Naar aanleiding van het
'ga dat album eens reviewen'-topic.
Het viel
Sandokan-veld op dat ik van Charles Mingus naast het onvermijdelijke The Black Saint and the Sinner Lady ook Changes Two op de volle score heb staan, en ik kreeg de vraag dat eens nader toe te lichten. Een hele lastige, om eerlijk te zijn. Charles Mingus is misschien wel mijn favoriete artiest (of komt daar in ieder geval dicht bij in de buurt), waarom dan dit redelijk traditionele album?
Laat ik maar beginnen met wat feitelijkheden: Mingus (bas) speelt hier samen met Jack Walrath (trompet), George Adams (tenor sax), Don Pullen (piano) en Dannie Richmond (drums). Op Duke Ellington's Sound of Love wordt dit vijftal nog aangevuld met Marcus Belgrave (trompet) en Jackie Paris (zang). Nog geen supergroep à la The Quintet, maar daar zeker niet ver van verwijderd.
Om maar eens ter zake te komen: wat me vooral ontzettend aanspreekt in dit album is de ontspanning waarmee gespeeld wordt, en het ogenschijnlijke gemak waarmee alles in elkaar past. Het is één van de laatste albums die Mingus opnam, en weer samenwerkend met vaste drummer Dannie Richmond ligt in de ritmesectie zo'n ontspanning dat je kan horen hoezeer de andere muzikanten zich op hun gemak gevoeld moeten hebben. Die saxofoonsolo halverwege in Orange Was The Color of Her Dress is een perfect voorbeeld, waarbij je de bas op de achtergrond mee kan horen bewegen met de sax, om vervolgens het nummer weer op gang te trekken. En in datzelfde nummer gebeurt dat gewoon nog een keer, maar nu ook met ondersteuning van de drums. Natuurlijk springen de piano, sax en trompet het meest in het oog (oor), maar dit is één van die albums waar je kan horen hoeveel een ritmesectie in te brengen heeft.
De tweede belangrijke reden voor mijn waardering voor Changes Two is het afsluitende nummer. De pianosolo is hierboven al een aantal keer aangehaald, en ik ga dat gewoon nog een keer doen. Niet om iets af te doen aan de rest van het nummer: de baslijn en drums aan het begin zijn magnifiek, de ingetogen trompet schreeuwt eens niet om de aandacht en uit de sax aan het begin van het nummer spreekt volledige beheersing. Zelfs in vergelijking met de Tracks en Modes van The Black Saint and the Sinner Lady en Better Get is dit mijn favoriete Mingus-nummer (overigens is de compositie van Sy Johnson).
Om wat woorden van Zachary Glass te lenen (bij
The Ballad of the Fallen): hoe omschrijf je muziek waar grandioos gemusiceerd wordt? Bovenstaande is een poging, maar doet absoluut geen recht aan de muziek. Changes Two is geen vernieuwende plaat, geen bijzonder ambitieuze plaat, maar de muzikanten maken er een dusdanig spektakel van dat dit wat mij betreft een absoluut meesterwerk is.