The Cult - Beyond Good and Evil (2001)

'......eerst was het de 'Southern death cult', toen werd het the 'Death Cult'. Nu heten ze gewoon 'the Cult', en binnenkort misschien gewoon 'Kut', en rest er ons niets dan een verzameling cliche's in de sfeer van een 'U2' en 'Simple minds'. Deze woorden kwamen van een radiopresentator in '84 die een optreden aankondigde van 'the Cult' in Paradiso toen. Uiteraard omdat hij verwachtte dat 'the Cult' met vele andere wave of punkbands mee zou gaan naar een algemener repertoire, terecht of niet.
Bij 'the Cult' is dat echter allerminst het geval. Bij het luisteren van dit album wordt er even flinke bombastische dynamiek op je afgevuurd. Het is best een gangbaar album, maar pittig.
Inderdaad heeft ook deze band een flinke verandering ondergaan, maar niet zoals hetgeen waar de radiopresentator toen op doelde. Vanuit die ooghoek bekeken is 'Love' naast 'Beyond good & evil' iets als Sneeuwwitje naast Zwarzenegger. Maar anderzijds is 'Love' veel geraffineerder en verfijnder. 'Beyond...' is meer bruut.

Saldek: ik kan met je bewoordingen akkoord gaan in tot op een bepaald niveau.. achter hun evolutie van Punk, Postpunk, naar wave, en dan hardrock, kan ik alleen maar achter staan.. alleen ben ik nou niet zo heel gek van deze "Beyondd Good and Evil"... nee, geef mij dan maar ELECTRIC of SONIC TEMPLE.. kurkdroge potige hardrock zoals ik hem graag heb.. "Beyond good and evil" is zeker niet slecht maar het klinkt met iets te geforceerd "laat ons eens wat herrie maken en laten we daarbij vooral de melodie laten verdrinken een grote lawaaierige brij.."...

Wel c-moon, toch kan ik met je meegaan. Hoewel ik dit album 'kick-ass' vind, mis ik het scherpere gitaarwerk, het pure rock en de gitaarsolos. De solos ontbreken hier helemaal. Da's het enige da'k jammer vind. Het zou 'Beyond' net even de puntjes op de 'I' zetten.
'Sonic temple' is een smullertje, maar 'Electric'........hm, die ken ik eigenlijk niet zo...

Apart wel dat ze met het concert slechts 1 nummer van dit alum hebben gespeeld. Maar meer verbaas ik me nu om het feit dat dit album geen gitaarsolo's kent. Met het optreden leefde Duffy zich namelijk lekker uit op zijn gitaar. Waarom dit album geen solo's heeft is mij een raadsel. Het optreden was trouwens the Cult zoals we ze kennen van bijv. 'Sonic Temple': goede rauwe hardrock.

Tja, geen topalbum. Al die vervormde gitaren maken op mij geen indruk.

Waar ik kotsmisselijk van word is het nummer Nico. Dit is gewoon Edie2.

Verder staan er ook wel leuke nummers op: American Gothic, Ashes and Ghosts maar over het algemeen middelmatigheid troef.

Het is dat 'Rise' live wel aardig klinkt, daarom een 3*

Ben het album nog eens aan het beluisteren, en ik moet zeggen: ik ben geneigd er milder voor te zijn dan in het begin... het verdrinken van de melodie was wat overdreven, want die is er natuurlijk wel.. maar idd. het is veel minder knap dan Electric, Sonic Temple, daar blijf ik wel bij...

Maar.. toch nu wel wat juweeltjes ontdekt: zoals "Breathe" (waarbij dus toch een gitaarsolootje zit, Saldek allez een kleintje toch!) en het eerder genoemde "American Gothic" ....

Ja idd c-moon, 'American gothic'......heerlijk medogenloos.

http://www.phonecast.nl/mov_2007.asp?id=718

Indeed!!

Het concert van 17-6 in de Melkweg was twee klassen beter dan het concert in Den Haag.

Wat een energie en een lekkere diverse setlist (Horse Nation, Nirvana, Sun King, I Assassin (nieuw nummer van komende CD)).

Ik ben benieuwd wat het nieuwe album gaat brengen.

Hier een voorproefje:

http://www.youtube.com/watch?v=lsaF_ixTHgM

Best wel een ondergewaardeerd album van Ian Astbury en William (Billy) Duffy. Lekker rauw, bruut en gaan als een stoomwals, en als altijd zeer herkenbaar als The Cult.

Er komt een muur van geluid op je af, maar de songkwaliteit is vaak bedroevend of slecht uitgewerkt (American Gothic belooft veel, maar het rare refrein verpest de song). Dit album boeit me helemaal niet, The Cult zijn definitief de weg kwijt.

Beste nummer: Rise.

Ik sluit me graag bij Rinus aan, erg ondergewaardeerd... ik heb ook wel eens het idee dat het not done is The Cult goed te vinden, na ja, Rise is idd geweldig

Best een ardig album. Er staan wat mindere nummers op maar ook beslist goeie (Nico, Rise, American gothic, True believers en My bridges burn bijv.) De produktie vind ik ook lekker vet!
Ik luister deze veel liever als bijv. het album 'The Cult' uit 1994! Die vind ik pas echt bagger!!

Beyond Good And Evil is onderhand mijn favoriete Cult album. De licht industriële inslag vindt uitstekend zijn weg binnen de reguliere Cultaanpak. Wel even het oude spul vergeten. Beyond Good And Evil is een stuk eigenzinnniger dan dat.

Libertine is als single uitgebracht, oorspronkelijk bonustrack van de Japanse editie. Nu onder de noemer Warner Archives dus of een heruitgave op komst of een nieuwe verzamelaar met 'bijzonder' materiaal.

Klinkt lekker, oud en vertrouwd.

The Cult - Libertine - audio - YouTube

Wie Love naast dit vehikel legt krabt zich nog wel eens twee keer achter de oren. Niet alleen is de sound een stuk heavier maar de plaat telt ook een typische begin jaren 00 productie; alles is redelijk dichtgesmeerd. Er is weinig ruimte voor details en de rustiger passages komen daardoor wat minder uit de verf. Dat is jammer want met het songmateriaal is an sich niet zoveel mis. Sterker nog; in het oeuvre van de heren vormt deze worp wat mij betreft een van de sterkere platen. Astbury kwijt zich ook prima van zijn taak. Het stuwende en licht industriële karakter past goed bij man's klankkleur. De eerste paar songs doen mij maar vrij weinig maar naar mate de plaat vordert worden de songs steeds wat sterker. Take the Power lijkt trouwens wel erg veel op American Woman van The Guess Who, met name bij het refrein lijken de heren leentjebuur te spelen bij deze Canadese Rhythm & blues groep uit de jaren 70.
Wat mij betreft geen topper, maar hier en daar valt er genoeg te genieten van Beyond Good and Evil.