Van een typisch sixties meisjesgroepje naar een niet zo typisch vrouwencollectief in de seventies. De dames hebben al een lange weg afgelegd tegen 1973 en beginnen steeds meer hun eigen genre te definiëren: eentje waar plaats is voor heavy funk, glamoureuze rock, swinging latin en heel veel soul! Het werpt zijn vruchten af, want hetzelfde jaar nog mogen ze openen voor The Who op diens wereldtournee en niet veel later scoorden ze een wereldhit met Lady Marmalade! Dat hadden ze niet alleen aan hun unieke, eclectische stijl te danken (zowel in de muziek als op het podium), maar ook aan het lef waarmee ze vaak de meest provocerende onderwerpen aansneden.
Een cover van The Revolution Will Not Be Televised, ik zie het een andere meisjesgroep niet snel doen, maar deze dames rappen hun hart uit! Ze halen de boze drums boven en brengen hun eigen eigenzinnige, beetje eigenaardige, versie van dit relaas, zo ontzettend cool gedaan dat ze er makkelijk mee weg weten te komen. Daar waar Patti Labelle meestal de lead op zich neemt, is het leuk hier ook Nona Hendryx en Sarah Dash elk afwisselend leadstukjes te horen doen. Een zeldzaamheid dat op dit album nog een keer herhaald wordt op het prachtige (Can I Speak to You Before You Go to) Hollywood! Met z’n drieën richten ze zich tot een ‘vriend’ die zich overgegeven heeft aan de geneugten van het grote succes en hen de rug heeft toegekeerd. Geschreven naar waargebeurde ervaringen. Of het over Cindy Birdsong gaat, die Patti Labelle & The Bluebelles in 1967 verliet voor de succesvollere Supremes, wordt nergens kenbaar gemaakt... Het mooie aan dit nummer is dat het nooit bitchy wordt, maar iets op een zeer respectvolle manier in vraag gesteld wordt. Zo vermijden de dames het smerige spelletje en weten hun klasse te behouden. De sneren houden ze wel voor het corrupte volk in Gils teksten.
Je hebt nog het geweldige sociaal bewuste titelnummer, maar de rest van de plaat moet je vooral een goed gevoel geven. De muziek is lekker funky en de dames blijven de sterren van de hemel zingen. De bekken die Patti Labelle trekt bij haar snauwen en uithalen, het moet goud waard zijn. Let Me See You in the Light bewijst dat ze het ook zachtjes kan. Dit met zwoele congas doordrenkte nummer plaatst je meteen op een romantisch Latijns-Amerikaans strand bij valavond, als de hete temperaturen weer een beetje draaglijk beginnen te worden. Misschien dat het vorige nummer, Goin’ on a Holiday, mijn hoofd al een beetje op hol bracht. Zowat alle nummers zijn van Nona Hendryx, die zich sinds Labelles debuut steeds meer opwerpt als voornaamste songleverancier. Een eigen songwriter in de groep, alsof een eigen stijl en gedurfde teksten nog niet genoeg was om van deze groep een unicum te maken in de soulgeschiedenis!
Naast het coverduo Something in the Air / The Revolution Will Not Be Televised is er nog één ander nummer niet van Nona: Open Up Your Heart is namelijk van niemand minder dan Stevie Wonder! Om even op te frissen: in 1973 had hij Talking Book uit en was hij met Innervisions bezig/klaar. Akkoord dat dit nummer dan een beetje een leftover lijkt, maar dan nog is het gewoon een bijzonder goeie song, waar het trio uitstekend haar stempel op drukt! De credits op de hoes vermelden stilletjes ‘a friend’ als producer en toestenist van dit nummer. I wonder who...