Vandaag weer eens in een 'terugblik-op-de-jeugdjaren-bui'. Hoe dat zo gekomen is zal ik eenieder verder besparen (een telefoontje van bijna een uur was de directe aanleiding
).
Hoe dan ook is het soms gewoon lekker om weer eens wat oude meuk terug te horen. De vraag is dan of die oude meuk nog steeds wel boeiend is anno nu.
The Lotus Eaters is een redelijk onbekend bandje gebleven die naar mijn weten niet veel verder gekomen zijn dan het scoren van een hit (
The First Pictures of You). Ik weet wel dat ze in de new romantic-categorie werden geplaatst, maar dat werd je als bandje al snel in die tijd als je wat afwijkende kleding en dito haardracht had. Buiten dat hitje kon ik me ook niet veel meer herinneren van de rest van dit album dat ik in die tijd wel kende (zal het vast van iemand op een cassettebandje overgenomen hebben).
Nu dus weer eens opgedoken en ik werd aangenaam verrast door de frisheid van het album. Alsof de lente weer opnieuw begon, ik het vers gemaaide gras kon ruiken, het eerste lentezonnetje zag doorbreken, de eerste lammeren vrolijk in de wei zag dartelen.
Wat een lekkere, melancholische liedjes staan er toch op dit album zeg! Doet me een beetje denken aan de klasse van Lloyd Cole. De grootst verantwoordelijke hiervoor is zanger Peter Coyle, maar ook die new-wave gitaarloopjes en bijbehorende synths doen hun werk goed. Normaal gesproken zou je zeggen dat dat nu dan wel een beetje oudbakken zou kunnen klinken, maar door de sterke composities is dit dus eens niet het geval. Ik heb het niet voor niets over een fris lente-gevoel.
Ik zie vaker op deze site dat tijdgenoten van The Lotus Eaters tijdelijk extra in de belangstelling komen te staan. Wat mij betreft gaat het lente-zonnetje dat ik zie bij het beluisteren van dit album een flinke zomerzon worden en halen we dit album eens flink naar voren.
Mijn zegen krijgen ze alvast bij deze!