Bryan Ferry - These Foolish Things (1973)

Bryan Ferry is een ideaal vertolker van andermans liedjes.
Dat Bob Dylan zijn favoriete songwriter is, is algemeen geweten.
A Hard Rain's Gonna Fall is hiervan het bewijs.

Smokey Robinson's Tracks of my Tears is minstens zo mooi als het origineel. Sympathy for the Devil van The Rolling Stones is verrrassend goed.

4 sterren zowaar ! ****

Ik bespreek These Foolish things en Another time, another place tegelijk, dat schiet lekker op, de problematiek is dezelfde.
Zou ik een zeikerd wezen? In een periode met weergaloze Roxy music muziek komt Ferry in '73 met TFT en een jaar later met ATAP
De tranen springen in je ogen en niet van ontroering. De meeste nummers zijn VER beneden Ferry standaard, dramatisch uitgevoerd, slechte keuzes en liggen gewoon niet lekker in het gehoor, dat is het verhaal. Een man met zo'n verfijnde smaak, die zulke prachtige muzikale lijnen heeft uitgezet.................Ik moet wel zeggen dat ik het contrast in die periode (te jong) niet tegen elkaar heb kunnen zetten, maar hoe keken Roxy music fans uit die tijd naar deze albums? Er zit in dit soort zaken maar één ding op, brand een eigen compilatie van die nummers vanaf het predikaat 'aanvaardbaar'. Als ik dat met These Foolish things en Another time, another place doe, kom ik uit op 35 minuten, net voldoende tijd voor 1 LP, toen schaamde men zich niet voor zo'n tijdsduur. Uiteraard vallen o.a. hieronder A hard rain's a gonna fall, These foolish things, The incrowd en Another time, another place.
Ferry vond het zelf waarschijnlijk ook niet best, heeft zich later met Let's stick together meer dan voortreffelijk gerevancheerd, laten we dat niet vergeten.

Ik heb het op uitzondering van ''let's stick together'' ''bride striped bare'' en ''Boys and girls'' nooit echt gehad voor de solo albums van Bryan Ferry hoewel hier toch een paar leuke covers opstaan, maar daar blijft het ook een beetje bij

Heb dit altijd wel een bijzondere plaat gevonden. Ferry had blijkbaar niet genoeg podium met Roxy music, maar had al vroeg in zijn carriere de behoefte er nog een solo carriere naast te hebben. Deze plaat stamt uit de periode dat Ferry en Roxy music nog geen perfecte popplaten maakte maar wel vreemdsoortige vernieuwende muziek, vanuit dat oogpunt heeft hij ook deze nummers benadert. Oude nummers in een exentriek naar cult hangend jasje. A hard rains gonne fall, Baby I don't care en de titelsong vormen de hoogtepunten van dit vreemde maar erg lekkere plaatje, en de aftrap van een erg succesvolle solo carriere.

fantastische eerste solo lp van de heer ferry , vooral de cover van dylan is subliem , en ook de titeltrack is hemels !

en ja , het heeft niks met roxy te maken , daar heb ik me als jongeling toen hij uitkwam ook stevig aan mispakt , maar ik vond hem zo slecht niet , na 30 jaar terug op cd en geremasterd , en wat blijkt , ik vind dit een zeer goede plaat , zelfs zijn beste solo , later werd het allemaal vol geplamuurd en was het wat arty - farty

Redelijke plaat. A Hard Rain's a Gonna Fall en Baby I Don't Care werken uitstekend.

Aardige plaat van Ferry. Sympathy for the devil is niet helemaal lekker gelukt (maar dat is ook moeilijk) maar de meeste songs zijn toch wel leuk uitgevoerd.

Ferry zijn unieke geluid zorgt ervoor dat dit niet een hele lelijke cover plaat is geworden.

Kan me wel goed voorstellen dat dit veel Roxy fans een beetje tegenstond destijds. Is toch totaal andere muziek en genre.

Als vroege Roxyfan was en ben ik nog steeds een liefhebber van dit album omdat de hele band minus Eno maar met blazerssectie, dit nostalgisch album volspeelt. De songs zijn allemaal favorieten van Ferry en over zijn keuze valt te twisten maar ik vind bijna alle covers dik in orde. Sympathy for the Devil is lang als tongue in cheek beschouwd omdat Ferry net Jerry Hall op Jagger had veroverd, maar dit terzijde. Met dit 'debuut' zet hij zich neer als begenadigd vertolker van covers en dat zal een vast onderdeel blijven in zijn repertoire, zij het meer gepolijst dan op dit aanstekelijk werkstuk. Als schrijver en uitvoerder van alleen maar eigen composities kan ik In Your Mind (1977) van harte aanbevelen. Dat zou trouwens ook zomaar een Roxy-album kunnen zijn, gezien de musici. Onderschatte plaat.

Helaas, zo mooi als ik In Your Mind uit 1977 vond, zo matig interessant vind ik zijn solodebuut.
Wel hoor ik dat Ferry er lol in heeft, en de band is best goed op dreef, maar ik vind sommige covers (de trits It's My Party / Don't Worry Baby / Sympathy for the Devil bijvoorbeeld) bijna lachwekkend.
Daar staan een paar goed gelukte overs tegenover.Tracks of My Tears bijvoorbeeld vind ik prachtig, en Baby I Don't Care is ook dik in orde, al doet die mij Elvis Presley niet echt vergeten. Ook het titelnummer kan er wat mij betreft mee door. Niet echt geslaagd dus voor mij.

These foolish things en another time another place kunnen niet vergeleken worden met de platen de Ferry ging maken toen hij een succesvolle solo carriere ambieerde. Het waren voor hem uitlaatkleppen naast zijn artistieke platen met RM. De pretentieloosheid is de charme, hoewel hij de nummers een excentrieke draai geeft, iets waar hij in die jaren patent op had, excentriek, gedurfd en anders. De jaren van zijn zwoele onderbuik gevoel moesten nog aanbreken. A hard rain gonne fall.

Ik ben nooit een groot fan geweest van Roxy Music, al vind ik hun livealbum Viva! geweldig. Op studioalbums klinkt het me altijd te gelikt. Dat heb ik ook met dit album. Het wordt nergens spannend. Refreinen vaak met een achtergrondkoortje. Het wordt zelfs wat eentonig daardoor.
Het album staat m.i. terecht ook niet erg hoog in de jaarlijst 1973 van Oor (48e).
Van mij 2,5*

Waarom maakte Ferry in 1973 van zijn debuutalbum, dit coveralbum, nou gewoon omdat hij daar erg veel zin in had. Zijn avant-garde popmuziek kon hij al goed bij Roxy Music kwijt.

Het pleit voor zijn veelzijdigheid en klasse dat hij een project als "This foolish things" op dat moment in zijn carrière uitbrengt. En er later in zijn muziek loopbaan mee doorgaat (ATAP - Let's stick together deels - Taxi)
Al de nummers die hij graag covert krijgen zijn eigen signatuur mee, met eigen arrangementen en leuke vondsten.

Hij zingt met duidelijk plezier de sterren van de hemel, met zijn hoogsteigen timbre en geluid.
De opener is een Dylan classic, die nu ook een Ferry classic is geworden.

De songs beschrijven een tijdsbeeld van de jaren 30 (These fooolish things) tot de jaren 70.
Het leuke is ook dat dit album voor een op en top Engelsman als Ferry een buitengewoon Amerikaanse inslag heeft op sommige momenten zoals in ('Piece of my heart') en in de Beach Boys : Don't worry baby.

Ook regelrechte rockabilly : " Baby I don't care, leuk gebracht maar not my cup of tea....

Aardig is de cover van 'Sympathy for the deel' die hij een eigen sfeer mee geeft. maar een ander prijsnummer is : "I love how you love me", met die typisch jaren 50 sfeer.
"Loving you is sweeter then ever" geeft hij een Roxy sfeertje mee....en dat doet. hij hier heel erg goed.

De afsluiter "These foolish things" is een heerlijke late-evening ballad, met en bar rumour op de achtergrond en een jazzy blazer. Het refrein is heel erg 30 jaren, ik vraag me af of La Dietrich dit nummer ook op haar repertoire had?

Al met al een heel origineel album waarover Ferry zelf zei bij het uitkomen:

"It's a very catholic selection, I've given up trying to please all of the people all of the time. Some will like it for one reason, some for another. And some will presumably dislike it for the wrong reasons though I hope the general point of it will be understood. It's amusement value. I think."

En zo is het maar net!