Katatonia - Night Is the New Day (2009)

Ik lijk ook aan de Katatonia griep te lijden. Begint met een hoestje. Dan een kuchje. Dan lijkt het beter te gaan en vervolgens raak je geinfecteerd en heb jsse het goed te pakken. Laten we zeggen
bij dit album dat ik nog aan het kuchen ben....

En ondertussen alweer een stevig hoestje...

En... voor je het in de gaten hebt, ben je aan je bed gekluisterd. De grote roze pillen helpen ook niet meer. Gewoon uitzieken is dan het devies en ondanks die paar (kleine) ongemakken moet het echter met deze prachtplaat op den duur wel gaan lukken.

Laat dit nu de derde Katatonia zijn, die zeer bevalt....

Ik ga vandaag de voorlopig laatste Katatonia de hemel in prijzen. Of is 't het voorgeborchte? Je weet maar nooit. Ik ben (nog) niet zo erg thuis in deze over het algemeen vrij duister ogende metal materie. De krenten uit de pap halen gaat trouwens ook niet (meer) lukken. Daarvoor is het te veel omvattend en zijn er inmiddels duizenden platen in dit 'genre' uitgebracht. Gouden tips zijn natuurlijk altijd welkom.

Ik heb deze fraaie Katatonia vannacht in het pikkedonker nog eens goed door de oren laten glijden met een leuke koptelefoon op en warempel, ik dacht even dat Depeche Mode was ingehuurd tegen het ontwaken van de nieuwe dag. Hoezo saai? Je moet maar durven. Alhoewel... een andere snoeiharde favoriet van mij, Killing Joke, maakt of laat een enkele keer ook dergelijke dance-remixen maken. Soms best aardig, maar meestal zijn deze remixen niet echt super.
Het nummer op deze plaat blijkt een remix van Day & Then the Shade te zijn, maar hier is het wel een ontzettend leuke en verrassende 'vreemde eend in de bijt' bonus geworden. De combinatie van de typisch Katatonia zangpartijen en synthpop vind ik subliem.
Idle Blood (Acoustic Blood) en Sold Heart zijn trouwens ook hele fraaie aanvullingen op mijn 2011 Special Tour Edition. Maar dan zitten we al aan het einde van de plaat.

Even de denkbeeldige naald terugzetten naar het begin...

Night Is the New Day lijkt nogal heftig te openen met orenkraker Forsaker en toch blijft 't een mooi 'open' lied. Alleen het refrein hakt er lekker op los. Deze tempo- en enorme dynamiek wisselingen vind je trouwens regelmatig terug op de Katatonia's en het werkt voor mij perfect. Je raakt nergens uitgeput door het soms toch vrij stevige gebeuk op de elektrische snaren, zodat je de albums van Katatonia heel regelmatig wilt draaien. Wel oppassen dat je niet al te hoog gaat zweven tijdens de ingetogen momenten, want die zijn bloedmooi en dat komt - vermoed ik - vooral door de melancholieke stem van Jonas, bijzonder fraai geaccentueerd door wonderschone, etherische klanktapijten.

Ik vind dit album overigens wel een stukje toegankelijker dan de latere albums, maar zeker niet minder. Deze Katatonia is zo mooi dat ik geen 'slechte nummers' kan aanwijzen. De allermooiste liedjes wil ik echter wel benoemen, want Idle Blood, Nephilim, Inheritance en vooralDeparter doen mij echt smelten.

Daarom, last but not least... hulde aan de liedjesschrijvers van deze heerlijk warme metalband uit het doorgaans ijskoude, hoge noorden!

Een soort van duistere melancholie die ook in sommige new wave spookt lijkt jou aan te spreken in metal. Daarom verbaast het me dat ik niks van Paradise Lost in je stemmen tegenkom. Misschien heb je die band al geprobeerd en vond je het niks. Dat kan natuurlijk.

Maar anders toch eens proberen. Jonas Rense is grote fan. Paradise Lost heeft zichzelf wel vaak vernieuwd, waarbij ze eind jaren negentig experimenteerden met Depeche Mode-achtige synthpop and electronica, terwijl ze nu weer meer klinken als begin jaren negentig. De hele evolutie lees je op wiki. Kwestie van de juiste periode vinden.

Paradise Lost has proven to be an influential band, with Jonas Renkse of Katatonia saying that his band started off "as Paradise Lost fanboys".

Dank je, Kronos. Ik ken Paradise Lost wel van naam en een paar nummers, echter... ik heb de albums van Paradise Lost nog lang niet allemaal gehad. Komt allemaal nog wel!

Een vermakelijk album van Katatonia. Ik ben echter niet zo enthousiast als de meeste hier. Ik vind het album op sommige punten namelijk ook erg saai en maar een beetje voortkabbelen. Het begint echter uitsteken. Daarna wordt het voor mij helaas wat minder. Ik mis ook een beetje de sfeer die een album als Tonights Decision wel heeft.

Met de release van City Burials ben ik ook weer het oudere werk ingedoken. Heb van deze recentelijk de heruitgave binnengehaald, maar zit nu te twijfelen om de deluxe editie ook te bestellen. Het is namelijk een ongelofelijk fijn album waar ik steeds meer van geniet. Een halfje erbij.

Nu een vraagje aan Katatonia fans. Ik heb de laatste 2 cd's en die vind ik super. Is bijvoorbeeld deze ook de moeite of is dit een totaal andere stijl ??????

Totaal anders, neu... Iets anders klinkt het dan weer wel. Zoals bij Katatonia altijd het geval is: de verschillen zijn genuanceerd.

Ik zelf vind alle albums vanaf Discouraged Ones de moeite waard. De band maakt vanaf het debuut Dance of December Souls (vanuit de doom/deathmetal) een behoorlijke ontwikkeling door, richting progressieve rock/metal.

Night is the New Day vind ik ook een erg mooi album. Maar dan toch weer op een andere manier dan bijvoorbeeld Discouraged Ones of Tonight's Decision: de meest droeve platen uit mijn platencollectie en nog weer anders dan bijvoorbeeld Dead End Kings of The Fall of Hearts. Ieder album heeft wel iets wat Katatonia aantrekkelijk maakt. Al zijn de laatste albums beduidend complexer.

Wellicht kun je op Spotify of YouTube eerst eens wat nummers beluisteren. Maar ik denk dat je ook dit album gewoon blind kunt aanschaffen.

Een fijne en hypnotiserende plaat. Lekker.

Katatonia intrigeert mij al tijden. De wijze waarop de heren melancholie tot kunst verheven is zeer fraai.
Hoewel geen groot liefhebber van Renkse's vocalen heb ik zijn zang steeds meer weten te appreciëren.
De heren weten songs compact te houden maar desalniettemin vol te stoppen met mooie details, sfeervolle keyboardpartijen worden afgewisseld met door merg en been gaande gitaarsolo's, om vervolgens fijne breaks te plaatsen waarin lichte prog elementen worden opgevolgd door loodzware riffs.
Renkse weet bovendien vaak de juiste snaar te raken met zijn breekbare zang, zonder pathetisch over te komen.

Night Is the New Day vormt in mijn ogen een van de sterkere schijven van de heren. Uiteraard donker van aard maar ook bij vlagen lekker zwaar.
Forsaker vormt eigenlijn het beste voorbeeld van Katatonia op zijn best. Een divers werkje, de dubbele bassdrum voorkomt dat je volledig wordt meegezogen in een zee van smart, een fenomenale opener.
The Longest Year, ook al zo'n van gotiek overlopende kraker, een beest van een song.
Dit niveau wordt trouwens niet de hele schijf vastgehouden, na Liberation kakt de plaat voor mijn gevoel wat in, hoewel Departer het geheel fraai afsluit.

Voor mij stond Paradise Lost altijd stijf bovenaan als het gaat om treurnis omzetten in loodzware melancholische platen, Katatonia heeft zich wat mij betreft bewezen daar amper voor onder te doen.