Eluvium - Similes (2010)

Eluvium's vorige albums kon ik bijzonder waarderen, maar Similes was een gok; raakte ik door de toevoeging van zang het vertrouwen in Cooper kwijt of mag dit zich meten met zijn betere werk? Die twijfel zorgde ervoor dat het album in een hoekje kwam te liggen waar ik me slechts sporadisch, met grote terughoudendheid, aan wilde wagen. Die twijfel was ongegrond en inmiddels volledig verworpen. Geheel tegen de algemene opvattingen in (op MusicMeter in ieder geval) vind ik Similes, na Static Nocturnal, Eluvium's beste werk. Een enorme verrassing die inmiddels niet meer weg te denken is uit mijn vaste afspeellijst.

Eens te meer weet Eluvium een enorm gevoel in zijn muziek te leggen. Een gevoel dat in ieder geval heel goed past bij mijn (muzikale) opvattingen. Daar kan zelfs de matige zang niets aan veranderen; ik vind het juist een essentieel onderdeel. Het geeft net dat beetje extra aan tracks als The Motion Makes Me Last; het gaat heel fijn samen met de lage pianonoten. Er wordt als het ware een warme deken over je heen gegooid. Bovendien vind ik die hoge, echoënde piano erg prettig, alsof er witte kiezeltjes in helder bergwater worden gegooid (een sound die ik ook op Moby's Play kon waarderen).

In Culmination lijkt erg veel op Riceboy Sleeps' Stokkseyri, hetzelfde idee van een chaos aan pianotoetsen, maar waar Stokkseyri heel goed druppels van een herfstbui in een plas water weet vorm te geven, daar is In Culmination wat warmer. Wonderlijk. Ik kan overigens beide nummers erg waarderen. Similes straalt een bepaalde rust uit, zelden dreigend, maar wel donker. Het is een feelgoodplaat, maar dan anders. Eluvium geeft me telkens het gevoel dat er vrede wordt gesloten. Weird Creatures heeft dat subtiel euforische, iets avontuurlijks, alsof je een nieuwe wereld hebt ontdekt dat nog mooier is dan Avatar's Pandora. Mooi ook hoe die doffe tikjes op de achtergrond de track inkleuren. Making Up Minds is een voortreffelijke conclusie met een heerlijke, berustende melodie. De wisselingen tussen hoog en laag van de piano en de zang bezorgen me keer en keer kippenvel. Mooi hoe het nummer halverwege nergens meer naartoe lijkt te gaan en verdrinkt in verwarrende, hallucinerende pianodraadjes.

Similes bevat alles wat ik van een Eluviumalbum kan verwachten: weidse ambient (Bending Dream), mooie melodieën, een mooie sound en een fijne sfeer. Een hoes die bovendien weer perfect bij de muziek past. Rustgevend, geruststellend, hypnotiserend en dromerig: ik ben er helemaal weg van.