne sax solo, gevolgt door piano onder zeer ritmische begeleiding van bas en drums.
Het tweede nummer doet mij denken aan de jaren 40` in Amerika. Zo`n club vol goed geklede gangsters en vrouwen in ballroom jurken die onder een wolk van rook genieten van een drankje en elkaar. Eigenlijk zie ik een complete film voor me, maar het zal niet over komen als ik dit allemaal hier neer zet. In ieder geval een schitterend meeslepend nummer met spaanse invloeden.
"Black Bats and Poles" is zeer up-tempo met lekere solo`s en tempowisselingen. Dan volgt een gezongen versie van "Sound of Love" die me wonderbaarlijk genoeg ook even de rust geeft die ik nodig heb na het heftige "Black Bats".
Het laatste nummer is waanzinnig goed. Sfeervol en een geweldige opbouw. Superlatieven schieten mij even tekort. Hier spreekt gevoel. En die piano is inderdaad magnifiek. De ingetogen trompet vind ik trouwens ook erg mooi uitkomen hier.

pretfrit
de pianist waar jullie zo lyrisch over zijn heet Don Pullen.

heeft onder eigen naam ook het een en ander uitgebracht op o.a Black Saint en Blue Note. Daar is op internet (of netjes in de winkel) dus nog wel wat van te vinden

avatar van Sandokan-veld
5,0
Mmm dat laatste valt enigzins tegen, althans een schrikbarend groot deel van Pullens discografie is niet officieel meer te krijgen. Desondanks bedankt voor de bijdrage.

pretfrit
zeldzaam spul dus

Amazon.co.uk: don pullen

avatar van Sandokan-veld
5,0
Goe bezig. Had zelf alleen nog de Neerlandse platenverkopers bekeken. Leuke pagina om heen te gaan als ik door mijn huidige jazzberg heen ben geluisterd en ik nieuwe plekjes nodig heb om mezelf te kietelen.

@ platedraaier: Goede reacties, waar ik me grotendeels in kan vinden.

Lukk0
Naar aanleiding van het 'ga dat album eens reviewen'-topic.

Het viel Sandokan-veld op dat ik van Charles Mingus naast het onvermijdelijke The Black Saint and the Sinner Lady ook Changes Two op de volle score heb staan, en ik kreeg de vraag dat eens nader toe te lichten. Een hele lastige, om eerlijk te zijn. Charles Mingus is misschien wel mijn favoriete artiest (of komt daar in ieder geval dicht bij in de buurt), waarom dan dit redelijk traditionele album?

Laat ik maar beginnen met wat feitelijkheden: Mingus (bas) speelt hier samen met Jack Walrath (trompet), George Adams (tenor sax), Don Pullen (piano) en Dannie Richmond (drums). Op Duke Ellington's Sound of Love wordt dit vijftal nog aangevuld met Marcus Belgrave (trompet) en Jackie Paris (zang). Nog geen supergroep à la The Quintet, maar daar zeker niet ver van verwijderd.

Om maar eens ter zake te komen: wat me vooral ontzettend aanspreekt in dit album is de ontspanning waarmee gespeeld wordt, en het ogenschijnlijke gemak waarmee alles in elkaar past. Het is één van de laatste albums die Mingus opnam, en weer samenwerkend met vaste drummer Dannie Richmond ligt in de ritmesectie zo'n ontspanning dat je kan horen hoezeer de andere muzikanten zich op hun gemak gevoeld moeten hebben. Die saxofoonsolo halverwege in Orange Was The Color of Her Dress is een perfect voorbeeld, waarbij je de bas op de achtergrond mee kan horen bewegen met de sax, om vervolgens het nummer weer op gang te trekken. En in datzelfde nummer gebeurt dat gewoon nog een keer, maar nu ook met ondersteuning van de drums. Natuurlijk springen de piano, sax en trompet het meest in het oog (oor), maar dit is één van die albums waar je kan horen hoeveel een ritmesectie in te brengen heeft.

De tweede belangrijke reden voor mijn waardering voor Changes Two is het afsluitende nummer. De pianosolo is hierboven al een aantal keer aangehaald, en ik ga dat gewoon nog een keer doen. Niet om iets af te doen aan de rest van het nummer: de baslijn en drums aan het begin zijn magnifiek, de ingetogen trompet schreeuwt eens niet om de aandacht en uit de sax aan het begin van het nummer spreekt volledige beheersing. Zelfs in vergelijking met de Tracks en Modes van The Black Saint and the Sinner Lady en Better Get is dit mijn favoriete Mingus-nummer (overigens is de compositie van Sy Johnson).

Om wat woorden van Zachary Glass te lenen (bij The Ballad of the Fallen): hoe omschrijf je muziek waar grandioos gemusiceerd wordt? Bovenstaande is een poging, maar doet absoluut geen recht aan de muziek. Changes Two is geen vernieuwende plaat, geen bijzonder ambitieuze plaat, maar de muzikanten maken er een dusdanig spektakel van dat dit wat mij betreft een absoluut meesterwerk is.

kistenkuif
Rake opmerking hierboven over Mingus en Richmond. Geweldige drummer. Ook in het kwartet van Pullen/Adams later. Live een feest om mee te maken. De release van beide Changes viel zo ongeveer samen met mijn toenemende interesse voor jazz en geïmproviseerde muziek. Het waren mijn eerste Mingusplaten en vandaar ben ik in de tijd terug gereisd naar zijn vroeger werk. Geniale brombeer.

5,0
Waanzinnig goede plaat van Mingus. Toen ik net 16 Black Saint Sinner Lady hoorde was ik verkocht. Zijn stijl van spelen, de composities en de geweldige andere muziekanten. Hij weet altijd met een redelijke kleine band een geweldige sound neer te zetten. Een bewogen leven gehad en hij stond ook bekend voor het feit dat hij er niet voor terugdeinsde om een slecht functionerende muzikant van het podium te slaan. Anyway slechte platen heeft hij vrijwel niet gemaakt en voor mij zijn Changes One en Two favoriet. Alhoewel Cumbia & Jazz Fusion is ook lekker en niet te vergeten The Complete Town Hall Concert.

avatar van EttaJamesBrown
4,5
Volgens mij vind ik dit prachtig.

Eerst weer bij positieven komen na deze overrompeling van m’n tere zintuigen. Prachtig?
Meer dan.

avatar van AOVV
Van het Changes-tweeluik heb ik dit tweede deel altijd net wat beter gevonden dan het eerste. Vandaag viel mijn oog, na de recente ontdekking van dit bescheiden, ietwat obscure meesterwerkje, op de naam İlhan Mimaroğlu als producer voor beide albums (naast Mingus zelf natuurlijk, die steevast de regie in handen hield).

Ik lees wel vaker dat Mingus de gave had om muzikanten boven zichzelf te doen uitstijgen, en ook hier gebeurt dat weer, en dan doel ik met name op pianist Don Pullen en saxofonist George Adams. Pullen's pianospel is bij vlagen onnavolgbaar en vormt wat mij betreft echt het kloppende hart van dit album, met uitschieters in de langere composities. Adams klinkt dan weer onstuitbaar, helemaal in zijn nopjes omdat hij niet altijd binnen de lijntjes hoeft te kleuren.

Geweldig plaatje gewoon, één van de laatste huzarenstukjes van Mingus!

Gast
geplaatst: vandaag om 06:33 uur

geplaatst: vandaag om 06:33 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.