Als "The fear of missing out" beschreef een goede Engelse vriendin het ooit eens. Je kent dat gevoel wel - genoeg is genoeg, aaaach waarom eigenlijk ook niet? Dat ene chocolaatje terwijl je er al twee te veel op hebt, nog een grote tas koffie omdat het nu eenmaal zo lekker smaakte, dat ene laatste biertje nu we hier toch zijn (niemand gaat ooit voor 1 bier, maar intussen zitten we al voorbij 4),...
Nu weet ik ook wel dat dit album niet gaat verdwijnen (nouja tenzij...). Maar zopas klonk "Monk's muziek" zó geweldig dat ik ook nieuwsgierig werd naar "zijn droom"
Sommige zaken in het leven zijn nu eenmaal verslavend goed, al kan blijkbaar alles tot verslaving worden.
Body and Soul - voor zo'n nummers zondig je je aan dit soort goedbedoelde excessen. Die chemie tussen Monk en Charlie Rouse doorheen dit album is verbluffend met
Bright Mississippi als absoluut toppunt: wow! Die piano-solo aan het eind van
Bye-Ya: wow wow!!
Sweet and Lovely als extra zoete kers op deze suikerrijke muzikale taart en wederom dat overbodige dat je maar al te graag in ontvangst neemt: wow wow wow!!!
En toch, dit is tot nu toe misschien wel het "braafste" Monk-album dat ik geluisterd heb, even "braaf" als die buitensporigheden die ik reeds besprak. Ruim drie-kwartier spelplezier en juist die eenvoud maakt dit een waar luistergenot. Soms is het goed om je aan ééntje te veel te zondigen
Wie bepaalt immers de limieten van teveel? Enkel uzelf toch (zolang niemand anders het weet natuurlijk).