menu

Thelonious Monk Quartet - Monk's Dream (1963)

mijn stem
3,95 (82)
82 stemmen

Verenigde Staten
Jazz
Label: Columbia

  1. Monk's Dream (6:24)
  2. Body and Soul (4:27)
  3. Bright Mississippi (8:35)
  4. Five Spot Blues (3:14)
  5. Bolivar Blues (7:30)
  6. Just a Gigolo (2:27)
  7. Bye-Ya (6:00)
  8. Sweet and Lovely (7:51)
totale tijdsduur: 46:28
zoeken in:
Antonio
23 stemmen en niemand die de moeite heeft genomen iets te melden over deze plaat ???

3,0
Monk doet eigenlijk precies hetzelfde op deze plaat als op al zijn andere, wat tegelijkertijd een voor- en een nadeel is. Want hoewel de nummers op zich nog lang niet slecht klinken, kan ik het gevoel niet onderdrukken dat ik acht keer naar een variatie op hetzelfde nummer aan het luisteren ben. In tegenstelling tot zijn andere albums, heeft Monk's Dream geen enkel nummer dat er bovenuit steekt, wat ervoor zorgt dat je na een paar nummers een enorme behoefte aan iets anders krijgt. Het album is, ondanks dat het korter is dan bijvoorbeeld Straight, No Chaser, een lange zit, en dat is jammer.

avatar van rmiroir
4,0
Karl schreef:
Monk doet eigenlijk precies hetzelfde op deze plaat als op al zijn andere, wat tegelijkertijd een voor- en een nadeel is. Want hoewel de nummers op zich nog lang niet slecht klinken, kan ik het gevoel niet onderdrukken dat ik acht keer naar een variatie op hetzelfde nummer aan het luisteren ben. In tegenstelling tot zijn andere albums, heeft Monk's Dream geen enkel nummer dat er bovenuit steekt, wat ervoor zorgt dat je na een paar nummers een enorme behoefte aan iets anders krijgt. Het album is, ondanks dat het korter is dan bijvoorbeeld Straight, No Chaser, een lange zit, en dat is jammer.


Vind het raar dat Blue Note juist deze album van Monk kiest voor zijn box "beste 25 jazz albums ever".
Ben dus niet met jou eens.

avatar van Metalhead99
3,5
Mijn kennismaking met Monk's 'solo' werk. Gewoon een sterk jazz album dat lekker in het gehoor ligt.

avatar van Ronald5150
3,5
"Monk's Dream" vind ik een heel prettige jazzplaat om naar te luisteren. Ik hoor een mooie balans tussen blazers en toetsen en ik vind de variatie voldoende om geboeid te blijven. Ik hoor geen revolutionaire aanpak, maar dat vind ik ook niet nodig. Jazz vind ik muziek om heerlijk op te ontspannen en daar slaag Thelonious Monk op "Monk's Dream" prima in. Vooral "Bright Mississippi" vind ik een lekkere compositie. Verder vind ik niet dat er echte uitschieters op staan, en het geheel klinkt coherent en niet te moeilijk of vergezocht. Vrij toegankelijk jazz dus. Prima, niets mis mee, en dus lekker naar luisteren.

4,5
Ik vind het een van Monk's meest toegankelijke albums, waarbij gelukkig z'n handelsmerk - het ogenschijnlijk (of echt?) vals spelen (alsof z'n vingers te dik zijn en hij alsmaar ook de naburige noten meepakt) - intact blijft. Ik dol op Monk's muziek, maar waar ik bij z'n andere albums na een tijdje vermoeid raak, kan ik dit album makkelijk van begin tot eind beluisteren. Het is daarom misschien niet zijn beste album maar wel de door mij meest beluisterde. Een ideale introductie tot Monk's fascinerende jazz-wereld. Grappig trouwens hoe mijn mening precies het tegendeel is van die van Karl hierboven...

avatar van trebremmit
Dit vind ik erg lekkere jazz met een heerlijk tempo en geen zenuwachtig gepriegel, vooral het pianospel van Monk is erg sterk maar ook Charlie Rouse op saxofoon is briljant.

avatar van EttaJamesBrown
4,5
Als ik dit soort albums hoor vind ik het jammer dat ik ooit gestopt ben met accordeonles. De stap van accordeon naar piano is te overzien. En nonchalant pianospelen is zowaar het mooiste dat er is.

avatar van Nr.4
4,5
Genieten deze plaat op een rustige zondag als deze. Mooi samenspel en redelijk toegankelijk, wat voor mij als niet-jazzkenner wel een voorwaarde is om het te kunnen luisteren.

Dardan
Als "The fear of missing out" beschreef een goede Engelse vriendin het ooit eens. Je kent dat gevoel wel - genoeg is genoeg, aaaach waarom eigenlijk ook niet? Dat ene chocolaatje terwijl je er al twee te veel op hebt, nog een grote tas koffie omdat het nu eenmaal zo lekker smaakte, dat ene laatste biertje nu we hier toch zijn (niemand gaat ooit voor 1 bier, maar intussen zitten we al voorbij 4),...

Nu weet ik ook wel dat dit album niet gaat verdwijnen (nouja tenzij...). Maar zopas klonk "Monk's muziek" zó geweldig dat ik ook nieuwsgierig werd naar "zijn droom" Sommige zaken in het leven zijn nu eenmaal verslavend goed, al kan blijkbaar alles tot verslaving worden.

Body and Soul - voor zo'n nummers zondig je je aan dit soort goedbedoelde excessen. Die chemie tussen Monk en Charlie Rouse doorheen dit album is verbluffend met Bright Mississippi als absoluut toppunt: wow! Die piano-solo aan het eind van Bye-Ya: wow wow!! Sweet and Lovely als extra zoete kers op deze suikerrijke muzikale taart en wederom dat overbodige dat je maar al te graag in ontvangst neemt: wow wow wow!!!

En toch, dit is tot nu toe misschien wel het "braafste" Monk-album dat ik geluisterd heb, even "braaf" als die buitensporigheden die ik reeds besprak. Ruim drie-kwartier spelplezier en juist die eenvoud maakt dit een waar luistergenot. Soms is het goed om je aan ééntje te veel te zondigen

Wie bepaalt immers de limieten van teveel? Enkel uzelf toch (zolang niemand anders het weet natuurlijk).

avatar van Sandokan-veld
4,5
Vanwege (voornamelijk) het enthousiasme van Dardan ben ik momenteel nogal in een Monk-stemming aan het raken (dit ook als geruststelling voor Tony). Een artiest die ik al wel jaren bewonder (als liefhebber van naoorlogse jazz kun je sowieso nauwelijks om Monk heen), maar van wie ik veel platen nog onbeluisterd of onbeoordeeld heb gelaten.

Van deze kan ik me herinneren dat ik hem wel vaker heb gedraaid (de fraaie hoes herinner ik me in ieder geval), maar pas een week geleden kwam hij echt bij me binnen. Het is nu een beetje mijn lijfplaat aan het worden voor deze hittegolf. Monk voelt zich als een vis in het water binnen dit losjes klinkende kwartet, waarbij vooral het wat 'droge' spel van saxofonist Rouse prachtig contrasteert met zijn eigen stijl.

Tijdens hete zomerdagen zoals dit hoor ik het liefst pure bop zoals dit, muziek die volgens mij door veel anderen voornamelijk als herfstmuziek wordt gezien. Weet niet hoe mijn jazzvriendjes op MuMe daarover denken?
Hoe dan ook, met gemak 4,5*.

avatar van Tony
4,0
Ah, gelukkig maar, Sandokan-veld.

Moet toegeven dat ik de laatste tijd zelf ook wat minder gefocust ben geweest op jazz, maar een album van Monk kent geen luisterdrempels voor mij; Monk is wat mij betreft voor alle jaargetijden, alle dagen van de week en alle mogelijke luistermomenten van de dag uitermate geschikt, waarmee ik niet wil zeggen dat het laagdrempelig of makkelijk weg te luisteren is.

Integendeel. Monk speelt altijd zo intuïtief zijn eigen spel, dat het voor andere muzikanten een enorme uitdaging moet zijn geweest met hem samen te spelen. Petje af dan ook voor Charlie Rouse (tenor sax), John Ore (bass) en Frankie Dunlop (drums), die er mede of misschien wel vooral voor zorgen, dat dit album in al zijn gelaagdheid en frasering (Monk was een meester in het laten vallen van kleine pauzes, waar anderen dan weer gretig in konden springen) als een van de meest toegankelijke van Monk klinkt, maar natuurlijk even complex is als willekeurig welk ander album van Monk.

avatar van aERodynamIC
4,0
Sandokan-veld schreef:
Weet niet hoe mijn jazzvriendjes op MuMe daarover denken?

Ik ben de lp nu aan het draaien: zwoeler dan dit kan de zomeravond niet wezen, dus een goede test. Ja, mooie soundtrack voor dit weer. Doe ik dit op elk ander moment in het jaar dan zal ik waarschijnlijk hetzelfde antwoorden. Weinig verhelderend dus, behalve dat ik kan zeggen dat het fijn is om dit weer op te zetten.

avatar van Sandokan-veld
4,5
aERodynamIC ja point taken Eric hahaha. In mijn hoofd was ik misschien een beetje voort aan het breien op iets wat ik ervoer bij Our Man in Paris van Dexter Gordon. Dat was zo'n beetje mijn soundtrack van de vorige hittegolf in Nederland, en toen ik op internet kwam had iedereen zoiets van 'goede herfstplaat', 'mooie plaat voor lange winteravonden', enz. Ik was gewoon eens benieuwd hoe andere jazzluisteraars hier tegenover stonden, maar inderdaad zou ik deze plaat waarschijnlijk ook wel kunnen draaien als de blaadjes vallen en denken: ja, dit werkt ook prima.

Tony: Ja, op deze plaat laten ze het echt heel makkelijk en losjes klinken allemaal, terwijl het toch dromen van Monk zijn, dus uitdagend en complex. Opmerkelijk.

Dardan
Sandokan-veld schreef:
Weet niet hoe mijn jazzvriendjes op MuMe daarover denken?
Ben alvast blij dat mijn enthousiasme aanstekelijk werkt

In deze tijden is de excentrieke, komische, speelse muziek van Monk een welkome vreugdebezorger. Sommige momenten even verfrissend voor de ziel als een goede ijsthee tijdens deze hittegolf en op andere momenten even melancholisch als het langzame vallen van de bladeren op een mooie herfstdag. Thelonious kon het allemaal zo geweldig overbrengen.


Gast
geplaatst: vandaag om 20:35 uur

geplaatst: vandaag om 20:35 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.