Golden Earring - To the Hilt (1976)

Ik vond het el top dat Robert Jan Stips hierop mee speelt. Geeft een beetje een proglading..

Het is eigenlijk best wel jammer dat Stip op slechts 2 platen heeft meegedaan. Want hij voegt inderdaad best wel het een en ander toe.

De 4 hebben het ook nog geprobeerd met Gelling.
Ik blijf ook vinden dat zowel met Stips en Gelling artistiek goede zaken zijn gedaan.
Stips had alleen overbodig geworden. Een geweldig geschoold toetsenist als hij had uiteindelijk een veel.minder prominente rol gekregen.
The Golden Earring is in de 1e plaats natuurlijk een rockband en dat had uiteindelijk gaan wringen.
Stips komt uit een heel ander circuit. In de Nits is hij uiteindelijk veel beter op zijn plaats. Deze man moet gehoord worden.
Gelling had van mij best mogen blijven. Klonk goed samen met Kooijmans. Maar pastte uiteindelijk ook als persoon niet in het plaatje.
De 4 waren en zijn zo aan elkaar verbonden. Delen een bepaald soort humor en waren toendertijd snelle jongens.
Gelling was een zwever. Ook niet altijd even goed in vorm. Een geweldige gitarist en waarschijnlijk wel 1 van de betere toendertijd. Maar een stemmings muzikant.
Maar een mooie reeks albums hoor. Switch, To The Hilt en Contraband.

Vandaag Switch voorbij laten komen. En die bevalt ook prima. Platen die ik vroeger op vinly had. Weggedaan toen het cd tijdperk zijn intrede deed met het idee die koop ik nog wel eens op cd. Alleen is dat nooit gebeurd. Toch maar weer eens achteraan gaan. Want de jaren 70 Earring is en blijft gewoon goed.

Klopt Iggy. Die tijd leverde de Earring altijd een puik album af!!

Zeker. Maar ze raakten het wat kwijt na die legendarische liveplaat.
Er kwam een nieuwe lichting Wave/ Rockbands aan. Brood was hot en The Earring werd wat overschaduwt.
Grab It For A Second uit 1978 bijv was eigenlijk een verkeerde keuze qua aanpak.
Een Amerikaanse producer ( Jimmy Lovine)
die ongemotiveert aan de klus begon en er uiteindelijk een produktie van maakte die helemaal niet past bij de sound van onze helden.
Nadien 2 albums die ook niet het gebruikeliijke nivo haalden.
Het was niet voor niets dat c.a 1981 de band eigenlijk wilde stoppen.
Twilight Zone bracht redding. The rest is history.

Mother'sFinest in de polder kwam een aantal keer in mij op. Er wordt wel erg vaak naar die funkrock sound gegrepen en dat moet je liggen. De songs zelf zitten verder prima in elkaar. Bij ik meen no 2 wordt de gitaarsolo eruit gelaten ten faveure van de in vaste dienst zijnde toetsenist. Gelukkig wordt dat later weer goed gemaakt bij Latin Lightning, wat een heerlijke solo is dat zeg. Samen met Sleepwalking en het epische Violins hebben de heren het beste voor het laats bewaard. Van de week nog maar eens laten draaien voor de punten.

Deze periode vind ik niet zo interessant van de Earring.

Aan de ene kant is de aanwezigheid van Stips met zijn toetsen een welkome aanvulling, en bevalt de funky sound die is binnengeslopen me wel erg goed, maar op een of andere manier vind ik het songmateriaal te slap. Niet van alles overigens, want Nomad is erg mooi. Maar de titeltrack vind ik echt een draak.

Een plaat die ik niet veel zal opzetten denk ik. Net als Switch vind ik het te wisselvallig.

Artistiek vind ik de periode vanaf Moontain t/m Contraband ( ok. natuurlijk ook de geweldige livedubbelaar meegerekend) hun meest interessante.

Ik blijf van mening dat Stips in deze setting een sterke rol heeft.
Switch en To The Hilt zijn in een periode gemaakt dat de band voor zichzelf eens uit wilde boksen wat er allemaal nog mogelijk was.
Het mooie is dat het best naturel klinkt en de heren uitstekend uit de voeten kunnen met de funk en proginvloeden die her en der langskomen.

In mijn beleving onderschatte Earringplaten, die tegenwoordig meer een cultstatus hebben.

Deze doet het 'm bij mij dus niet. Ik vind de Earring niet echt geschikt als band voor al dat gefreak en gepiel. Ik zie de Earring altijd als een rockband die (goede) kop en staart nummers maakt. Ik luister dan ook veel liever naar albums als Prisoner of the night, Grab it for a second en No promises no debts uit de jaren 70. Of dat nou allemaal artistiek minder is en van minder niveau; het zal allemaal wel. Zal me worst wezen eerlijk gezegd. Ik vind dit To the hilt veel te pretentieus voor ze. Sleepwalking is nog wel aardig en de titeltrack ook nog wel. De rest heeft best leuke momenten maar blijft niet echt boeien tot het eind. Nee, ik ben blij dat ze het hierna over een andere boeg ging gooien. Al ben ik de enigste in heel Nederland gok ik

Achteraf bekeken heeft The Earring in hun lange loopbaan zich tot een bepaald moment aan tijdsbeelden aangepast.
Ga maar na; Ze begonnen als een nederlandse variant van de Merseybeat, toen volgde de acidrock periode ( goed hoorbaar op Eight Miles High) en begin jaren 70 stortte ze zich vol overgave op hardrock achtige muziek.
Moontain bevat al wat epischer materiaal en wordt verder uitgebouwd op Switch en To The Hilt. Funk,fusion en prog was in die periode hot.
Op Contraband keert het gitaargeluid weer terug om eigenlijk nooit meer weg te gaan.

Daarna zijn pogingen tot echte uitdagingen verdwenen en vind ik de Earring wisselvalliger worden op hun albums.

Ze hebben zeker veel stijlen geprobeerd inderdaad. En dat is absoluut te prijzen! En ja, dan trekt het één je meer als het ander.

Is ook zo.

Niet de lp/cd waar je het eerst aan denkt als je het over de Earring hebt. Toch wat mij betreft wel hun beste. Ik ben er na jaren nog zeer tevreden mee!

Eén van hum meest consistente albums. Geen missers en veel muzikale hoogstandjes. Het funky geluid van Sleepwalkin' met waanzinnig drumwerk en heerlijke bas. Het gitaargeweld op Latin Lightning en de prachtige vocalen op Violins. De grote hit die het album naar een nog hoger niveau brengt, onbreekt misschien, maar ik kan me voorstellen dat mijn waardering voor dit album zal blijven stijgen.

Volledig eens met Funkie Boogie dat het één van hun meest consistente albums is zonder missers. Donker en emotioneel met ook de nodige spanning. Neigt inderdaad naar progrock door het toetsenwerk van Robert Jan Stips maar soms ook op geslaagde wijze funk in hun sound verwerkt.
Alle albums vanaf Moontan t.e.m. de live-album uit 1977 zijn aan te raden, dit is Golden Earring op zijn best.

Net als 'Switch' een album waarop de Earring flink experimenteert. De songs kunnen mij niet echt bekoren. Misschien moet ik het vaker beluisteren. Ik hoor in elk geval liever een voluit rockende Golden Earring zoals op 'Bloody Buccaneers' bijvoorbeeld.

De Earring als echte rockband is natuurlijk hun basis, maar ik ben gecharmeerd van deze idd meer experimentelere periode.
Moontan, Switch, To The Hilt en de terugkeer naar weer een rockgerichtere koers op Contraband, met heel fijn gitaarwerk van ex Cuby Elco Gelling.

Broke the chains of negativity, At last I score a victory

Sterke tekst in Why Me? op deze complexe Golden Earring-plaat. Is altijd mijn favoriet geweest, maar om het nou als hun beste naar voren te schuiven... daarvoor bevat het misschien iets te weinig herkenbare nummers; veel verder dan Sleepwalkin' reikt de bekendheid niet, het titelnummer misschien nog - al werd dat op Live omgesmeed tot een heel ander nummer. Daar heeft de wissel van Robert Jan Stips t.g.v. Eelco Gelling natuurlijk aan bijgedragen, maar hier op To the Hilt is er dus een prominente rol voor Stips en dat werkt prima. De zang komt wel eens wat iel over, niet zo krachtig als het rockmateriaal van andere platen, instrumentaal gezien is het album des te interessanter. Die 2e helft van Nomad, wanneer abrupte rust zich opbouwt tot een slepend einde, is erg mooi en voor dat rustige slot van Latin Lightning gaat dat ook op. Zit wel een emotionele lading in het instrumentale. Hoesontwerp past goed bij dit sombere album zoals Golden Earring ze nooit meer maken zou.

Vorige week ben ik bij een fantastisch concert van Robert Jan Stips solo op de vleugel geweest. Je mocht van tevoren verzoeknummers opgeven van alles waar hij ooit bij betrokken was. In mijn zoektocht in zijn verleden kwam ik erachter dat hij lid was van de Earring ten tijde van dit album. Sleepwalkin' vond ik altijd al een lekker nummer en ik was benieuwd wat hij er nu van zou maken. Dat was erg goed, net als een bijzondere versie van Radar Love, en allerlei liedjes van Supersister, Sweet d'Buster, Gruppo Sportivo (medley) en (The) Nits. De toelichting die hij erbij gaf was ook interessant.

Omdat ik de rest van dit album niet kende en het veel goede recensies had, heb ik het ook maar aangeschaft.

Naast Moontan voor mij het beste album van de Golden Earring met To the Hilt, Facedancer en Nomad als favoriete nummers. In mijn jonge jaren grijs gedraaid. Nu stream ik het nog regelmatig want het verveelt me nog steeds niet.
Kwam het album tegen in het jaarlijstje 1976 van Oor. Gedeeld laatste (50e). In een Nederlands magazine zou je wat meer mogen verwachten.

Oor en Earring...de recensie omtrent Moontan/Radar Love hangt bij Rinus naast de gouden plaat die ze er in de USA voor kregen.