Hüsker Dü - Zen Arcade (1984)

Ze kunnen niet zingen. Ze zijn niet bepaald talentvolle muzikanten. Alle nummers (op 2 na) zijn in 1 take opgenomen. Het resultaat is een zootje ongeregeld van 70 minuten. Maar:

Wat een energie. Wat een goeie punksongs. Wat een feest! 4/5

Hehe, je zegt het Paalhaas, de energie straal ervanaf, en het klinkt als lekker frissen Punksongs, 4 sterretjes ook van mij

Wat een overweldigend album zeg. Een dik uur aan ongelooflijk intense punksongs, prachtige akoestische popliedjes, achterwaartse gitaren en een 14 minuten durende gitaaraanval. Het niveau is misschien niet helemaal constant, er staan een paar vullertjes op, maar dat mag de pret zeker niet drukken. 4,5* van mij.

Alweer, wat gemaster zegt. Dit album is één hele lange muzikale trip, volgepropt met experimentjes, vondsten, gruwelijke uitingen van woede ("I! WIIILLL! NEVER! FORGET! YOU!"), en een popliedje dat doodleuk na het brute Broken Home, Broken Heart komt.

Weinig punkalbums kun je een 'ervaring' noemen, dat is dit wel.
4,5 ook!

Ben eigenlijk altijd blijven hangen bij Flip en Candy en een beetje Rising. Maar nu ik Zen hoor (zo'n 20 jaar later pas) ook niet verkeerd, lekkere punk nee gewoon lekkere herrie..

Het laatste nummer heeft mijn stem definitief naar 5 sterren gebracht, en een eventuele top 10 notering. .

Wat een schandelijk kort berichtje heb ik eigenlijk geschreven bij één van mijn favoriete albums allertijden. Ik zal nog eens een poging wagen:

Op de redactie van de krant waar ik werk maakt de deur van het mannentoilet hetzelfde geluid als het begin van 'Hare Krsna'. Dus iedere keer als ik ga pissen, heb ik dat nummer weer in mijn hoofd. En dat terwijl het mijn minst favoriete nummer van dit meesterwerk is. Het leven is niet eerlijk.

Doe mij maar de latere wat melodieusere Husker Du, dit is me wat te veel raggen.

Genialiteit en gekte liggen dicht bij elkaar en dat is op dit album weer eens duidelijk bewezen. Wat een briljante songs, afgewisseld met iets te ver doorgedreven experimenteerdrift. Maar een nummer als "Pink turns to blue" met de perfect passende maniakale en desperate gitaarnoise van Bob Mould gaat nooit meer uit mijn hoofd. En dan zijn er nog altijd mensen die beweren dat de jaren '80 nooit goede popmuziek heeft voortgebracht.

Fantastisch album.
Alleen Reoccuring Dreams sla ik meestal over.
Blijven dan nog drie plaatkanten over.

Beste punk album dat ik ken.

Je hoort de evolutie van hardcore-punk naar meer melodische Indierock gewoon gebeuren tijdens dit album. Erg goed. Dit is duidelijk een inspiratiebron geweest voor bands als nirvana, sonic youth en dinosaur jr.

In december 2005 bovenaan in MOJO's How To Buy SST Records:

Muziek >> Toplijsten en favorieten >> MOJO How To Buy - gids

Zo, even een dikke 5 gegeven.

Weet je wat helpt? Eerst even een paar "volledig netjes binnen alle kadertjes" liedjes/bands beluisteren.

Milow, Direct, Jamie Cullum, Alain Clark, Nickelback, Joss Stone, Duffy, Coldplay etc etc etc...
Oftewel Fuck 3FM!

DIT is tenminste serious music!

Dit is zeker geweldig. Vooral die 14 minuten durende gitaaruitbarsting aan het einde kan ik niet genoeg horen. Ik wacht nog even met een beoordeling.

Eén van de beste (hardcore)punk albums is tevens een van de grondleggers van de noiserock en mijn favoriete voorbeeld van homo-emancipatie.

Vergeet de Pixies niet.

Natuurlijk een indrukwekkende explosie van creativiteit, maar zelf heb ik de iets gestructureerder en verfijnder powerpop (of punkpop) van New day rising liever dan de "primal scream" van dingen als Indecision time en Pride. De nummers die op deze plaat echter de spijker wèl op de kop slaan zijn dan meteen ook wel weer èrg fantastisch: What's going on, Standing by the sea, Pink turns to blue en Turn on the news zijn absolute hoogtepunten voor mij.
 

Hoe je het ook wend of keert het is een meesterwerkje.Één van de belangrijkste platen uit de jaren tachtig.............en ze kunnen spelen.

Wat ik hier schrijf is voor veel mensen misschien al bekende kost, maar voor sommigen wellicht een interessant nieuwtje.

Michael Azerrad is de ghostwriter van Bob Moulds autobiografie See a little light (2011), en bovendien de schrijver van Our band could be your life (2001), een uiterst leesbaar boek over dertien essentiële bands uit de Amerikaanse underground van de jaren 80: Black Flag, de Minutemen, Mission Of Burma, Minor Threat, de Replacements, Sonic Youth, de Butthole Surfers, Big Black, Dinosaur Jr, Fugazi, Mudhoney, Beat Happening en Hüsker Dü. En in het hoofdstuk dat aan de laatsten is gewijd schrijft hij (en ik vertaal en kort een beetje in):

"Zen arcade is een conceptalbum dat over duizenden hardcore kids zou kunnen gaan: een jonge man loopt weg van z'n ruziënde ouders en waardeloze vrienden, zwerft door de straten van een grote stad terwijl hij zichzelf probeert te begrijpen, komt in de verleiding bij een sekte te gaan, en krijgt iets met een meisje dat al spoedig een overdosis neemt. Tenslotte, na veel rauwe introspectie, komt hij weer thuis, maar hij blijft in zichzelf gekeerd, zichzelf emotioneel beschermend in een warme schulp. "Ik ben niet de zoon die je wilde," zingt het personage, "maar wat kon je anders verwachten / Ik heb mijn wereld van geluk geconstrueerd om jullie verwaarlozing te bestrijden." Zoals het tijdschrift Hard zine het uitdrukte beschreef dit verhaal "de wrakstukken van ons tijdperk : verraad, vervreemding, pijn, zelfzuchtigheid, emotionele verstikking en isolatie." Helaas eindigt het verhaal met de allerflauwste "cop-out" – het was allemaal maar een droom. Het slotstuk Reoccurring dreams zou een samenvatting kunnen zijn van de rest van het leven van het personage – zoals alle levens is het een tumultueuze improvisatie, vol uitbundige en opvrolijkende hoogtepunten en statische dieptepunten. Grant Hart vergelijkt de minuut van "high-pitched" feedback op het einde van het nummer met het geluid van een "flatlining" elektrocardiogram."

Hetgeen natuurlijk niet betekent dat deze plaat niet ook zónder deze achtergrondkennis gewaardeerd zou kunnen worden.
 

Dit is een behoorlijk essentieel punkplaatje geweest, onder andere voor de ontwikkeling van emo (het subgenre dat kort hierna zijn entree zou maken), zo schijnt. Aangezien ik daar erg in geïnteresseerd ben reden genoeg om dit eens te proberen.

En ik ben ontzettend blij dat ik dat gedaan heb! Dit is af en toe je reinste pop, zo pakkend (neem het geweldige Chartered Trips), maar altijd met een scherpe en rauwe (punk)rand. Deze plaat loopt over van de passie en grijpt me echt bij mijn strot, zowel omdat het dus verdomde catchy is, maar ook vanwege de heerlijke vocalen. Snedige riffjes zijn er natuurlijk genoeg te vinden, maar deze energieke punkrock bevat meer: zelfs een volledig akoestische-gitaarnummer (Never Talking to You Again) en piano interludes (Monday Will Never Be the Same en One Step At a Time) komen voor, evenals psychedelica (Hare Krishna). Dan is er natuurlijk nog de lange, ziedende afsluiter, waarin punk ingezet wordt als middel om een heuse trip te creëren, zoals Wipers dat met het nummer Youth of America op een andere manier ook doet.

Een album vol ideeën en passie, dus, waarop bijzonder veel te ontdekken en bovenal genieten valt. Heerlijke ontdekking

Een autosloperij op de voorflap, een bandnaam die ook had kunnen dienen als merknaam voor een Oost-Europese dieselboot, alles doet vermoeden dat je een onluisterbare stortbak rammelherrie voorgeschoteld krijgt als je deze plaat op de draaitafel legt. En inderdaad, de mannen zijn onstuimig en barstensvol energie.

Des te bijzonderder dat Hüsker Dü deze energie weet te kanaliseren, en om te zetten naar knappe popliedjes en rafelige punksongs. Één lyric van Modest Mouse komt steeds in me op bij het luisteren van deze plaat: Well there's one thing to know about this globe / It's bound and its willing to explode.

De echte explosie volgt pas op het laatste nummer. Maar in de tussentijd is er genoeg te genieten. Met hors-categorie punk (Chartered Trips, Turn on The News) én pop (Pink turns to blue, Never Talking to you again).

Oef.....dit is wel erg van mijn bedje. Dit vraagt nog wel wat luisterbeurten, voorlopig 3*

De zanglijnen tijdens het refrein van Chartered Trips doen mij hard denken aan een nummer van R.E.M...

Inderdaad een zeer spontaan energiek album, zo hoort punk te zijn.

De Gum Reviewt: deel 8

Zen Arcade is een album dat volgestouwd is met twintig korte, rauwe en explosieve punknummers. Zingen kan frontman Bob Mould niet, maar dat deert echter helemaal niet. Het drietal slaagt erin om haar onbevangen energie in te kapselen in puntige en bij momenten zelfs verbazend poppy songs. 'What's Going On' en zeker 'Turn On The News' zijn stevige brokken onversneden catchyness en de zanglijnen op 'Chartered Trips' doen zelfs denken aan de vocalen van Michael Stipe van R.E.M.

Op zijn best is de band echter in de agressievere stukken zoals in de mokerslag genaamd 'I'll Never Forget You' en in het in wanhoop gedrenkte 'Broken Home, Broken Heart'. Tussendoor experimenteert Hüsker Dü ook nog met bezwerende psychedelica in 'Hare Krsna' en zorgt de band voor een aangenaam akoestisch tussendoortje en enkele pianointermezzo's.

Na 55 minuten en 22 tracks is de luisteraar al lang bevredigd, maar toch denkt de band nog niet aan stoppen. Afsluiter 'Reoccurring Dreams' is een instrumentaal en monsterlijk nummer van maar liefst 15 minuten. De compositie stuitert alle kanten op en bezorgt je een waanzinnige adrenalinekick.

Zen Arcade is punk zoals ik het voorgeschoteld wil krijgen. De band weet haar onverzettelijke Sturm und Drangmentaliteit te kanaliseren in uitgekristalliseerde popmelodieën, energieke en rauwe gitaarrifs en een allesverscheurende slotcompositie.

4,5*

Interessante essay over de invloed van dit album en Hüsker Dü in het algemeen: Hüsker Dü and the Birth of Alternative Rock - YouTube

Prachtig! Zulke long reads waardeer ik